Τι ξέρουν και τι δεν ξέρουν οι ξένοι;

• Αν οι ξένοι γνώριζαν τι περνάει καθημερινά ο απλός έλληνας πολίτης, τότε θα τον τιμούσαν σαν ήρωα...

Χωρίς αμφιβολία, οι Ελληνες πολίτες φέρουμε μεγάλο μέρος της ευθύνης για την κρίση που μας απειλεί: συμπράξαμε όλοι με τα πολιτικά κόμματα και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες στην παγίδευσή μας σε έναν ψεύτικο κόσμο όπου πιστεύαμε ότι δεν ισχύει κανένας νόμος - ηθικός, οικονομικός, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της λογικής κ.ο.κ.
Αλλά η τιμωρία που έρχεται είναι διπλά άδικη: αφενός, η πλειονότητα των Ελλήνων δεν χάρηκε τα προνόμια που η άφρονη ανοχή της προσέφερε σε διάφορες μειοψηφίες αφετέρου, οι βλοσυροί εταίροι μάς λοιδορούν και δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι τα πρώτα θύματα της υπόθεσης παραμένουν οι ίδιοι οι Ελληνες.
Σε δηλώσεις των πολιτικών τους, αλλά κυρίως από σχόλια αναγνωστών σε ιστοσελίδες εφημερίδων, είναι φανερό ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας έχουν τη χειρότερη γνώμη για τους Ελληνες. Ο μέρμηγκας Γερμανός δεν θέλει με καμία δύναμη να δει τα δικά του χρήματα να πηγαίνουν για τη διάσωση του τζίτζικα Ελληνα. Η εικόνα της Ελλάδας έχει υποστεί τεράστιο πλήγμα και είναι άγνωστο πώς και πότε θα αναστραφεί.
Τι βλέπουν, λοιπόν, οι ξένοι; Ενα έλλειμμα ίσο με το 12,7% του ΑΕΠ και δημόσιο χρέος στο 112%. Αλλά δεν είναι μόνο οι αριθμοί που προκαλούν - είναι και οι διαδηλώσεις υπέρ της διατήρησης του δικαιώματος σε υπερβολικά πρόωρες συντάξεις και σε διάφορα «μπόνους», όπως μεταφράζονται τα επιδόματα. Αυτό που δεν βλέπουν οι ξένοι είναι ότι οι προκλητικές περιπτώσεις κρύβουν την πραγματικότητα. Οι ξένοι δεν γνωρίζουν ότι ενώ το 40% έως 50% του μισθού του Ελληνα πάει σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, οι παροχές είναι πενιχρές έως ανύπαρκτες. Οι συντάξεις των πολλών είναι χαμηλότατες σε σχέση με τις κρατήσεις· οι ελλείψεις στη δημόσια παιδεία αναγκάζουν τους γονείς να χρυσοπληρώνουν φροντιστήρια για τα παιδιά τους· όταν αρρωσταίνουν, αναγκάζονται πάλι να πληρώσουν για να εξασφαλίσουν ανθρώπινες συνθήκες περίθαλψης· πληρώνουν ακριβά διόδια σε κάκιστες «εθνικές οδούς» · ζουν μέσα σε σκουπίδια, ρύπανση και γενική ανοργανωσιά· τρομάζουν μπροστά στο όλο και πιο οργανωμένο έγκλημα· ανέχονται την ύπαρξη προνομιούχων μειοψηφιών (μόνο τα «ευγενή» Ταμεία που χρηματοδοτούνται από φόρους υπέρ τρίτων να αντιπαραθέσουμε με το ΙΚΑ βλέπουμε το κοινωνικό απαρτχάιντ σε όλο του το μεγαλείο) · δουλεύουν όλοι για να συντηρούν έναν δημόσιο τομέα που, μαζί με συντάξεις, καταβροχθίζει το 50% της οικονομίας και πνίγει κάθε προσπάθεια ανάπτυξης, την ώρα που οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα είναι έρμαια της ανασφάλειας και της αυθαιρεσίας.
Εν ολίγοις, σε πολλούς κρίσιμους τομείς οι Ελληνες πληρώνουν περισσότερα απ’ ό, τι άλλοι Ευρωπαίοι και απολαμβάνουν λιγότερα. Και όμως, στην προσωπική τους ζωή είναι πολύ πιο «μέρμηγκες» απ’ ό, τι οι επικριτές τους: το χρέος των ελληνικών νοικοκυριών είναι ίσο με το 48,6% του ΑΕΠ, όταν των Αμερικανών είναι 96%, ενώ το χρέος ελληνικών νοικοκυριών και ιδιωτικών επιχειρήσεων μαζί είναι ίσο με το 87% του ΑΕΠ, όταν στη Βρετανία είναι 288% και στην Ευρώπη των 27 είναι 157%. Δηλαδή, με λιγότερα διαθέσιμα χρήματα, οι Ελληνες αναγκάζονται να πληρώνουν γι’ αυτά που άλλοι λαοί έχουν ως δεδομένα, και πάλι είναι λιγότερο χρεωμένοι. Η χαμηλή παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα οφείλεται στο εχθρικό κράτος, στην έλλειψη συντονισμού σε κάθε επίπεδο, στον εγωισμό της κάθε ομάδας που λειτουργεί εναντίον του συνόλου και στη γενικευμένη αδιαφορία και φαυλότητα ενός πολιτικού συστήματος που βασίζεται στην υστερόβουλη αυθαιρεσία και στον εκμαυλισμό ομάδων.
Αν ήξεραν οι ξένοι με τι παλεύει ο μέσος Ελληνας πολίτης, θα τον έβλεπαν με άλλο μάτι -κάτι ανάμεσα σε δέος και συμπόνια. Αλλά αν οι ίδιοι οι Ελληνες νοιάζονταν για το μέλλον τους, δεν θα είχαν φθάσει εδώ- η χώρα τους να τους εξαπατά συνεχώς και να τους εκθέτει αδίκως ως απατεώνες.
Tου Νίκου Κωνσταντάρα

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση