Ο νεο-οθωμανισμός επισήμως στην Ελληνική Θράκη
Στη φωτογραφία διακρίνεται το χωριό Εχίνος, έδρα της παράνομης "Συμβουλευτικής Επιτροπής Τούρκων Δυτικής Θράκης", η οποία χαρακτηρίζεται από τους τουρκολάγνουης και ως "κυβέρνηση της Δυτικής Θράκης"
Το προηγούμενο Σάββατο, με αφορμή το μνημόσυνο του προ 15ετίας θανόντος μειονοτικού βουλευτή Αχμέτ Σαδίκ, βρέθηκε και πάλι στη Θράκη μια κουστωδία επισήμων από την Τουρκία. Το μνημόσυνο οργανώθηκε από τη λεγόμενη «Συμβουλευτική Επιτροπή Τούρκων Δυτικής Θράκης» κι από το κόμμα που είχε ιδρύσει ο Σαδίκ και το οποίο εσχάτως δείχνει να επαναδραστηριοποιείται (εν όψει των εκλογών του Νοεμβρίου;).
Εφέτος επικεφαλής των εξ ανατολών επισήμων ήταν ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της τουρκικής Κυβέρνησης Μπουλέντ Αρίντς! Τόσο η παρουσία του όσο και τα λόγια του δεν άφησαν καμμία αμφιβολία για την πολιτική της γείτονος στην περιοχή: συνεπής κλιμάκωση της παρέμβασης, με κινήσεις στο όριο της νομιμότητας, και πάντα χάρη στην ολοένα και διευρυνόμενη ελληνική ανοχή.
Με Ερντογάν ή με Τσιλέρ, με νεο-οθωμανικό ή με στρατοκεμαλικό πρόσημο, ο έλεγχος της μειονοτικής κοινωνίας επεκτείνεται όλο και ταχύτερα, στον βαθμό που η δική μας κυριαρχία καθίσταται όλο και …διακριτικότερη. Τα τεκμήρια που επί χρόνια παραθέτουμε δεν φαίνεται να συγκινούν κανέναν.
Ο Αρίντς επισκέφθηκε την Κομοτηνή, την Ξάνθη και τον Εχίνο. Γιατί άραγε διάλεξε –πέρα από τις δύο θρακικές πόλεις– το κεντρικότερο Πομακοχώρι; Επειδή όσο κι αν ο εκτουρκισμός έχει πια ρίζες στην περιοχή, η (έστω και κολοβή) πομακική αυτοσυνειδησία παραμένει η κυριότερη απειλή για την τουρκική πολιτική στη Θράκη. Στην Κομοτηνή μίλησε στο μνήμα του Σαδίκ και παρέστη στο σχετικό μεβλίτ στο Εσκί Τζαμί. Στην Ξάνθη επισκέφθηκε την έδρα του μη αναγνωρισμένου μουφτή και το διαλυμένο από την ελληνική δικαιοσύνη σωματείο «Τουρκική Ένωση Ξάνθης», δείχνοντας για μιαν ακόμη φορά τον σεβασμό της γείτονος για την ελληνική έννομη τάξη. Και τέλος, επισκέφθηκε τον Εχίνο, όπου μίλησε σε ανοιχτή συγκέντρωση, από την οποία αξίζει να σημειώσουμε κάποια στιγμιότυπα.
Πρώτος πήρε τον λόγο ο δήμαρχος Μουσταφά Αγγά για να καλωσορίσει τον υψηλό μουσαφίρη στον δήμο όπου «ζουν 16.500 Τούρκοι ομογενείς». Αναφερόμενος στον Τούρκο Πρόξενο της Κομοτηνής Μουσταφά Σάρνιτς, τόνισε πως έχει γίνει πλέον ένα με τους ντόπιους, καθώς έχει επισκεφθεί το χωριό 5-6 φορές! Κι όταν άρχισε να λέει διάφορα άσχετα και κάπως …προεκλογικά, ο Πρόξενος του είπε κάτι στο αυτί και αμέσως τερμάτισε το λογίδριό του, δίνοντας τον λόγο στον βουλευτή Ξάνθης Τσετίν Μάντατζη. Αυτός ήταν λακωνικός και περιορίστηκε στα τυπικά: Καλωσόρισε τον «Κύριο υπουργό της μάνας πατρίδας Τουρκικής δημοκρατίας» και δεν παρέλειψε να αποκαλέσει και πάλι τον Εχίνο «Τσανάκαλε», παραπέμποντας στον τόπο του τουρκικού ηρωισμού… Ο τουρκομουφτής Ξάνθης, Αχμέτ Μέτε είπε λίγα λόγια, μέσα σε συνθήματα του τύπου «Να σπάσουν τα χέρια που απλώνονται στον μουφτή μας», «Η πιο μεγάλη – ισχυρή (χώρα) είναι η Τουρκία» κτλ επαναλαμβάνοντας μάλιστα το πρώτο από βήματος.
Κατόπιν πήρε τον λόγο ο Αρίντς, μέσα σε αδιάκοπα χειροκροτήματα και συνθήματα. Πρώτα από μικροφώνου ζήτησε από όλους τους άλλους εκτός της συζύγου του να κατέβουν από το βήμα, λέγοντας στο κοινό «τους στέλνω σε σας!», σε μία πρωτοφανή επίδειξη αλαζονείας. Κατόπιν μίλησε για το οθωμανικό παρελθόν των Τούρκων στην περιοχή («Σ’ αυτά τα χώματα ζούμε επί χρόνια. Δεν είμαστε μουσαφίρηδες των 100, 90, ή 80 χρόνων. Είμαστε τα παιδιά ενός μεγάλου έθνους και ζούμε εδώ και τουλάχιστον 500 χρόνια σε αυτά τα χώματα, με την ταυτότητα μας, την κουλτούρα μας, την πίστη, τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις και την ιστορία μας. Δόξα τω Θεώ είμαστε εδώ και υπερασπιζόμαστε την ταυτότητα μας»), για την ομοφωνία όλων των τουρκικών κομμάτων στο θέμα της Θράκης («στο θέμα της Δυτικής Θράκης είμαστε ένα και όλοι μαζί. Σε αυτό το θέμα δεν έχουμε διαφορές στα πιστεύω μας. Να μην σας περνάει από το μυαλό πως στο κοινοβούλιο και στα εβδομήντα τόσα εκατομμύρια ανθρώπων μας υπάρχουν κάποιοι που σκέπτονται διαφορετικά»). Κολάκεψε τους Εχινιώτες με διάφορα σαχλά («ο Εχίνος συζητιέται παντού», κ.α.), δήλωσε συγκινημένος θυμίζοντας τούρκικη ταινία («Όλοι μου λένε πως είμαι σκληρός αλλά είμαι ένας πονόψυχος άνθρωπος. Προσέξτε, για να μην φανεί ότι έκλαψα έβαλα γυαλιά. Βλέπω ότι θέλουν να με αγκαλιάσουν, να μου φιλήσουν το χέρι και μου λένε πως είναι έτοιμοι να κλάψουν. Μα και εγώ, δύσκολα συγκρατιέμαι…») αλλά και συνέκρινε την αγάπη και τον ενθουσιασμό των ντόπιων με «πολλά σημεία των Βαλκανίων». Μάλιστα έφερε κι ένα παράδειγμα, το χωριό Νομούσα του …Κοσόβου! (τυχαίο; Δεν νομίζω…): «Όπου και να πας, βλέπεις – έστω και αν δεν είναι σαν τον Εχίνο – αδέρφια μας σαν εσάς που επί αιώνες παραμένουν όρθιοι και ισχυροί, που υπερασπίστηκαν την παρουσία τους, και με τιμή παρέμειναν Τούρκοι και μουσουλμάνοι. Επί αιώνες έτσι ζήσαμε και με αυτές τις ομοιότητες θα ζήσουμε. Με την ταυτότητα μας, με τον τουρκισμό μας, με τον μουσουλμανισμό μας θα ζήσουμε επί αιώνες». Οι αναφορές του στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν πολλές, με συγκρίσεις για την «ανεκτικότητα» και την «δικαιοσύνη» εκείνης, σε σχέση με την «δυτική σκληρότητα» στην Αλγερία, στο Σουδάν, στη Βοσνία… Φυσικά είπε και πάλι ξανά και ξανά για την «τουρκική μας μειονότητα», όπως και στην Κομοτηνή…
Ένα τελευταίο αξιομνημόνευτο σημείο ήταν αυτό του πνεύματος στο ακροατήριο. Τα συνθήματα που έπεφταν δεν είχαν καμμία διαφορά από όσα ακούγονται στις μαζώξεις των Γκρίζων Λύκων στην Τουρκία: “Kahrolsun PKK” («Καταραμένο νάναι το ΡΚΚ») “şehitler Ölmez, Vatan Bölünmez” («οι ήρωες δεν πεθαίνουν, η πατρίδα δεν διασπάται) “En Büyük Türkiye, Başka Büyük Yok” («Πιο μεγάλη είναι η Τουρκία, και άλλη πιο μεγάλη δεν υπάρχει), ενώ για τον παριστάμενο και τον Ερντογάν φώναζαν “Türkiye Seninle Gurur Duyuyor” («Η Τουρκία είναι υπερήφανη για σένα»), En büyük Başkan Bizim Başkan” («Ο πιο μεγάλος πρόεδρος είναι ο δικός μας πρόεδρος»). Όλα αυτά μέσα στην Ελλάδα του 2010, με την ελληνική πολιτική να παραμένει ζητούμενο κι ενώ η ελλαδική κοινωνία για άλλα τυρβάζει…
- Επίσκεψη σκοπιμότητας και τόνωσης του τουρκισμού
- Επικίνδυνα συνθήματα στη συγκέντρωση στον Εχίνο
- Δημιουργούνται βάσεις και δομές εκτουρκισμού της Θράκης, με την σιωπηρή παρακολούθηση του Ελληνικού Κράτους, του οποίου τα κυβερνητικά κλιμάκια δεν αντιλαμβάνονται επαρκώς τις τεράστιες ευθύνες τους
- Μπορεί Έλληνας πολιτικός να επισκεφθεί την Κωνσταντινούπολη και να μιλήσει με τον ίδιο τρόπο (και τις ίδιες περίπου λέξεις) στους ελάχιστος εναπομείναντες Έλληνες (Ρωμιούς) της Βασιλεύουσας;
Το προηγούμενο Σάββατο, με αφορμή το μνημόσυνο του προ 15ετίας θανόντος μειονοτικού βουλευτή Αχμέτ Σαδίκ, βρέθηκε και πάλι στη Θράκη μια κουστωδία επισήμων από την Τουρκία. Το μνημόσυνο οργανώθηκε από τη λεγόμενη «Συμβουλευτική Επιτροπή Τούρκων Δυτικής Θράκης» κι από το κόμμα που είχε ιδρύσει ο Σαδίκ και το οποίο εσχάτως δείχνει να επαναδραστηριοποιείται (εν όψει των εκλογών του Νοεμβρίου;).
Εφέτος επικεφαλής των εξ ανατολών επισήμων ήταν ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της τουρκικής Κυβέρνησης Μπουλέντ Αρίντς! Τόσο η παρουσία του όσο και τα λόγια του δεν άφησαν καμμία αμφιβολία για την πολιτική της γείτονος στην περιοχή: συνεπής κλιμάκωση της παρέμβασης, με κινήσεις στο όριο της νομιμότητας, και πάντα χάρη στην ολοένα και διευρυνόμενη ελληνική ανοχή.
Με Ερντογάν ή με Τσιλέρ, με νεο-οθωμανικό ή με στρατοκεμαλικό πρόσημο, ο έλεγχος της μειονοτικής κοινωνίας επεκτείνεται όλο και ταχύτερα, στον βαθμό που η δική μας κυριαρχία καθίσταται όλο και …διακριτικότερη. Τα τεκμήρια που επί χρόνια παραθέτουμε δεν φαίνεται να συγκινούν κανέναν.
Ο Αρίντς επισκέφθηκε την Κομοτηνή, την Ξάνθη και τον Εχίνο. Γιατί άραγε διάλεξε –πέρα από τις δύο θρακικές πόλεις– το κεντρικότερο Πομακοχώρι; Επειδή όσο κι αν ο εκτουρκισμός έχει πια ρίζες στην περιοχή, η (έστω και κολοβή) πομακική αυτοσυνειδησία παραμένει η κυριότερη απειλή για την τουρκική πολιτική στη Θράκη. Στην Κομοτηνή μίλησε στο μνήμα του Σαδίκ και παρέστη στο σχετικό μεβλίτ στο Εσκί Τζαμί. Στην Ξάνθη επισκέφθηκε την έδρα του μη αναγνωρισμένου μουφτή και το διαλυμένο από την ελληνική δικαιοσύνη σωματείο «Τουρκική Ένωση Ξάνθης», δείχνοντας για μιαν ακόμη φορά τον σεβασμό της γείτονος για την ελληνική έννομη τάξη. Και τέλος, επισκέφθηκε τον Εχίνο, όπου μίλησε σε ανοιχτή συγκέντρωση, από την οποία αξίζει να σημειώσουμε κάποια στιγμιότυπα.Πρώτος πήρε τον λόγο ο δήμαρχος Μουσταφά Αγγά για να καλωσορίσει τον υψηλό μουσαφίρη στον δήμο όπου «ζουν 16.500 Τούρκοι ομογενείς». Αναφερόμενος στον Τούρκο Πρόξενο της Κομοτηνής Μουσταφά Σάρνιτς, τόνισε πως έχει γίνει πλέον ένα με τους ντόπιους, καθώς έχει επισκεφθεί το χωριό 5-6 φορές! Κι όταν άρχισε να λέει διάφορα άσχετα και κάπως …προεκλογικά, ο Πρόξενος του είπε κάτι στο αυτί και αμέσως τερμάτισε το λογίδριό του, δίνοντας τον λόγο στον βουλευτή Ξάνθης Τσετίν Μάντατζη. Αυτός ήταν λακωνικός και περιορίστηκε στα τυπικά: Καλωσόρισε τον «Κύριο υπουργό της μάνας πατρίδας Τουρκικής δημοκρατίας» και δεν παρέλειψε να αποκαλέσει και πάλι τον Εχίνο «Τσανάκαλε», παραπέμποντας στον τόπο του τουρκικού ηρωισμού… Ο τουρκομουφτής Ξάνθης, Αχμέτ Μέτε είπε λίγα λόγια, μέσα σε συνθήματα του τύπου «Να σπάσουν τα χέρια που απλώνονται στον μουφτή μας», «Η πιο μεγάλη – ισχυρή (χώρα) είναι η Τουρκία» κτλ επαναλαμβάνοντας μάλιστα το πρώτο από βήματος.
Κατόπιν πήρε τον λόγο ο Αρίντς, μέσα σε αδιάκοπα χειροκροτήματα και συνθήματα. Πρώτα από μικροφώνου ζήτησε από όλους τους άλλους εκτός της συζύγου του να κατέβουν από το βήμα, λέγοντας στο κοινό «τους στέλνω σε σας!», σε μία πρωτοφανή επίδειξη αλαζονείας. Κατόπιν μίλησε για το οθωμανικό παρελθόν των Τούρκων στην περιοχή («Σ’ αυτά τα χώματα ζούμε επί χρόνια. Δεν είμαστε μουσαφίρηδες των 100, 90, ή 80 χρόνων. Είμαστε τα παιδιά ενός μεγάλου έθνους και ζούμε εδώ και τουλάχιστον 500 χρόνια σε αυτά τα χώματα, με την ταυτότητα μας, την κουλτούρα μας, την πίστη, τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις και την ιστορία μας. Δόξα τω Θεώ είμαστε εδώ και υπερασπιζόμαστε την ταυτότητα μας»), για την ομοφωνία όλων των τουρκικών κομμάτων στο θέμα της Θράκης («στο θέμα της Δυτικής Θράκης είμαστε ένα και όλοι μαζί. Σε αυτό το θέμα δεν έχουμε διαφορές στα πιστεύω μας. Να μην σας περνάει από το μυαλό πως στο κοινοβούλιο και στα εβδομήντα τόσα εκατομμύρια ανθρώπων μας υπάρχουν κάποιοι που σκέπτονται διαφορετικά»). Κολάκεψε τους Εχινιώτες με διάφορα σαχλά («ο Εχίνος συζητιέται παντού», κ.α.), δήλωσε συγκινημένος θυμίζοντας τούρκικη ταινία («Όλοι μου λένε πως είμαι σκληρός αλλά είμαι ένας πονόψυχος άνθρωπος. Προσέξτε, για να μην φανεί ότι έκλαψα έβαλα γυαλιά. Βλέπω ότι θέλουν να με αγκαλιάσουν, να μου φιλήσουν το χέρι και μου λένε πως είναι έτοιμοι να κλάψουν. Μα και εγώ, δύσκολα συγκρατιέμαι…») αλλά και συνέκρινε την αγάπη και τον ενθουσιασμό των ντόπιων με «πολλά σημεία των Βαλκανίων». Μάλιστα έφερε κι ένα παράδειγμα, το χωριό Νομούσα του …Κοσόβου! (τυχαίο; Δεν νομίζω…): «Όπου και να πας, βλέπεις – έστω και αν δεν είναι σαν τον Εχίνο – αδέρφια μας σαν εσάς που επί αιώνες παραμένουν όρθιοι και ισχυροί, που υπερασπίστηκαν την παρουσία τους, και με τιμή παρέμειναν Τούρκοι και μουσουλμάνοι. Επί αιώνες έτσι ζήσαμε και με αυτές τις ομοιότητες θα ζήσουμε. Με την ταυτότητα μας, με τον τουρκισμό μας, με τον μουσουλμανισμό μας θα ζήσουμε επί αιώνες». Οι αναφορές του στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν πολλές, με συγκρίσεις για την «ανεκτικότητα» και την «δικαιοσύνη» εκείνης, σε σχέση με την «δυτική σκληρότητα» στην Αλγερία, στο Σουδάν, στη Βοσνία… Φυσικά είπε και πάλι ξανά και ξανά για την «τουρκική μας μειονότητα», όπως και στην Κομοτηνή…Ένα τελευταίο αξιομνημόνευτο σημείο ήταν αυτό του πνεύματος στο ακροατήριο. Τα συνθήματα που έπεφταν δεν είχαν καμμία διαφορά από όσα ακούγονται στις μαζώξεις των Γκρίζων Λύκων στην Τουρκία: “Kahrolsun PKK” («Καταραμένο νάναι το ΡΚΚ») “şehitler Ölmez, Vatan Bölünmez” («οι ήρωες δεν πεθαίνουν, η πατρίδα δεν διασπάται) “En Büyük Türkiye, Başka Büyük Yok” («Πιο μεγάλη είναι η Τουρκία, και άλλη πιο μεγάλη δεν υπάρχει), ενώ για τον παριστάμενο και τον Ερντογάν φώναζαν “Türkiye Seninle Gurur Duyuyor” («Η Τουρκία είναι υπερήφανη για σένα»), En büyük Başkan Bizim Başkan” («Ο πιο μεγάλος πρόεδρος είναι ο δικός μας πρόεδρος»). Όλα αυτά μέσα στην Ελλάδα του 2010, με την ελληνική πολιτική να παραμένει ζητούμενο κι ενώ η ελλαδική κοινωνία για άλλα τυρβάζει…
Αναρτήσεις
Γιατί δεν τους στέλνουν τους κακομοίρηδες πακέτο στην τουρκία τους?Δεν το καταλαβαίνω.Αν δεν μπορούν αυτοί να το ξεκινήσουμε εμείς...με τις κλωτσιές.
ΑπάντησηΔιαγραφή