Ο φίλος μου ο Λευτεράκης...
- Της Τζένης Κ.
Παρότι «Λευτεράκης», είναι υπαρκτό πρόσωπο. Την περασμένη Δευτέρα δεν είδε τη διακαναλική συνέντευξη του πρωθυπουργού. Γύρισε απ’ τη δουλειά του κι ήταν πολύ θυμωμένος, για να συγκεντρωθεί σε κάτι τόσο υποτονικό και γενικόλογο. Έφαγε ένα μεγάλο γεύμα φαγητό με την ελπίδα ότι η διαδικασία της πέψης θα συμβάλει στη μερική νάρκωσή του. Αλλά ματαίως. Το στομάχι χώνευε ερήμην του μυαλού του και το μυαλό σκεφτότανε ερήμην των στομαχικών οξέων. Ο Λευτεράκης παραληρούσε από μέσα του κι αυτό το πάθαινε κάθε φορά που οι εξωτερικές συνθήκες τον πίεζαν χωρίς να υπάρχει πρόβλεψη για κάποιον αξιοπρεπή τρόπο εκτόνωσης.
Ο φίλος μου είναι από τους τυχερούς που έχουν ακόμα δουλειά. Πριν από ένα χρόνο μάλιστα αυτή τη δουλειά την αγαπούσε πολύ. Όχι μόνο το αντικείμενο. Και το γραφείο. Και τον αέρα του γραφείου. Τον λέγαμε όλοι «κολλημένο» και «ιδρυματικό». Ήθελε να περνάει πάνω απ' τα χαρτιά του σαν αέρας. Να τελειώνει γρήγορα και αποτελεσματικά ό,τι του ανέθεταν. Ήθελε να προικοδοτεί όλα τα αντικείμενα με παραπάνω μεράκι. Ήθελε να τα εργάζεται τα λεφτά του. Δε ήταν γνωστός, φίλος ή ευνοούμενος της εργοδοσίας. Το αφεντικό, κατά κάποιο τρόπο τον «αγόρασε» μαζί με την επιχείρηση, όταν αυτή άλλαξε χέρια κι είχε την ευγενή καλοσύνη να του δώσει μία ευκαιρία να ξαναποδείξει όσα είχε αποδείξει στον προηγούμενο εργοδότη του. Ο Λευτεράκης το εκτίμησε.
Πριν από μερικούς μήνες όμως, η διοίκηση της επιχείρησης, πεπεισμένη από το συνολικότερο κοινωνικοοικονομικό και εργασιακό πλαίσιο ότι ποιεί μεγάλη ευεργεσία επιτρέποντας στους υπαλλήλους της να της δουλεύουν, άλλαξε τόνο. Η απόφασή της να κάνει την κρίση ευκαιρία και να επεκταθεί σε νέες δραστηριότητες, την ώθησε σε τελεσιγραφικές διατυπώσεις. Οι νέοι υψηλόμισθοι προϊστάμενοι που προσλήφθηκαν για τη διαχείριση αυτών των επιχειρηματικών τομέων, φάνηκαν εξ αρχής διατεθειμένοι να μεταλαμπαδεύσουν στους υφισταμένους τους με υπερβάλλοντα ζήλο τα κελεύσματα της εργοδοσίας: «Η οικειοθελής επέκταση της απασχόλησής σας στους νέους τομείς δραστηριοποίησης της εταιρίας αποτελεί προαπαιτούμενο για τη διατήρηση της εργασιακής σχέσης (διατήρηση της εργασιακής σχέσης με τους οικονομικούς όρους που ίσχυαν εξ αρχής, εννοείται). Όποιος έχει αντίρρηση να διαμαρτυρηθεί αυτοπροσώπως στο διευθυντή». «Είναι τέτοιο το αντικείμενο που απαιτεί διαρκή εγρήγορση. Και στις γιορτές. Και στις αργίες. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις.» Εξαιρέσεις ωστόσο υπήρχαν. Γιατί η νέα εργασιακή πίεση αφορούσε τους υπαλλήλους β' διαλογής. Ποιος είπε ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν κάνει φαβοριτισμούς;
Έτσι, ο δικός μου ο φίλος έπεσε θύμα αυτού του φαινομένου που στην εργασιακή γλώσσα λέγεται "εντατικοποίηση". Άρχισε σιγά – σιγά να χάνει την όρεξή του. Ο άτιμος ο καταναγκασμός σκοτώνει τον έρωτα. Ο Λευτεράκης κοίταζε τα χαρτιά του με καχυποψία κι έγινε και πιο διεκπεραιωτικός. Τα λεφτά του τον εργάζονταν. Δεν τα εργαζόταν. Κι έπρεπε να μην αφήνει να εκδηλώνεται η αλλαγή γιατί, όπως ξανάπαμε, ήταν από τους λίγους, τυχερούς που ακόμα είχαν δουλειά…
Όμως τα βράδια στο σπίτι ο Λευτεράκης είναι μονίμως θυμωμένος. Και τη νύχτα στον ύπνο του, τρίζει τα δόντια.
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...