Αλαβάνος: Η καρικατούρα του Βοναπάρτη
Γράφει: Ο Θύμιος ΠαπανικολάουΈχουμε π.χ. βοναπαρτιστικές δικτατορίες (πολιτικές οι στρατιωτικές) όταν οι κοινωνικές αντιθέσεις έχουν οξυνθεί και ισορροπούν πολιτικά. Δηλαδή κανένα από τα αντιμαχόμενα κοινωνικά και πολιτικά στρατόπεδα δεν μπορεί να επιβάλει «ομαλά» τη δική του λύση. Τότε ξεπετάγεται από το καθεστώς ένας «ισχυρός ανήρ» που επιβάλλει πραξικοπηματικά την πολιτική λύση των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Αυτές οι βοναπαρτιστικές δικτατορίες διαφέρουν από τις φασιστικές δικτατορίες. Ο φασισμός δεν είναι πραξικόπημα που γεννάει η κοινωνική και πολιτική ισορροπία. Είναι μαζικό ψυχωτικό κίνημα που έρχεται για να σώσει το καταρρέον σύστημα και να καταστρέψει πλήρως το οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Οι Βοναπάρτες ηγέτες στα κόμματα έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά. Προβάλλουν ως «ισχυροί άνδρες» που ισορροπούν τις κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις μέσα στα κόμματα. Αυτό προϋποθέτει ότι τα κόμματα αυτά έχουν μια ισχυρή λαϊκή δυναμική, είναι δηλαδή μαζικά και ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ πολυσελεκτικά. Η η παλίρροια αυτής της μαζικής, λαϊκής δυναμικής τους και της κοινωνικής πολυσυλλεκτικότητας θα τα τίναζε στον αέρα, αν δεν υπήρχε ο ελέω λαού αρχηγός.
Αυθεντικό παράδειγμα ενός τέτοιου Βοναπάρτη ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου στην καταιγιστική συγκρότηση και ανάπτυξη του ΠΑΣΟΚ. Ήταν η ατομική προσφορά σε μια ομαδική ζήτηση. Ο κόμβος ισορροπίας, της συνέχειας και σταθερότητας της χειμαρρώδους έξαρσης του μικροαστικού ριζοσπαστισμού στην Ελλάδα.
Ο Αλαβάνος ήταν μια καρικατούρα Βοναπάρτη. Επεδίωξε να γίνει Βοναπάρτης σε ένα κόμμα με καμία δυναμική μέσα στο λαό, με καμία, πραγματικά ΜΑΖΙΚΗ, πολιτική και οργανωτική υπόσταση. Χωρίς οι κοινωνικές και πολιτικές αντιπαλότητες εντός του κόμματος, να έχουν ξεπηδήσει από μαζικά κινήματα και να έχουν ζυμωθεί και αναδειχθεί μέσα από αυτά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ένα αθροιστικό σύνολο ανεξάρτητων «τεμαχίων»: «ομάδων» και «φέουδων» χωρίς καμία επιρροή και δράση μέσα στο λαό, νεκρών και παρακμιακών ομάδων και ποικίλων «παραγόντων»-γραφειοκρατίσκων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα συνονθύλευμα διαφορετικών ιδεολογικών στοιχείων τα οποία δεν σφυρηλατήθηκαν πάνω σε ένα κοινό αμόνι πολιτικής δράσης. Ένα συνονθύλευμα κρουπούσκουλων που παρασιτούσαν ιδεολογικά, ένα συνονθύλευμα «ναυαγών» και καιροσκόπων, με όλες τις ασθένειες που όλα αυτά συνεπάγονται.
Αυτή η κομματική γελοιογραφία δεν μπορούσε παρά να αναδείξει και τον αντίστοιχο Βοναπάρτη, μια καρικατούρα Βοναπάρτη: Τον Αλαβάνο.
Ίσως να πίστεψε ο Αλαβάνος ότι μπορεί να μιμηθεί τον Ανδρέα ή και να γίνει Ανδρέας. Οι καρικατούρες είναι πάντα τα κακέκτυπα αντίγραφα των πρωτοτύπων: και σε ιδέες, και σε ηγετική ικανότητα και σε πολιτική και οργανωτική σκέψη.
Ο Αλαβάνος αποδείχτηκε ελάχιστος.
Ο Αλαβάνος, προϊόν αυτής της μίζερης και αποσυνθετικής κατάστασης, προσέλαβε τις κρίσεις παρακμής, σαν κρίσεις ακμής. Πίστεψε, όπως και το τέκνο του, ο Βρούτος (Τσίπρας) την απάτη των δημοσκοπήσεων και ένιωσε Ναπολέων. Θα μείνουν αξέχαστες οι σηκωμένες γροθιές των αλαζονικών λεονταρισμών του.
Ήταν τέτοια η μέθη και η ζάλη, αυτής της ναρκισσιστικής αλαζονείας τους, από τις δημοσκοπήσεις, που αποδείχτηκαν άνθρωποι που τους έλειπε και η στοιχειώδης πολιτική σκέψη: ότι δηλαδή αν η πολιτική σου δύναμη τριπλασιάζεται και πολλαπλασιάζεται με τέτοιους ρυθμούς, αυτό θα εκφραζόταν και σε κοινωνικό ορμητικό ρεύμα, σε ικανότητα να κινητοποιείς μαζικά λαϊκά στρώματα…
Ήρθε, όμως, η πραγματικότητα και τους προσγείωσε ανώμαλα, τους τιμώρησε τελεσίδικα. Και ο ηγέτης «Βοναπάρτης» το βάζει στα πόδια, γιατί δεν αντέχει ούτε την κατάρρευση, ούτε τις ευθύνες, ούτε την κριτική…
Και όλοι αναζητούν τις αιτίες, ΟΧΙ στις πολιτικές και οργανωτικές τους ιδέες, στη πρακτική τους (ιδέες και πρακτικές νοσηρής αποσύνθεσης), αλλά σε δυσλειτουργίες οργανωτίστικου χαρακτήρα και σε λάθη «επικοινωνιακά»!!!
Και εδώ αγνοούν το αριστερό αλφάβητο. Η οργάνωση είναι πολιτικό ζήτημα και αντανακλά ΠΑΝΤΑ το είδος των ιδεών μας.
Και ο οργανωτικός τύπος του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη όχι μόνο των νωθρών και διεστραμμένων πολιτικών του ιδεών, αλλά και την ολοκληρωτική αποσύνθεσή του…
Πηγή
Αναρτήσεις
Τα παρακάτω είχα στείλει σε μια αριστερή, από τις φανατικές του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, από αυτές που είχαν κάποτε ανεβάσει το ποσοστό του στο 17% σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, και αρνήθηκαν να αναρωτηθούν γιατί έπεσε ξαφνικά..
ΑπάντησηΔιαγραφή……
Το γράφω επειδή, δεν έχω συναντήσει ούτε έναν αριστερό του Συνασπισμού ή της συγγενικής πανσπερμίας των συστατικών στοιχείων τους, που να σταματά ένα δευτερόλεπτο τον αυτοθαυμασμό του και την ειρωνεία που επιφυλάσσει σε όποιον διαφωνεί με τη γραμμή της ηγεσίας.
……………………
Καταλαβαίνω ότι θεωρείτε κύριοι του Συνασπισμού ότι όποιος ασκεί την παραμικρή κριτική στον ΣΥΝ κλπ είναι ψυχασθενής… Σας δείχνω κατανόηση..
Τώρα που οι δημοσκοπήσεις του ΣΥΝ τον δείχνουν να έχει κολλήσει στο 2,4% και σε λίγο θα γίνει ότι και το ΚΚΕ Εσωτερικού που ούτε σε μουσείο δεν το αναφέρουν, παραθέτω πάλι τα λόγια μου, μήπως κάποιοι, με την έπαρση που τους διακρίνει θελήσουν να συνεχίσουν την αλαζονική τους θεώρηση των πραγμάτων.
///…Μπορώ να ξεχάσω κάτι που μου έκαναν τότε που ήσαν οι ίδιοι άνθρωποι του Συνασπισμού στη Βουλή με αυτούς που σκέφτονται το νέο σχήμα «Δημοκρατική Αριστερά»; (Ο ΣΥΝ δεν ήταν το κόμμα με τα μικρά ποσοστά και τη μεγάλη έπαρση;)
Αυτό το δίκιο που ζήτησα να μου κάνουν (διαβίβαση αναφοράς σύμφωνα με τον κανονισμό της Βουλής για παραβίαση από την κυβέρνηση της κοινοτικής οδηγίας 2000/78/ΕΚ) θα τους κόστιζε 30 φορές λιγότερο από το να αγοράσουν ένα τσαμπί σταφίλι από το μανάβη.
Ήμουν βλάκας που δεν φαντάστηκα τότε το μέγεθος του μεγαλείου τους, και επέμεινα το κρίσιμο διάστημα να παρακαλώ αυτούς τους συγκεκριμένους. Εκείνοι ψήλωσαν κατά μερικούς πόντους από τα παρακάλια μου και αισθάνθηκαν ότι δεν είχαν υποχρέωση ούτε να μου απαντήσουν αρνητικά. Ούτε και στις περασμένες εκλογές που έθιξα το θέμα στο Ιντερνετ, δεν σκέφτηκαν ούτε να ζητήσουν συγγνώμη. Τι θα τους κόστιζε η συγγνώμη;
Καταλαβαίνετε ότι δεν είναι ρουσφέτι. αυτό προκύπτει από α) το γεγονός ότι βγήκαν στη συνέχεια δικαστικές αποφάσεις υπερ εμού για το συγκεκριμένο θέμα (άσχετα που δεν εφαρμόζονται) και β) γιατί τους έχουμε στη Βουλή όταν σκοπός τους σύμφωνα με τον Κανονισμό τους είναι και να επισημαίνουν πράγματα ώστε ο πολίτης να μην προσφεύγει πάντα στα δικαστήρια; (αμαν είναι και για άλλες δουλειές τα δικαστήρια).
Με έγραψαν κανονικά, και στη συνέχεια αρνήθηκαν έστω και να ζητήσουν συγγνώμη. Τώρα μου λέτε γιατί εγώ δεν μιμούμαι το Χριστό και να στρέψω την παρειά μου να μου δώσουν και άλλο χαστούκι; (αυτό με συμβουλεύουν οι φανατικοί οπαδοί του Τσίπρα και του Κουβέλη). Και αν το κάνω, θα βοηθήσει αυτό την Αριστερά; Ή μήπως κάποιος καινούργιος Τσίπρας με ωραίο μαλλί, ωραίο πρόσωπο, ωραία μοτοσικλέτα και αλλοδαπή διαθέσιμη για δεξιώσεις στο Προεδρικό Μέγαρο, πάρει τα πάνω του και μαζέψει πάλι ένα 17% όχι οποιωνδήποτε ανθρώπων αλλά ανθρώπων της αριστεράς και το πετάξει κάποτε σαν γόπα στο δρόμο για να το πατήσει και στριφτά με το παπούτσι του. Έτσι γίνονται αυτοί που δυναμώνουν μόνο με συνθήματα και δεν βοηθούν τον συνάνθρωπο όταν είναι η δουλειά τους η ίδια να βοηθήσουν (δεν ζήτησα ρουσφέτι ή διορισμό!).///
……..
Το τέλος όλων αυτών των κομμάτων της κοροϊδίας έρχεται. Όσοι ζήσουμε μετά το τέλος αυτής της λαίλαπας που μας έπεσε – σαν συνέπεια είτε της κοροϊδίας είτε των ανεδαφικών κοροϊδευτικών συνθημάτων «να πληρώσει η πλουτοκρατία», «εμείς θα αγωνιστούμε στους δρόμους» κλπ, κάποτε θα αναγκαστούμε να συμπήξουμε συνεταιρισμούς, βασισμένους στην αδελφοσύνη και την πραγματική και όχι λεκτική αλληλεγγύη. Όσοι αποδεδειγμένα βοηθήσουν το συνάνθρωπό τους, ίσως να έχουν ελπίδες να αποτελέσουν στελέχη ή πυρήνες αυτών των σχημάτων που θα υπάρξουν μετά την καταστροφή της Ελλάδας.