Ακινδύνως επικίνδυνα γινόμαστε απελεύθεροι

Η Ελλάδα ως εμιράτον;
Του χρόνου καβαλάρης
του φόβου αρνητής
και των κακών καιρών
μαστιγωτής
Παναγ. Κρητικός, «Πού τελειώνει το ταξίδι σου;»

Το παλιό, κλασικό και πάντοτε επίκαιρο ερώτημα «Ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα;» μπορεί ν’ απαντηθεί με τουλάχιστον τρεις τρόπους. Η αυτ-ανόητη πρώτη εκδοχή είναι ότι κυβερνάει ο λαός μέσω των εκλεγμένων εκπροσώπων του. Αυτό δεν το πιστεύουν πλέον ούτε και οι αγαθότεροι των Ελλήνων. Η δεύτερη τρέχουσα, ίσως και βολική, εκδοχή είναι ότι τη χώρα διοικούν η τρόικα και οι «εντολοδόχοι» υπουργοί. Αυτή η άποψη έχει βάση ως προς τις οργανωτικές ή και λειτουργικές (συγκυριακές;) εξουσίες και παρεμβάσεις του ΔΝΤ και των λοιπών εταίρων αλλά δεν μπορεί να εξηγήσει την ιστορικότητα, το βάθος της διαρκούς διακυβέρνησης. Η τρίτη εκδοχή έρχεται να προσεγγίσει τη διαχρονική αλλά κυρίως τη σημερινή κρυφή εξουσία με διαφορετικό τρόπο.

ΟΙ παλιοί φραγκολεβαντίνοι και γερμανοσπουδαγμένοι τάχατες τεχνοκρατο-κουλτουριάδες έχουν αντικατασταθεί από μια αγγλοσαξονική επιχειρηματο-διαχειριστική ελίτ, η οποία όχι μόνο στερείται ιστορικής μνήμης και γνώσης, αλλά πιστεύει ακράδαντα ότι μέσω των λάπτοπ και των δημόσιων/διεθνών σχέσεων (και διασυνδέσεων) μπορούν να λυθούν όλα τα κοινωνικά προβλήματα της πατρίδας.

Ανεπαισθήτως διολισθαίνουμε προς ένα άλλο πολίτευμα (μηδέποτε ψηφισθέν), αλλά και προς μια άλλη δομή της εξουσίας (μη ομολογημένη).

Ηκρίση βοήθησε την εφαρμογή ενός προϋπάρχοντος σχεδίου παλινόρθωσης των αστικών οικογενειών της παλαιάς Ελλάδας (βασιλικοί, τσιφλικάδες, έμποροι και εφοπλιστές), οι οποίοι σε αγαστή συνεργασία με τις δυο-τρεις πολιτικές οικογένειες διαμορφώνουν ένα πολιτικο-οικονομικό σύμπλεγμα, το οποίο όχι μόνο είναι «μυστικό», αλλά -κυρίως- καταλύει πλήρως την οποιαδήποτε αρχή λαϊκής κυριαρχίας ή δημοκρατικού ελέγχου (δημιουργώντας το δικό του «παρακράτος»).

Πρέπει να προσέξουμε. Πίσω από τα μεγάλα λόγια για κάθαρση και διαφάνεια και τα χαμογελαστά/αισιόδοξα χαμόγελα πολλών κρατούντων κρύβονται σκληρά πολυεθνικά συμφέροντα, που στο όνομα της ανάπτυξης υποθηκεύουν για ακόμη μία φορά το δημοκρατικό, οικολογικό, ειρηνικό μέλλον της χώρας.

Στη φάση αυτή δεν έχει τόση σημασία αν κάποιος ψηφίζει Δεξιά, Κέντρο ή Αριστερά. Ως Ελληνες πρέπει πριν απ’ όλα να αρνηθούμε να μετατραπεί η χώρα που δίδαξε και εφάρμοσε τη Δημοκρατία σε ένα ιδιόμορφο εμιράτο (με αγγλόφωνους εμίρηδες, γαλλόφωνους πρίγκιπες και γερμανόφωνους αυλικούς).

Το πολιτικό σύστημα δεν φοβάται τη δημοκρατική/λαϊκή αμφισβήτησή του γιατί οι νέοι άρχοντες θεωρούν ότι «αυτοί και μόνον αυτοί είναι η Ελλάδα». Λειτουργούν, δηλαδή, ως απόγονοι τζακιών και ως ιστορικοί ιδιοκτήτες της χώρας. Προσοχή: ξαναγινόμαστε απ-ελεύθεροι.

ΥΓ.: Μας βάζουν να μαλώνουμε για τα σκάνδαλα, τις τοπικές εκλογές και τα ελλείμματα, ενώ οι ίδιοι διευρύνουν τον υπόγειο ιστό της ισόβιας κληρονομικής διακυβέρνησης του Greek Emirate.

Του Γιάννη Πανούση
καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση