Η Τουρκία κάνει στροφή προς τις μουσουλμανικές χώρες και χρησιμοποιώντας την θρησκεία επιθυμεί να γίνει το αφεντικό τους

Το μεγάλο κόλπο των ΗΠΑ που για πρώτη φορά χρησιμοποιεί πράκτορα – κράτος και προσπαθεί να αποκτήσει σοβαρά ερείσματα στον ισλαμικό κόσμο για να αποκομίσει κυρίως οικονομικά οφέλη αλλά ταυτόχρονα και για να πλησιάσει ακόμη περισσότερο στον μεγάλο αντίπαλο του μέλλοντος που λέγεται Κίνα.
Ο Ερντογάν προσπαθεί να τοποθετήσει την Τουρκία ως τον μοναδικό και πλέον βασικό κρίκο σύνδεσης των μουσουλμανικών κρατών με την «άπιστη» δύση. Στα πλαίσια αυτού του μεγαλεπήβολου σχεδίου που απαιτεί την δημιουργία ενός κράτους – πράκτορα, έγινε και η σύγκρουση του Ερντογάν με τον πρόεδρο του Ισραήλ Σιμόν Πέρες στην προηγούμενη Παγκόσμια Οικονομική Σύνοδο (γνωστό ως «επεισόδιο του Νταβός»), στην οποία για πρώτη φορά ο –μέχρι τότε μη αξιόπιστος στο Ισλάμ- τούρκος πρωθυπουργός κατάφερε να αποσπάσει θετικά σχόλια κλείνοντας ένα μεγάλο μέρος της ψαλίδας που τον χώριζε από τα δεινά του Ισλάμ εξαιτίας της «άπιστης» δύσης.
Η προγραμματισμένη εκείνη σύγκρουση συμπληρώνεται στις ημέρες μας μέσω μίας νέας καθαρά τεχνητής πόλωσης μεταξύ της Τουρκίας και του Ισραήλ –του μόνιμου μεγάλου εχθρού του αραβικού και του εν γένει ισλαμικού κόσμου-, η οποία και αποσκοπεί στην περαιτέρω διείσδυση και στην μεταφορά θέσεων της δύσης στον ισλαμικό κόσμο.
Ο Ερντογάν δέχτηκε να συμμετάσχει στο μοναδικό αυτό σχέδιο, αφού εξασφάλισε την βοήθεια των ΗΠΑ για την είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε. Οι προοπτικές όμως της Τουρκίας για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση καθημερινά μειώνονται κι έτσι η Άγκυρα αυξάνει ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον της προς τις μουσουλμανικές χώρες και με μοναδικό ζήλο –που δεν είχε επιδείξει ποτέ πριν- δημιουργεί εύλογα ερωτήματα για την στροφή της και την απομάκρυνσή της από την Ευρώπη. Άλλωστε, όποτε ο κύριος Ερντογάν ανέφερε πως η Ευρώπη δεν είναι η μοναδική λύση για την Τουρκία, γνώριζε πολύ καλά πως έχει τη δυνατότητα οποιαδήποτε στιγμή να συνεχίσει την προσέγγιση των μουσουλμανικών χωρών, χρησιμοποιώντας την θρησκεία, δηλαδή το ίδιο το ισλάμ, το οποίο αναβιώνει στην Τουρκία και πολεμά το κοσμικό κράτος που επιθυμεί την προσέγγιση και την συνεργασία με την δύση.
Όπως επισημαίνεται στους «New York Times», όταν ο αμερικανός πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα επισκέφθηκε τον περασμένο Απρίλιο την Τουρκία, υπογραμμίζοντας με αυτόν τον τρόπο την γεωστρατηγική σημασία της, εξήρε τον ρόλο που παίζει η χώρα ως γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, αναγνωρίζοντας τον εξισορροπητικό ρόλο της στη διένεξη μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών και στάθηκε στο πλευρό της για την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ουσιαστικά, ο κύριος Ομπάμα επισκέφθηκε την «αιχμή του δόρατος» της νέας πολιτικής των ΗΠΑ στην κεντρική Ασία και την Μέση Ανατολή και άνοιξε έναν κύκλο ενεργειών του τούρκου πρωθυπουργού, που άλλοτε προκαλούν απορίες και άλλοτε δημιουργούν την αίσθηση πως η τουρκική πολιτική διέπεται από σχιζοφρένεια (η περίπτωση συστάσεων προς την Κίνα, είναι ενδεικτικό παράδειγμα).
Έξι μήνες αργότερα, οι Βρυξέλλες αναρωτιούνται αν μπορούν να στηριχθούν στην Τουρκία ως σύμμαχο και ταυτόχρονα πολλοί τούρκοι διερωτώνται αν πρέπει να απορρίψουν την προοπτική της Ευρώπης πριν καν τους απορρίψει η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι φόβοι πως η Τουρκία εγκαταλείπει την ευρωπαϊκή της πορεία εντάθηκαν μετά την ακύρωση των στρατιωτικών ασκήσεων με το Ισραήλ, επιδεινώνοντας ακόμη περισσότερο της ήδη τεταμένες σχέσεις που υπήρχαν μεταξύ των δύο χωρών μετά την Ισραηλινή στρατιωτική παρέμβαση στην Γάζα.
Ανώτεροι τούρκοι αξιωματούχοι, που παίζουν εντέχνως το παιχνίδι της Άγκυρας, αφήνουν να εννοηθεί ότι ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος διαμεσολαβούσε μεταξύ Ισραήλ και Συρίας, αισθάνθηκε προδομένος από την ισραηλινή επιθετικότητα και για τον αναίτιο θάνατο αθώων μουσουλμάνων!!!
Ταυτόχρονα, δυτικοί διπλωμάτες και παρατηρητές διαπιστώνουν την τουρκική προσέγγιση απέναντι στο Ιράν, σε μία προσπάθεια του τούρκου πρωθυπουργού να πείσει τον Ιρανό πρόεδρο πως «εάν είσαι εχθρός του εχθρού μου, τότε είσαι δικός μου φίλος»… Έτσι, όταν το επίσημο αποτέλεσμα των ιρανικών προεδρικών εκλογών έγινε γνωστό –τον περασμένο Ιούνιο-, η Τουρκία ήταν μία από τις πρώτες χώρες που έτρεξε να συγχαρεί τον επανεκλεγέντα πρόεδρο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ για το υπέρ του νικηφόρο αποτέλεσμα.
Κατά την εβδομάδα που πέρασε, ο κύριος Ερντογάν επισκέφθηκε το Ιράν και σε δηλώσεις του υπογράμμισε ότι η Δύση εφαρμόζει την τακτική «δύο μέτρα και δύο σταθμά», επιλέγοντας να πιέσει το Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα. «Όσοι κάνουν λόγο για πυρηνικό αφοπλισμό, ας ξεκινήσουν τον αφοπλισμό από τη χώρα τους», είπε χαρακτηριστικά ο Ερντογάν, θέλοντας να πλησιάσει ακόμη περισσότερο το Ιράν και να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του Ιρανού προέδρου αλλά και των μουλάδων που δεν παύουν να ασκούν πολιτική και να κινούν πολλά –ίσως τα περισσότερα- από τα νήματα διοίκησης της χώρας.
Ταυτόχρονα και η οικονομική σημασία της επίσκεψης του Ερντογάν στο Ιράν δεν είναι διόλου αμελητέα. Οι εμπορικές συναλλαγές των δύο χωρών έχουν φτάσει ήδη τα 12 δισ. δολάρια τον χρόνο και τόσο η Τουρκία όσο και το Ιράν επιθυμούν να τις αυξήσουν πάνω από τα 20 δισ. δολάρια ετησίως μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, ιδίως στους κλάδους των κατασκευών, των τηλεπικοινωνιών και των τροφίμων.
Αλλά, και στην ενέργεια, στον τόσο κρίσιμο ρόλο και κλάδο για τη νέα «αυτοκρατορική» Τουρκία, οι τουρκοϊρανικές σχέσεις πηγαίνουν ολοένα και καλύτερα. Ήδη τουρκικές επιχειρήσεις αντλούν φυσικό αέριο από το γιγαντιαίο πεδίο του νοτίου Παρς, ενώ οι δύο πλευρές υπέγραψαν πέρυσι προκαταρκτική συμφωνία για τη μεταφορά στην Ευρώπη, μέσω τουρκικών αγωγών, περσικού αερίου αξίας 3,5 δισ. δολαρίων ετησίως.
Τόσο ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, όσο και η Γερμανίδα Καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ, έχοντας καταλάβει τον ρόλο της Τουρκίας και την απειλητική αίτηση εισόδου της στην Ε.Ε., έχουν ταχθεί κατά της τουρκικής ένταξής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κάτι που η πλειονότητα των Τούρκων έχει εκλάβει ως απόρριψη της υποψηφιότητάς τους επειδή η Τουρκία είναι μουσουλμανική χώρα!!!
Ακόμη και μερική κατάρρευση των συνομιλιών της Τουρκίας με την Ε.Ε. μπορεί να έχει τραγικές συνέπειες της αντιμετώπισης του ισλαμικού κόσμου προς την Ευρώπη και γενικότερα προς την Δύση. Η Τουρκία είναι σύμμαχος των ΗΠΑ αλλά και της Ε.Ε.. Συνορεύει με το Ιράν, το Ιράκ και την Συρία και συνεχίζει να παραμένει ένα ισχυρό σύμβολο του καπιταλισμού, του «εκδημοκρατισμού» και του Ισλάμ. Μεταξύ Μέσης Ανατολής και πρώην Σοβιετικής Ένωσης έχει μεγάλη στρατηγική σημασία και βρίσκεται σε σημείο που αποτελεί πέρασμα για το φυσικό αέριο. Έχει –λόγω θρησκείας-Ισλάμ- την δυνατότητα να παίξει ρόλο στις ό,ποιες εξελίξεις υπάρξουν στο Αφγανιστάν και είναι ένας περιφερειακός ηγέτης στον Καύκασο (μέσα από ένα πλήθος εκβιαστικών τοποθετήσεων απέναντι σε νεοσύστατες χώρες). Παρ’ όλα αυτά, οι διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε. βρίσκονται σε πρώιμο στάδιο, κυρίως λόγω της μη επίλυσης του Κυπριακού (όπου η φασίζουσα συμπεριφορά της Τουρκίας αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο).
Τούρκοι αξιωματούχοι επιμένουν ότι η χώρα δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τη Δύση και ας έχει ενοχληθεί από τις συνεχείς απορρίψεις. Αναλυτές επισημαίνουν ότι αντί να ανησυχεί η Ευρώπη και η Αμερική ότι η Τουρκία μετακινείται προς την Ανατολή, η Δύση θα έπρεπε να ανησυχεί εάν η τραυματισμένη(;) Τουρκία κινείται προς την Ρωσία. Με τις τοποθετήσεις αυτές οι «αναλυτές» επιδιώκουν έναν μεγαλύτερο εκβιασμό προς την Ευρώπη και παραγνωρίζουν ηθελημένα τον ρόλο του «πορθητή» της πολιτικής της Άγκυρας προς τις ισλαμικές χώρες όπου η ενέργεια αποτελεί τεράστιο πλούτο προς διάθεση. Το κράτος – πράκτορας κινείται μεθοδικά προς διευκόλυνση του/των εργοδοτών του (ΗΠΑ – Ισραήλ), αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί και όλες τις προϋποθέσεις για μία πιθανή απεξάρτησή του προς έναν δρόμο που –εάν όλα της πάνε καλά- θα την μετατρέψει σε υπερδύναμη ενέργειας –φυσικά ως διαμεσολαβητή- και ρυθμιστή της πολιτικής στην δύση. Δηλαδή, το πιθανότερο είναι πως οι ΗΠΑ έχουν εκθρέψει ένα κράτος – τέρας που πολύ σύντομα θα στραφεί εναντίον των αμερικανικών συμφερόντων, αφού εξασφαλίσει μία καλή αμυντική θέση μέσα από εμπορικές συμμαχίες με την Ρωσία ή μέσα από τη δημιουργία ενός στρατιωτικού μηχανισμού μουσουλμανικών κρατών στον οποίο φυσικά και θα ηγείται…
Προς την κατεύθυνση των «τρελών ισορροπιών», στις οποίες έχει αποφασίσει να κινηθεί η Τουρκία, διαπιστώνουμε πως τα πολλαπλά ταμπλό είναι πολύ επικίνδυνα για την συνέχιση της ύπαρξής της (στην περίπτωση που αποφασίσει να μην βάλει το δάχτυλο στο μέλι, αλλά να κρατήσει όλο το μέλι για την ίδια). Βλέπουμε την Άγκυρα να συναλλάσσεται με την ίδια άνεση απέναντι στον Μπάρακ Ομπάμα αλλά και στον Βλαντιμίρ Πούτιν. Και με τους μουλάδες του Ιράν, αλλά και με την υπερεθνικιστική κυβέρνηση του Νετανιάχου στο Ισραήλ (παρά τις επιφανειακές τους κόντρες). Επιδιώκει ειρήνη με τους Αρμένιους, αλλά και συνεχή ανοίγματα με τους Αζέρους, τους Τουρκμένους κα τους υπόλοιπους «αδελφούς λαούς» της Κεντρικής Ασίας, από τον Καύκασο έως τα βάθη της Κίνας! Είναι μία στρατηγική υπερ-φιλόδοξη και εξαιρετικά δημοφιλής στην τουρκική κοινή γνώμη.
Κι ενώ ο Ερντογάν έχει ανοίξει πολλά –και παράξενα- μέτωπα στο εξωτερικό, ο μεγαλύτερος εχθρός του, που μπορεί να τον καταστρέψει εν μία νυκτί, βρίσκεται μέσα στην Τουρκία και λέγεται στρατός, δικαστές και μεγαλοπιχειρηματίες τύπου Αϊντίν Ντογάν. Αυτούς τους πιέζει αφόρητα και κάποια στιγμή θα λειτουργήσουν οι κανόνες της απλής φυσικής. Η δράση θα φέρει αντίδραση και δυστυχώς η αντίδραση θα ρίξει την ταφόπλακα σε ολόκληρη την Τουρκία και όχι μόνο στα σχέδια του τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν και του ικανότατου υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου. Το βαθύ κράτος της Τουρκίας δείχνει πως περιμένει να κινηθεί τη στιγμή που θα προξενήσει την μικρότερη δυνατή ζημιά στην χώρα. Και ο Ερντογάν συνεχίζει να πιέζει… αποζητώντας μανιωδώς να καταστρέψει τους εσωτερικούς τους ή να καταστραφεί ο ίδιος και να οδηγήσει την χώρα του στην πλήρη διάλυση…
Τελικά, στην περίπτωση της Τουρκίας, πιθανότατα θα ισχύσει η λαϊκή ρήση: «όποιος θέλει τα πολλά, χάνει και τα λίγα…» και η μη είσοδος στην Ευρώπη θεωρείται πλέον παρελθόν για την Τουρκία που ασφυκτιά και για τους τούρκους πολίτες που περιμένουν να πραγματοποιηθούν όλα εκείνα που ο μεγαλοϊδεατισμός του σύγχρονου νέο-οθωμανισμού τους έχει υποσχεθεί…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση