Τώρα η σειρά της ελληνικής ιθαγένειας…

Οι συγκρούσεις έρχονται...

Οι διαδηλώσεις των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών στην Αθήνα τις προηγούμενες μέρες ίσως ήταν ένα κομβικό σημείο για το αύριο της ελληνικής πρωτεύουσας. Η μετάλλαξη του μέχρι πρότινος ομοιογενούς ελληνικού κράτους σε ένα ανθρωπολογικό πάρκο είναι πια γεγονός και οι συγκρούσεις έρχονται.
Όχι βέβαια λόγω ρατσισμού ή προκαταλήψεων των ιθαγενών αλλά λόγω των αναπόδραστων συνεπειών της συσσωρευμένης εξαθλίωσης, της δημιουργίας τριτοκοσμικών γκέτο και μιας ύποπτης ξενολαγνείας από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Η επίκληση ψευτοανθρωπιστικών ιδεωδών και κίβδηλων αξιών (όπως η «ανοχή» στο διαφορετικό) έκαμψαν τελικά την ευθυκρισία του ελληνικού λαού και τον έφεραν, εκόντα άκοντα, με την πλάτη στον τοίχο.
Μάλιστα για να φτάσουν να γράφουν δημοσιογράφοι σαν τον Σταύρο Λυγερό («Καθημερινή», 17/5/09) ότι «το γεγονός πως ακόμα δεν έχουμε μαζική εκδήλωση ρατσιστικών φαινομένων είναι ένα θαύμα, που, όμως, αποκλείεται να κρατήσει πολύ», είναι προφανές το πού βρισκόμαστε.
Όμως η κοινωνική διάλυση που επέφερε στον τόπο μας η λαθρομετανάστευση (ανεργία, εγκληματικότητα, αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού, αφελληνισμό στην εκπαίδευση…) δεν είναι αρκετή για τους προστάτες και απολογητές της. Το επόμενο βήμα τους είναι η νομιμοποίηση των αμέτρητων ξένων που ήρθαν στην Ελλάδα, με συνολική αλλαγή του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας (ΚΕΙ), ώστε να καταργηθεί η σημερινή διάκριση ομογενών και αλλογενών, το «δίκαιο του αίματος» (όπως αποκαλείται η απόδοση της ιθαγένειας με βάση την ελληνική καταγωγή) και κάθε έννοια ελληνικότητας, μετατρέποντας την προγονική γη σε έναν μη-τόπο, μια γη χωρίς ταυτότητα, κάτι σαν αεθνική κατασκήνωση μιας πανσπερμίας λαοτήτων. Πρωτοστάτες στον τελικό αφελληνισμό του κράτους είναι οι (δήθεν) Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, σαν την Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ) η οποία μεταξύ άλλων ωραίων έχει συντάξει και έναν νέο ΚΕΙ, προκειμένου να αντικατασταθεί ο υπάρχων (από το 2004) Κώδικας εξολοκλήρου.
Έτσι, διαβάζουμε απίστευτα επιχειρήματα και χαρακτηρισμούς από τα μέλη της ΕΕΔΑ για την σημερινή κατάσταση. Ανθολογούμε τον δρ. Νομικής Μιχάλη Τσαπόγα («Αυγή» 26/04/09), ο οποίος επικαλείται διαρκώς τον «πραγματισμό» (δηλαδή την αποδοχή και νομιμοποίηση των τετελεσμένων) και το «κράτος δικαίου» (αντί του ελληνικού κράτους): «η ιδεοληψία του γονιδίου και η αέναη κληρονομικότητα, που παραπέμπουν σε έναν κλειστό λαό - οικογένεια και σε ένα καθαρολόγο έθνος - ράτσα, με δικαιώματα των μελών και εγρήγορση κατά των εισβολέων». Αλλού πάλι: «Η αρμόδια υπηρεσία, αντιλαμβανόμενη εαυτήν ως ιερατείο - θεματοφύλακα του πεπρωμένου ολίγων εκατομμυρίων απογόνων κάποιου ιδεατού γενάρχη». Και ο στόχος είναι ξεκάθαρος: «δεν είναι μια πρόσκαιρη μεταναστευτική φιλανθρωπία, αλλ’ αυτή καθ’ εαυτήν η αυτογνωσία της ελληνικής πολιτικής κοινότητας, η αναμέτρηση ανάμεσα στις δυνάμεις που την ωθούν προς το μέλλον και σ’ εκείνες που την τραβούν προς το παρελθόν.».
Από χρόνια άλλωστε το γράφει ο πρόεδρος της ΕΕΔΑ Δ. Χριστόπουλος (ιδρυτικό μέλος και του Κέντρου Έρευνας Μειονοτικών Ομάδων): «Το επιτακτικά ζητούμενο σήμερα είναι ένα νέο δίκαιο της ιδιότητας του πολίτη, απαλλαγμένο από αγκυλώσεις εθνοθρησκευτικής καθαρότητας» (Ελευθεροτυπία, 4-1-04). Και τα επανέλαβε πρόσφατα στα μούτρα του αρμοδίου υπουργού Πρ. Παυλόπουλου (27-3-09): «ο επείγων, αναγκαίος και αυτονόητος χαρακτήρας των αλλαγών είναι και κοινωνικά επιβεβλημένος, δεδομένης της παρουσίας εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών στη χώρα μας, η έλλειψη εκπροσώπησης των οποίων δημιουργεί μείζον θέμα πολιτειακής φύσης και δημοκρατικού ελλείμματος. Η κτήση της ιδιότητας του πολίτη είναι ουσιώδες μέσο ένταξης και μέτρο άρσης ανισοτήτων».
Έτσι λοιπόν δεν φτάνει που έρχεται κάποιος απρόσκλητος στο σπίτι μου, που μένει με τα χρόνια, που ανέχομαι τα χούγια και τα εγκλήματά του, που του εξασφαλίζω ένα κάποιο στάτους ζωής, αλλά πρέπει και να αποκτήσει ίσα δικαιώματα με μένα, αλλιώς είμαι… αντιδημοκράτης! Κι όλα αυτά στο σπίτι που έχτισε ο παππούς μου με το αίμα του και μου το εμπιστεύτηκε!
Τον εξωφρενικό αυτόν παραλογισμό όχι μόνο τον υιοθετεί το πρασινοκόκκινο κομματικό σινάφι αλλά δεν τον απορρίπτει και ο ΥΠΕΣ που ψάχνει με υπεκφυγές και ημίμετρα (μιλώντας για τη βούληση - συνείδηση ως κριτήριο απονομής ιθαγένειας) να τον αποφύγει.
Και ποιος είναι αυτός που θα γίνει Έλληνας πολίτης; Θα είναι μήπως κάποιος που επιλέγει την Ελλάδα, έστω και χωρίς να έχει κάποια σχέση με αυτήν; Κάποιος που την γνώριζε, την αγαπούσε, την είχε ακουστά; Όχι! Είναι όλοι οι δύστυχοι που φύγανε από τις σπαρασσόμενες ή πεινασμένες χώρες τους για να βρουν ένα πιάτο φαΐ, αυτοί θα είναι οι αυριανοί μας συνέλληνες! Μουσουλμάνοι, ινδουϊστές, ανιμιστές κ.ά. που δεν έχουν καμμία απολύτως σύνδεση ούτε με το παρελθόν ούτε με την φυσιογνωμία ούτε με τη γλώσσα ούτε με τη θρησκεία ούτε με τον πολιτισμό της Ελλάδος. Μπορεί να φανταστεί κανείς μιαν αφγανική οικογένεια να επισκέπτεται το σπίτι του Κουντουρώτη στην Ύδρα, νέους Πακιστανούς να προσκυνάν στο Αγιονόρος, Νιγηριανούς να περιηγούνται στον Μαραθώνα; Μα και τι να κάνουν άλλωστε εκεί οι άνθρωποι, δεν τους αφορούν όλα τούτα…
«Και τι να κάνουμε;» είναι η εύλογη ερώτηση όλων. Απάντηση δεν έχουμε. Όμως θεωρούμε ότι αν τεθεί υπέρτατος στόχος ο εξελληνισμός αυτού του κράτους κι όχι ο πλήρης εθνικός του αποχρωματισμός, λύση θα βρεθεί (και για μας και για τους ξένους μας). Όσο όμως παραμένουμε δέσμιοι «πολυπολιτισμικών» ιδεοληψιών, η Ελλάδα μετράει μέρες…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση