23 (επι)θέσεις...

• Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Δεν μπορώ να ησυχάσω. Δεν μπορώ να σωπάσω.
• Φέρω βαρέως το γεγονός ότι φτάσαμε, ως χώρα, ως έθνος και ως λαός, σ’ αυτό το κατάντημα. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο. Δια πράξεων και παραλήψεων. Άτομα και συλλογικότητες. Κυβερνήτες και αντιπολιτευόμενοι. Δεξιοί και αριστεροί. Κομματικοί και ανένταχτοι. Προλετάριοι, αγρότες και αστοί. Χειρώνακτες και πνευματικοί. Ως πολίτες. Ως γονείς.

Ξεκινώ λοιπόν με αυτοκριτική.
Κίνητρό μου η αγάπη γι’ αυτό τον τόπο, η θλίψη για την κατάντιά του, η επίγνωση του αδιεξόδου, του στημένου ‘παιχνιδιού’, των μεγάλων δυνάμεων που συγκρούονται και των μικρών παικτών -ντόπιων και ξένων- που υποδύονται ρόλους, άσχημα μάλιστα, που δεν μπορούν να κρύψουν άλλο την αλήθεια, όπως δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν και την κρίση -του συστήματος και τη δική μας…
Κίνητρό μου και ο φόβος, η αίσθηση της απειλής, η ανάγκη άμυνας και η γνώση ότι η καλλίτερη άμυνα είναι η επίθεση.
Θέτω λοιπόν επ;ί (χάρτου) θέσεις:
1. Είμαστε ο καθένας, διαφορετικά βέβαια, μέρος του προβλήματος.
2. Κάποιοι έχουμε αποφασίσει, διαφορετικά βέβαια, να επιχειρήσουμε να γίνουμε και μέρος της λύσης.
3. Πρώτο βήμα είναι να διατυπώσουμε το πρόβλημα έτσι ώστε να έχει λύση.
4. Η διατύπωση του προβλήματος δεν μπορεί παρά να είναι θεωρητική.
5. Η λύση του προβλήματος δεν μπορεί παρά να είναι πρακτική.
6. Η λύση του προβλήματος δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική.
7. Η χρεωκοπία του πολιτικού συστήματος και η απαξίωση των πολιτικών δεν πρέπει να οδηγήσει σε απαξίωση της Πολιτικής.
8. Η υπεράσπιση της Πολιτικής είναι υπεράσπιση της Δημοκρατίας.
9. Η Δημοκρατία σήμερα είναι ζητούμενο.
10. Η λεγόμενη ‘Μεταπολίτευση’ έχει τελειώσει προ πολλού. Μπορούμε να θέσουμε διάφορα ορόσημα:
- Πρωτομαγιά του 1975: θάνατος (δολοφονία;) Αλέκου Παναγούλη
- 18 Οκτώβρη 1981: το ΠΑΣΟΚ στη Κυβέρνηση ο Λαός στην αφασία
- Αναθεώρηση Συντάγματος 1986
- Αναθεώρηση Συντάγματος 2001
- Ολυμπιακοί αγώνες 2004
- Παραγραφή ποινικών ευθυνών υπουργών με εκλογές 4ης Οκτωβρίου 2009
- Κατάλυση Κοινοβουλίου και Συντάγματος με διαδικασία μονοκομματικής αποδοχής “πακέτου στήριξης” ΕΕ-ΔΝΤ χθές
- «Σχέδιο Καλλικράτης» κατάλυσης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στο όνομα της αποκέντρωσης και της αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης σήμερα
11. Επί της ουσίας βρισκόμαστε σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση ‘νέας χούντας’ και νέας ‘τριπλής κατοχής’: οικονομικής και πολιτικής
12. Οι σημερινές συνθήκες είναι δυσκολότερες από εκείνες της δικτατορίας των συνταγματαρχών και ίσως και από εκείνες της πρώτης τριπλής κατοχής γιατί:
- σε αντίθεση με τότε ο εχθρός σήμερα είναι ‘αόρατος’
- η ‘νέα χούντα’ είναι παγκόσμια
- σε αντίθεση με τότε που η χώρα διέθετε ένα ρωμαλέο ΕΑΜ, μια κραταιά ΕΔΑ και ένα μαχητικό κίνημα (114, Λαμπράκηδες), σήμερα έχει μια πολυδιασπασμένη Αριστερά και ένα λαό μέχρι χτές σαστισμένο, απογοητευμένο, τραυματισμένο και σε μεγάλο βαθμό ‘διεφθαρμένο’
- η κοινωνία έχει υποστεί βαθιές δομικές μεταλλάξεις που δυσχεραίνουν την ανάπτυξη κινήματος αντίστασης:
1. αστικοποίηση και ερήμωση της υπαίθρου
2. αποβιομηχάνηση
3. λαθρομετανάστευση
4. εξάρτηση από τον τουρισμό και τη ναυτιλία
5. υπερχρέωση και καταναλωτισμός
6. ύπαρξη διαπλεκόμενου καρτέλ ΜΜΕ
- Αντί για “εξόριστη Κυβέρνηση” έχουμε ένα πολιτικό σύστημα …συνεργατών του κατακτητή, πλήρως υποτελές στο κεφάλαιο και την ντόπια και ξένη οικονομική ολιγαρχία
13. Εξωτερικές απειλές στο Αιγαίο και τη Μακεδονία.
14. Εσωτερικές απειλές στη Θράκη
15. Πέμπτη φάλαγγα στην Παιδεία
16. Η Κύπρος σε ομηρία
17. Η Ελλάδα, εκτός από προτεκτοράτο των ΗΠΑ και της ΕΕ, γίνεται τώρα και δορυφόρος της Τουρκίας
18. Κυπριακό και ‘Ελλαδικό’ είναι μεταπολεμικά οι δύο όψεις του ίδιου ελληνικού ‘νομίσματος’
19. Αν το πραξικόπημα του 1974 και η τουρκική εισβολή και κατοχή ακρωτηρίασε την Κύπρο, η ‘Μεταπολίτευση’ θεμελιώθηκε πάνω στην αντίληψη ότι «η Κύπρος είναι μακριά» (Καραμανλής) και στον ψυχικό διχασμό του ελληνισμού: ενώ η Κύπρος μάτωνε η Ελλάδα πανηγύριζε την «αποκατάσταση της δημοκρατίας»…
20. Το μέγιστο ‘εθνικό’ θέμα, η μέγιστη ηθική, πολιτική και οικονομική ‘εκκρεμότητα’ μεταπολεμικά είναι οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα:
+ Οι κλεμμένοι αρχαιολογικοί θησαυροί
+ Το ‘κατοχικό δάνειο’
+ Οι πολεμικές επανορθώσεις
+ Οι αποζημιώσεις των θυμάτων
21. Το μέγιστο σκάνδαλο, η μεγίστη ύβρις, το μέγιστο όνειδος που μας βαραίνει είναι ότι δεν αξιωθήκαμε καν να διεκδικήσουμε ως κράτος τις οφειλές αυτές, μόνοι εμείς που πρώτοι δικαιούμασταν, ενώ όλες οι υπόλοιπες χώρες το έχουν πράξει και έχουν ικανοποιηθεί.
22. Το γεγονός ότι όχι μόνο δεν έχουμε διεκδικήσει τις οφειλές αλλά έχουμε, ως έθνος και ως λαός, υποβαθμίσει και ‘ξεχάσει’ το θέμα και ανεχόμαστε την ύβρι να απαξιούν διαχρονικά, Πρωθυπουργοί και Αρχηγοί Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ακόμα και να δεχτούν σε ακρόαση τον Μανόλη Γλέζο και τους άλλους βετεράνους της Αντίστασης για το σκοπό αυτό, υποδηλώνει ότι η χώρα δεν διέθετε και δεν διαθέτει Ελληνική Κυβέρνηση, ότι ήταν και είναι υπό κατοχή.
23. Η Αριστερά, αν και κατ’ αρχήν ‘ευαίσθητη’ στο θέμα αυτό, διστάζει να το αναδείξει στις διαστάσεις που του αξίζουν, να το θέσει δηλαδή στο επίκεντρο του καλέσματος εξέγερσης και ανυπακοής, στην καρδιά της μαχητικής διεκδίκησης μιας άλλης πορείας, μιας πορείας σωτηρίας για τη χώρα. Ειδικά σ’ αυτή τη ζοφερή συγκυρία, όταν οι χρηματικές οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα (εξαιρουμένων των οφειλών στους Έλληνες) υπερβαίνουν κατά πολύ το δημόσιο χρέος, όταν με τη στάση της η Κυβέρνηση της Μέρκελ οδηγεί στην καταστροφή όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης, η υποβάθμιση του θέματος, αν δεν στοιχειοθετεί δόλο και δεν εγείρει υπόνοιες περί συσχετισμών του με το διαχρονικό σκάνδαλο της Siemens (αυτό αφορά τον δικομματισμό), συνιστά για την Αριστερά εγκληματική αμέλεια που εξηγείται (δεν δικαιολογείται) μόνο με προσφυγή σε ερμηνευτικά σχήματα που εκκινούν από τα ‘εθνικά’ της συμπλέγματα και την παθολογική της εμμονή στην μονομέρεια της ταξικής κοσμοθεώρησης.
Οι θέσεις αυτές πιστεύω ότι αν δεν είναι ήδη πλειοψηφικές είναι πάντως δυνάμει ηγεμονικές. Είμαστε πολλοί που δεν βολευόμαστε, ανησυχούμε και αντιστεκόμαστε με ποικίλους τρόπους. Όσο όμως δεν καταφέρνουμε να συνεννοηθούμε, “να μάθουμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι’ απλά”, αλληλοεξουδετερωνόμαστε σε έναν εμφύλιο που καλά κρατεί δεκαετίες τώρα και συντηρείται τόσο από την ικανότητα και τη δολιότητα των αντιπάλων όσο και από τη δική μας ανευθυνότητα, τη δική μας αυταρέσκεια ή και μειοδοσία. Είναι ώρα αυτό να αλλάξει. Οι αντικειμενικές συνθήκες είναι υπερώριμες:
- η σοβαρότητα της κρίσης και η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να προσφέρει διέξοδο
- η σύμπτωση, σε μεγάλο βαθμό, στη διάγνωση του προβλήματος και η ανάδειξη, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, ενός πλαισίου εναλλακτικής πολιτικής στρατηγικής με άμεσους στόχους τη μεταρρύθμιση της ΟΝΕ και του Συμφώνου Σταθερότητας
- ο θυμός και η αγανάκτηση του λαού με τα μέτρα και η επικρατούσα άποψη ότι αυτά δεν είναι μόνο κοινωνικά άδικα αλλά και οικονομικά αδιέξοδα και καταστροφικά
- η αποστροφή της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού και των εργαζομένων στην εσωστρέφεια και στον αυτισμό της Αριστεράς και η απαίτησή του να προκύψει αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση εξουσίας, δηλαδή συνεκτική και τεκμηριωμένη πρόταση από αξιόπιστο πολιτικό φορέα
Αν η Αριστερά δεν αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, δεν αξιωθεί να υπερβεί τα τραύματα και τις παθολογίες της ώστε να προσφέρει εθνική στρατηγική στα πλαίσια μιας εναλλακτικής ευρωπαϊκής στρατηγικής, δημοκρατικής, λαϊκής και οικολογικής, δηλαδή πραγματικά σοσιαλιστικής, το κενό θα καλύψουν, με τις ευλογίες των διαφόρων ‘κέντρων’, εθνικιστικές και λαϊκιστικές δυνάμεις της δεξιάς εις βάρος της Δημοκρατίας και των δικαιωμάτων μας, κοινωνικών και πολιτικών. Μια τέτοια ‘Αριστερά’, ασχέτως ρητορείας, ακόμη και προθέσεων, δεν θα ήταν επαναστατική αλλά βαθύτατα αντιδραστική και συνυπεύθυνη γι’ αυτή την απευκταία εξέλιξη. Αν η Αριστερά που σήμερα έχουμε δεν είναι σε θέση να αποκλείσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, τότε ο πρώτος στόχος μας ως επαναστατών είναι να την ανατάξουμε ή να την ανατρέψουμε, για να αναγεννήσουμε κινηματικά την ίδια πρώτα και τον τόπο μας μετά, σύμφωνα με τις καλλίτερες παραδόσεις της Εθνικής Αντίστασης και τη γνώση και τη σοφία που αποκτήσαμε έκτοτε. Για να αποφύγουμε πάση θυσία ένα νέο Εμφύλιο.

Γιάννης Μαύρος
Αθήνα, 26/5/2010

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση