Η εξωτερική πολιτική μας, η Τουρκία και οι… «Μεσσίες» μας

• Οι σημερινές παρατηρήσεις μας έρχονται, τρόπον τινά, ως προέκτασις όσων γράφαμε προ ελαχίστων ημερών για την… «επίσκεψι» της τουρκικής κορβέτας στα θαλάσσια, εθνικά ύδατά μας, αλλά και εν όψει της επισκέψεως του κ. Τ. Ερντογάν στην Ελλάδα

Λέγουν, λοιπόν, κάποιοι ότι τα περιθώρια της Ελλάδος, εις ό,τι αφορά στην προώθηση των συμφερόντων της στον τραχύ χώρο του διεθνούς ανταγωνισμού και των πιέσεων των «δυνατών» του Πλανήτου, είναι περιορισμένα έως μηδενικά.
Η βάση αυτού του ισχυρισμού έγκειται στο ότι είναι δύνατον να επέμβει η ελληνική Εξωτερική Πολιτική ή, εν γένει, ο οποιοσδήποτε παράγων, στη διαμόρφωση της βουλήσεως, παραδείγματος χάριν, των Η.Π.Α., των μεγάλων Ευρωπαϊκών χωρών, αλλά και πέραν τούτων, σε εκείνους που κατευθύνουν την κοινή γνώμη στη Δύση (μεγάλα κανάλια, περιοδικά και… Ημερίδες).
Έτσι, περιμένουμε, ματαίως, επί σειράν δεκαετιών, μήπως προκύπτει κάποιος φιλέλληνας πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, μήπως σε κάποια σημαντική απόφαση, εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, «δεν βγαίνουν τα κουκιά», ώστε να διαπραγματευθούμε διά της μεθόδου της ανταλλαγής κ.λπ.
Ως εκ τούτου, χρήσιμο είναι να δούμε πώς λειτουργεί, εν τοις πράγμασιν, η μέθοδος άλλων Κρατών, που όντως επηρεάζουν προς όφελός τους, διεθνή κέντρα αποφάσεων. Χαρακτηριστικό δε παράδειγμα μεταξύ των περί ων ο λόγος κράτη, είναι η Τουρκία.
Ας κάνουμε, επ’ αυτού, μία βασική διάκριση. Οι κορυφαίοι Έλληνες πολιτικοί έχουν επιλέξει, εν ολίγοις ή εν πολλοίς, να λειτουργούν δίκην εκπροσώπων πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων των ξένων υπερδυνάμεων στην χώρα μας. Όμως, και αν δεν συμβαίνει αυτό, οι πολιτικοί και οι δεσμοί που αναπτύσσουν, επί προσωπικής βάσεως, είναι μεν θερμοί, αλλά εξυπηρετούν, αποκλειστικώς τους ιδίους και όχι την Ελλάδα. Είναι, όμως, αντιθετικές, εν τη εκκινήσει τους, αλλά συγκλίνουσες στην μέθοδο και το αποτέλεσμα, οι πρακτικές, π.χ. των κ.κ. Μητσοτάκη, Σημίτη, Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου.
Ασφαλώς, σε ουδένα εκ των ανωτέρω, δεν δικαιούμεθα – και δεν έχουμε – περί τούτου, αποδείξεις να προσάψουμε ψόγο περί εξυπηρετήσεως ξένων συμφερόντων. Και οι τέσσερεις τους, είχαν και έχουν αναπτύξει στενοτάτους δεσμούς με ξένους παράγοντες.
Από τους καλύτερους φίλους του Πλανητάρχου, τότε, Μπους, ο κ. Μητσοτάκης, με τέλειες διασυνδέσεις με τους περισσότερους υπουργούς Εξωτερικών της Υφηλίου (από την Ολμπράιτ, έως τον ΥΠΕΞ του.. Λιχτενστάιν), ο κ. Παπανδρέου και με εξαιρετικές σχέσεις, ο κ. Σημίτης! Ο κ. Καραμανλής απλώς συνέχισε την ίδια τακτική.
Όταν, όμως, έρχεται η ώρα της κρίσεως, όλοι οι ξένοι φίλοι αποδεικνύουν ότι φίλοι μεν οι κ.κ. Μητσοτάκης, Παπανδρέου, Σημίτης, Καραμανλής κ.λπ., φιλτάτη, όμως, η… Τουρκία! Πώς τα καταφέρνει, άραγε, η Τουρκία; Προκειμένου να επανέλθουμε σε αυτήν, ας δούμε πώς εργάζεται και ας υπενθυμίσουμε ότι σχετικώς μόνον ισχύει το ότι έχει μεγαλύτερη γεωπολιτική σημασία για την Δύση απ’ ό,τι η Ελλάδα.
Σήμερα, ούτε η Ε.Ε. ούτε οι Η.Π.Α., θα μπορούσαν να διανοηθούν «Νέα Τάξη Πραγμάτων» στην μείζονα περιοχή, χωρίς την Τουρκία, αλλά ουδεμία τάξις πραγμάτων, παλαιότερη ή νέα, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει με «κενό» στη θέση της Ελλάδος.
Ας θυμηθούμε ότι στην Γιάλτα, ο Τσώρτσιλ και ο Ρούσβελτ δεν λυπήθηκαν, ειδικώς εμάς (και όχι, π.χ. τους Βούλγαρους ή τους Αλβανούς), όταν μας απέσπασαν από τον Στάλιν, αλλά, απλούστατα ο μεταπολεμικός τους κόσμος δεν μπορούσε να λειτουργήσει με κομμουνιστική σφήνα, μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας, την Ελλάδα.
Η μεγίστη διαφορά είναι ότι η Τουρκία πωλεί πανάκριβα την γεωπολιτική της θέση. Το αεροδρόμιο του Ινσιρλίκ στην Νότιο Τουρκία υπέχει, θέσει, της βάσεως του Αλβιάνο ή του Ακτίου, εις ό,τι αφορά την Μέση Ανατολή!
Η Άγκυρα, οσάκις θεωρεί ότι θίγεται από φάσεις της Ουάσινγκτον, απειλεί ότι θα διώξει από το Ινσιρλίκ τους Αμερικανούς και τους ΝΑΤΟϊκούς. Επιπροσθέτως, απειλεί ότι θα ξεσπάσει την οργή της στις… σχέσεις της με την Ελλάδα, ότι θα επιλέξει άλλους προμηθευτές όπλων, ότι θα παρεμποδίσει τη διέλευση ενεργειακών δικτύων και πρώτων υλών κ.λ.π. και υποχρεώνει, κατ’ αυτόν τον τρόπο, ακόμη και τον Πλανητάρχη, να κάθεται «σούζα» μπροστά της για θέματα αμέσου ή ιστορικής σημασίας.
Η Άγκυρα, λοιπόν, ενεργεί, κατ’ αυτόν τον τρόπο και, μάλιστα, χωρίς να διαθέτει τόσα πολλά «παιδιά» της, όπως η Ελλάδα, ομογενείς, πλησίον των μεγάλων ξένων κέντρων αποφάσεων. Και οι Ελληνικές Κυβερνήσεις, καθεύδουν σε κόσμο, όπου το δούναι και λαβείν, είναι νόμος και… η τύχη της Χώρας μας δουλεύει! Κατά τον χειρότερο, βεβαίως, τρόπο…
Σωτήρης Ζαφειρακόπουλος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση