Ε, ας γίνουμε μια κι έξω Τουρκική επαρχία πάλι..

του Γιώργου Λ. Ανεστόπουλου

Μόλις προ λίγων ημερών η Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας αποκήρυξε την δραστηριότητα των Κούρδων Αυτονομιστών που πολεμούν για Ελεύθερο Κουρδιστάν. Τους χαρακτήρισε τρομοκράτες. Πριν διακόσια χρόνια όμως ζητούσαμε την βοήθεια των Φιλελλήνων Εθελοντών για να ελευθερώσουμε τη δική μας πατρίδα. Και βλέπαμε με ανακούφιση τους Φαβιέρους, τους Μπάιρον, τους Μύλλερ, τους Αλμέιντα και τους Γαριβαλδινούς και τους Σέρβους και τους Ρουμάνους και τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς και τους Ρώσους εθελοντές να πολεμάνε στο πλευρό των Ελλήνων αγωνιστών του '21.
Παρ' ότι δε πάμφτωχη η Ελλάδα εκείνων των εποχών, όταν ήλθε η ώρα...των επαναστάσεων της Κρήτης, έστω κι αν κινδύνευε τόσο από την ισχυρότερη Τουρκία όσο και από τις «Μεγάλες Δυνάμεις» της Ευρώπης, μονίμως βοηθούσε τους Κρήτες Αγωνιστές. Πότε επίσημα, πότε ανεπίσημα. Και με εφόδια και με στρατιωτικές δυνάμεις. Κι ακόμη κι όταν διπλωματικά πιεζόταν τόσο αφόρητα ώστε αναγκαζόταν να διακόψει την επίσημη βοήθεια, ο Εθνικός Παλμός ήταν τόσο έντονος που πάντοτε υπήρχαν Έλληνες Εθελοντές να σπεύσουν να συνδράμουν τον αγώνα για την απελευθέρωση της Ελληνικής αυτής γωνιάς.

Αντίστοιχη ήταν η στάση του Ελληνικού κράτους και των Ελλήνων Εθελοντών και στην απελευθέρωση των υπολοίπων υποδουλωμένων ελληνικών εδαφών. Πόσοι και πόσοι εθελοντές δεν άφησαν τάχα τα κόκκαλά τους στα εδάφη της Μακεδονίας και της Θράκης;!!
Κι αν αυτές ήταν Ελληνικές περιοχές και υπάρχει «δικαιολογία», ας θυμηθούμε τους Έλληνες εθελοντές που συνέδραμαν τις δυνάμεις του Γκαριμπάλντι στην Ιταλία. Ας θυμηθούμε τους Έλληνες εθελοντές στους Αγώνες για την Ανεξαρτησία των υπολοίπων Βαλκανίων αλλά και την «οικονομική-εξοπλιστική βοήθεια» από μέρους του οικονομικά αδύναμου Ελληνικού Κράτους προς αυτά τα Απελευθερωτικά Κινήματα.
Η Ελλάδα σαφώς και κινδύνευε όταν συνέβαιναν αυτά. Σαφώς και υπήρχαν πολιτικοί που εισηγούνταν την «αποχή της Ελλάδας από αυτές τις καταστάσεις». Τότε όμως υπήρχαν και Πολιτικοί εμφορούμενοι από Εθνικό Ένστικτο και συνειδητοποιούσαν ότι τέτοιες ευκαιρίες δεν πρέπει να χάνονται. Η Τουρκία έπρεπε να «περικοπεί εδαφικά». Έπρεπε να μειωθεί η Δύναμή της για να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος για την Ελλάδα. Και ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί κάτι τέτοιο - ιδίως την στιγμή που οι Μεγάλες Δυνάμεις (πλην της Ρωσίας) στήριζαν με διπλωματία και τηλεβόλα την Τουρκία - ήταν να ανεξαρτητοποιηθούν οι υπόδουλοι λαοί της. Τότε υπήρχε - τουλάχιστον σε αυτό το ζήτημα - Πολιτική Εθνική σωφροσύνη. Αλλά και ο ίδιος ο απλός λαός, πολίτες και στρατιωτικοί, εμφορούνταν από Εθνικό Πάθος, Εθνικό Όραμα και Γενναιότητα.
Διαισθάνονταν από μόνοι τους πως η Τουρκία δεν έπαψε ούτε θα πάψει ποτέ να είναι ο Μεγάλος Κίνδυνος για το Έθνος. Συνεπώς θα έπρεπε να πολεμιέται διαρκώς και σε κάθε Μέτωπο. Και αυτό έπρατταν. Την πολεμούσαν σε «Κάθε Μέτωπο».
Ο Ατατούρκ το αντιλήφθηκε αυτό και βλέποντας το τι «μέλλει γεννέσθαι» φρόντισε να ξεκαθαρίσει αδίστακτα με αιματηρές Γενοκτονίες την Τουρκία από τις Μεγάλες κι επικίνδυνες Μειονότητες. Τους Έλληνες και τους Αρμένιους. Του διέφυγε όμως μια. Η πιο μεγάλη απ' όλες. Οι Κούρδοι.

Κούρδοι: η τελευταία μεγάλη διάσπαση της Τουρκίας

Οι Κούρδοι ως Μουσουλμάνοι παραδοσιακά θεωρήθηκαν ως «Τουρκεμένοι-Προσκυνημένοι», άρα μη επικίνδυνοι. Θεωρήθηκαν ως «απορροφημένοι» από το Τουρκικό Έθνος. Και όντως, η επανάστασή τους άργησε. Ξέσπασε όμως. Η τελευταία - πιθανόν - μεγάλη επανάσταση ανεξαρτησίας εντός της Τουρκίας. Και η μεγαλύτερη ίσως, εάν λάβει κανείς υπόψη του πως πληθυσμιακά είναι κατά πολύ περισσότεροι απ' ότι ήταν οι Έλληνες το '21.
Οι Κούρδοι επαναστάτες όμως, ως Νέο Κίνημα, είναι μόνοι τους. Λίγοι και αναποτελεσματικοί. Όπως άλλωστε ήταν και τα Βαλκανικά κινήματα όταν επί αιώνες πάλευαν με τοπικά αντάρτικα ενάντια στον Τούρκο αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Χρειάστηκαν όμως όλα αυτά τα «Μικρά κι επίμονα» αιματηρά αντάρτικα για να προετοιμαστούν οι Μεγάλες Επαναστάσεις που απελευθέρωσαν τα Βαλκανικά κράτη από τον Ισλαμικό- Τουρκικό Ζυγό.
Σαφώς ευθύνονται οι Κούρδοι πάνω απ' όλα που επικοινωνιακά δεν έχουν επιτύχει να εξασφαλίσουν την «έξωθεν υποστήριξη» του Αγώνα τους. Ευθύνονται πρωτίστως για το ότι άργησαν διακόσια χρόνια να κάνουν την επανάστασή τους και έχασαν το timing των Εθνικών Αποσχίσεων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Ευθύνονται επίσης οι Κούρδοι για το ότι μόνον το PKK πολεμά για ανεξαρτησία, ενώ αντίθετα στο Ιράκ υπήρξαν δύο μεγάλοι ιδεολογικοί πόλοι λαϊκής συσπείρωσης που συγκέντρωσαν γύρω τους μεγάλες μάζες αγωνιστών (Μπαρζανί - Ταλαμπανί). Αλλά από την άλλη, δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να ξεχνάει πως ο Μεγάλος Εθνικός Κίνδυνος είναι και θα είναι πάντα η Τουρκία. Ακόμη και αν δεν λέγεται λοιπόν φανερά, εξακολουθεί να ισχύει το ίδιο Εθνικό Δόγμα: η Τουρκία πρέπει να αποδυναμωθεί, αυτό είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για την Ελλάδα. Άρα, πρέπει να συνεχίσει αδιάλειπτα η «Εδαφική Μείωση» της Τουρκίας. Και η μεγάλη Εδαφική της μείωση, η μεγαλύτερη μετά την απώλεια των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής - Αραβίας θα είναι αυτή που επίκειται με το Κουρδικό: η Ανεξαρτησία του Κουρδιστάν των εικοσιπέντε εκατομμυρίων Κούρδων της Ανατολίας.
Όσο και αν «επίσημα» από κανέναν δεν «εκφέρεται», είναι ξεκάθαρο πως αυτή θα είναι μια εξαιρετικά «Ζωτική εξέλιξη» που θα «ανακουφίσει» την δριμύτατη και αφαιμακτική (σε εθνικούς πόρους) στρατιωτική πίεση της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας.

Αδιάλειπτος Τουρκικός κίνδυνος

Η επιθετικότητα της Τουρκίας δεν έπαψε ποτέ να κλιμακώνεται. Πότε με την κατοχή της Κύπρου, πότε με το Αιγαίο, πότε με Βραχονησίδες και Ίμια, πότε με τα Casus Belli, πότε με την υφαλοκρηπίδα και τον εθνικό εναέριο χώρο, πότε με τα πετρέλαια του Αιγαίου, πότε με τον Διαχειριστικό του έλεγχο, πότε με την Θράκη που επιδιώκει να την «ανεξαρτητοποιήσει», πότε με τους «δήθεν τουρκικούς πληθυσμούς της Ρόδου», πότε με τις εξαγορές ελληνικών εκτάσεων στην Θράκη μέσω Τούρκων επιχειρηματιών, πότε με την αδιάκοπη ενίσχυση του Αλβανικού και του Σκοπιανού αλυτρωτισμού και αδιαλλαξίας, κλπ κλπ,
φροντίζει να σφίγγει τη «θηλιά» στην Ελλάδα όλο και περισσότερο.
Βλέποντας λοιπόν ξεκάθαρα και νοιώθοντας στην πλάτη μας διαρκώς αυτήν την «πολεμική πίεση» της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας, είναι απορίας άξιον το πώς είναι δυνατόν να μην στηρίζει η Ελλάδα και οι Έλληνες (σε οικονομικούς πόρους, σε οργάνωση, εκπαίδευση, εξοπλισμούς, εθελοντές) τον Κουρδικό Αγώνα για Ανεξαρτησία, το μόνο Τουρκικό Μέτωπο που μπορεί να ανακουφίσει αποφασιστικά το αντίστοιχο Ελληνοτουρκικό και να αλλάξει υπέρ μας την Γεωπολιτική ισορροπία της περιοχής.
Αντ' αυτού, η επίσημη Ελληνική Πολιτεία βγαίνει και χαρακτηρίζει τους Κούρδους Επαναστάτες ως τρομοκράτες. Άρα και ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης και ο Ανδρούτσος και ο Τζαβέλας και ο Μακρυγιάννης και όλοι οι Έλληνες Αγωνιστές του '21 τρομοκράτες ήταν;
Εξίσου απορίας άξιον είναι φυσικά το ότι οι Έλληνες έπαψαν πια να νοιώθουν την Εθνική Ανάγκη να συνδράμουν ως εθελοντές Πολεμικά κινήματα που είναι προς το Εθνικό Συμφέρον της Ελλάδας. (Με μια μικρή εξαίρεση στους πρόσφατους Σερβικούς Πολέμους).
Οι Τούρκοι φυσικά, όπως πρόσφατα αποκαλύφθηκε, συνδράμουν κανονικότατα την Αλ Κάιντα. Και μάλιστα «Τούρκοι Ευρωπαίοι πολίτες». Τούρκοι φανατικοί Ισλαμιστές που εκπαιδεύονται στα στρατόπεδα της Αλκάιντα στο Αφγανιστάν και κατόπιν επιστρέφουν στην Ευρώπη για να της δώσουν «αμείλικτα τρομοκρατικά χτυπήματα» όταν «διαταχθούν». Όπως άλλωστε πολέμησαν και ενάντια των Σέρβων πρόσφατα, όπως πολεμούν στο πλευρό των Ισλαμιστών Τσετσένων ενάντια στους Ρώσους, όπως πολέμησαν στο πλευρό των Αζέρων ενάντια στους Αρμένιους ή ακόμη και στο πλευρό των Ιρακινών ανταρτών ενάντια στον Κυβερνητικό στρατό του Ιράκ αλλά και τον Αμερικανικό στρατό. Η Τουρκία όμως δεν ένοιωσε ποτέ την ανάγκη να «απολογηθεί» γι' αυτά.

Η Ολέθρια «Πολιτική Κατευνασμού»

Αναρωτιέμαι μήπως τελικά είχε δίκαιο εκείνος ο Ανώτατος Ιρανός Κυβερνητικός όταν πέρυσι δήλωνε στο Al Jazeera πως «δεν υπάρχει περίπτωση οι Έλληνες να προκαλέσουν ποτέ πια πολεμικά προβλήματα στην Τουρκία. Κι αυτό διότι οι Έλληνες είναι πια «καλομαθημένοι» σε ένα άλλο χαλαρό, ειρηνικό επίπεδο ζωής και δεν θέλουν να το χάσουν. Έχουν «εκπολιτιστεί», έχουν «εξευγενιστεί», έχουν γίνει «μαλθακοί». Αντιθέτως, στην Τουρκία ο Τουρκικός πληθυσμός ζει διαφορετικά, το ίδιο το καθεστώς είναι διαφορετικό. Οι Τούρκοι είναι ικανοί να προκαλέσουν πολεμικά προβλήματα στην Ελλάδα και μάλιστα ολέθρια γι' αυτήν..».
Έτσι, αφού τόσο οι Έλληνες Πολίτες όσο και η Ελληνική επίσημη Πολιτεία είναι προφανώς ανίκανοι (ή δεν επιθυμούν; Ή μήπως φοβούνται; ή μήπως όλα μαζί;) πλέον να συνδράμουν το Επαναστατικό Μέτωπο Ανεξαρτησίας του Κουρδιστάν, κάνουν «κατευναστικούς τεμενάδες» στην Τουρκία. Έφτασαν δε κάποιοι «Έλληνες Ηγέτες», στο εθνοπροδοτικό σημείο να παραδώσουν στα χέρια των Τούρκων τον ίδιο τον Ηγέτη των Κούρδων επαναστατών, τον Οτσαλάν.
Τώρα, για μια ιστορική φορά ακόμη, εναποτίθενται οι Εθνικές Ελπίδες της Ελλάδας για σωτηρία στην Ρωσία. Με τον νέο Ψυχρό Πόλεμο που άρχισε, λογικό είναι η Ρωσία να επιθυμεί εκ νέου την «αποδυνάμωση της Τουρκίας». Και στα πλαίσια αυτής της «αναβιώσασας» Ρωσικής Γεωστρατηγικής τι πιο λογικό από το να επιθυμεί - και να «προωθεί παντοιοτρόπως» - την «Ανεξαρτησία του Κουρδιστάν»;
Οι Έλληνες φυσικά, τόσο οι Πολίτες, όσο και η Πολιτεία όσο και οι Στρατιωτικοί της, προτιμούν να μένουν αμέτοχοι, περιμένοντας ...τι άραγε; Να εκπολιτιστεί μήπως η Τουρκία; Να «εξευγενιστεί»; Να πάψει να διεκδικεί Ελληνικά εδάφη;
Ο «Κατευνασμός» ενός επικίνδυνου, φιλοπόλεμου, αδίστακτου αντιπάλου είδαμε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που οδηγεί.
Η Αγγλία και η Γαλλία ακολούθησαν «Κατευναστική Πολιτική» απέναντι στον Χίτλερ. Του έδωσαν την Τσεχική Σουδητία ελπίζοντας ότι δεν θα εισβάλλει τελικά στην Τσεχία, αλλά πολύ περισσότερο, έλπιζαν καιροσκοπικά ότι δίνοντάς του «κάτι στην Ανατολή» θα τον στρέψουν προς τα κει και θα πάψει να «κοιτά προς τη Δύση». Φυσικά, ο Χίτλερ και την Σουδητία πήρε και στην Τσεχία εισέβαλλε και στην Ανατολή επιτέθηκε αλλά και στην Δύση.
Με την «Πολιτική του Κατευνασμού και των Τεμενάδων προς την Τουρκία» αυτά κινδυνεύουμε να πάθουμε κι εμείς και μάλιστα σύντομα.
Πολλώ δε μάλλον όταν συνοδεύονται και από αντίστοιχες «Κατευναστικές Πολιτικές» προς τους Βόρειους γείτονές μας.

Μετά τι; Δημοκρατία της ..Νότιας Μακεδονίας;

Αποδεχόμενοι τη χρήση πχ του ονόματος Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας από τα Σκόπια τι να περιμένουμε άραγε σε λίγο καιρό; Λογικά την διεκδίκηση (από τα Σκόπια και τους Πάτρονές τους) της ίδρυσης της αντίστοιχης Δημοκρατίας της Νότιας Μακεδονίας. Πάμε δηλαδή να βγάλουμε μόνοι μας τα μάτια μας.
Σε λίγο θα δούμε και την διεκδίκηση της ίδρυσης της Τουρκικής Δημοκρατίας της Δυτικής Θράκης, την διεκδίκηση της ίδρυσης της Δημοκρατίας της Νότιας Αλβανίας, την διεκδίκηση της ίδρυσης της Δημοκρατίας των Επτανήσων και πάει λέγοντας.
Το ότι αυτά τα ζητήματα θα λυθούν αυτομάτως στα πλαίσια της ένταξης αυτών των κρατών στην ΕΕ είναι επίσης ένας μύθος. Το αποδεικνύουν οι Βέλγοι, η καρδιά της ΕΕ που χωρίζουν στα δύο σε Φλαμανδούς και Βαλλόνους. Το αποδεικνύουν οι Βάσκοι και οι Ιρλανδοί και οι Κορσικανοί και οι Σκώτοι και ένα σωρό άλλες ακόμη εθνικές ομάδες της Ευρώπης που διεκδικούν στον έναν ή στον άλλο βαθμό την Κρατική τους Ανεξαρτησία.
Θέλουμε δεν θέλουμε, μας αρέσει δεν μας αρέσει, τα εδαφικά ζητήματα δεν λύνονται με τα λόγια παρά μόνον στον πόλεμο. Και είναι απλό και «ατταβιστικά ξεκάθαρο» το γιατί. Ο ένας σου ζητάει εδάφη κι εσύ φυσικά αρνείσαι (και πολύ λογικά) να τα δώσεις. Υπάρχει περίπτωση να πείσει ποτέ ο ένας τον άλλον για τα «δίκαιά» του;
Ένα ζήτημα που αντί να το λύσουμε με πυγμή το 1947 που καθιερώθηκε επίσημα ως πρόβλημα από τον Τίτο, το αφήσαμε να χρονίσει και να μας τυραννά σήμερα.
Εν έτει όμως 2008 δεν θα πρέπει ούτε λεπτό να μας διαφεύγει μια σημαντική λεπτομέρεια.
Τόσο η Τουρκία όσο και η Αλβανία και τα Σκόπια έχουν την επιθυμία και την «έξωθεν έγκριση» για έναρξη Πυρηνικών εγκαταστάσεων παραγωγής ενέργειας. Η Βουλγαρία ήδη έχει τέτοιες εγκαταστάσεις. Οι πυρηνικές εγκαταστάσεις όμως, ως γνωστόν δεν χρησιμοποιούνται μόνον για την παραγωγή ενέργειας. Αλλά και για την παραγωγή πυρηνικών όπλων - και δη κυρίως. Και όταν ένα κράτος αποκτά τέτοια όπλα αποκτά «εξαιρετικά ισχυρή πολεμική ικανότητα».
Το κοινό δε, στοιχείο όλων των παραπάνω είναι πως διεκδικούν ελληνικά εδάφη ή γενικά έχουν σοβαρά προβλήματα στις σχέσεις τους με την Ελλάδα. Ή θα έχουν στο μέλλον (πχ τα κοινά ποτάμια ύδατα Βουλγαρίας - Ελλάδας τα οποία εκ των πραγμάτων η Βουλγαρία θα καταχραστεί εξολοκλήρου σύντομα - αναμφισβήτητη αιτία ψυχροπολεμικών εντάσεων με Ελλάδα και Τουρκία).
Στην Ελλάδα αντιθέτως δεν τολμάει κανείς να θέσει αυτό το ζήτημα της «Πυρηνικής Ισορροπίας» στην περιοχή ή το «ξεκαθάρισμα της κατάστασης» προτού ανατραπεί η Γεωστρατηγική ισορροπία εις βάρος της Ελλάδας μέσω της Πυρηνικής Ανισορροπίας. Όσο ακόμη έχουμε τυχόν Στρατηγικά - στρατιωτικά πλεονεκτήματα.
Γιατί όπως φαίνεται, σύντομα θα χαθούν κι αυτά.

InfognomonPolitics

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση