Ο Παπανδρέου θέλει να κάνει την Ελλάδα ρομαντική...!

• Αχάριστοι οι έλληνες που δεν θέλουν να καταλάβουν τα αγνά και άδολα σχέδια του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος ζει με μοναδική επιθυμία να μας δει να ξαναγινόμαστε άνθρωποι τίμιοι, απλοϊκοί και τα παιδιά μας να διαβάζουν με το κερί, ενώ σαν οικογένειες θα τιμάμε το ψωμί που τρώμε και θα ζούμε στην "πράσινη ανάπτυξη" τρώγοντας μία φορά τη βδομάδα κρέας (μερίδα 50 γραμμαρίων)

Κάποτε, σε μια γειτονιά στις δυτικές αθηναϊκες συνοικίες ο γείτονας έβγαζε τα Σάββατα την ασπρόμαυρη τηλεόρασή του στο μπαλκόνι του και έβλεπε όλη η γειτονιά την ελληνική ταινία του Σαββάτου. Μίνι σινεμά της γειτονιάς.
Στην απέναντι αλάνα η πιτσιρικαρία έπαιζε μπάλα και καθένας μας ονειρευόταν ότι ήταν ο Μαύρος, ο Δελκάρης, ο Ελευθεράκης…Δερμάτινη μπάλα είχε συνήθως μόνο ένας στη γειτονιά και συνήθως ήταν χοντρός και άμπαλος… Τα ματς με τη δίπλα γειτονιά τελείωναν συνήθως με ψιλές...
Μια σπασμένη καρέκλα ήταν ότι πρέπει για να φτιάξεις ξύλινο αυτόματο όπλο. Τα πολλά γιαπιά ατέλειωτες όμορφες κρυψώνες για τη μάχη...
Όταν βλέπαμε κανέναν καλό παρκαρισμένο αυτοκίνητο στο δρόμο τρέχαμε να δούμε πόσα πιάνει...
Το ψωμί έκανε λιγότερο από δέκα δραχμές και αν δεν είχε ο φούρναρης ρέστα σου έδινε μια καραμέλα...
Στο Σκαραμαγκά έκαναν ακόμα μπάνιο και σχολείο είχαμε και τα Σάββατα.
Κάθε εβδομάδα έπρεπε να εξασφαλίσουμε τα απαραίτητα για να αγοράσουμε το Μπλεκ. Τι νέο κόλπο θα έκανε ο Ρόη Ρέης και τι θα σκαρφιζόταν ο καθηγητής Μυστήριος για να σώσει τον Μπλεκ;
Λεφτά δεν υπήρχαν πολλά. Τα καινούργια ρούχα τα περιμέναμε με λαχτάρα από το νονό μας.
Και πόσα άλλα…
Αναμνήσεις από το μέλλον…
Ο ρομαντισμός κι η νοσταλγία δεν χαλάνε. Τα βερύκκοκα και τα κεράσια το καλοκαίρι εκτός ψυγείου ναι.
Άλλο με χαλάει εμένα. Όλοι είχαν λυσσάξει τότε με την Ελλάδα. Η έτσι η αλλιώς, η υπανάπτηκτη, οι αμόρφωτοι πολίτες της οι άξεστοι ουυυυφφφ να σηκωθούμε να φύγουμε να πάμε “έξω” να γίνουμε άνθρωποι.
Και φύγαν πολλοί, μα έτσι, μα αλλιώς έφυγαν.
Κι έμειναν κάτι άξεστοι κι αμόρφωτοι πίσω σε άγονα και στέρφα χωράφια να τα σκάβουν και να τα σπέρνουν και κάποιοι άλλοι σπουδαγμένοι ίσως που δούλευαν σε γραφεία, ιατρεία, ιδιωτικά που μετά τα μετατρέψαν σε κοινής ωφελίας, δημόσιο δηλαδή, γιατί γουστάραν τις εισφορές τους. Κι όλοι αυτοί να στέλνουν τα κόπια τους “έξω”. Στα καμάρια τους, που έφυγαν για να γίνουν άνθρωποι. Και περίμεναν πότε θα γυρίσουν οι εξευγενισμένοι, οι σπουδαγμένοι, οι σωτήρες του τόπου τους και της Ελλάδας γενικώς. Αυτοί που θα άλλαζαν τα πράγματα.
Κι οι πιο πολλοί γύρισαν. Κι έφεραν κοντά τους ό,τι χειρότερο βρήκαν. Σχέδια για μπετονούχα κοτέτσια, ιδέες άκοπης κονόμας και χρεωκοπίας γι αυτούς που είχαν αφήσει πίσω και που η μπανάνα ήταν απαγορευμένος καρπός Έφεραν κι άλλα πιο ακραία, δεν είναι του παρόντος.
Με χαλάει που αυτοί που έφυγαν και που ξαναγύρισαν σ’ αυτό τον άθλιο και θλιβερό τόσο, άνθρωποι πλέον έβαλαν τα δυνατά τους να τον χαλάσουν. Και τα κατάφεραν.
Αλλά και πάλι ο λαουτζίκος φταίει. Που λιγουρεύτηκε μια μπανάνα για το παιδάκι του και καταλήστεψε τον τόπο για να την αποκτήσει.
Λαέ, το Chiquita Club, έχει face control, χώνεψέ το.
Τα μειδιάματά μου φίλτατοι.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση