Golden boys… όλοι οι βλάκες του ντουνιά
Αυτοί που παίζουν με ανθρώπινες ζωές
Τα μεγαλοστελέχη της AIG, με το που πήραν τη σωτήρια κρατική βοήθεια, το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να δώσουν "μπόνους" στους εαυτούς τους. Οι κύριοι και αποκλειστικά υπεύθυνοι για ένα από τα μεγαλύτερα "ναυάγια" στην ιστορία της παγκόσμιας οικονομίας, έδωσαν δώρο στους εαυτούς τους για την "επιτυχία" τους.
Οι άνθρωποι είναι πραγματικά απίθανοι. Πήραν στα χέρια τους έναν πραγματικό ασφαλιστικό κολοσσό και μέσα σε ελάχιστα χρόνια τον έφτασαν σε σημείο πτώχευσης. Πήραν έναν τερατώδες "σκάφος" και μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα το μετέτρεψαν σε έναν "Τιτανικό". Έναν νέο αλλά πολύ πιο άτυχο "Τιτανικό", ο οποίος δεν έπεσε σε εχθρικά "παγόβουνα", αλλά στα χέρια των ανίκανων κυβερνητών. Των ανίκανων, που, για να εξασφαλίσουν μπόνους "καπεταναίων", πουλούσαν τις "τάπες" ασφαλείας του. Των άσχετων, που, προκειμένου να πλουτίσουν άμεσα και θεαματικά, έπαιρναν τα πιο απίθανα ρίσκα εις βάρος της εταιρείας.
Αυτοί οι βλάκες —γιατί περί τέτοιων πρόκειται—, αντί να πηδήξουν από τα μπαλκόνια από την πρωτοφανή ντροπή που θα έπρεπε να τους πνίγει για την ανικανότητά τους, έκαναν τα ακριβώς αντίθετα. Αφού σώθηκαν από χρήματα των φορολογουμένων πολιτών, φρόντισαν να πάρουν μπόνους, σαν να επρόκειτο αυτά τα χρήματα να ήταν κάποια νέα κέρδη της εταιρείας. Όταν εξοργισμένοι πολιτικοί παράγοντες τους ζήτησαν να τα επιστρέψουν, οι βλάκες αποδείχθηκαν εκτός από τέτοιοι και αδίστακτοι. Προσπάθησαν να εκβιάσουν τους πολιτικούς. Διέρρευσαν ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα διέρρεαν μυστικά της εταιρείας στον ανταγωνισμό της, προκαλώντας κατ' αυτόν τον τρόπο τη γενική θυμηδία.
Ανάγκασαν έναν γερουσιαστή να αναρωτηθεί δημοσίως για το τι είδους μυστικά θα μπορούσαν οι αποτυχημένοι να διαρρεύσουν στον ανταγωνισμό τους. "Πώς μια τέτοια κολοσσιαία εταιρεία μπορεί να πάει στον πάτο;". Ακόμα δηλαδή και στα όρια του θράσους τους δεν μπορούν να κρύψουν τη βλακεία τους. Ακόμα και ως εκβιαστές αστείοι παραμένουν. Είναι δηλαδή τόσο ηλίθιοι, που ακόμα και τον ίδιο τον εκβιασμό τον εκφυλίζουν ως έννοια, φέρνοντάς τον στα μέτρα της δικής τους ηλιθιότητας. Αυτός ο οποίος παρακαλάει να σωθεί από μια πυρκαγιά, την οποία προκάλεσε ο ίδιος, απειλεί να αυτοπυρποληθεί, σε περίπτωση που δεν τον πληρώσουν για τη δική του σωτηρία. Τρομερό κι ανεπανάληπτο. Μόνον το Χάρβαρντ μπορεί να δώσει αυτήν την "τεχνογνωσία".
Πώς όμως βρέθηκαν τόσο μεγάλοι βλάκες σε τόσο υψηλές θέσεις του πολιτικού και οικονομικού συστήματος; Για να καταλάβει ο αναγνώστης πώς φτάσαμε στο σημείο αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει τη "διαδρομή" που ακολουθήθηκε. Το σημερινό σύστημα εξουσίας δεν προήλθε από "παρθενογένεση". Δεν το εφεύραν κάποιοι πονηροί τους τελευταίους αιώνες. Το σύστημα αυτό είναι η τελική "μετάλλαξη" του συστήματος της Βαβυλώνας. Μέσα από άπειρες "ζυμώσεις" και συνεχείς αλλαγές κατόρθωσε να "προσαρμοστεί" στον χρόνο και να φτάσει έως τις ημέρες μας. Τη Βαβυλώνα τη διαδέχθηκε η Ρώμη και από εκεί η "σκυτάλη" της εξέλιξής του πέρασε διαδοχικά από το Παρίσι και το Λονδίνο, για να καταλήξει στη σημερινή προβληματική και "αστεία" Ουάσιγκτον.
Αυτό το σκληρό σύστημα είχε πάντα ένα χαρακτηριστικό. Την εξουσία του τη διαχειριζόταν σκληροί άνθρωποι, εκπαιδευμένοι με τον πιο απάνθρωπο και προπάντων χρονοβόρο τρόπο. Άνθρωποι, που το σύστημα φρόντιζε να τους "δημιουργεί" μόνο του και να επενδύει την επιβίωσή του στα δικά τους προσωπικά αδιέξοδα. Άνθρωποι "ανάπηροι", οι οποίοι γνώριζαν ότι χωρίς το σύστημα και την εξουσία δεν θα είχε κανένα νόημα η ζωή τους. Άνθρωποι ηλικιωμένοι, οι οποίοι ταυτίζονταν με τις θέσεις εξουσίας τους. Όλο το μυστικό της ασφάλειας τους συστήματος βρισκόταν στην απόλυτη ταύτιση μεταξύ των συμφερόντων των στελεχών του και του ιδίου. Αυτή η απόλυτη ταύτιση γινόταν δυνατή με την πρόκληση "αναπηριών".
Το σύστημα τους προκαλούσε "αναπηρίες" και μόνον μετά από αυτήν την πράξη τούς παρέδιδε γνώση στην τελειότερή της μορφή. Η ποιότητα της γνώσης οδηγούσε στην κατάληψη μιας αναλόγου ποιότητας θέση εξουσίας. Αυτή ήταν η ασφάλεια του συστήματος. Μοίραζε θέσεις και γνώσεις, ελέγχοντας μόνο του την "ποιότητα" της γνώσης και τον "χρόνο" που θα το έκανε. Γνώριζε δηλαδή ότι αυτή η γνώση δεν θα πέσει στα χέρια ανθρώπων, οι οποίοι θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τις θέσεις τους για λόγους προσωπικών συμφερόντων και να στραφούν εναντίον του.
Αυτή η σχέση αλληλεξάρτησης μεταξύ των καλύτερα εκπαιδευμένων εξουσιαστών και του συστήματος ήταν η "εγγύηση" ότι το σύστημα θα επιβίωνε μέσα στο χρόνο. Γνώριζαν αυτά τα ηλικιωμένα άτομα —που με απάνθρωπο αγώνα ολόκληρης ζωής το στελέχωναν— ότι πρώτιστη προτεραιότητα είναι η επιβίωση του συστήματος και μετά όλα τα άλλα. Ακόμα και το προσωπικό τους οικονομικό συμφέρον έμπαινε σε δεύτερη μοίρα. Γι' αυτούς πάντα η πρώτη προτεραιότητα ήταν η επιβίωση του συστήματος και μετά όλα τα άλλα. Πρώτα τα συλλογικά συμφέροντα των "αναπήρων" και κατόπιν τα ιδιωτικά τους συμφέροντα. Η λογική είναι απλή. Σε ένα "σκοτεινό" σύστημα τους βολεμένους οδηγούς του "σκότους" δεν τους συμφέρει να μοιράζονται "φακοί" στον κόσμο. Δεν τους συμφέρει ούτε οι ίδιοι να γίνουν έμποροι "φακών", για να τα 'κονομήσουν εφήμερα.
Όταν μόνον η εξουσία δίνει νόημα στη ζωή σου και καταφέρνεις να την απολαμβάνεις με τον τρόπο που επέλεξες να την απολαμβάνεις ως οδηγός του "σκότους", δεν θα γίνεις ποτέ έμπορος "φακών". Γιατί; Γιατί το εφήμερο κέρδος μπορεί να σε κάνει πλούσιο, αλλά ο κόσμος γύρω σου θ' αλλάξει σε βαθμό που θα σε "προσπεράσει". Θα παραμείνεις ένας απλά πλούσιος "ανάπηρος" και θα σε εγκαταλείψουν όλοι. Αν ανάψουν τα "φώτα", δεν θα είσαι τίποτε παραπάνω από ένα πλούσιο "ραμολί", που πουλούσε "λάμπες". Ένας γέρος, που δεν θα ενδιαφέρει κανέναν να υποταχθεί στις ορέξεις του. Ως εκ τούτου, ακόμα κι αν βρεις ένα κασόνι με "φακούς" στο δρόμο σου, δεν θα γυρίσεις καν να το κοιτάξεις, μήπως και τα θύματά σου αντιληφθούν την αξία του.
Πάνω σ' αυτήν την αρχή στηρίζονταν το σύστημα και διαιώνιζε την επιβίωσή του. Στα χρόνια του απόλυτου σκότους και της παντοδυναμίας του συστήματος οι "ανάπηροι" ήταν πραγματικά ανάπηροι, εφόσον το σύστημα τους προκαλούσε πραγματικές αναπηρίες, προκειμένου να τους εκπαιδεύσει στη διαχειριστική γνώση. Οι ευνούχοι ήταν τέτοιοι ανάπηροι, οι οποίοι συστηματικά πλαισίωναν τις κορυφαίες θέσεις του συστήματος. Με την πάροδο των χρόνων και την εξέλιξη της ανθρωπότητας αυτή η πρακτική δεν εξαλείφθηκε. "Βελτιώθηκε", μόνο και μόνο για ν' αποφευχθεί η πρόκληση. Ως πρακτική όμως δεν άλλαξε τα χαρακτηριστικά της σ' ό,τι αφορά την πρόκληση αναπηριών. Οι μοναχοί της εκκλησίας τέτοιοι "ευνούχοι" ήταν. Υπηρέτες, οι οποίοι ανά πάσα στιγμή μπορούσαν να στρατευτούν σε "σταυροφορία" υπέρ του συστήματος.
Από τις τάξεις αυτών των ορκισμένων άγαμων κληρικών στελεχωνόταν το σύστημα στις θέσεις όπου απαιτούνταν απόλυτη προσήλωση στα συμφέροντα του συστήματος. Όσο πιο πολύ γερνούσαν εκείνοι οι άγαμοι, τόσο πιο ψηλά ανέβαιναν και τόσο πιο πιστοί γίνονταν. Γιατί; Διότι ήταν πλέον μονόδρομος γι' αυτούς η επιβίωση του συστήματος. Τι θα έκαναν, αν κατέρρεε το σύστημα; Πού θα ωφελούσε η γνώση τους, για ν' ανεχθεί κάποιος τη σκληρή εξουσία τους; Πού θ' αναζητούσαν την "ευτυχία", όταν στο μεταξύ ό,τι δεν κατέστρεψε η επιλογή τους το έκανε απαγορευτικό η ηλικία τους; Γύρω από αυτούς τους "ανάπηρους" το σύστημα έχτισε το σύστημα ανώτατης παιδείας, ώστε να μπορεί να εκπαιδεύει τα στελέχη του με τον απόλυτα ακίνδυνο για τα συμφέροντά του τρόπο.
Ο κύριος στόχος τους ήταν πάντα να ελέγχουν τους αστούς. Αυτούς, δηλαδή, που έπαιρναν γνώσεις και υπήρχε ρίσκο σε περίπτωση που θα αναλάμβαναν τη διαχείριση. Αυτούς, που, μπορεί να ξεκινούσαν ακόμα και ως φτωχοί και θα καταλάμβαναν θέσεις εξουσίας με τεράστια δύναμη. Με τους κεφαλαιοκράτες δεν είχαν τέτοια προβλήματα. Για τους κεφαλαιοκράτες ήταν φυσικό να γίνουν σκληροί υπερασπιστές του συστήματος, γιατί αυτό προστάτευε τις περιουσίες τους. Με τον κατάλληλο σχεδιασμό κατόρθωναν και έκαναν και τους αστούς σκληρούς διαχειριστές του συστήματος, γιατί μόνον το σύστημα θα μπορούσε να πληρώνει τις υπηρεσίες τους και άρα μπορούσε να τους εκβιάζει. Με τον τρόπο αυτόν "ανάπηροι" ιδιοκτήτες και διαχειριστές είχαν πάντα ταυτισμένα συμφέροντα μεταξύ τους. Η δύναμη και η γνώση πάντα "απέναντι" στους λαούς.
Αυτοί ήταν τα "μάτια" και τα "αυτιά" του συστήματος. Αυτοί αντιλαμβάνονταν τα προβλήματά του πολύ πριν τα αντιληφθούν οι λαοί και τα εκμεταλλευτούν. Αυτοί αναλάμβαναν δράση πολύ πριν τα προβλήματα γεννήσουν επαναστάτες της αντίδρασης. Για παράδειγμα, πολύ πριν ένα σύστημα αναγκαστεί σε "υποχώρηση", λόγω της οικονομικής ή κοινωνικής προβληματικότητας, έκανε έναν "στημένο" πόλεμο και ξεφορτωνόταν ένα μεγάλο μέρος των "υποχρεώσεών" του. Η λύση δεν του κόστιζε τίποτε παραπάνω από μερικά "μνημόσυνα" ηρώων και μερικά "παράσημα" αναπήρων. Με τον ανηλεή αυτόν τρόπο κατάφερνε πάντα και έριχνε "νερό" στον "μύλο" του. Ο κόσμος απλά παρακολουθούσε, εφόσον ήταν αδύναμος ν' αντιδράσει.
Γιατί σε ένα τέτοιο κείμενο αναφερόμαστε σ' αυτού του είδους τους ανθρώπους; Γιατί το σύστημα εξουσίας σ' αυτούς στηριζόταν και ήταν σχεδόν πάντα αλάνθαστο. Το σύστημα ήταν σκληρό κι ανθεκτικό, γιατί εκείνοι οι άνθρωποι ήταν σκληροί κι ανθεκτικοί. Όλοι αυτοί προστάτευαν ακόμα και με τη ζωή τους το σύστημα εξουσίας, γιατί η εξουσία γι' αυτούς ήταν το απόλυτο ζητούμενο. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ήδη χορτάτοι και δεν αναζητούσαν την εξουσία για να φάνε. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν σκληρά παιδιά της κεφαλαιοκρατίας. Άνθρωποι, οι οποίοι δεν γίνονταν δούλοι για να κονομήσουν ή να παριστάνουν τους εραστές. Αυτοί έπεφταν θύματα των φιλοδοξιών τους και του πάθους τους για την εξουσία. Αυτοί ήταν χορτάτοι, που έμεναν νηστικοί προκειμένου να εξουσιάζουν. Παλάτια ιδιόκτητα εγκατέλειπαν, για να κατοικήσουν καλύβες, προκειμένου να εξουσιάζουν σαν "μάρτυρες". Σμήνη γυναικών αρνούνταν, για να εξασφαλίσουν τη δυνατότητα να εξουσιάζουν σαν "αμόλυντοι".
Αυτά τα χαρακτηριστικά τους ήταν εκείνα που προστάτευαν το σύστημα. Όλοι αυτοί ήταν κεφαλαιοκράτες, παιδιά κεφαλαιοκρατών. Ήταν "άρρωστοι" άνθρωποι, οι οποίοι όμως λάτρευαν το κεφάλαιο. Ήταν άνθρωποι που λάτρευαν την εξουσία, η οποία προερχόταν από το κεφάλαιο. Επεδίωκαν την εξουσία ζωής και θανάτου πάνω σε ανθρώπους, οι οποίοι στήριζαν την επιβίωσή τους πάνω στο δικό τους κεφάλαιο. Το πάθος τους για εξουσία τούς έκανε "άρρωστους" και αυτό τους οδηγούσε στην αυτοθυσία, προκειμένου να προστατεύσουν το μέσον που τους την εξασφάλιζε και άρα το κεφάλαιο. Αυτοί ήταν οι πιο "άρρωστοι" των κεφαλαιοκρατών. Οι πιο σκληροί άνθρωποι που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Οι άνθρωποι με τις δύο μεγάλες "λατρείες". Οι πιο σκληροί προστάτες του συστήματος. Οι άνθρωποι, οι οποίοι, προκειμένου να διατηρήσουν τη σταθερότητα του συστήματος, δεν δίσταζαν να πάρουν αποφάσεις, οι οποίες κόστιζαν εκατομμύρια ανθρώπινων ζωών.
Αυτοί εκμεταλλεύτηκαν για τις φιλοδοξίες τους τα χαρακτηριστικά της κεφαλαιοκρατίας, τα οποία ήταν και δικά τους προσωπικά χαρακτηριστικά. Η κεφαλαιοκρατία είχε πάντα απλά χαρακτηριστικά. Οι κεφαλαιοκράτες —όσο κι αν αυτό το οποίο θα πούμε φαίνεται περίεργο ως άκουσμα— ανήκουν στους ανθρώπους του μόχθου. Το τίμημα, που εισπράττουν γι' αυτόν τον μόχθο, τούς διαφοροποιεί από του κοινούς εργαζόμενους, αλλά αυτό δεν είναι το καθοριστικό στοιχείο που τους χαρακτηρίζει. Οι κεφαλαιοκράτες μοχθούν απίστευτα πάνω στο κεφάλαιό τους. Οι περισσότεροι από αυτούς εξακολουθούν και εργάζονται ακόμα κι όταν οι εργάτες τους σταματούν για να ξεκουραστούν. Λατρεύουν το κεφάλαιό τους και κάνουν θυσίες γι' αυτό.
Επί αιώνες οι άνθρωποι αυτοί είχαν σταθερά χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά, τα οποία δεν άλλαξαν ούτε στη βιομηχανική εποχή, όπου το φέουδο αντικαταστάθηκε από το εργοστάσιο. Ήταν άνθρωποι, που καμάρωναν τα εργοστάσια τους. Ήταν άνθρωποι, που έκτιζαν τα σπίτια τους μέσα στις αυλές των εργοστασίων τους. Ήταν άνθρωποι, που συνεργάζονταν με τους εργαζομένους, εφόσον αντιλαμβάνονταν τη χρησιμότητά τους στη λειτουργία του κεφαλαίου τους. Ήταν άνθρωποι, που ζούσαν μέσα στο κεφάλαιό τους. Ήταν άνθρωποι, που επένδυαν συνεχώς, για να κάνουν αυτόν τον δικό τους "κόσμο" όχι μόνον ασφαλή, αλλά και όμορφο.
Πλήρωναν δηλαδή κόστη, τα οποία πολλές φορές ξέφευγαν από τον ορθολογισμό της διαχείρισης και είχαν σχέση με τις δικές τους προσωπικές ανάγκες ως κεφαλαιοκράτες. Τις ανάγκες τους να δουν τα εργοστάσιά τους πιο όμορφα, πιο παραγωγικά ή πιο λειτουργικά από αυτά των αντιπάλων τους. Τις ανάγκες των "γονέων" να στολίσουν τα "παιδιά" τους ακόμα και με "περιττά" πράγματα, μόνο και μόνο για να τα καμαρώνουν. Κόστη, τα οποία δεν δικαιολογούνταν από τον σημερινό σχεδόν κυνικό οικονομικό ορθολογισμό. Τον ορθολογισμό του κέρδους, που θέλει κάποιον να μην συντηρεί επαρκώς το εργοστάσιό του, προκειμένου ν' αυξήσει τα κέρδη του. Τον ορθολογισμό του κέρδους, που θέλει να βάζει "λουκέτο" στο εργοστάσιό του, για να βγάλει μεγαλύτερο κέρδος από το μακρινό εργοστάσιο κάποιου υπεργολάβου.
Όλα αυτά άλλαξαν με το πέρασμα της "σκυτάλης" της παγκόσμιας εξουσίας στην Ουάσιγκτον. Η αλλαγή αυτή στη συμπεριφορά της κυρίαρχης κεφαλαιοκρατίας δεν έγινε ως δια μαγείας. Έχει τις εξηγήσεις της. Οι ΗΠΑ δεν κατέκτησαν τον κόσμο, ώστε ν' αποκτήσουν το κεφάλαιό του και να συνεχίσουν την πάγια κεφαλαιοκρατική πολιτική του συστήματος εξουσίας. Οι ΗΠΑ εκμεταλλευόταν τον κόσμο με την εμπορική και άρα την αστική λογική. Επιβαλλόταν στον κόσμο όχι με τα όπλα —και άρα την ισχύ—, αλλά με την "υπόσχεση" ότι τον προστατεύουν και άρα με την πονηριά. Αυτό το κεφάλαιο του "παραμυθιάσματος" πέρασε την εξουσία τους αποκλειστικά στα χέρια των αστών. Αστοί από τις ΗΠΑ έλεγχαν τον κόσμο και στη βοήθεια των αστών των "κατακτημένων" επένδυαν το μέλλον τους και βέβαια το μέλλον του συστήματος εξουσίας.
Από τη στιγμή λοιπόν που η παγκόσμια οικονομία έπεσε στα χέρια των αστών, όλα ήταν διαφορετικά. Γιατί; Γιατί οι αστοί δεν ενδιαφέρονται για το κεφάλαιο. Ενδιαφέρονται για τα κέρδη του. Το κεφάλαιο που διαχειρίζονται δεν τους ανήκει και δεν μπορούν να το διεκδικήσουν. Το μόνο που μπορούν να διεκδικήσουν είναι μερίδιο από τα κέρδη του. Ως εκ τούτου η οπτική τους είναι εντελώς διαφορετική. Γι' αυτούς "πρόοδος" και "εξουσία" ταυτίζονται μόνον με την έννοια που τους ανήκει και άρα με το "χρήμα". Τη δανεική εξουσία των κεφαλαιοκρατών, που διαχειρίζονται, δεν την εμπιστεύονται, γιατί απλούστατα μπορούν να τη χάσουν με μια απόλυση. Το μόνο σίγουρο γι' αυτούς είναι το χρήμα. Αυτό τους ανήκει και αυτό πρέπει να πολλαπλασιάσουν με τη δανεική εξουσία. Στόχος τους είναι ν' αρπάξουν όσα περισσότερα κέρδη μπορούν και όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, γιατί δεν γνωρίζουν ποια θα είναι η τύχη τους την επόμενη ημέρα.
Με τους κεφαλαιοκράτες, δηλαδή, έχουν ταυτόχρονα τόσο συμπλέοντα όσο και συγκρουόμενα συμφέροντα. Συμπλέοντα όσον αφορά την αναζήτηση του κέρδους και συγκρουόμενα σ' ό,τι αφορά τα όρια όπου θα κινηθούν στην αναζήτηση αυτήν. Για τους κεφαλαιοκράτες δεν είναι αυτοσκοπός το κέρδος και άρα δεν μπορούν να το αναζητήσουν εις βάρος του κεφαλαίου τους. Εκεί έρχονται και συγκρούονται τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών με τους αστούς, ενώ ξεκινάνε από την ίδια βάση. Ο κεφαλαιοκράτης δεν θα θέσει σε κίνδυνο την ασφάλεια του κεφαλαίου, για να εισπράξει μεγαλύτερο κέρδος.
Ως εκ τούτου η διαχείρισή τους είναι διαφορετική. Οι αστοί βλέπουν αριθμούς και όχι εργοστάσια. Βλέπουν αριθμούς και όχι εργάτες. Πόσο μας κοστίζει το εργοστάσιο να το διατηρούμε στη Γερμανία; Δέκα ευρώ; Στην Κίνα πόσο θα μας κοστίσει να φτιάξουμε δικό μας εργοστάσιο; Πέντε; Στην Κίνα θα πάει το εργοστάσιο. Ούτε όμως κι αυτό είναι αρκετό γι' αυτούς. Αν το εργοστάσιο του Κινέζου μας κοστίζει δύο ευρώ, θα πάψουμε να έχουμε και δικό μας εργοστάσιο, εφόσον μπορούμε να κερδίζουμε περισσότερα με την υπεργολαβία. Το ίδιο συμβαίνει και με το εργατικό δυναμικό. Μετράνε τους αριθμούς και δεν τους ενδιαφέρει τίποτε διαφορετικό. Δεν τους ενδιαφέρει ο άνεργος. Δεν τους ενδιαφέρει το κοινωνικό πρόβλημα της ανεργίας. Αυτούς τους ενδιαφέρει να μεγαλώνουν οι αριθμοί των κερδών, ώστε να μεγαλώνουν τα μπόνους και οι μισθοί τους. Τέτοια αστικά κτήνη έχουν εφεύρει το περίφημο "nothing personal", όταν απολύουν κατά χιλιάδες τους εργαζομένους μετά από δική τους "έξυπνη" επιλογή.
Η συνολική διαχειριστική τους λογική είναι διαφορετική και γι' αυτόν τον λόγο έχουν διαφορετικές σχέσεις με τους εργαζομένους απ' ό,τι έχουν οι κεφαλαιοκράτες. Οι κεφαλαιοκράτες ανέχονται ακόμα και τη ζημιά, προκειμένου να διατηρήσουν πάση θυσία τα εργοστάσια τους. Οι κεφαλαιοκράτες μπορούν να πληρώσουν και από τις τσέπες τους, προκειμένου να έχουν όχι μόνον καλύτερο αλλά και ομορφότερο εργοστάσιο από αυτό του ανταγωνιστή τους. Γι' αυτόν τον λόγο έχουν συμπάθειες στις τάξεις των εργατών τους. Οι αστοί διαχειριστές δεν έχουν συμπάθειες, γιατί οι εργάτες γνωρίζουν ότι, στην πρώτη δύσκολη στιγμή που θα παρουσιαστεί πρόβλημα στους αριθμούς, αυτοί θα τους πληρώσουν. Ολόκληρη η Ιταλία λάτρευε τους Ανιέλι και μισούσε τους διευθυντές της FIAT.
Από τη στιγμή λοιπόν που —εξαιτίας της αμερικανικής Νέας Τάξης— ανέλαβαν τη διαχείριση του καπιταλισμού οι Εβραίοι και οι αστοί, ευνόητο ήταν ότι θ' αλλάξει όχι μόνον η διαχείριση του κεφαλαίου, αλλά και η στελέχωση του ίδιου του συστήματος. Τη διαχείριση την ανέλαβαν άνθρωποι, οι οποίοι δεν είχαν ποτέ σχέση με το κεφάλαιο. Άνθρωποι οι οποίοι, ως αστοί, παιδιά αστών, όχι απλά δεν το "λάτρευαν", αλλά πολλοί από αυτούς το θεωρούσαν εχθρικό προς τα συμφέροντά τους. Ως εκ τούτου ήταν εύκολο να ξεπεράσουν "γραμμές", οι οποίες για λόγους ασφαλείας δεν έπρεπε ποτέ να ξεπερνιούνται. Εκεί έγινε το σφάλμα.
Το προηγούμενο σύστημα είχε την εξυπνάδα όχι απλά να σέβεται τις "γραμμές", αλλά τις περισσότερες φορές να στέκεται πιο μακριά ακόμα κι απ' όσο χρειαζόταν. Όχι μόνον δεν μετέφερε τη δική του παραγωγή —και άρα τα εργοστάσια— εκτός των συνόρων του, αλλά με τη βία δεν επέτρεπε και στους άλλους να χτίσουν δικά τους εργοστάσια για να παράγουν. Σαν στρατιωτικές βάσεις φύλαγε τα δικά του και σαν στρατιωτικές βάσεις μισούσε τα εργοστάσια των ξένων αντιπάλων. Τι σημαίνουν πρακτικά αυτά τα οποία λέμε για τα "όρια"; Τι είδους "γραμμές" είναι αυτές; Είναι αντιληπτές από τους ανθρώπους; Βεβαίως και είναι αντιληπτές από όλους.
Υπάρχει οικογένεια, που θα πουλήσει το σπίτι της, για να πάει διακοπές; Όχι βέβαια. Γιατί; Διότι γνωρίζει ότι δεν την συμφέρει να χάσει ένα μέσον, το οποίο μόνιμα τη διευκολύνει στην επιβίωσή της, για ν' απολαύσει κάτι εντελώς εφήμερο. Υπάρχει κτηματίας, που θα πουλήσει τα κτήματά του, για ν' αγοράσει μια πανάκριβη βίλα; Όχι βέβαια. Γιατί; Διότι γνωρίζει ότι δεν τον συμφέρει να χάσει το μέσο που του δίνει μόνιμα την εύκολη επιβίωση, για κάτι το οποίο απλά προσφέρει ευχαρίστηση. Τα ίδια ισχύουν και για τους βιομηχάνους. Γιατί δεν πουλάνε όλοι αυτοί το κεφάλαιό τους; Υπάρχει νόμος που το απαγορεύει; Όχι βέβαια. Γιατί δεν πηδάνε οι άνθρωποι από τις ταράτσες; Υπάρχει νόμος, που να μας απαγορεύει να πηδάμε από τις ταράτσες; Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση αυτή. Δεν πουλάνε το κεφάλαιο, γιατί απλούστατα δεν τους συμφέρει να ξεπεράσουν τα "όρια". Τα ευδιάκριτα από όλους "όρια", που οδηγούν στην "αυτοκτονία".
Οι κεφαλαιοκράτες αυτά όλα τα αντιλαμβάνονταν και τα σέβονταν, όταν αναλάμβαναν να στελεχώσουν τους μηχανισμούς εξουσίας. Τις πατρίδες τους, όπως και το παγκόσμιο σύστημα, τα αντιλαμβάνονταν ως κεφάλαιο. Γνώριζαν τι συμφέρει και τι δεν συμφέρει να κάνουν πάντα με γνώμονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Γνώριζαν ότι δεν τους συνέφερε να διώχνουν τις βιομηχανίες από τις επικράτειές τους. Γνώριζαν ότι αυτό σήμαινε απώλεια εθνικής ισχύος και άρα απώλεια στη δυνατότητα παρέμβασης στα διεθνή δρώμενα. Γνώριζαν ότι θα απειλούνταν η παντοκρατορία τους με τη δημιουργία νέων ανταγωνιστών. Γνώριζαν ότι αυτό σήμαινε κοινωνικά προβλήματα και αυτοί ήθελαν τους πληθυσμούς τους χορτάτους και ήσυχους, ώστε να απαιτήσουν την υπακοή τους. Γνώριζαν ότι οι χορτάτοι εργάτες γίνονται φονικοί στρατιώτες όταν πεινάσουν.
Οι αστοί, με το που ανέλαβαν τη διαχείριση, δεν σεβάστηκαν αυτά τα όρια. Τα όρια, που συνέδεαν τα συμφέροντα της εξουσίας με αυτά του κεφαλαίου. Για το κέρδος έκλεισαν τα εργοστάσια της Δύσης και έστειλαν την παραγωγή στην Κίνα. Για το κέρδος οδήγησαν τους λαούς στην ανεργία. Για το κέρδος ιδιωτικοποίησαν τα δημόσια κεφάλαια και "ξεδόντιασαν" τα κράτη και άρα τους στέρησαν τη δυνατότητα να κρατούν υπό την "ομηρία" των κοινωνικών πολιτικών τους λαούς τους. Έκαναν δηλαδή ακριβώς ό,τι δεν συνέφερε την εξουσία. Την εξουσία τη συνέφερε να διατηρεί υπό τον έλεγχό της το βιομηχανικό κεφάλαιο, για να ελέγχει όλα τα κράτη του Πλανήτη. Την εξουσία τη συνέφερε να έχει τεράστιο εργατικό δυναμικό στη Δύση, για να βρίσκει πρόθυμους συμμάχους όταν θα κινδύνευε. Να βρίσκει πρόθυμους στρατιώτες να σκοτώνονται για τα συμφέροντά της.
Αυτά όλα χάθηκαν εξαιτίας των αριθμών. Οι αριθμοί όμως ούτε πολεμάνε ούτε υπερασπίζονται κανέναν. Όταν οι αριθμοί αρχίζουν και πέφτουν, δεν έχουν δυνατότητα αντίστασης. Αυτό κατάφεραν οι αστοί. Σε ένα σύστημα, το οποίο διέθετε άπειρες άμυνες, κατόρθωσαν και τις εξουδετέρωσαν όλες. Ήθελαν το οριακά χαμηλό κόστος παραγωγής, το οποίο όμως δημιουργεί ανέργους και στη συνέχεια αυτούς τους άνεργους τους ήθελαν σπάταλους καταναλωτές, για να βγάλουν και το οριακά μεγάλο κέρδος. Με την ίδια "αγελάδα" ήθελαν να πουλάνε "γάλα", αλλά ταυτόχρονα να σπρώχνουν και κανένα "μπούτι" στην αγορά. Οριακή ηλιθιότητα δηλαδή. Οι σημερινοί υπηρέτες του σημερινού συστήματος είναι όλοι τους τέτοιοι ηλίθιοι. Αστοί, παιδιά αστών. Οριακά ηλίθιοι, ψεύτες, κλέφτες και αριθμολάγνοι.
Νόμιζαν ότι τους συνέφερε να μεταφερθεί το βιομηχανικό κεφάλαιο σε φτηνές χώρες, για να κάνουν οικονομία στο κόστος της παραγωγής. Θεώρησαν ότι η απώλεια ισχύος αφορούσε τους βιομηχάνους και όχι τους ίδιους. Δεν κατάλαβαν ότι όλοι βρίσκονται στο ίδιο σκάφος και ότι οι ίδιοι —ως φορείς της εξουσίας— έπρεπε να το προστατεύουν, ακόμα κι αν έπρεπε να προστατεύσουν τα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατίας, περιορίζοντας τα δικά τους συμφέροντα. Δεν κατάλαβαν ότι τους συνέφερε η πολική δύναμη του κεφαλαίου, γιατί χάρη σ' αυτήν ελέγχονται οι λαοί και οι λαοί είναι αυτοί οι οποίοι τους ταΐζουν. Δεν κατάλαβαν ότι δεν έχει νόημα να λεηλατούν το κεφάλαιο που τους παραδόθηκε.
Πώς όμως οι μέχρι την προηγούμενη κατάσταση σφουγγοκωλάριοι των κεφαλαιοκρατών έγιναν κυρίαρχοι; Πώς κέρδισαν τη μεταξύ τους μάχη; Η νίκη τους στηρίχτηκε στη δύναμη του χρήματος και σε μια ιδιομορφία που είναι πολύ σημαντική. Με τη δύναμη του χρήματος παρέσυραν τους κεφαλαιοκράτες στο ευνοϊκό γι' αυτούς "πεδίο" σύγκρουσης, αλλά στη συμμαχία κάποιων συγκεκριμένων παραγόντων χρωστάνε τη νίκη τους. Ποιοι ήταν αυτοί οι τόσο καθοριστικοί παράγοντες; Οι μικρομέτοχοι των επιχειρήσεων. Αυτοί μοιάζουν με τους κεφαλαιοκράτες ιδιοκτήτες —ως μέτοχοι που είναι—, αλλά στην πραγματικότητα είναι αστοί.
Αν στον ιδρυτή μεγαλομέτοχο και λάτρη της BMW πεις, για παράδειγμα, ότι για κάποια κέρδη παραπάνω θα διαλύσεις την αυτοκρατορία του στη Γερμανία και θα τη μεταφέρεις στην Κίνα, θα αρνηθεί. Αν από την αυτοκρατορία αυτήν παραμείνει στη Γερμανία ένα απλό λογιστήριο, που μετρά κέρδη —έστω και μεγαλύτερα—, θα σε σκοτώσει. Γιατί; Γιατί γνωρίζει ότι χάνει τη δύναμη που πάντοτε επιθυμούσε. Γιατί χάνει τον ιδιόκτητο "πλανήτη" του, μέσα στον οποίο ήταν ένας μικρός και ζωντανός "θεός". Αντίθετα με αυτόν ο μικρομέτοχος δεν έχει την ίδια νοοτροπία, παρ' όλο που θεωρητικά ανήκουν στο ίδιο "στρατόπεδο" από πλευράς ιδιοτήτων. Αυτός είναι ένας ευκαιριακός "επενδυτής" και εφήμερος συνιδιοκτήτης. Σήμερα είναι μέτοχος —και άρα "συνιδιοκτήτης" της BMW— και αύριο πουλάει τις μετοχές του και γίνεται μέτοχος και "συνιδιοκτήτης" της Citibank. Αυτός δεν γνωρίζει ούτε καν πού βρίσκονται τα εργοστάσια στα οποία "επενδύει". Αυτός έχει κάποια "χαρτιά" και απλά βλέπει τι του αποδίδουν ως κέρδη. Ως εκ τούτου, παρ' όλο που είναι "ιδιοκτήτης", δεν ενδιαφέρεται για την ιδιοκτησία.
Τα χαρακτηριστικά των μικρομετόχων χρησιμοποίησαν τα Golden Boys, προκειμένου να νικήσουν την κεφαλαιοκρατία και να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Γι' αυτόν τον λόγο λάτρεψαν το χρηματιστήριο. Μέσα από το χρηματιστήριο αναζητούσαν "συμμάχους", για να παίξουν τα παιχνίδια τους εις βάρος των αφεντικών τους. Με μέσον το χρηματιστήριο μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τη δύναμη του χρήματος, το οποίο διαχειρίζονταν εις βάρος των αφεντικών τους. Με συνεχείς δήθεν επενδυτικές αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου κατόρθωσαν και μέσα σε ελάχιστο χρόνο μετέτρεψαν τους ιδιοκτήτες σε μειοψηφικά "πακέτα" των εταιρειών τους.
Μιλάμε για δήθεν επενδύσεις, γιατί στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν τέτοιες. Στην πραγματικότητα οι εταιρείες αγόραζαν ό,τι βόλευε τους διαχειριστές ν' αγοράζεται, για να βολεύονται οι ίδιοι. Αγόραζαν ό,τι απαγορευόταν στις πραγματικές συνθήκες της οικονομίας και ό,τι ήταν περιττό. Αγόραζαν τον ανταγωνισμό, για να αισθάνονται "πετυχημένοι" και αγόραζαν μοκέτες, γραφεία και πούρα, για να βρίσκονται στη "χλιδή". Με αυτά τα επενδυτικά έξοδα αποκτούσαν το "άλλοθι" που αναζητούσαν, προκειμένου αρχικά να εκβιάζουν και στη συνέχεια να υποτάξουν την πραγματική ιδιοκτησία. Βάζοντας συνέχεια στο παιχνίδι νέους μικροεπενδυτές με αστικά χαρακτηριστικά, κατόρθωσαν και εξουδετέρωσαν την κεφαλαιοκρατία.
Θέλοντας να "ικανοποιήσουν" τις επενδυτικές βλέψεις των μετόχων της συμφοράς, συνεχώς αποφάσιζαν εις βάρος του κεφαλαίου και υπέρ του χρήματος. Έχοντας την "ψήφο" των χιλιάδων νέων και άσχετων μετόχων, μπορούσαν και έκαναν ό,τι ήθελαν. Τα εργοστάσια έκλειναν το ένα μετά το άλλο, γιατί οι χιλιάδες μικρομέτοχοι —και θεωρητικά συνιδιοκτήτες— διψούσαν για μεγάλα κέρδη. Οι πραγματικοί ιδιοκτήτες έχασαν τον έλεγχο των εταιρειών τους και αυτόν τον πήραν οι ανεξέλεγκτοι αστοί κερδοσκόποι. Οι νέοι "ιδιοκτήτες" των πολυεθνικών κολοσσών με τα μερίδια των πέντε και των δέκα δολαρίων νίκησαν την κεφαλαιοκρατία. Αυτό ήταν το τέλος της σύγκρουσης μεταξύ των κεφαλαιοκρατών και των αστών. Οι αστοί είχαν νικήσει.
Ελέγχοντας οι αστοί το κεφάλαιο, ήταν στη συνέχεια εύκολο να ελέγξουν και την εξουσία. Αυτοί κατέλαβαν τις υψηλές θέσεις του συστήματος και το ρύθμισαν σύμφωνα με τις δικές τους ταξικές ανάγκες και βέβαια με τα δικά τους ταξικά χαρακτηριστικά.. Με τα χαρακτηριστικά που έδιναν στους ίδιους υπεροχή. Ελέγχοντας δηλαδή την οικονομία, ήταν θέμα χρόνου να κάνουν επεμβάσεις και στην εξουσία. Ελέγχοντας τις πολυεθνικές —και άρα τα κολοσσιαία κέρδη τους—, έλεγχαν τις εθνικές ηγεσίες όλων των κρατών, οι οποίες εκλέγονταν χάρη σ' αυτά τα κέρδη.
Τα κράτη "έπεφταν" το ένα μετά το άλλο. Ο βλάκας του Χάρβαρντ, που διοικούσε μια αμερικανική πολυεθνική εταιρεία, στήριζε πολιτικά και βέβαια οικονομικά τον συμμαθητή του από το Χάρβαρντ, προκειμένου να κυβερνήσει την πατρίδα του. Αυτοί αστικοποίησαν παραγωγικές κοινωνίες, μετατρέποντάς τες σε αντιπαραγωγικές κοινωνίες τεμπέληδων κερδοσκόπων, γιατί οι ίδιοι ήταν οι πρωταθλητές του είδους. Είχαν συμφέρον να φέρουν τη δυτική κοινωνία στα δικά τους μέτρα εξειδίκευσης, για να μπορούν να την ελέγχουν. Όπως ο Τάισον, αν είχε την εξουσία να ρυθμίσει την κοινωνία, θα τη μετέτρεπε σε ρινγκ, για να έχει ο ίδιος την υπεροχή.
Ακόμα όμως και σ' αυτήν την αθλιότητα δεν ήθελαν να απειλούνται. Αυτοί, που επικράτησαν εξαιτίας των συγκυριών, θέλησαν να διατηρήσουν τα ίδια πλεονεκτήματα και για την επόμενη γενιά. Οι αστοί "θριαμβευτές" θέλησαν να εξασφαλίσουν τα ίδια πλεονεκτήματα και στα παιδιά τους. Θέλησαν να κάνουν έναν οργανωμένο μηχανισμό, που να τους εξυπηρετεί συλλογικά, γιατί ούτε στους εαυτούς τους δεν είχαν εμπιστοσύνη. Αυτοί, που εμφανίζονται σαν λάτρεις του ανταγωνισμού, δεν θέλουν καθαρό ανταγωνισμό. Θέλουν τον ανταγωνισμό μόνον όταν οι ίδιοι με "μέσον" καταφέρουν να γίνουν ασυναγώνιστοι.
Σε έναν κόσμο, τον οποίο διαφήμιζαν ως τον κόσμο της γνώσης και του ελεύθερου ανταγωνισμού, οι αστοί είχαν δημιουργήσει ένα κλειστό κύκλωμα εκπαίδευσης, που τους εξασφάλιζε τα φιλέτα της αγοράς εργασίας. Ένα κλειστό κύκλωμα απαραβίαστο στους μη έχοντες και διάπλατα ανοικτό στους πλούσιους αστούς. Γι' αυτόν τον λόγο μπορούμε να μιλάμε για σοβιετικού τύπου λάτρεις της ανταγωνιστικότητας.
Αυτοί όλοι φρόντισαν και είτε "αγόραζαν" την ανταγωνιστικότητα είτε την εξασφάλιζαν με την εξουσία. Ποιο ήταν το κόλπο τους; Δημιούργησαν ένα παγκοσμίως αποδεκτό —από τους ίδιους δηλαδή— "σταρ σύστεμ" πανάκριβων Πανεπιστημίων, που τους εξασφάλιζαν την ανταγωνιστικότητα όσο άσχετοι κι αν ήταν. Αυτά τα Πανεπιστήμια με την κατάλληλη διαφήμιση εμφανίζονταν σαν "ασυναγώνιστα" και από αυτά έπαιρναν οι απόφοιτοί τους τα "ασυναγώνιστα" χαρακτηριστικά και όχι από τις ικανότητές τους. Αυτό ήταν το όλο κόλπο. Με χρήματα έκαναν τα Πανεπιστήμια αυτά "ασυναγώνιστα" και το χαρακτηριστικό τους αυτό μοιραζόταν κατόπιν σαν χαρακτηριστικό και στα κουτορνίθια που αποφοιτούσαν από αυτά.
Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ποιοι διαθέτουν αυτά τα πτυχία της πλάκας και θα βγάλει ασφαλή συμπεράσματα. Αν σκεφτεί κάποιος ότι πτυχίο του Γέιλ έχει και ο διαβόητος George W. Bush, μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει μέσα σ' αυτά τα Πανεπιστήμια. Σπουδές, τις οποίες έχει ολοκληρώσει ο εν λόγω ηλίθιος, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι πραγματικές σπουδές. Πάρτυ με μπύρες και μαριχουάνα είναι. Όλα τα άλλα είναι απλό μάρκετινγκ. Αυτοί οι μισόχαζοι είναι οι "φίρμες" των πανεπιστημιακών καμπ και γύρω τους συνωστίζονται τα όπου Γης κουτορνίθια.
Παιδιά της διαφθοράς είναι σχεδόν οι περισσότεροι από τους αλλοδαπούς αποφοίτους τους. Μικρογραφίες των "πλανηταρχών" στις "Μπανανίες". Από αυτούς πληρώνονται τα δίδακτρα των Πανεπιστημίων, γιατί οι πραγματικά άξιοι δεν πληρώνουν. Οι πραγματικά ασυναγώνιστοι "αγοράζονται" —μέσω υποτροφιών— από τα Πανεπιστήμια, για να τους προσθέτουν "πινελιές" στην "ασυναγώνιστη" εικόνα τους. Οι υπόλοιποι, που πληρώνουν, είναι οι τενεκέδες. Οι γιος του υπουργού της Σομαλίας, της Ελλάδας ή του Μπαγκλαντές. Αυτοί, που στις πατρίδες τους τελείωσαν κάποια ιδιωτικά σχολεία της συμφοράς και στη συνέχεια απλά αγόρασαν ένα "πολυτελές" πτυχίο από κάποιο διάσημο αμερικανικό ιδιωτικό Πανεπιστήμιο.
Αν πάει κανείς στο Χάρβαρντ, να δει τους μελλοντικούς "πετυχημένους", θα δει ότι όλοι είναι σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τον "πετυχημένο", που αγόρασε "πτυχίο" με τα χρήματα του μπαμπά του, πήρε κατ’ ευθείαν κορυφαία θέση σε κρατική τράπεζα με την εξουσία του μπαμπά του και έγινε στο τέλος πολιτικός με τις ψήφους του μπαμπά του. Μόνον το κρέας του βάζει ο ίδιος. Όλα τα άλλα είναι του daddy. Ζει τη ζωή του "ασυναγώνιστου" μέσα σε μια "κονσέρβα" προστασίας.
Τέτοιοι είναι οι περισσότεροι αστοί, που κυβερνούν την Νέα Τάξη. Παιδιά κρατικοδίαιτων διεφθαρμένων αξιωματούχων όλων των κρατών του Πλανήτη. Τα παιδιά των διεφθαρμένων του Παναμά, της Ινδίας, του Πακιστάν, της Κίνας και όλων των κρατών, στα καμπ των διάσημων Πανεπιστημίων των ΗΠΑ περιφέρονται. Αυτοί είναι παιδιά ανθρώπων, οι οποίοι σε όλη τους τη ζωή πληρώνονταν άπειρα δημόσια χρήματα, για να μην κάνουν απολύτως τίποτε, γιατί απλά δεν συνέφερε τα υπερατλαντικά αφεντικά τους. Παιδιά ανθρώπων, που τον ιδιωτικό τομέα τον αντιλαμβάνονταν σαν "αρπαχτή" με τη δύναμη των "υπογραφών" της δημόσιας θέσης τους. Παιδιά ανθρώπων, που έζησαν ως παράσιτα και θέλησαν να μεταφέρουν την "επιτυχία" τους και στα παιδιά τους.
Αυτοί οι κατά κανόνα διεφθαρμένοι κρατικοδίαιτοι αστοί, που κυβερνούν τα κράτη, έκαναν το λάθος εις βάρος του κεφαλαίου και κατ’ επέκταση του συστήματος. Αυτοί έβαλαν τα οικονομικά συμφέροντα μπροστά και πάνω από τα πολιτικά συμφέροντα του συστήματος. Αυτοί παίζουν "χαρτιά" επιβίωσης του συστήματος, προκειμένου να βγάλουν κέρδη, είτε οι ίδιοι είτε οι χορηγοί τους. Αυτό είναι το μέγα λάθος τους. Το λάθος, το οποίο θα "καταπιεί" τους ίδιους. Γιατί; Διότι απλούστατα δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε διαφορετικό. Δεν ήταν "άρρωστα", αλλά σκληρά παιδιά της κεφαλαιοκρατίας. Δεν ήταν πλούσιοι, οι οποίοι οικειοθελώς ζούσαν με στερήσεις, προκειμένου να ασκούν εξουσία. Δεν ήταν "άρρωστοι", που γίνονταν τέτοιοι για χάρη της εξουσίας. Ήταν "άρρωστοι", γιατί απλά δεν ήταν "υγιείς". Ήταν κακομαθημένοι κηφήνες, που οι κηφήνες γονείς τους τούς μετέφεραν στην πορεία προς την "επιτυχία" μέσα σε "κονσέρβες".
Εκεί όπου ο κεφαλαιοκράτης μαστίγωνε το παιδί του, όταν δεν ήταν ο καλύτερος μαθητής απ' όλους, αυτοί το χάιδευαν και κατηγορούσαν τους καθηγητές που δεν του χάριζαν βαθμούς. Εκεί όπου ο κεφαλαιοκράτης έστελνε το παιδί του φαντάρο στα σύνορα, για να σκληραγωγηθεί και να δώσει το "καλό" και χρήσιμο για την κεφαλαιοκρατία παράδειγμα στους υπόλοιπους, αυτοί, όταν δεν το απάλλασσαν από τη θητεία, το έστελναν στον Λυκαβηττό να ανάβει τα καντήλια. Εκεί όπου ο κεφαλαιοκράτης στερούσε χρήματα από το παιδί του, για να μην οδηγείται στην κραιπάλη, αυτοί δανείζονταν χρήματα, για να το κάνουν "επώνυμο", που περνά καλά με τις φτωχές και αναζητά πλούσια νύφη. Εκεί όπου ο κεφαλαιοκράτης έπινε το αίμα του παιδιού του, για να του παραχωρήσει μια ταπεινή θέση εργασίας στο κεφάλαιό του, αυτοί έβαζαν "μέσο", για να διοριστεί το παιδί τους απευθείας σε μια υψηλή θέση εξουσίας.
Εξαιτίας αυτών των "βιαστικών" αστών γονιών έγιναν τα λάθη του συστήματος. Αυτοί, οι οποίοι έγιναν εξουσία με τις προδιαγραφές του συστήματος και στην ηλικία που προβλεπόταν για την ασφάλειά του, όταν ήρθε η ώρα ν' αποφασίσουν για τα δικά τους παιδιά, άλλαξαν τρόπο σκέψης. Έδωσαν θέσεις εξουσίας στα παιδιά τους σε πολύ νεαρές ηλικίες. Σε ηλικίες ακατάλληλες για την ασφάλεια του συστήματος. Σε ηλικίες που πιο πολύ τους ενδιέφερε να "πηδήξουν" παρά να υπερασπιστούν το σύστημα. Σε ηλικίες που η λεηλασία απέδιδε σε "γκόμενες". Σε ηλικίες που πιο πολύ τους άρεσε να κάνουν βόλτες με τα κάμπριο, παρά να κάθονται στα γραφεία τους.
Για να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους, έχτισαν έναν ολόκληρο "μύθο" περί εξαιρετικών σπουδών. Έχτισαν έναν ολόκληρο "μύθο" περί ειδικών σχολών, οι οποίες "κατασκευάζουν" τους τέλειους "ηγέτες" του μέλλοντος. Όλα αυτά τα έκαναν οι αστοί, γιατί βιάζονταν να εκμεταλλευτούν τις εφήμερες θέσεις εξουσίας που κατείχαν ως υψηλόμισθοι διαχειριστές, προκειμένου να προλάβουν να τις κληροδοτήσουν στους απογόνους τους. Γνώριζαν ότι, αν δεν βιαστούν, δεν θα μπορούσαν τα κουτορνίθια να τους διαδεχθούν σε συνθήκες αξιοκρατίας. Με τα χρήματά τους τα "έχτισαν" όλα. Δέχθηκαν να πληρώσουν "χρυσάφι" για σπουδές τις πλάκας, μόνο και μόνο για να δώσουν στα παιδιά τους τα "πανάκριβα" και σπάνια πτυχία.
Από εκεί και πέρα, εξασφαλίζοντας τη "διαφορετικότητα" μέσω κάποιων πτυχίων τύπου Χάρβαρντ, εκμεταλλεύτηκαν εξουσίες και διασυνδέσεις και επέβαλαν τα άσχετα παιδιά τους στην κορυφή του παγκόσμιου συστήματος. Στην κορυφή της παγκόσμιας οικονομίας. Τότε ξεκίνησε η πιο ακριβή και αστεία "παράσταση" στην ιστορία του κόσμου. Ο καραγκιόζης αυτοκράτορας. Ο κουτσός Ολυμπιονίκης. Αυτοί οι αμερικανοσπουδαγμένοι τενεκέδες ανέλαβαν την εξουσία του παγκοσμίου συστήματος. Οι χειρότεροι εξουσιαστές όλων των εποχών. Η Σάρα η Μάρα και το κακό συναπάντημα. Όλοι οι βλάκες μαζεμένοι, να παριστάνουν τους συμβούλους των "πλανηταρχών". Όλοι οι βλάκες μαζεμένοι, να διοικούν τις πολυεθνικές, που στήριζαν την "πλανηταρχία".
Εκεί έγινε το λάθος, που σήμερα απειλεί το σύστημα. Ελέω πατέρων βρέθηκαν κοινοί βλάκες σε θέσεις όπου το σύστημα είχε ανάγκη την απόλυτη αξιοκρατία. Ελέω πατέρων βρέθηκαν νέοι εκεί όπου το σύστημα είχε ανάγκη κομπλεξικά ραμολιμέντα. Σύστημα, το οποίο επιβίωσε για χιλιάδες χρόνια μέσα από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, βρίσκεται σήμερα εξαιτίας τους στο χείλος της αβύσσου. Οι χειρότεροι και οι πιο ανίκανοι εξουσιαστές στην ιστορία του κόσμου. Στην κυριολεξία ανθρώπινα σκουπίδια με την "υπογραφή" των Χάρβαρντ, των Γέιλ και των Κολούμπια. Μιλάμε για πραγματικό πρόβλημα του συστήματος. Αυτοί, που σήμερα κυβερνάνε τον κόσμο, είναι άνθρωποι σαν κι αυτούς που οδήγησαν τη Λέμαν Μπράδερς στη χρεοκοπία και είχαν το θράσος ν' αναζητούν μπόνους "χρεοκοπίας" για τους εαυτούς τους. Άνθρωποι σαν κι αυτούς, ενώ έπρεπε να κρύβονται για την κατάρρευση της Φορτις, μόλις αυτή διασώθηκε με δημόσια χρήματα, πήγαν στη γαλλική Ριβιέρα και έκαναν πανάκριβο πάρτι για την εταιρεία τους.
Μιλάμε για αθλιότητα. Κρατικοποιούνται οι επιχειρήσεις —τις οποίες παρέλαβαν κολοσσιαίες και τις κατάντησαν ρετάλια— και αυτοί παραμένουν αμετανόητοι. Σε κοινωνικοποιημένη επιχείρηση, η οποία κατέρρευσε εξαιτίας των δικών τους λαθών και σώζεται με χρήματα των φορολογουμένων, δεν ρίχνουν τις απαιτήσεις τους. Αντί να ρίξουν τους εαυτούς τους σε κάποιο βόθρο, για να μην τους βλέπει κανένας και θυμάται την ανικανότητά τους, αυτοί δεν θέλουν να υποστούν ούτε μείωση μισθών. Μιλάμε για θράσος. Μόνον για τους μισθούς τους ισχύει η ελεύθερη οικονομία. Άξια τέκνα των πατέρων τους. Το δημόσιο χρήμα πάντα έτσι το αντιλαμβάνονταν οικογενειακώς. Άλλωστε με το δημόσιο χρήμα έκαναν και οι πατεράδες τους τις ιδιωτικές τους επιτυχίες.
Στεναχωρηθήκαμε πραγματικά, όταν βλέπαμε τους απολυμένους της Λέμαν Μπράδερς να εγκαταλείπουν τα γραφεία τους. Στεναχωρηθήκαμε, επειδή έφευγαν από τις πόρτες, ενώ έπρεπε να φεύγουν με κλωτσιές και μπουνιές από τα παράθυρα. Τα ζώα, που επινόησαν τα "τοξικά". Οι εγκληματίες, που πανηγύριζαν, όταν έβρισκαν τα "κορόιδα" να τα αγοράζουν. Αυτοί, που έκαναν πανάκριβα πάρτι, υποθηκεύοντας το μέλλον ολόκληρων λαών. Αυτοί, που άνοιγαν σαμπάνιες, εξανεμίζοντας τις συντάξεις μιας ολόκληρης παγκόσμιας γενιάς εργαζομένων. Οι εγκληματίες με τα Armani και τα Rolex. Οι συνεργάτες των τοκογλύφων. Οι μόνοι εργαζόμενοι, που χαιρόμαστε να τους βλέπουμε να πέφτουν στην άβυσσο της ανεργίας. Οι μόνοι εργαζόμενοι που θέλουμε να τους δούμε να τρώνε από τα σκουπίδια.
Βλέποντας τη θλιβερή εικόνα τους, "είδαμε" το μέλλον ολόκληρης της συνομοταξίας αυτής. Κάπως έτσι θα φύγει η αστική τάξη από τη διαχείριση του συστήματος. Θα πάρει το "κουτάκι" της με τα προσωπικά της αντικείμενα και θα βρεθεί στους πέντε δρόμους. Γεύση του μέλλοντος πήραμε, βλέποντας πανίσχυρους παράγοντες πίσω από τα πανάκριβα γραφεία τους να μετατρέπονται μέσα σε μια στιγμή σε κοινούς κακομοίρηδες μακριά από αυτά. Οι περισσότεροι από αυτούς την επόμενη στιγμή της απόλυσής τους έψαχναν καινούρια φτηνά σπίτια να νοικιάσουν και ενεχυροδανειστήρια, για να παραδώσουν τα ρολόγια τους και τα αυτοκίνητά τους. Στην εποχή της παντοκρατορίας τους και με τα χρήματά των θυμάτων τους νοίκιαζαν Penthouse στον Μανχάταν. Τώρα, περιοριζόμενοι αυστηρά στο δικό τους κεφάλαιο, αναρωτιούνται ποια γέφυρα της Νέας Υόρκης είναι η πιο προστατευμένη από τους ανέμους.
Οι "ασυναγώνιστοι" θα δημιουργήσουν ανταγωνισμό στην κοινωνία των homeless. Μέσα στον στεγανοποιημένο "σοβιετικό" κόσμο τους έμαθαν την κόκα και τώρα μπαίνουν στον πραγματικό κόσμο και δεν είναι βέβαιον ότι θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν την κόκα-κόλα. Η πολυεθνική δύναμη των κακομοίρηδων. Τους είδαμε τους φουκαράδες με το πραγματικό κεφάλαιό τους. Ένα "τεράστιο" κεφάλαιο, που χωρούσε μέσα σ' ένα κουτάκι. Τι μπορεί να περιείχε το κουτί, που κρατούσαν στα χέρια τους; Το πτυχίο του Χάρβαρντ, μια φωτογραφία της αποφοίτησής τους, μια πένα —δώρο του μπαμπά, για να υπογράφει τις μεγάλες συμφωνίες—, το σάντουιτς της ημέρας, ένα ζευγάρι ελαφριά παπούτσια και πιθανόν κανένα σώβρακο. Αυτά ήταν τα μέσα τους, που κατέκτησαν τον κόσμο. Αυτό ήταν το κεφάλαιό τους. Ακόμα και από τα σπίτια τους με ένα κουτάκι θα φύγουν, γιατί και τα πανάκριβα έπιπλά τους με πιστωτικές κάρτες τα έχουν αγορασμένα.
Βλέποντας τα πρώην μεγαλοστελέχη της αυτοκρατορίας της Νέας Τάξης να φεύγουν με τα κουτάκια τους στα χέρια, συνειρμικά μας ήρθε στο μυαλό η κινηματογραφική ταινία του Μπερτολούτσι με τον τίτλο "Ο τελευταίος αυτοκράτορας". Θυμηθήκαμε την εικόνα των ευνούχων Μανδαρίνων της κινεζικής αυτοκρατορίας. Όμοιοι παρασιτικοί ευνούχοι είναι και τα σημερινά Golden boys. Όλους αυτούς τους όμοιους η πτώση των αυτοκρατοριών τους τούς βρήκε αδύναμους και με το κεφάλαιό τους να το κρατούν ατόφιο στα χέρια τους. Το μοναδικό ιδιόκτητο κεφάλαιο που είχαν στην κατοχή τους και με το οποίο θα έπρεπε ν' αντιμετωπίσουν το μέλλον τους μακριά από τις ακριβοπληρωμένες "καρέκλες" τους. Κάπου όμως δεν μας κολλούσε η εικόνα τους. Κάπου διέφεραν μεταξύ τους και έπρεπε να το εντοπίσουμε. Τελικά το βρήκαμε. Ενώ είναι όμοιοι λειτουργούν αντίστροφα. Οι Μανδαρίνοι κόβουν τους όρχεις τους και τους κουβαλάνε σε ένα κουτάκι και κατόπιν κυβερνάνε. Οι νεοταξίτες ευνούχοι του Χάρβαρντ πρώτα κυβερνάνε και κατόπιν παίρνουν τους όρχεις τους σε ένα κουτάκι.
Ήδη ο κόσμος από ένστικτο έχει αρχίσει να τους στοχοποιεί. Τους μισεί και έχει πλέον συνειδητοποιήσει ότι αυτοί είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για τη σημερινή αθλιότητα. Κάποιοι στις ΗΠΑ διαδήλωσαν έξω από τα σπίτια των μεγαλοστελεχών της AIG. Κάποιοι άλλοι στη Βρετανία πήγαν και έκαψαν το αυτοκίνητο του πρώην διευθύνοντος συμβούλου της Bank of Scotland. Στις πρόσφατες κινητοποιήσεις του Λονδίνου τα στελέχη του City φοβούνταν να βγουν στο δρόμο. Άφησαν τα "σύμβολα" τους στα σπίτια τους, προκειμένου να μην είναι αναγνωρίσιμοι από τον κόσμο. Δεν φόρεσαν τα Armani ή τα Rolex, που μέχρι τώρα τους επέτρεπαν να επιδεικνύουν τη "διαφορετικότητά" τους. Τώρα τη φοβούνται αυτήν τη διαφορετικότητα.
Αυτό το οποίο δεν γνωρίζουν όλοι αυτοί είναι ότι δεν πρόκειται να ξεμπλέξουν τόσο εύκολα. Από τον κόσμο μπορείς να ξεφύγεις με μια "μεταμφίεση". Από τον νόμο όμως όχι. Αν αλλάξει η εξουσία χέρια, όλοι αυτοί κινδυνεύουν. Γιατί; Γιατί εύκολα μπορεί να στοιχειοθετηθούν εις βάρος τους εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Τον άνθρωπο δεν τον σκοτώνεις μόνον με σφαίρα. Τον άνθρωπο τον σκοτώνεις και όταν του στερείς αυθαίρετα τους μοναδικούς πόρους που έχει για να επιβιώσει. Επίθεση σε μια κοινωνία δεν κάνεις μόνον με βόμβες. Επίθεση της κάνεις και όταν της τρως τα αποθεματικά των ασφαλιστικών της ταμείων. Αν αποδειχθεί ότι ο εγκληματίας, που "εφηύρε" τα "τοξικά" στις ΗΠΑ, ήταν συμμαθητής με τους εγκληματίες που τα αγόρασαν με τα χρήματα των ασφαλισμένων στην Ελλάδα, την Ιταλία ή την Ισπανία, τότε εύκολα μπορεί να μιλήσει κάποιος για συμμορία. Αν αποδειχθεί ότι τα κράτη που σήμερα λιμοκτονούν υποφέρουν εξαιτίας της συνεργασίας των συμφοιτητών του Χάρβαρντ, εύκολα κάποιοι θα κλάψουν.
Απλά πράγματα. Αν το ΚΛΠ ή το ΠΤΡ ή οποιαδήποτε άλλη γελοία "αδελφότητα" έχει στηθεί και λειτουργεί σαν συμμορία εις βάρος των λαών και με ένα αντίστοιχα μεγάλο ανθρώπινο κόστος, εύκολα κάποιοι θα κλάψουν. Τα κουτορνίθια, που νόμιζαν ότι οι ανθρώπινες ζωές είναι παιχνίδια για την επιτυχία τους, θα εγκαταλείψουν αυτόν τον κόσμο πικραμένοι. Η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι ο μπαμπάκας τους, για να τους συγχωρεί τις αταξίες τους. Ιδιαίτερα αν αυτές οι "αταξίες" έχουν να κάνουν με λιμούς, με πολέμους ή με ιατρικά πειράματα πάνω σε ανθρώπινα πλάσματα.
Έχουμε ακόμα "δρόμο" μπροστά μας. Τζάμπα προετοίμασαν από τώρα τις πλούσιες συντάξεις τους. Οι συντάξεις προϋποθέτουν να είσαι ελεύθερος για να τις απολαύσεις και αυτοί δεν θα ξεφύγουν τόσο εύκολα.
Τραϊανού Παναγιώτης
Πρόεδρος του ΕΑΜ.Β
Τα μεγαλοστελέχη της AIG, με το που πήραν τη σωτήρια κρατική βοήθεια, το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να δώσουν "μπόνους" στους εαυτούς τους. Οι κύριοι και αποκλειστικά υπεύθυνοι για ένα από τα μεγαλύτερα "ναυάγια" στην ιστορία της παγκόσμιας οικονομίας, έδωσαν δώρο στους εαυτούς τους για την "επιτυχία" τους.Οι άνθρωποι είναι πραγματικά απίθανοι. Πήραν στα χέρια τους έναν πραγματικό ασφαλιστικό κολοσσό και μέσα σε ελάχιστα χρόνια τον έφτασαν σε σημείο πτώχευσης. Πήραν έναν τερατώδες "σκάφος" και μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα το μετέτρεψαν σε έναν "Τιτανικό". Έναν νέο αλλά πολύ πιο άτυχο "Τιτανικό", ο οποίος δεν έπεσε σε εχθρικά "παγόβουνα", αλλά στα χέρια των ανίκανων κυβερνητών. Των ανίκανων, που, για να εξασφαλίσουν μπόνους "καπεταναίων", πουλούσαν τις "τάπες" ασφαλείας του. Των άσχετων, που, προκειμένου να πλουτίσουν άμεσα και θεαματικά, έπαιρναν τα πιο απίθανα ρίσκα εις βάρος της εταιρείας.
Αυτοί οι βλάκες —γιατί περί τέτοιων πρόκειται—, αντί να πηδήξουν από τα μπαλκόνια από την πρωτοφανή ντροπή που θα έπρεπε να τους πνίγει για την ανικανότητά τους, έκαναν τα ακριβώς αντίθετα. Αφού σώθηκαν από χρήματα των φορολογουμένων πολιτών, φρόντισαν να πάρουν μπόνους, σαν να επρόκειτο αυτά τα χρήματα να ήταν κάποια νέα κέρδη της εταιρείας. Όταν εξοργισμένοι πολιτικοί παράγοντες τους ζήτησαν να τα επιστρέψουν, οι βλάκες αποδείχθηκαν εκτός από τέτοιοι και αδίστακτοι. Προσπάθησαν να εκβιάσουν τους πολιτικούς. Διέρρευσαν ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα διέρρεαν μυστικά της εταιρείας στον ανταγωνισμό της, προκαλώντας κατ' αυτόν τον τρόπο τη γενική θυμηδία.
Ανάγκασαν έναν γερουσιαστή να αναρωτηθεί δημοσίως για το τι είδους μυστικά θα μπορούσαν οι αποτυχημένοι να διαρρεύσουν στον ανταγωνισμό τους. "Πώς μια τέτοια κολοσσιαία εταιρεία μπορεί να πάει στον πάτο;". Ακόμα δηλαδή και στα όρια του θράσους τους δεν μπορούν να κρύψουν τη βλακεία τους. Ακόμα και ως εκβιαστές αστείοι παραμένουν. Είναι δηλαδή τόσο ηλίθιοι, που ακόμα και τον ίδιο τον εκβιασμό τον εκφυλίζουν ως έννοια, φέρνοντάς τον στα μέτρα της δικής τους ηλιθιότητας. Αυτός ο οποίος παρακαλάει να σωθεί από μια πυρκαγιά, την οποία προκάλεσε ο ίδιος, απειλεί να αυτοπυρποληθεί, σε περίπτωση που δεν τον πληρώσουν για τη δική του σωτηρία. Τρομερό κι ανεπανάληπτο. Μόνον το Χάρβαρντ μπορεί να δώσει αυτήν την "τεχνογνωσία".
Πώς όμως βρέθηκαν τόσο μεγάλοι βλάκες σε τόσο υψηλές θέσεις του πολιτικού και οικονομικού συστήματος; Για να καταλάβει ο αναγνώστης πώς φτάσαμε στο σημείο αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει τη "διαδρομή" που ακολουθήθηκε. Το σημερινό σύστημα εξουσίας δεν προήλθε από "παρθενογένεση". Δεν το εφεύραν κάποιοι πονηροί τους τελευταίους αιώνες. Το σύστημα αυτό είναι η τελική "μετάλλαξη" του συστήματος της Βαβυλώνας. Μέσα από άπειρες "ζυμώσεις" και συνεχείς αλλαγές κατόρθωσε να "προσαρμοστεί" στον χρόνο και να φτάσει έως τις ημέρες μας. Τη Βαβυλώνα τη διαδέχθηκε η Ρώμη και από εκεί η "σκυτάλη" της εξέλιξής του πέρασε διαδοχικά από το Παρίσι και το Λονδίνο, για να καταλήξει στη σημερινή προβληματική και "αστεία" Ουάσιγκτον.
Αυτό το σκληρό σύστημα είχε πάντα ένα χαρακτηριστικό. Την εξουσία του τη διαχειριζόταν σκληροί άνθρωποι, εκπαιδευμένοι με τον πιο απάνθρωπο και προπάντων χρονοβόρο τρόπο. Άνθρωποι, που το σύστημα φρόντιζε να τους "δημιουργεί" μόνο του και να επενδύει την επιβίωσή του στα δικά τους προσωπικά αδιέξοδα. Άνθρωποι "ανάπηροι", οι οποίοι γνώριζαν ότι χωρίς το σύστημα και την εξουσία δεν θα είχε κανένα νόημα η ζωή τους. Άνθρωποι ηλικιωμένοι, οι οποίοι ταυτίζονταν με τις θέσεις εξουσίας τους. Όλο το μυστικό της ασφάλειας τους συστήματος βρισκόταν στην απόλυτη ταύτιση μεταξύ των συμφερόντων των στελεχών του και του ιδίου. Αυτή η απόλυτη ταύτιση γινόταν δυνατή με την πρόκληση "αναπηριών".
Το σύστημα τους προκαλούσε "αναπηρίες" και μόνον μετά από αυτήν την πράξη τούς παρέδιδε γνώση στην τελειότερή της μορφή. Η ποιότητα της γνώσης οδηγούσε στην κατάληψη μιας αναλόγου ποιότητας θέση εξουσίας. Αυτή ήταν η ασφάλεια του συστήματος. Μοίραζε θέσεις και γνώσεις, ελέγχοντας μόνο του την "ποιότητα" της γνώσης και τον "χρόνο" που θα το έκανε. Γνώριζε δηλαδή ότι αυτή η γνώση δεν θα πέσει στα χέρια ανθρώπων, οι οποίοι θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τις θέσεις τους για λόγους προσωπικών συμφερόντων και να στραφούν εναντίον του.
Αυτή η σχέση αλληλεξάρτησης μεταξύ των καλύτερα εκπαιδευμένων εξουσιαστών και του συστήματος ήταν η "εγγύηση" ότι το σύστημα θα επιβίωνε μέσα στο χρόνο. Γνώριζαν αυτά τα ηλικιωμένα άτομα —που με απάνθρωπο αγώνα ολόκληρης ζωής το στελέχωναν— ότι πρώτιστη προτεραιότητα είναι η επιβίωση του συστήματος και μετά όλα τα άλλα. Ακόμα και το προσωπικό τους οικονομικό συμφέρον έμπαινε σε δεύτερη μοίρα. Γι' αυτούς πάντα η πρώτη προτεραιότητα ήταν η επιβίωση του συστήματος και μετά όλα τα άλλα. Πρώτα τα συλλογικά συμφέροντα των "αναπήρων" και κατόπιν τα ιδιωτικά τους συμφέροντα. Η λογική είναι απλή. Σε ένα "σκοτεινό" σύστημα τους βολεμένους οδηγούς του "σκότους" δεν τους συμφέρει να μοιράζονται "φακοί" στον κόσμο. Δεν τους συμφέρει ούτε οι ίδιοι να γίνουν έμποροι "φακών", για να τα 'κονομήσουν εφήμερα.
Όταν μόνον η εξουσία δίνει νόημα στη ζωή σου και καταφέρνεις να την απολαμβάνεις με τον τρόπο που επέλεξες να την απολαμβάνεις ως οδηγός του "σκότους", δεν θα γίνεις ποτέ έμπορος "φακών". Γιατί; Γιατί το εφήμερο κέρδος μπορεί να σε κάνει πλούσιο, αλλά ο κόσμος γύρω σου θ' αλλάξει σε βαθμό που θα σε "προσπεράσει". Θα παραμείνεις ένας απλά πλούσιος "ανάπηρος" και θα σε εγκαταλείψουν όλοι. Αν ανάψουν τα "φώτα", δεν θα είσαι τίποτε παραπάνω από ένα πλούσιο "ραμολί", που πουλούσε "λάμπες". Ένας γέρος, που δεν θα ενδιαφέρει κανέναν να υποταχθεί στις ορέξεις του. Ως εκ τούτου, ακόμα κι αν βρεις ένα κασόνι με "φακούς" στο δρόμο σου, δεν θα γυρίσεις καν να το κοιτάξεις, μήπως και τα θύματά σου αντιληφθούν την αξία του.
Πάνω σ' αυτήν την αρχή στηρίζονταν το σύστημα και διαιώνιζε την επιβίωσή του. Στα χρόνια του απόλυτου σκότους και της παντοδυναμίας του συστήματος οι "ανάπηροι" ήταν πραγματικά ανάπηροι, εφόσον το σύστημα τους προκαλούσε πραγματικές αναπηρίες, προκειμένου να τους εκπαιδεύσει στη διαχειριστική γνώση. Οι ευνούχοι ήταν τέτοιοι ανάπηροι, οι οποίοι συστηματικά πλαισίωναν τις κορυφαίες θέσεις του συστήματος. Με την πάροδο των χρόνων και την εξέλιξη της ανθρωπότητας αυτή η πρακτική δεν εξαλείφθηκε. "Βελτιώθηκε", μόνο και μόνο για ν' αποφευχθεί η πρόκληση. Ως πρακτική όμως δεν άλλαξε τα χαρακτηριστικά της σ' ό,τι αφορά την πρόκληση αναπηριών. Οι μοναχοί της εκκλησίας τέτοιοι "ευνούχοι" ήταν. Υπηρέτες, οι οποίοι ανά πάσα στιγμή μπορούσαν να στρατευτούν σε "σταυροφορία" υπέρ του συστήματος.
Από τις τάξεις αυτών των ορκισμένων άγαμων κληρικών στελεχωνόταν το σύστημα στις θέσεις όπου απαιτούνταν απόλυτη προσήλωση στα συμφέροντα του συστήματος. Όσο πιο πολύ γερνούσαν εκείνοι οι άγαμοι, τόσο πιο ψηλά ανέβαιναν και τόσο πιο πιστοί γίνονταν. Γιατί; Διότι ήταν πλέον μονόδρομος γι' αυτούς η επιβίωση του συστήματος. Τι θα έκαναν, αν κατέρρεε το σύστημα; Πού θα ωφελούσε η γνώση τους, για ν' ανεχθεί κάποιος τη σκληρή εξουσία τους; Πού θ' αναζητούσαν την "ευτυχία", όταν στο μεταξύ ό,τι δεν κατέστρεψε η επιλογή τους το έκανε απαγορευτικό η ηλικία τους; Γύρω από αυτούς τους "ανάπηρους" το σύστημα έχτισε το σύστημα ανώτατης παιδείας, ώστε να μπορεί να εκπαιδεύει τα στελέχη του με τον απόλυτα ακίνδυνο για τα συμφέροντά του τρόπο.
Ο κύριος στόχος τους ήταν πάντα να ελέγχουν τους αστούς. Αυτούς, δηλαδή, που έπαιρναν γνώσεις και υπήρχε ρίσκο σε περίπτωση που θα αναλάμβαναν τη διαχείριση. Αυτούς, που, μπορεί να ξεκινούσαν ακόμα και ως φτωχοί και θα καταλάμβαναν θέσεις εξουσίας με τεράστια δύναμη. Με τους κεφαλαιοκράτες δεν είχαν τέτοια προβλήματα. Για τους κεφαλαιοκράτες ήταν φυσικό να γίνουν σκληροί υπερασπιστές του συστήματος, γιατί αυτό προστάτευε τις περιουσίες τους. Με τον κατάλληλο σχεδιασμό κατόρθωναν και έκαναν και τους αστούς σκληρούς διαχειριστές του συστήματος, γιατί μόνον το σύστημα θα μπορούσε να πληρώνει τις υπηρεσίες τους και άρα μπορούσε να τους εκβιάζει. Με τον τρόπο αυτόν "ανάπηροι" ιδιοκτήτες και διαχειριστές είχαν πάντα ταυτισμένα συμφέροντα μεταξύ τους. Η δύναμη και η γνώση πάντα "απέναντι" στους λαούς.
Αυτοί ήταν τα "μάτια" και τα "αυτιά" του συστήματος. Αυτοί αντιλαμβάνονταν τα προβλήματά του πολύ πριν τα αντιληφθούν οι λαοί και τα εκμεταλλευτούν. Αυτοί αναλάμβαναν δράση πολύ πριν τα προβλήματα γεννήσουν επαναστάτες της αντίδρασης. Για παράδειγμα, πολύ πριν ένα σύστημα αναγκαστεί σε "υποχώρηση", λόγω της οικονομικής ή κοινωνικής προβληματικότητας, έκανε έναν "στημένο" πόλεμο και ξεφορτωνόταν ένα μεγάλο μέρος των "υποχρεώσεών" του. Η λύση δεν του κόστιζε τίποτε παραπάνω από μερικά "μνημόσυνα" ηρώων και μερικά "παράσημα" αναπήρων. Με τον ανηλεή αυτόν τρόπο κατάφερνε πάντα και έριχνε "νερό" στον "μύλο" του. Ο κόσμος απλά παρακολουθούσε, εφόσον ήταν αδύναμος ν' αντιδράσει.
Γιατί σε ένα τέτοιο κείμενο αναφερόμαστε σ' αυτού του είδους τους ανθρώπους; Γιατί το σύστημα εξουσίας σ' αυτούς στηριζόταν και ήταν σχεδόν πάντα αλάνθαστο. Το σύστημα ήταν σκληρό κι ανθεκτικό, γιατί εκείνοι οι άνθρωποι ήταν σκληροί κι ανθεκτικοί. Όλοι αυτοί προστάτευαν ακόμα και με τη ζωή τους το σύστημα εξουσίας, γιατί η εξουσία γι' αυτούς ήταν το απόλυτο ζητούμενο. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ήδη χορτάτοι και δεν αναζητούσαν την εξουσία για να φάνε. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν σκληρά παιδιά της κεφαλαιοκρατίας. Άνθρωποι, οι οποίοι δεν γίνονταν δούλοι για να κονομήσουν ή να παριστάνουν τους εραστές. Αυτοί έπεφταν θύματα των φιλοδοξιών τους και του πάθους τους για την εξουσία. Αυτοί ήταν χορτάτοι, που έμεναν νηστικοί προκειμένου να εξουσιάζουν. Παλάτια ιδιόκτητα εγκατέλειπαν, για να κατοικήσουν καλύβες, προκειμένου να εξουσιάζουν σαν "μάρτυρες". Σμήνη γυναικών αρνούνταν, για να εξασφαλίσουν τη δυνατότητα να εξουσιάζουν σαν "αμόλυντοι".
Αυτά τα χαρακτηριστικά τους ήταν εκείνα που προστάτευαν το σύστημα. Όλοι αυτοί ήταν κεφαλαιοκράτες, παιδιά κεφαλαιοκρατών. Ήταν "άρρωστοι" άνθρωποι, οι οποίοι όμως λάτρευαν το κεφάλαιο. Ήταν άνθρωποι που λάτρευαν την εξουσία, η οποία προερχόταν από το κεφάλαιο. Επεδίωκαν την εξουσία ζωής και θανάτου πάνω σε ανθρώπους, οι οποίοι στήριζαν την επιβίωσή τους πάνω στο δικό τους κεφάλαιο. Το πάθος τους για εξουσία τούς έκανε "άρρωστους" και αυτό τους οδηγούσε στην αυτοθυσία, προκειμένου να προστατεύσουν το μέσον που τους την εξασφάλιζε και άρα το κεφάλαιο. Αυτοί ήταν οι πιο "άρρωστοι" των κεφαλαιοκρατών. Οι πιο σκληροί άνθρωποι που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Οι άνθρωποι με τις δύο μεγάλες "λατρείες". Οι πιο σκληροί προστάτες του συστήματος. Οι άνθρωποι, οι οποίοι, προκειμένου να διατηρήσουν τη σταθερότητα του συστήματος, δεν δίσταζαν να πάρουν αποφάσεις, οι οποίες κόστιζαν εκατομμύρια ανθρώπινων ζωών.
Αυτοί εκμεταλλεύτηκαν για τις φιλοδοξίες τους τα χαρακτηριστικά της κεφαλαιοκρατίας, τα οποία ήταν και δικά τους προσωπικά χαρακτηριστικά. Η κεφαλαιοκρατία είχε πάντα απλά χαρακτηριστικά. Οι κεφαλαιοκράτες —όσο κι αν αυτό το οποίο θα πούμε φαίνεται περίεργο ως άκουσμα— ανήκουν στους ανθρώπους του μόχθου. Το τίμημα, που εισπράττουν γι' αυτόν τον μόχθο, τούς διαφοροποιεί από του κοινούς εργαζόμενους, αλλά αυτό δεν είναι το καθοριστικό στοιχείο που τους χαρακτηρίζει. Οι κεφαλαιοκράτες μοχθούν απίστευτα πάνω στο κεφάλαιό τους. Οι περισσότεροι από αυτούς εξακολουθούν και εργάζονται ακόμα κι όταν οι εργάτες τους σταματούν για να ξεκουραστούν. Λατρεύουν το κεφάλαιό τους και κάνουν θυσίες γι' αυτό.
Επί αιώνες οι άνθρωποι αυτοί είχαν σταθερά χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά, τα οποία δεν άλλαξαν ούτε στη βιομηχανική εποχή, όπου το φέουδο αντικαταστάθηκε από το εργοστάσιο. Ήταν άνθρωποι, που καμάρωναν τα εργοστάσια τους. Ήταν άνθρωποι, που έκτιζαν τα σπίτια τους μέσα στις αυλές των εργοστασίων τους. Ήταν άνθρωποι, που συνεργάζονταν με τους εργαζομένους, εφόσον αντιλαμβάνονταν τη χρησιμότητά τους στη λειτουργία του κεφαλαίου τους. Ήταν άνθρωποι, που ζούσαν μέσα στο κεφάλαιό τους. Ήταν άνθρωποι, που επένδυαν συνεχώς, για να κάνουν αυτόν τον δικό τους "κόσμο" όχι μόνον ασφαλή, αλλά και όμορφο.
Πλήρωναν δηλαδή κόστη, τα οποία πολλές φορές ξέφευγαν από τον ορθολογισμό της διαχείρισης και είχαν σχέση με τις δικές τους προσωπικές ανάγκες ως κεφαλαιοκράτες. Τις ανάγκες τους να δουν τα εργοστάσιά τους πιο όμορφα, πιο παραγωγικά ή πιο λειτουργικά από αυτά των αντιπάλων τους. Τις ανάγκες των "γονέων" να στολίσουν τα "παιδιά" τους ακόμα και με "περιττά" πράγματα, μόνο και μόνο για να τα καμαρώνουν. Κόστη, τα οποία δεν δικαιολογούνταν από τον σημερινό σχεδόν κυνικό οικονομικό ορθολογισμό. Τον ορθολογισμό του κέρδους, που θέλει κάποιον να μην συντηρεί επαρκώς το εργοστάσιό του, προκειμένου ν' αυξήσει τα κέρδη του. Τον ορθολογισμό του κέρδους, που θέλει να βάζει "λουκέτο" στο εργοστάσιό του, για να βγάλει μεγαλύτερο κέρδος από το μακρινό εργοστάσιο κάποιου υπεργολάβου.
Όλα αυτά άλλαξαν με το πέρασμα της "σκυτάλης" της παγκόσμιας εξουσίας στην Ουάσιγκτον. Η αλλαγή αυτή στη συμπεριφορά της κυρίαρχης κεφαλαιοκρατίας δεν έγινε ως δια μαγείας. Έχει τις εξηγήσεις της. Οι ΗΠΑ δεν κατέκτησαν τον κόσμο, ώστε ν' αποκτήσουν το κεφάλαιό του και να συνεχίσουν την πάγια κεφαλαιοκρατική πολιτική του συστήματος εξουσίας. Οι ΗΠΑ εκμεταλλευόταν τον κόσμο με την εμπορική και άρα την αστική λογική. Επιβαλλόταν στον κόσμο όχι με τα όπλα —και άρα την ισχύ—, αλλά με την "υπόσχεση" ότι τον προστατεύουν και άρα με την πονηριά. Αυτό το κεφάλαιο του "παραμυθιάσματος" πέρασε την εξουσία τους αποκλειστικά στα χέρια των αστών. Αστοί από τις ΗΠΑ έλεγχαν τον κόσμο και στη βοήθεια των αστών των "κατακτημένων" επένδυαν το μέλλον τους και βέβαια το μέλλον του συστήματος εξουσίας.
Από τη στιγμή λοιπόν που η παγκόσμια οικονομία έπεσε στα χέρια των αστών, όλα ήταν διαφορετικά. Γιατί; Γιατί οι αστοί δεν ενδιαφέρονται για το κεφάλαιο. Ενδιαφέρονται για τα κέρδη του. Το κεφάλαιο που διαχειρίζονται δεν τους ανήκει και δεν μπορούν να το διεκδικήσουν. Το μόνο που μπορούν να διεκδικήσουν είναι μερίδιο από τα κέρδη του. Ως εκ τούτου η οπτική τους είναι εντελώς διαφορετική. Γι' αυτούς "πρόοδος" και "εξουσία" ταυτίζονται μόνον με την έννοια που τους ανήκει και άρα με το "χρήμα". Τη δανεική εξουσία των κεφαλαιοκρατών, που διαχειρίζονται, δεν την εμπιστεύονται, γιατί απλούστατα μπορούν να τη χάσουν με μια απόλυση. Το μόνο σίγουρο γι' αυτούς είναι το χρήμα. Αυτό τους ανήκει και αυτό πρέπει να πολλαπλασιάσουν με τη δανεική εξουσία. Στόχος τους είναι ν' αρπάξουν όσα περισσότερα κέρδη μπορούν και όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, γιατί δεν γνωρίζουν ποια θα είναι η τύχη τους την επόμενη ημέρα.
Με τους κεφαλαιοκράτες, δηλαδή, έχουν ταυτόχρονα τόσο συμπλέοντα όσο και συγκρουόμενα συμφέροντα. Συμπλέοντα όσον αφορά την αναζήτηση του κέρδους και συγκρουόμενα σ' ό,τι αφορά τα όρια όπου θα κινηθούν στην αναζήτηση αυτήν. Για τους κεφαλαιοκράτες δεν είναι αυτοσκοπός το κέρδος και άρα δεν μπορούν να το αναζητήσουν εις βάρος του κεφαλαίου τους. Εκεί έρχονται και συγκρούονται τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών με τους αστούς, ενώ ξεκινάνε από την ίδια βάση. Ο κεφαλαιοκράτης δεν θα θέσει σε κίνδυνο την ασφάλεια του κεφαλαίου, για να εισπράξει μεγαλύτερο κέρδος.
Ως εκ τούτου η διαχείρισή τους είναι διαφορετική. Οι αστοί βλέπουν αριθμούς και όχι εργοστάσια. Βλέπουν αριθμούς και όχι εργάτες. Πόσο μας κοστίζει το εργοστάσιο να το διατηρούμε στη Γερμανία; Δέκα ευρώ; Στην Κίνα πόσο θα μας κοστίσει να φτιάξουμε δικό μας εργοστάσιο; Πέντε; Στην Κίνα θα πάει το εργοστάσιο. Ούτε όμως κι αυτό είναι αρκετό γι' αυτούς. Αν το εργοστάσιο του Κινέζου μας κοστίζει δύο ευρώ, θα πάψουμε να έχουμε και δικό μας εργοστάσιο, εφόσον μπορούμε να κερδίζουμε περισσότερα με την υπεργολαβία. Το ίδιο συμβαίνει και με το εργατικό δυναμικό. Μετράνε τους αριθμούς και δεν τους ενδιαφέρει τίποτε διαφορετικό. Δεν τους ενδιαφέρει ο άνεργος. Δεν τους ενδιαφέρει το κοινωνικό πρόβλημα της ανεργίας. Αυτούς τους ενδιαφέρει να μεγαλώνουν οι αριθμοί των κερδών, ώστε να μεγαλώνουν τα μπόνους και οι μισθοί τους. Τέτοια αστικά κτήνη έχουν εφεύρει το περίφημο "nothing personal", όταν απολύουν κατά χιλιάδες τους εργαζομένους μετά από δική τους "έξυπνη" επιλογή.
Η συνολική διαχειριστική τους λογική είναι διαφορετική και γι' αυτόν τον λόγο έχουν διαφορετικές σχέσεις με τους εργαζομένους απ' ό,τι έχουν οι κεφαλαιοκράτες. Οι κεφαλαιοκράτες ανέχονται ακόμα και τη ζημιά, προκειμένου να διατηρήσουν πάση θυσία τα εργοστάσια τους. Οι κεφαλαιοκράτες μπορούν να πληρώσουν και από τις τσέπες τους, προκειμένου να έχουν όχι μόνον καλύτερο αλλά και ομορφότερο εργοστάσιο από αυτό του ανταγωνιστή τους. Γι' αυτόν τον λόγο έχουν συμπάθειες στις τάξεις των εργατών τους. Οι αστοί διαχειριστές δεν έχουν συμπάθειες, γιατί οι εργάτες γνωρίζουν ότι, στην πρώτη δύσκολη στιγμή που θα παρουσιαστεί πρόβλημα στους αριθμούς, αυτοί θα τους πληρώσουν. Ολόκληρη η Ιταλία λάτρευε τους Ανιέλι και μισούσε τους διευθυντές της FIAT.
Από τη στιγμή λοιπόν που —εξαιτίας της αμερικανικής Νέας Τάξης— ανέλαβαν τη διαχείριση του καπιταλισμού οι Εβραίοι και οι αστοί, ευνόητο ήταν ότι θ' αλλάξει όχι μόνον η διαχείριση του κεφαλαίου, αλλά και η στελέχωση του ίδιου του συστήματος. Τη διαχείριση την ανέλαβαν άνθρωποι, οι οποίοι δεν είχαν ποτέ σχέση με το κεφάλαιο. Άνθρωποι οι οποίοι, ως αστοί, παιδιά αστών, όχι απλά δεν το "λάτρευαν", αλλά πολλοί από αυτούς το θεωρούσαν εχθρικό προς τα συμφέροντά τους. Ως εκ τούτου ήταν εύκολο να ξεπεράσουν "γραμμές", οι οποίες για λόγους ασφαλείας δεν έπρεπε ποτέ να ξεπερνιούνται. Εκεί έγινε το σφάλμα.
Το προηγούμενο σύστημα είχε την εξυπνάδα όχι απλά να σέβεται τις "γραμμές", αλλά τις περισσότερες φορές να στέκεται πιο μακριά ακόμα κι απ' όσο χρειαζόταν. Όχι μόνον δεν μετέφερε τη δική του παραγωγή —και άρα τα εργοστάσια— εκτός των συνόρων του, αλλά με τη βία δεν επέτρεπε και στους άλλους να χτίσουν δικά τους εργοστάσια για να παράγουν. Σαν στρατιωτικές βάσεις φύλαγε τα δικά του και σαν στρατιωτικές βάσεις μισούσε τα εργοστάσια των ξένων αντιπάλων. Τι σημαίνουν πρακτικά αυτά τα οποία λέμε για τα "όρια"; Τι είδους "γραμμές" είναι αυτές; Είναι αντιληπτές από τους ανθρώπους; Βεβαίως και είναι αντιληπτές από όλους.
Υπάρχει οικογένεια, που θα πουλήσει το σπίτι της, για να πάει διακοπές; Όχι βέβαια. Γιατί; Διότι γνωρίζει ότι δεν την συμφέρει να χάσει ένα μέσον, το οποίο μόνιμα τη διευκολύνει στην επιβίωσή της, για ν' απολαύσει κάτι εντελώς εφήμερο. Υπάρχει κτηματίας, που θα πουλήσει τα κτήματά του, για ν' αγοράσει μια πανάκριβη βίλα; Όχι βέβαια. Γιατί; Διότι γνωρίζει ότι δεν τον συμφέρει να χάσει το μέσο που του δίνει μόνιμα την εύκολη επιβίωση, για κάτι το οποίο απλά προσφέρει ευχαρίστηση. Τα ίδια ισχύουν και για τους βιομηχάνους. Γιατί δεν πουλάνε όλοι αυτοί το κεφάλαιό τους; Υπάρχει νόμος που το απαγορεύει; Όχι βέβαια. Γιατί δεν πηδάνε οι άνθρωποι από τις ταράτσες; Υπάρχει νόμος, που να μας απαγορεύει να πηδάμε από τις ταράτσες; Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση αυτή. Δεν πουλάνε το κεφάλαιο, γιατί απλούστατα δεν τους συμφέρει να ξεπεράσουν τα "όρια". Τα ευδιάκριτα από όλους "όρια", που οδηγούν στην "αυτοκτονία".
Οι κεφαλαιοκράτες αυτά όλα τα αντιλαμβάνονταν και τα σέβονταν, όταν αναλάμβαναν να στελεχώσουν τους μηχανισμούς εξουσίας. Τις πατρίδες τους, όπως και το παγκόσμιο σύστημα, τα αντιλαμβάνονταν ως κεφάλαιο. Γνώριζαν τι συμφέρει και τι δεν συμφέρει να κάνουν πάντα με γνώμονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Γνώριζαν ότι δεν τους συνέφερε να διώχνουν τις βιομηχανίες από τις επικράτειές τους. Γνώριζαν ότι αυτό σήμαινε απώλεια εθνικής ισχύος και άρα απώλεια στη δυνατότητα παρέμβασης στα διεθνή δρώμενα. Γνώριζαν ότι θα απειλούνταν η παντοκρατορία τους με τη δημιουργία νέων ανταγωνιστών. Γνώριζαν ότι αυτό σήμαινε κοινωνικά προβλήματα και αυτοί ήθελαν τους πληθυσμούς τους χορτάτους και ήσυχους, ώστε να απαιτήσουν την υπακοή τους. Γνώριζαν ότι οι χορτάτοι εργάτες γίνονται φονικοί στρατιώτες όταν πεινάσουν.
Οι αστοί, με το που ανέλαβαν τη διαχείριση, δεν σεβάστηκαν αυτά τα όρια. Τα όρια, που συνέδεαν τα συμφέροντα της εξουσίας με αυτά του κεφαλαίου. Για το κέρδος έκλεισαν τα εργοστάσια της Δύσης και έστειλαν την παραγωγή στην Κίνα. Για το κέρδος οδήγησαν τους λαούς στην ανεργία. Για το κέρδος ιδιωτικοποίησαν τα δημόσια κεφάλαια και "ξεδόντιασαν" τα κράτη και άρα τους στέρησαν τη δυνατότητα να κρατούν υπό την "ομηρία" των κοινωνικών πολιτικών τους λαούς τους. Έκαναν δηλαδή ακριβώς ό,τι δεν συνέφερε την εξουσία. Την εξουσία τη συνέφερε να διατηρεί υπό τον έλεγχό της το βιομηχανικό κεφάλαιο, για να ελέγχει όλα τα κράτη του Πλανήτη. Την εξουσία τη συνέφερε να έχει τεράστιο εργατικό δυναμικό στη Δύση, για να βρίσκει πρόθυμους συμμάχους όταν θα κινδύνευε. Να βρίσκει πρόθυμους στρατιώτες να σκοτώνονται για τα συμφέροντά της.
Αυτά όλα χάθηκαν εξαιτίας των αριθμών. Οι αριθμοί όμως ούτε πολεμάνε ούτε υπερασπίζονται κανέναν. Όταν οι αριθμοί αρχίζουν και πέφτουν, δεν έχουν δυνατότητα αντίστασης. Αυτό κατάφεραν οι αστοί. Σε ένα σύστημα, το οποίο διέθετε άπειρες άμυνες, κατόρθωσαν και τις εξουδετέρωσαν όλες. Ήθελαν το οριακά χαμηλό κόστος παραγωγής, το οποίο όμως δημιουργεί ανέργους και στη συνέχεια αυτούς τους άνεργους τους ήθελαν σπάταλους καταναλωτές, για να βγάλουν και το οριακά μεγάλο κέρδος. Με την ίδια "αγελάδα" ήθελαν να πουλάνε "γάλα", αλλά ταυτόχρονα να σπρώχνουν και κανένα "μπούτι" στην αγορά. Οριακή ηλιθιότητα δηλαδή. Οι σημερινοί υπηρέτες του σημερινού συστήματος είναι όλοι τους τέτοιοι ηλίθιοι. Αστοί, παιδιά αστών. Οριακά ηλίθιοι, ψεύτες, κλέφτες και αριθμολάγνοι.
Νόμιζαν ότι τους συνέφερε να μεταφερθεί το βιομηχανικό κεφάλαιο σε φτηνές χώρες, για να κάνουν οικονομία στο κόστος της παραγωγής. Θεώρησαν ότι η απώλεια ισχύος αφορούσε τους βιομηχάνους και όχι τους ίδιους. Δεν κατάλαβαν ότι όλοι βρίσκονται στο ίδιο σκάφος και ότι οι ίδιοι —ως φορείς της εξουσίας— έπρεπε να το προστατεύουν, ακόμα κι αν έπρεπε να προστατεύσουν τα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατίας, περιορίζοντας τα δικά τους συμφέροντα. Δεν κατάλαβαν ότι τους συνέφερε η πολική δύναμη του κεφαλαίου, γιατί χάρη σ' αυτήν ελέγχονται οι λαοί και οι λαοί είναι αυτοί οι οποίοι τους ταΐζουν. Δεν κατάλαβαν ότι δεν έχει νόημα να λεηλατούν το κεφάλαιο που τους παραδόθηκε.
Πώς όμως οι μέχρι την προηγούμενη κατάσταση σφουγγοκωλάριοι των κεφαλαιοκρατών έγιναν κυρίαρχοι; Πώς κέρδισαν τη μεταξύ τους μάχη; Η νίκη τους στηρίχτηκε στη δύναμη του χρήματος και σε μια ιδιομορφία που είναι πολύ σημαντική. Με τη δύναμη του χρήματος παρέσυραν τους κεφαλαιοκράτες στο ευνοϊκό γι' αυτούς "πεδίο" σύγκρουσης, αλλά στη συμμαχία κάποιων συγκεκριμένων παραγόντων χρωστάνε τη νίκη τους. Ποιοι ήταν αυτοί οι τόσο καθοριστικοί παράγοντες; Οι μικρομέτοχοι των επιχειρήσεων. Αυτοί μοιάζουν με τους κεφαλαιοκράτες ιδιοκτήτες —ως μέτοχοι που είναι—, αλλά στην πραγματικότητα είναι αστοί.
Αν στον ιδρυτή μεγαλομέτοχο και λάτρη της BMW πεις, για παράδειγμα, ότι για κάποια κέρδη παραπάνω θα διαλύσεις την αυτοκρατορία του στη Γερμανία και θα τη μεταφέρεις στην Κίνα, θα αρνηθεί. Αν από την αυτοκρατορία αυτήν παραμείνει στη Γερμανία ένα απλό λογιστήριο, που μετρά κέρδη —έστω και μεγαλύτερα—, θα σε σκοτώσει. Γιατί; Γιατί γνωρίζει ότι χάνει τη δύναμη που πάντοτε επιθυμούσε. Γιατί χάνει τον ιδιόκτητο "πλανήτη" του, μέσα στον οποίο ήταν ένας μικρός και ζωντανός "θεός". Αντίθετα με αυτόν ο μικρομέτοχος δεν έχει την ίδια νοοτροπία, παρ' όλο που θεωρητικά ανήκουν στο ίδιο "στρατόπεδο" από πλευράς ιδιοτήτων. Αυτός είναι ένας ευκαιριακός "επενδυτής" και εφήμερος συνιδιοκτήτης. Σήμερα είναι μέτοχος —και άρα "συνιδιοκτήτης" της BMW— και αύριο πουλάει τις μετοχές του και γίνεται μέτοχος και "συνιδιοκτήτης" της Citibank. Αυτός δεν γνωρίζει ούτε καν πού βρίσκονται τα εργοστάσια στα οποία "επενδύει". Αυτός έχει κάποια "χαρτιά" και απλά βλέπει τι του αποδίδουν ως κέρδη. Ως εκ τούτου, παρ' όλο που είναι "ιδιοκτήτης", δεν ενδιαφέρεται για την ιδιοκτησία.
Τα χαρακτηριστικά των μικρομετόχων χρησιμοποίησαν τα Golden Boys, προκειμένου να νικήσουν την κεφαλαιοκρατία και να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Γι' αυτόν τον λόγο λάτρεψαν το χρηματιστήριο. Μέσα από το χρηματιστήριο αναζητούσαν "συμμάχους", για να παίξουν τα παιχνίδια τους εις βάρος των αφεντικών τους. Με μέσον το χρηματιστήριο μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τη δύναμη του χρήματος, το οποίο διαχειρίζονταν εις βάρος των αφεντικών τους. Με συνεχείς δήθεν επενδυτικές αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου κατόρθωσαν και μέσα σε ελάχιστο χρόνο μετέτρεψαν τους ιδιοκτήτες σε μειοψηφικά "πακέτα" των εταιρειών τους.
Μιλάμε για δήθεν επενδύσεις, γιατί στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν τέτοιες. Στην πραγματικότητα οι εταιρείες αγόραζαν ό,τι βόλευε τους διαχειριστές ν' αγοράζεται, για να βολεύονται οι ίδιοι. Αγόραζαν ό,τι απαγορευόταν στις πραγματικές συνθήκες της οικονομίας και ό,τι ήταν περιττό. Αγόραζαν τον ανταγωνισμό, για να αισθάνονται "πετυχημένοι" και αγόραζαν μοκέτες, γραφεία και πούρα, για να βρίσκονται στη "χλιδή". Με αυτά τα επενδυτικά έξοδα αποκτούσαν το "άλλοθι" που αναζητούσαν, προκειμένου αρχικά να εκβιάζουν και στη συνέχεια να υποτάξουν την πραγματική ιδιοκτησία. Βάζοντας συνέχεια στο παιχνίδι νέους μικροεπενδυτές με αστικά χαρακτηριστικά, κατόρθωσαν και εξουδετέρωσαν την κεφαλαιοκρατία.
Θέλοντας να "ικανοποιήσουν" τις επενδυτικές βλέψεις των μετόχων της συμφοράς, συνεχώς αποφάσιζαν εις βάρος του κεφαλαίου και υπέρ του χρήματος. Έχοντας την "ψήφο" των χιλιάδων νέων και άσχετων μετόχων, μπορούσαν και έκαναν ό,τι ήθελαν. Τα εργοστάσια έκλειναν το ένα μετά το άλλο, γιατί οι χιλιάδες μικρομέτοχοι —και θεωρητικά συνιδιοκτήτες— διψούσαν για μεγάλα κέρδη. Οι πραγματικοί ιδιοκτήτες έχασαν τον έλεγχο των εταιρειών τους και αυτόν τον πήραν οι ανεξέλεγκτοι αστοί κερδοσκόποι. Οι νέοι "ιδιοκτήτες" των πολυεθνικών κολοσσών με τα μερίδια των πέντε και των δέκα δολαρίων νίκησαν την κεφαλαιοκρατία. Αυτό ήταν το τέλος της σύγκρουσης μεταξύ των κεφαλαιοκρατών και των αστών. Οι αστοί είχαν νικήσει.
Ελέγχοντας οι αστοί το κεφάλαιο, ήταν στη συνέχεια εύκολο να ελέγξουν και την εξουσία. Αυτοί κατέλαβαν τις υψηλές θέσεις του συστήματος και το ρύθμισαν σύμφωνα με τις δικές τους ταξικές ανάγκες και βέβαια με τα δικά τους ταξικά χαρακτηριστικά.. Με τα χαρακτηριστικά που έδιναν στους ίδιους υπεροχή. Ελέγχοντας δηλαδή την οικονομία, ήταν θέμα χρόνου να κάνουν επεμβάσεις και στην εξουσία. Ελέγχοντας τις πολυεθνικές —και άρα τα κολοσσιαία κέρδη τους—, έλεγχαν τις εθνικές ηγεσίες όλων των κρατών, οι οποίες εκλέγονταν χάρη σ' αυτά τα κέρδη.
Τα κράτη "έπεφταν" το ένα μετά το άλλο. Ο βλάκας του Χάρβαρντ, που διοικούσε μια αμερικανική πολυεθνική εταιρεία, στήριζε πολιτικά και βέβαια οικονομικά τον συμμαθητή του από το Χάρβαρντ, προκειμένου να κυβερνήσει την πατρίδα του. Αυτοί αστικοποίησαν παραγωγικές κοινωνίες, μετατρέποντάς τες σε αντιπαραγωγικές κοινωνίες τεμπέληδων κερδοσκόπων, γιατί οι ίδιοι ήταν οι πρωταθλητές του είδους. Είχαν συμφέρον να φέρουν τη δυτική κοινωνία στα δικά τους μέτρα εξειδίκευσης, για να μπορούν να την ελέγχουν. Όπως ο Τάισον, αν είχε την εξουσία να ρυθμίσει την κοινωνία, θα τη μετέτρεπε σε ρινγκ, για να έχει ο ίδιος την υπεροχή.
Ακόμα όμως και σ' αυτήν την αθλιότητα δεν ήθελαν να απειλούνται. Αυτοί, που επικράτησαν εξαιτίας των συγκυριών, θέλησαν να διατηρήσουν τα ίδια πλεονεκτήματα και για την επόμενη γενιά. Οι αστοί "θριαμβευτές" θέλησαν να εξασφαλίσουν τα ίδια πλεονεκτήματα και στα παιδιά τους. Θέλησαν να κάνουν έναν οργανωμένο μηχανισμό, που να τους εξυπηρετεί συλλογικά, γιατί ούτε στους εαυτούς τους δεν είχαν εμπιστοσύνη. Αυτοί, που εμφανίζονται σαν λάτρεις του ανταγωνισμού, δεν θέλουν καθαρό ανταγωνισμό. Θέλουν τον ανταγωνισμό μόνον όταν οι ίδιοι με "μέσον" καταφέρουν να γίνουν ασυναγώνιστοι.
Σε έναν κόσμο, τον οποίο διαφήμιζαν ως τον κόσμο της γνώσης και του ελεύθερου ανταγωνισμού, οι αστοί είχαν δημιουργήσει ένα κλειστό κύκλωμα εκπαίδευσης, που τους εξασφάλιζε τα φιλέτα της αγοράς εργασίας. Ένα κλειστό κύκλωμα απαραβίαστο στους μη έχοντες και διάπλατα ανοικτό στους πλούσιους αστούς. Γι' αυτόν τον λόγο μπορούμε να μιλάμε για σοβιετικού τύπου λάτρεις της ανταγωνιστικότητας.
Αυτοί όλοι φρόντισαν και είτε "αγόραζαν" την ανταγωνιστικότητα είτε την εξασφάλιζαν με την εξουσία. Ποιο ήταν το κόλπο τους; Δημιούργησαν ένα παγκοσμίως αποδεκτό —από τους ίδιους δηλαδή— "σταρ σύστεμ" πανάκριβων Πανεπιστημίων, που τους εξασφάλιζαν την ανταγωνιστικότητα όσο άσχετοι κι αν ήταν. Αυτά τα Πανεπιστήμια με την κατάλληλη διαφήμιση εμφανίζονταν σαν "ασυναγώνιστα" και από αυτά έπαιρναν οι απόφοιτοί τους τα "ασυναγώνιστα" χαρακτηριστικά και όχι από τις ικανότητές τους. Αυτό ήταν το όλο κόλπο. Με χρήματα έκαναν τα Πανεπιστήμια αυτά "ασυναγώνιστα" και το χαρακτηριστικό τους αυτό μοιραζόταν κατόπιν σαν χαρακτηριστικό και στα κουτορνίθια που αποφοιτούσαν από αυτά.
Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ποιοι διαθέτουν αυτά τα πτυχία της πλάκας και θα βγάλει ασφαλή συμπεράσματα. Αν σκεφτεί κάποιος ότι πτυχίο του Γέιλ έχει και ο διαβόητος George W. Bush, μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει μέσα σ' αυτά τα Πανεπιστήμια. Σπουδές, τις οποίες έχει ολοκληρώσει ο εν λόγω ηλίθιος, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι πραγματικές σπουδές. Πάρτυ με μπύρες και μαριχουάνα είναι. Όλα τα άλλα είναι απλό μάρκετινγκ. Αυτοί οι μισόχαζοι είναι οι "φίρμες" των πανεπιστημιακών καμπ και γύρω τους συνωστίζονται τα όπου Γης κουτορνίθια.
Παιδιά της διαφθοράς είναι σχεδόν οι περισσότεροι από τους αλλοδαπούς αποφοίτους τους. Μικρογραφίες των "πλανηταρχών" στις "Μπανανίες". Από αυτούς πληρώνονται τα δίδακτρα των Πανεπιστημίων, γιατί οι πραγματικά άξιοι δεν πληρώνουν. Οι πραγματικά ασυναγώνιστοι "αγοράζονται" —μέσω υποτροφιών— από τα Πανεπιστήμια, για να τους προσθέτουν "πινελιές" στην "ασυναγώνιστη" εικόνα τους. Οι υπόλοιποι, που πληρώνουν, είναι οι τενεκέδες. Οι γιος του υπουργού της Σομαλίας, της Ελλάδας ή του Μπαγκλαντές. Αυτοί, που στις πατρίδες τους τελείωσαν κάποια ιδιωτικά σχολεία της συμφοράς και στη συνέχεια απλά αγόρασαν ένα "πολυτελές" πτυχίο από κάποιο διάσημο αμερικανικό ιδιωτικό Πανεπιστήμιο.
Αν πάει κανείς στο Χάρβαρντ, να δει τους μελλοντικούς "πετυχημένους", θα δει ότι όλοι είναι σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τον "πετυχημένο", που αγόρασε "πτυχίο" με τα χρήματα του μπαμπά του, πήρε κατ’ ευθείαν κορυφαία θέση σε κρατική τράπεζα με την εξουσία του μπαμπά του και έγινε στο τέλος πολιτικός με τις ψήφους του μπαμπά του. Μόνον το κρέας του βάζει ο ίδιος. Όλα τα άλλα είναι του daddy. Ζει τη ζωή του "ασυναγώνιστου" μέσα σε μια "κονσέρβα" προστασίας.
Τέτοιοι είναι οι περισσότεροι αστοί, που κυβερνούν την Νέα Τάξη. Παιδιά κρατικοδίαιτων διεφθαρμένων αξιωματούχων όλων των κρατών του Πλανήτη. Τα παιδιά των διεφθαρμένων του Παναμά, της Ινδίας, του Πακιστάν, της Κίνας και όλων των κρατών, στα καμπ των διάσημων Πανεπιστημίων των ΗΠΑ περιφέρονται. Αυτοί είναι παιδιά ανθρώπων, οι οποίοι σε όλη τους τη ζωή πληρώνονταν άπειρα δημόσια χρήματα, για να μην κάνουν απολύτως τίποτε, γιατί απλά δεν συνέφερε τα υπερατλαντικά αφεντικά τους. Παιδιά ανθρώπων, που τον ιδιωτικό τομέα τον αντιλαμβάνονταν σαν "αρπαχτή" με τη δύναμη των "υπογραφών" της δημόσιας θέσης τους. Παιδιά ανθρώπων, που έζησαν ως παράσιτα και θέλησαν να μεταφέρουν την "επιτυχία" τους και στα παιδιά τους.
Αυτοί οι κατά κανόνα διεφθαρμένοι κρατικοδίαιτοι αστοί, που κυβερνούν τα κράτη, έκαναν το λάθος εις βάρος του κεφαλαίου και κατ’ επέκταση του συστήματος. Αυτοί έβαλαν τα οικονομικά συμφέροντα μπροστά και πάνω από τα πολιτικά συμφέροντα του συστήματος. Αυτοί παίζουν "χαρτιά" επιβίωσης του συστήματος, προκειμένου να βγάλουν κέρδη, είτε οι ίδιοι είτε οι χορηγοί τους. Αυτό είναι το μέγα λάθος τους. Το λάθος, το οποίο θα "καταπιεί" τους ίδιους. Γιατί; Διότι απλούστατα δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε διαφορετικό. Δεν ήταν "άρρωστα", αλλά σκληρά παιδιά της κεφαλαιοκρατίας. Δεν ήταν πλούσιοι, οι οποίοι οικειοθελώς ζούσαν με στερήσεις, προκειμένου να ασκούν εξουσία. Δεν ήταν "άρρωστοι", που γίνονταν τέτοιοι για χάρη της εξουσίας. Ήταν "άρρωστοι", γιατί απλά δεν ήταν "υγιείς". Ήταν κακομαθημένοι κηφήνες, που οι κηφήνες γονείς τους τούς μετέφεραν στην πορεία προς την "επιτυχία" μέσα σε "κονσέρβες".
Εκεί όπου ο κεφαλαιοκράτης μαστίγωνε το παιδί του, όταν δεν ήταν ο καλύτερος μαθητής απ' όλους, αυτοί το χάιδευαν και κατηγορούσαν τους καθηγητές που δεν του χάριζαν βαθμούς. Εκεί όπου ο κεφαλαιοκράτης έστελνε το παιδί του φαντάρο στα σύνορα, για να σκληραγωγηθεί και να δώσει το "καλό" και χρήσιμο για την κεφαλαιοκρατία παράδειγμα στους υπόλοιπους, αυτοί, όταν δεν το απάλλασσαν από τη θητεία, το έστελναν στον Λυκαβηττό να ανάβει τα καντήλια. Εκεί όπου ο κεφαλαιοκράτης στερούσε χρήματα από το παιδί του, για να μην οδηγείται στην κραιπάλη, αυτοί δανείζονταν χρήματα, για να το κάνουν "επώνυμο", που περνά καλά με τις φτωχές και αναζητά πλούσια νύφη. Εκεί όπου ο κεφαλαιοκράτης έπινε το αίμα του παιδιού του, για να του παραχωρήσει μια ταπεινή θέση εργασίας στο κεφάλαιό του, αυτοί έβαζαν "μέσο", για να διοριστεί το παιδί τους απευθείας σε μια υψηλή θέση εξουσίας.
Εξαιτίας αυτών των "βιαστικών" αστών γονιών έγιναν τα λάθη του συστήματος. Αυτοί, οι οποίοι έγιναν εξουσία με τις προδιαγραφές του συστήματος και στην ηλικία που προβλεπόταν για την ασφάλειά του, όταν ήρθε η ώρα ν' αποφασίσουν για τα δικά τους παιδιά, άλλαξαν τρόπο σκέψης. Έδωσαν θέσεις εξουσίας στα παιδιά τους σε πολύ νεαρές ηλικίες. Σε ηλικίες ακατάλληλες για την ασφάλεια του συστήματος. Σε ηλικίες που πιο πολύ τους ενδιέφερε να "πηδήξουν" παρά να υπερασπιστούν το σύστημα. Σε ηλικίες που η λεηλασία απέδιδε σε "γκόμενες". Σε ηλικίες που πιο πολύ τους άρεσε να κάνουν βόλτες με τα κάμπριο, παρά να κάθονται στα γραφεία τους.
Για να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους, έχτισαν έναν ολόκληρο "μύθο" περί εξαιρετικών σπουδών. Έχτισαν έναν ολόκληρο "μύθο" περί ειδικών σχολών, οι οποίες "κατασκευάζουν" τους τέλειους "ηγέτες" του μέλλοντος. Όλα αυτά τα έκαναν οι αστοί, γιατί βιάζονταν να εκμεταλλευτούν τις εφήμερες θέσεις εξουσίας που κατείχαν ως υψηλόμισθοι διαχειριστές, προκειμένου να προλάβουν να τις κληροδοτήσουν στους απογόνους τους. Γνώριζαν ότι, αν δεν βιαστούν, δεν θα μπορούσαν τα κουτορνίθια να τους διαδεχθούν σε συνθήκες αξιοκρατίας. Με τα χρήματά τους τα "έχτισαν" όλα. Δέχθηκαν να πληρώσουν "χρυσάφι" για σπουδές τις πλάκας, μόνο και μόνο για να δώσουν στα παιδιά τους τα "πανάκριβα" και σπάνια πτυχία.
Από εκεί και πέρα, εξασφαλίζοντας τη "διαφορετικότητα" μέσω κάποιων πτυχίων τύπου Χάρβαρντ, εκμεταλλεύτηκαν εξουσίες και διασυνδέσεις και επέβαλαν τα άσχετα παιδιά τους στην κορυφή του παγκόσμιου συστήματος. Στην κορυφή της παγκόσμιας οικονομίας. Τότε ξεκίνησε η πιο ακριβή και αστεία "παράσταση" στην ιστορία του κόσμου. Ο καραγκιόζης αυτοκράτορας. Ο κουτσός Ολυμπιονίκης. Αυτοί οι αμερικανοσπουδαγμένοι τενεκέδες ανέλαβαν την εξουσία του παγκοσμίου συστήματος. Οι χειρότεροι εξουσιαστές όλων των εποχών. Η Σάρα η Μάρα και το κακό συναπάντημα. Όλοι οι βλάκες μαζεμένοι, να παριστάνουν τους συμβούλους των "πλανηταρχών". Όλοι οι βλάκες μαζεμένοι, να διοικούν τις πολυεθνικές, που στήριζαν την "πλανηταρχία".
Εκεί έγινε το λάθος, που σήμερα απειλεί το σύστημα. Ελέω πατέρων βρέθηκαν κοινοί βλάκες σε θέσεις όπου το σύστημα είχε ανάγκη την απόλυτη αξιοκρατία. Ελέω πατέρων βρέθηκαν νέοι εκεί όπου το σύστημα είχε ανάγκη κομπλεξικά ραμολιμέντα. Σύστημα, το οποίο επιβίωσε για χιλιάδες χρόνια μέσα από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, βρίσκεται σήμερα εξαιτίας τους στο χείλος της αβύσσου. Οι χειρότεροι και οι πιο ανίκανοι εξουσιαστές στην ιστορία του κόσμου. Στην κυριολεξία ανθρώπινα σκουπίδια με την "υπογραφή" των Χάρβαρντ, των Γέιλ και των Κολούμπια. Μιλάμε για πραγματικό πρόβλημα του συστήματος. Αυτοί, που σήμερα κυβερνάνε τον κόσμο, είναι άνθρωποι σαν κι αυτούς που οδήγησαν τη Λέμαν Μπράδερς στη χρεοκοπία και είχαν το θράσος ν' αναζητούν μπόνους "χρεοκοπίας" για τους εαυτούς τους. Άνθρωποι σαν κι αυτούς, ενώ έπρεπε να κρύβονται για την κατάρρευση της Φορτις, μόλις αυτή διασώθηκε με δημόσια χρήματα, πήγαν στη γαλλική Ριβιέρα και έκαναν πανάκριβο πάρτι για την εταιρεία τους.
Μιλάμε για αθλιότητα. Κρατικοποιούνται οι επιχειρήσεις —τις οποίες παρέλαβαν κολοσσιαίες και τις κατάντησαν ρετάλια— και αυτοί παραμένουν αμετανόητοι. Σε κοινωνικοποιημένη επιχείρηση, η οποία κατέρρευσε εξαιτίας των δικών τους λαθών και σώζεται με χρήματα των φορολογουμένων, δεν ρίχνουν τις απαιτήσεις τους. Αντί να ρίξουν τους εαυτούς τους σε κάποιο βόθρο, για να μην τους βλέπει κανένας και θυμάται την ανικανότητά τους, αυτοί δεν θέλουν να υποστούν ούτε μείωση μισθών. Μιλάμε για θράσος. Μόνον για τους μισθούς τους ισχύει η ελεύθερη οικονομία. Άξια τέκνα των πατέρων τους. Το δημόσιο χρήμα πάντα έτσι το αντιλαμβάνονταν οικογενειακώς. Άλλωστε με το δημόσιο χρήμα έκαναν και οι πατεράδες τους τις ιδιωτικές τους επιτυχίες.
Στεναχωρηθήκαμε πραγματικά, όταν βλέπαμε τους απολυμένους της Λέμαν Μπράδερς να εγκαταλείπουν τα γραφεία τους. Στεναχωρηθήκαμε, επειδή έφευγαν από τις πόρτες, ενώ έπρεπε να φεύγουν με κλωτσιές και μπουνιές από τα παράθυρα. Τα ζώα, που επινόησαν τα "τοξικά". Οι εγκληματίες, που πανηγύριζαν, όταν έβρισκαν τα "κορόιδα" να τα αγοράζουν. Αυτοί, που έκαναν πανάκριβα πάρτι, υποθηκεύοντας το μέλλον ολόκληρων λαών. Αυτοί, που άνοιγαν σαμπάνιες, εξανεμίζοντας τις συντάξεις μιας ολόκληρης παγκόσμιας γενιάς εργαζομένων. Οι εγκληματίες με τα Armani και τα Rolex. Οι συνεργάτες των τοκογλύφων. Οι μόνοι εργαζόμενοι, που χαιρόμαστε να τους βλέπουμε να πέφτουν στην άβυσσο της ανεργίας. Οι μόνοι εργαζόμενοι που θέλουμε να τους δούμε να τρώνε από τα σκουπίδια.
Βλέποντας τη θλιβερή εικόνα τους, "είδαμε" το μέλλον ολόκληρης της συνομοταξίας αυτής. Κάπως έτσι θα φύγει η αστική τάξη από τη διαχείριση του συστήματος. Θα πάρει το "κουτάκι" της με τα προσωπικά της αντικείμενα και θα βρεθεί στους πέντε δρόμους. Γεύση του μέλλοντος πήραμε, βλέποντας πανίσχυρους παράγοντες πίσω από τα πανάκριβα γραφεία τους να μετατρέπονται μέσα σε μια στιγμή σε κοινούς κακομοίρηδες μακριά από αυτά. Οι περισσότεροι από αυτούς την επόμενη στιγμή της απόλυσής τους έψαχναν καινούρια φτηνά σπίτια να νοικιάσουν και ενεχυροδανειστήρια, για να παραδώσουν τα ρολόγια τους και τα αυτοκίνητά τους. Στην εποχή της παντοκρατορίας τους και με τα χρήματά των θυμάτων τους νοίκιαζαν Penthouse στον Μανχάταν. Τώρα, περιοριζόμενοι αυστηρά στο δικό τους κεφάλαιο, αναρωτιούνται ποια γέφυρα της Νέας Υόρκης είναι η πιο προστατευμένη από τους ανέμους.
Οι "ασυναγώνιστοι" θα δημιουργήσουν ανταγωνισμό στην κοινωνία των homeless. Μέσα στον στεγανοποιημένο "σοβιετικό" κόσμο τους έμαθαν την κόκα και τώρα μπαίνουν στον πραγματικό κόσμο και δεν είναι βέβαιον ότι θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν την κόκα-κόλα. Η πολυεθνική δύναμη των κακομοίρηδων. Τους είδαμε τους φουκαράδες με το πραγματικό κεφάλαιό τους. Ένα "τεράστιο" κεφάλαιο, που χωρούσε μέσα σ' ένα κουτάκι. Τι μπορεί να περιείχε το κουτί, που κρατούσαν στα χέρια τους; Το πτυχίο του Χάρβαρντ, μια φωτογραφία της αποφοίτησής τους, μια πένα —δώρο του μπαμπά, για να υπογράφει τις μεγάλες συμφωνίες—, το σάντουιτς της ημέρας, ένα ζευγάρι ελαφριά παπούτσια και πιθανόν κανένα σώβρακο. Αυτά ήταν τα μέσα τους, που κατέκτησαν τον κόσμο. Αυτό ήταν το κεφάλαιό τους. Ακόμα και από τα σπίτια τους με ένα κουτάκι θα φύγουν, γιατί και τα πανάκριβα έπιπλά τους με πιστωτικές κάρτες τα έχουν αγορασμένα.
Βλέποντας τα πρώην μεγαλοστελέχη της αυτοκρατορίας της Νέας Τάξης να φεύγουν με τα κουτάκια τους στα χέρια, συνειρμικά μας ήρθε στο μυαλό η κινηματογραφική ταινία του Μπερτολούτσι με τον τίτλο "Ο τελευταίος αυτοκράτορας". Θυμηθήκαμε την εικόνα των ευνούχων Μανδαρίνων της κινεζικής αυτοκρατορίας. Όμοιοι παρασιτικοί ευνούχοι είναι και τα σημερινά Golden boys. Όλους αυτούς τους όμοιους η πτώση των αυτοκρατοριών τους τούς βρήκε αδύναμους και με το κεφάλαιό τους να το κρατούν ατόφιο στα χέρια τους. Το μοναδικό ιδιόκτητο κεφάλαιο που είχαν στην κατοχή τους και με το οποίο θα έπρεπε ν' αντιμετωπίσουν το μέλλον τους μακριά από τις ακριβοπληρωμένες "καρέκλες" τους. Κάπου όμως δεν μας κολλούσε η εικόνα τους. Κάπου διέφεραν μεταξύ τους και έπρεπε να το εντοπίσουμε. Τελικά το βρήκαμε. Ενώ είναι όμοιοι λειτουργούν αντίστροφα. Οι Μανδαρίνοι κόβουν τους όρχεις τους και τους κουβαλάνε σε ένα κουτάκι και κατόπιν κυβερνάνε. Οι νεοταξίτες ευνούχοι του Χάρβαρντ πρώτα κυβερνάνε και κατόπιν παίρνουν τους όρχεις τους σε ένα κουτάκι.
Ήδη ο κόσμος από ένστικτο έχει αρχίσει να τους στοχοποιεί. Τους μισεί και έχει πλέον συνειδητοποιήσει ότι αυτοί είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για τη σημερινή αθλιότητα. Κάποιοι στις ΗΠΑ διαδήλωσαν έξω από τα σπίτια των μεγαλοστελεχών της AIG. Κάποιοι άλλοι στη Βρετανία πήγαν και έκαψαν το αυτοκίνητο του πρώην διευθύνοντος συμβούλου της Bank of Scotland. Στις πρόσφατες κινητοποιήσεις του Λονδίνου τα στελέχη του City φοβούνταν να βγουν στο δρόμο. Άφησαν τα "σύμβολα" τους στα σπίτια τους, προκειμένου να μην είναι αναγνωρίσιμοι από τον κόσμο. Δεν φόρεσαν τα Armani ή τα Rolex, που μέχρι τώρα τους επέτρεπαν να επιδεικνύουν τη "διαφορετικότητά" τους. Τώρα τη φοβούνται αυτήν τη διαφορετικότητα.
Αυτό το οποίο δεν γνωρίζουν όλοι αυτοί είναι ότι δεν πρόκειται να ξεμπλέξουν τόσο εύκολα. Από τον κόσμο μπορείς να ξεφύγεις με μια "μεταμφίεση". Από τον νόμο όμως όχι. Αν αλλάξει η εξουσία χέρια, όλοι αυτοί κινδυνεύουν. Γιατί; Γιατί εύκολα μπορεί να στοιχειοθετηθούν εις βάρος τους εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Τον άνθρωπο δεν τον σκοτώνεις μόνον με σφαίρα. Τον άνθρωπο τον σκοτώνεις και όταν του στερείς αυθαίρετα τους μοναδικούς πόρους που έχει για να επιβιώσει. Επίθεση σε μια κοινωνία δεν κάνεις μόνον με βόμβες. Επίθεση της κάνεις και όταν της τρως τα αποθεματικά των ασφαλιστικών της ταμείων. Αν αποδειχθεί ότι ο εγκληματίας, που "εφηύρε" τα "τοξικά" στις ΗΠΑ, ήταν συμμαθητής με τους εγκληματίες που τα αγόρασαν με τα χρήματα των ασφαλισμένων στην Ελλάδα, την Ιταλία ή την Ισπανία, τότε εύκολα μπορεί να μιλήσει κάποιος για συμμορία. Αν αποδειχθεί ότι τα κράτη που σήμερα λιμοκτονούν υποφέρουν εξαιτίας της συνεργασίας των συμφοιτητών του Χάρβαρντ, εύκολα κάποιοι θα κλάψουν.
Απλά πράγματα. Αν το ΚΛΠ ή το ΠΤΡ ή οποιαδήποτε άλλη γελοία "αδελφότητα" έχει στηθεί και λειτουργεί σαν συμμορία εις βάρος των λαών και με ένα αντίστοιχα μεγάλο ανθρώπινο κόστος, εύκολα κάποιοι θα κλάψουν. Τα κουτορνίθια, που νόμιζαν ότι οι ανθρώπινες ζωές είναι παιχνίδια για την επιτυχία τους, θα εγκαταλείψουν αυτόν τον κόσμο πικραμένοι. Η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι ο μπαμπάκας τους, για να τους συγχωρεί τις αταξίες τους. Ιδιαίτερα αν αυτές οι "αταξίες" έχουν να κάνουν με λιμούς, με πολέμους ή με ιατρικά πειράματα πάνω σε ανθρώπινα πλάσματα.
Έχουμε ακόμα "δρόμο" μπροστά μας. Τζάμπα προετοίμασαν από τώρα τις πλούσιες συντάξεις τους. Οι συντάξεις προϋποθέτουν να είσαι ελεύθερος για να τις απολαύσεις και αυτοί δεν θα ξεφύγουν τόσο εύκολα.
Τραϊανού Παναγιώτης
Πρόεδρος του ΕΑΜ.Β
Labels
Golden Boys
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...