Επειδή οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες...

Ρούπελ 6 Απριλίου 1941:

«Τα οχυρά δεν παραδίδονται,

αλλά καταλαμβάνονται»!!!

Το πρώτο Γερμανικό πολεμικό ανακοινωθέν της 6ης Απριλίου 1941: «Τα επιτεθέντα Στρατεύματά μας, προσέκρουσαν εις πείσμονα αντίστασην. Η ικανότητα του εχθρού (Ελλήνων) για άμυνα, παραμένει αμείωτος». Ημέρες και νύχτες διαρκή η γιγαντομαχία...΄Όλα τα εχθρικά κύματα θραύονται πάνω στην Ψυχή του ΄Ελληνα Στρατιώτη...
9 Απριλίου 1941, 17.15΄:
Οι Γερμανοί επιστρέφουν στις θέσεις τους. Γερμανικό αυτοκίνητο με υψωμένη της λευκή σημαία, πλησιάζει τις Ελληνικές θέσεις στο κεντρικό δρόμο Κούλας-Σιδηροκάστρου... Τρεις ΄Ελληνες στρατιώτες με επικεφαλή τον Ανθ/γό Ι. Δαμιανό πήγε προς συνάντησή τους. Ο επικεφαλής Γερμανός αξιωματικός, χαιρετά τους ΄Ελληνες σε στάση προσοχής και ζητά την παράδοση του οχυρού διότι οι Γερμανοί ήδη έχουν εισέλθει στην Θεσσαλονίκη και υπεγράφη ανακωχή.
Ο Διοικητής του οχυρού, Ταγματάρχης Γεώργιος Δουράτσος απήντησε:
«Τα οχυρά δεν παραδίδονται, αλλά καταλαμβάνονται»!!!

Ο Γερμανός αξιωματικός διαβεβαιώνει στην στρατιωτική του τιμή,πως δεν πρόκειται για τέχνασμα και ορίζει την επομένη 10η Απριλίου 1941 και ώρα 18.00΄νέα συνάντηση.
Στις 10 Απριλίου το οχυρό εγκαταλείφθηκε...
Εξερχόμενοι οι ΄Ελληνες μαχητές, απολαμβάνουν τιμές από Γερμανικό άγημα, το οποίο καλείται να επιθεωρήσει ο ΄Ελλην Ταγματάρχης!
Η Ελληνική Σημαία δεν υποστέλλεται, παρά μόνο μετά την αποχώρηση και του τελευταίου ΄Ελληνα Στρατιώτη. Τα ξήφη των αξιωματικών και τα όπλα δεν αφαιρέθηκαν!
Ο Γερμανός Ταγματάρχης, Max Wuensche , μετέπειτα Αξιωματικός των SS και Υπασπιστής του Αδόλφου Χίτλερ, απευθυνόμενος στον ΄Ελληνα Ταγματάρχη, είπε.-
«Σας διαβιβάζω τα συγχαρητήρια και τον θαυμασμό των ανωτέρων μου. Οι Γερμανοί αισθανόμεθα υπερήφανοι που είχαμε αντίπαλο έναν τόσο ηρωικό Στρατό».
Ο νεαρός και σκληροτράχηλος Γερμανός Ταγματάρχης, θα γράψει στο προσωπικό του ημερολόγιο...« εδώ πάνω, ακριβώς κάτω από την κορυφή στο κεντρικό σημείο του Ρούπελ, μένουμε άφωνοι! Μπροστά η κορυφή...αδύνατον να προχωρήσουμε. ΄Οποιος τολμήσει να ξεμυτίσει γαζώνεται. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι τα λίγα και με δυσκολία φτιαγμένα αυτά οχυρά, θα ήταν τόσο δυνατά και μοντέρνα!
Ποιος μπορούσε να πιστέψει ότι οι ΄Ελληνας θα μας αντιστέκονταν τόσο σκληρά, με τόσο πείσμα και ηρωισμό!».
Οι Γερμανοί δεν κράτησαν αιχμαλώτους εις ένδειξη τιμής και σεβασμού...
Σ΄ένα οχυρωματικό συγκρότημα προκάλυψης, ένας Γερμανός Ταγματάρχης,ζητά να συναντήσει τον Διοικητή του...Παρουσιάζετε αγέρωχος ο Λοχίας ΄Ιντζος! Ο Γερμανός δεν μπορεί να πιστέψει πως το οχυρό διοικείται από έναν έφεδρο Λοχία! Του λέει:
«Λοχία τούτο το μακελειό είναι δικό σου έργο. Μου σκότωσες τους καλύτερους άνδρες μου. Σε συγχαίρω!» Του δίνει το χέρι και κατόπιν διατάζει την εκτέλεσή του... Πάνω από 200 επίλεκτοι Γερμανοί Καταδρομείς κείτονταν νεκροί...
Σ΄ένα άλλο παρόμοιο περιστατικό, στην παράδοση του οχυρού «Καρατάς» ο Γερμανός αξιωματικός ζητά να δει κι αυτός τον ΄Ελληνα Διοικητή...Παρουσιάζεται ένας νεαρός Ανθυπολοχαγός... Σαστισμένος ο Γερμανός Ταγματάρχης του προτάσσει το χέρι του και του λέει ,«Ανθυπολοχαγέ...Σε συγχαίρω! Μου θανάτωσες 400 άνδρες!».
Ο ίδιος ο Χίτλερ, τον Μάιο του 1941, ενώπιον του Ράιχσταγκ, ομολόγησε:
«Η ιστορική δικαιοσύνη με υποχρεώνει να διατυπώσω πως, από όλους τους αντιπάλους μας, τους οποίους αντιμετωπίσαμε, ο ΄Ελλην Στρατιώτης επολέμησεν με ύψιστον ηρωισμόν και αυτοθυσίαν και συνθηκολόγησε μόνον όταν η περαιτέρω αντίστασή του ήτο αδύνατος και κατά συνέπειαν μάταια».
"ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ"
"Τα Έθνη τα μικραίνουν ή τ’ απαθανατίζουν οι πολίτες τους. Κάθε πατρίδα χαίρεται τόση ευτυχία, όση αναλογεί στη σωφροσύνη των πολιτών της. Είναι όμως ν’ απορείς! Άμα μπήκαν οι Γερμανοί στο συγκρότημα “Μολών λαβέ” του οχυρού Ρούπελ, απάνω απ’ τους νεκρούς βρήκαν γραμμένη με κιμωλία τη φράση: “Στις Θερμοπύλες σκοτώθηκαν οι Τρακόσιοι. Εδώ θα πέσουν οι Ογδόντα”.
Οι Σπαρτιάτες οι παλιοί ετοιμάζονταν από παιδιά με προσεχτική αγωγή για μεγάλα έργα. Τούτους τους φαντάρους, πότε νοιάστηκε η δική μας πολιτεία να τους διαπαιδαγωγήσει; Το κράτος τους είχε εγκαταλείψει στην τύχη τους κι οι διάφορες αναρχικές προπαγάνδες τους κατηχούσαν ελεύθερα. Ποιός είχε σταλάξει στις καρδιές τους, το μοναδικό δίδαγμα της αυτοθυσίας;
Η Ράτσα!
Αυτή ένωσε μπροστά στον κίνδυνο τους Έλληνες, χωρίς εξαίρεση. Όταν τα χιόνια σταμάτησαν την προέλαση του στρατού μας στην Αλβανία, κάποιος μέραρχος φοβήθηκε πως οι αφάνταστες κακουχίες, θα μπορούσαν να κλονίσουν το ηθικό του μετώπου και ζήτησε στα συντάγματά του να του στείλουν πίνακες από τους στρατιώτες εκείνους που ήταν γνωστοί ως κακόγνωμοι, για να τους απομακρύνει. Άμα όμως έλαβε τους πίνακες αυτούς, διάβασε έκπληκτος : “Δεκανεύς τάδε, εφονεύθη εις την μάχη της Μόροβας. Στρατιώτης τάδε, ετραυματίσθη εις την επίθεσιν της Ντούσνιτσας. Στρατιώτης τάδε, επροτάθη για πολεμικόν σταυρόν”.
Σε μια εποχή που μεγάλα κράτη κλονίσθηκαν κι είχαν διαλυθεί οι στρατοί τους, η φωνή της ράτσας οδήγησε τους δικούς μας φαντάρους, να πολεμήσουν σα να είχαν αναστηθεί, από την ίδια την αρχαία Αθήνα……"
(Απόσπασμα από το βιβλίο Ρούπελ του Χ. Ζαλοκώστα)
Αυτοί ήταν οι ΄Ελληνες κι Αυτούς δεν τους νίκησαν ποτέ!
Τιμή και Δόξα σε Αυτούς που δόξασαν την Πατρίδα μας, με τον ηρωισμό και το Τίμιο Αίμα Τους!
Ως μνημόσυνο Τιμής και αιωνίου Μνήμης, με το χέρι στην καρδιά, ας τους δώσουμε την υπόσχεση. "Θα φυλάξουμε Θερμοπύλες κι εμείς, όπως κι εσείς".
Σύντομη περιγραφή
Εναντίον του ελληνικού στρατού επιτέθηκε ο ισχυρότερος στρατός της Ευρώπης με συντριπτική υπεροχή σε άνδρες, οπλισμό, πυροβολικό και αεροπορία. Η γενναιότητα και η αυτοθυσία των υπερασπιστών έφτασε στο επίπεδο εκείνων του αλβανικού μετώπου. Τα οχυρά υπερασπίζονται μεταξύ τους με τέλειο σχέδιο πυρός, από τους λαμπρούς Έλληνες αξιωματικούς είχαν προβλεφθεί όλοι οι πιθανοί ελιγμοί και τεχνάσματα των Γερμανών (Σεντάν, Γραμμή Μαζινώ, διελεύσεις ποταμίων κωλυμάτων), τους οποίους κυριολεκτικώς ξευτέλισαν. Ο αγώνας αυτός στην ανατολική Μακεδονία και τη δυτική Θράκη ήταν εκ των προτέρων καταδικασμένος. Ήταν όμως αναγκαίο να διεξαχθεί για την τιμή του στρατού και του έθνους, όπως διεξάχθει και εκείνος στις Θερμοπύλες. Ακριβώς!
Οι συγκρούσεις είναι σφοδρές και οι μάχες γίνονται μέχρι σώμα με σώμα. Τα οχυρά αντιστέκονται και κρατάνε. Ωστόσο όμως η «άμυνα» των γιουγκοσλάβων σπάει και στις 9 Απριλίου εισέρχονται στη Θεσσαλονίκη. Η πολιτική ηγεσία... συνθηκολογεί. Στις 10 Απριλίου το πρωί μπροστά στο οχυρό Παληουριώνες γερμανικό τάγμα παρατάσσεται για απόδοση τιμών προς τους ήρωες. Ο Έλληνας διοικητής του οχυρού Τ/χης Χατζηγεωργίου καλείται να το επιθεωρήσει. Η γερμανική σημαία υψώνεται μόνο όταν έχει φύγει και ο τελευταίος Έλληνας στρατιώτης. Το ίδιο θα συμβεί στα οχυρά Ρούπελ, Λίσσε, Περιθώρι, Εχίνος, Νυμφαία, Ιστίμπεη και Κελκαγιά. Η φρουρά του στηρίγματος Ρουπέσκο συνεχίζει να πολεμάει μόνη της και το βράδυ διαφεύγει ανάμεσα από τους Γερμανούς, αθέατη! Ζωντανεύει το Χάνι της Γραβιάς. Οι αξιωματικοί παντού διατηρούν τα ξίφη τους και οι στρατιώτες αφήνονται ελεύθεροι. Οι Γερμανοί χάνουν 555 νεκρούς, 2134 τραυματίες και 170 αγνοούμενους. Οι ήρωες Έλληνες 1000 νεκρούς και τραυματίες μαζί.
Ο Δ/της της 72ης Μεραρχίας Πεζικού των Γερμανών δηλώνει: «Πολέμησα στην Πολωνία και τη Γαλλία αλλά πουθενά δε συνάντησα τόσο αποτελεσματική και φθοροποιό αντίδραση.» Ο Στρατάρχης Φον Λίστ: «Οι Έλληνες υπερασπίστηκαν τη πατρίδα τους γενναίως... οι Γερμανοί να αντικρίζουν και να μεταχειριστούν τους Έλληνες στρατιώτες όπως αξίζει σε γενναίους άνδρες.» Τέλος στις 4 Μαΐου στο Ράιχσταγκ ο Καγκελάριος της Γερμανίας Α. Χίτλερ είπε: «Χάρη της ιστορικής δικαιοσύνης είμαι υποχρεωμένος να παραδεχτώ ότι εξ΄ ’όσων αντιπάλων αντιμετωπίσαμε, μόνο ο Έλληνας στρατιώτης μας αντιμετώπισε με ηρωισμό, αυτοθυσία και ύψιστη περιφρόνηση προς το θάνατο.»
Από Strategy-Geopolitics

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση