Δημήτρης Ιατρόπουλος: Ο «Τρελός» μου…

Έχω από την εφηβεία μου κιόλας ένα συγκεκριμένο ζήτημα που με απασχολεί. Το έχω κουβεντιάσει με αρκετούς ψυχαναλυτές φίλους μου, οι οποίοι όμως δεν με διαφώτισαν ποτέ οριστικά.

Και για να γίνω σαφέστερος, κατά καιρούς, εμφανίζεται στον ύπνο μου, ο ίδιος ο εαυτός μου, ντυμένος Τρελός. Ένα συμπαντικό ισοδύναμο, που μου επιτίθεται, με απαξιώνει και με μαλώνει ονειρικά.

Δεν είναι όμως «η φωνή της συνειδήσεως» όπως λέγανε οι παλιότεροι σχολιαστές. Ούτε μου συμβαίνει κάτι υποσυνείδητα που να σχετίζεται με την ψυχολογική μου κατάσταση για την οποία είμαι πολύ περήφανος. Οπότε, αναγκασμένος να «βαφτίσω» ετούτο το παράξενο οραματικό υλικό, το αποκαλώ έτσι λαϊκά και απλουστευμένα: «Ο Τρελός» μου..

Τις προάλλες λοιπόν, εμφανίστηκε πάλι, σκληρός, κάθετος, θεομπαίχτης και βωμολόχος, να μου καταστρέψει για μια ακόμα φορά το όνειρό μου το ωραίο, που νόμιζα λέει ότι βρισκόμουν σε άλλη χώρα και όλα τσουλάγανε γλυκά και η ζωή ήτανε τζάμι κι όλοι γύρω μου χαρούμενοι και τέτοιες άλλες σαχλαμάρες που φτιάχνει το υποσυνείδητο, όταν η συνείδηση απ το πρωί ως το βράδυ πιέζεται και συμπιέζεται από τη Σκύλλα της Ανοησίας και τη Χάρυβδη της Ανευθυνότητας όπως την βιώνουμε εσχάτως στον τόπο μας.

Σκάει μύτη λοιπόν ο Τρελός μου και μ’ αρχίζει στο κατεβατό:
«Ποιος φταίει ρε μαλάκα για το έλλειμμα; Εσύ φταις; Από σένα με τις τρεις κι ογδόντα που ψευτοαμοίβεσαι, δουλεύοντας απ το πρωί ως το βράδυ, κινδυνεύει η εθνική κυριαρχία; Λέγε ρε θεόχαζε, λέγε, μη σε πλακώσω στις σφαλιάρες που θα πας κιόλας να πληρώσεις εσύ τη ζημιά, μαλάκα, ε μαλάκα!»

«Τι να σου πω…Άμα αρχίζουμε έτσι, τι να σου πω.…»

«Εμ πώς αλλιώς θα αρχίσουμε ρε; Λέγε μου, τώρα εσύ φταις για τις μίζες, τα λαμόγια, τις αρπαχτές, τις κομπίνες και τις κολομπίνες, τα λαδώματα, τις φούσκες, τα παραμύθια, τα υπερτιμολογημένα έργα, τις αδήλωτες περιουσίες, τους χιλιάδες νόμους που καταστρατηγούνται καθημερινά, για την ξευτίλα των μεγάλων και τη μεγαλοσύνη των ξευτιλισμένων, την καθεβραδινή μαστούρα των Μίντια, τους ημέτερους και τους υμετέρους, το πουτανιλίκι που έγινε πολιτική και την πολιτική που έγινε πουτανιλίκι; Λέγε ρε; Εσύ φταις για όλα αυτά ρε; Λέγε! Γιατί άμα φταις εσύ, να σε κράξω στην Πλατεία Συντάγματος και να ηρεμήσει και το τηλεθεάμον κοινόν, να το πούμε ξεκάθαρα, για όλα φταίει ο Ποιητής! Και μαζί σου φταίει ο Φοιτητής και μαζί σας φταίει ο Υπάλληλος κι ο Βιοπαλαιστής κι ο Μικροεπιχειρηματίας κι ο Εμποράκος κι ο Άρρωστος κι ο Ξενιτεμένος κι ο Αγράμματος κι ο Αγρότης, εσείς λοιπόν φταίτε ρε; Γιατί αν φταίτε εσείς μαλακισμένα, άμα φάγατε εσείς τα τρισεκατομμύρια, αλήτες, να βγείτε να το πείτε και στους υπόλοιπους να σας περάσουμε απ τη μηχανή του κιμά να ξεβρομίσει ο τόπος και να ξαναγυρίσει η ηρεμία και η ηθική. Αλλιώς…»

«Αλλιώς τι;» αποπειράθηκα να διακόψω τον φιλιππικό του…

«Αλλιώς, να πάτε όλοι μαζί να φουντάρετε στο Φάληρο ρε, γιατί ούτε Έλληνες είσαστε πια, ούτε ΄Αντρες, ούτε Γυναίκες Ελληνίδες σας γεννήσανε, ανθρωπάκια μιζεριασμένα και φουκαριάρικα είσαστε, που σας πηδάνε καθημερινά και λέτε κι ευχαριστώ, αντί να τους πάρετε φαλλάγι ρε…»

«Ναι, μα δεν γίνονται πια επαναστάσεις», τόλμησα, να αντικρούσω... «Και οι επαναστάσεις, τώρα τα τελευταία χρόνια το μαθαίνουμε κι αυτό, ήτανε όλες στημένες απ τους μεγαλοφραγκάτους για να πάνε τις αγορές εκεί που γουστάρανε αυτοί…»

«Εμένα μη μου κάνεις το θεωρητικό ρε, για ποιές επαναστάσεις μιλάμε, σου είπα εγώ τίποτε για επαναστάσεις; Για απλή λογική σου μιλάω... Αφού δεν φταίτε εσείς, γιατί δεν στήνετε ένα βιολί της προκοπής για τιμωρήσετε αυτούς που φταίνε. Τόσο και έτσι, ώστε να μην ξαναφτιαχτούνε φταίχτες στον αιώνα τον άπαντα.»

«Και πώς θα γίνει αυτό ρε Τρελέ; Άμα δεν υπάρξουνε επαναστάσεις, πώς θα το διορθώσουμε το μαγαζί;»

«Με το μυαλό ρε. Να κόψτε την τοξική τηλεμαλακία. Να στήσετε καινούργια κόμματα. Αληθινά λαϊκά κι όχι πρακτοριλίκια του κάθε κερατά ανθέλληνα. Να αγαπήσετε τα Παιδιά σας και να μάθετε τη γλώσσα τους. Να αγαπήσετε τον τόπο, να μην παριστάνετε τους μαλακοέλληνες αλλά να γίνετε πατριώτες χωρίς να καταντήσετε εθνικιστές. Και προτού να βγαίνετε στους δρόμους να μάθετε πρώτα να ξαναμπαίνετε στα σπίτια σας και να ξαναστήσετε καθαρές οικογένειες κι όχι τηλεκατευθυνόμενες εταιρίες περιορισμένης ευθύνης…»

Αυτά μου είπε και έφυγε από το όνειρό μου. Και ξύπνησα ιδρωμένος. Αν και πολύ φοβούμαι πως ακόμη κάπου… κοιμάμαι κι εγώ... Όπως και όλοι μας, αδελφοί Συνέλληνες..

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση