Οι καημένοι οι Τουρκοκύπριοι!

Του Δρ Νικία Λειβαδά

Όταν το 1878 η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρέδωσε την Κύπρο στους Άγγλους, ο πληθυσμός του νησιού αριθμούσε 140.158 Έλληνες και 42.638 Οθωμανούς. Εκ των Οθωμανών τα 30% έως 40% ήσαν εξισλαμισθέντες Έλληνες που εξαναγκάστηκαν να αλλαξοπιστήσουν (λινοπάμπακοι) σε διάφορες περιόδους της Οθωμανικής κατοχής.
Σήμερα επειδή βρισκόμαστε σε μια ανάλογη θέση πίεσης από την τουρκική κατοχή οι «σοφοί ιστορικοί» του Υπουργείου Παιδείας ανακαλύψαντες αυτή την θαυματουργή μέθοδο του παρελθόντος ωθούν τα παιδιά μας να συνηθίσουν στην ιδέα του «λινοπαπμπακισμού» αν μου επιτρέπεται η λέξη.

Αυτός ο κατήφορος όμως δεν έχει τέρμα. Σε κάποια άλλη πιο δύσκολη φάση, κάποιοι σοφότεροι «σοφοί» του υπουργείου ίσως κρίνουν αναπόφευκτο προς εξευμενισμό των κατακτητών να μειώσουν περισσότερο τα αντανακλαστικά της ελληνικότητας μας για να πετύχουν την πλήρη μετάλλαξη των παιδιών μας ώστε αυτά να ζήσουν ήσυχα σαν απροσδιορίστου εθνικότητας Κύπριοι
Το υπόλοιπο ποσοστό των Οθωμανών (οι 25.000) ήταν οι Τούρκοι κατακτητές του νησιού, δηλαδή οι διοικητικοί υπάλληλοι με τις οικογένειες τους, και αρκετοί έποικοι από την Τουρκία στους οποίους παραχωρήθηκαν τσιφλίκια.
Επίσης ζούσαν στο νησί 1920 Καθολικοί, 180 Αρμένιοι, 838 Μαρωνίτες, 68 Εβραίοι, και 15 Αθίγγανοι.
Οι εξισλαμισθέντες με την πάροδο τους χρόνου πήραν την ιδιότητα του Οθωμανού και απετέλεσαν με τους Τούρκους κατακτητές που παρέμειναν στην Κύπρο την οθωμανική κοινότητα. Από όλους αυτούς και τα παιδιά τους τελικά προέκυψαν οι «καημένοι οι Τουρκοκύπριοι» της πρόσφατης περιόδου.
Η αλήθεια είναι ότι, από τους Οθωμανούς, οι 25 χιλιάδες ήταν οι κατακτητές Τούρκοι, που υπό κανονικάς συνθήκας έπρεπε να είχαν τραπεί σε φυγή για να αποφύγουν την οργή των πρώην δουλοπάροικων τους.
Ωστόσο η Βρετανία τους κράτησε στο νησί και τους προστάτεψε για ευνόητους λόγους. Τα παιδιά τους, δεν ξέχασαν αυτή την ιδιότητα των γονιών τους και ζητούσαν ευκαιρία έκτοτε να ξαναγίνουν αυτό που ήταν και προ του 1878.
Στα σχολεία τους (64 τον αριθμό επί συνόλου ελληνικών 192) εδιδάσκοντο από Τούρκους δασκάλους ότι: «Θα έρθει πάλι ο καιρός που τους Γρισκιανούς θα τους υποδουλώσουμε και θα γίνουμε αφέντες τους όπως πρώτα».
Μου φάνηκε πολύ αστείο τότε, το 1949, 17 χρονών εγώ, όταν πρωτάκουσα από συνομήλικο μου μαθητή Τουρκοκύπριο να μου λέει αυτά τα λόγια με ένα πρωτοφανές πάθος στη ψυχή. Γέλασα ειρωνικά, αλλά να που το όνειρό τους πλησιάζει να πραγματοποιηθεί τώρα, με την δική μας μάλιστα συνδρομή.
Με συστηματική στρατιωτική, πολιτική, και διπλωματική προσπάθεια, κατάφεραν το 18% να επιβάλει τη θέληση του στο 82% των Ελλήνων. Έπεισαν εμάς και τον κόσμο όλο ότι πρέπει να νοιώθουμε ένοχοι απέναντι στους «καημένους τους Τουρκοκύπριους» τους «αδύνατους και καταπιεσμένους», στην πραγματικότητα όμως διαχρονικούς κατακτητές μας (από το 1571 μΧ) που σήμερα έγιναν οι «Απομονωμένοι Τουρκοκύπριοι».
Η αλήθεια είναι ότι ο βασικός κορμός των λεγόμενων Τουρκοκυπρίων δεν έπαψαν ποτέ να είναι Τούρκοι, σαρξ εκ της σαρκός της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και να αισθάνονται σαν κατακτητές της Κύπρου.
Σ' αυτό το αναλλοίωτο φόντο ερχόμαστε σήμερα να αναζητήσουμε τη λύση. Αναγνωρίζοντας δικαιώματα στους μέχρι πρόσφατα (1914) Οθωμανούς κατακτητές μας και στους σημερινούς Τούρκους κατακτητές (1974), αρχίσαμε και συνεχίζουμε, εμείς μεν με δουλική προσέγγιση, εκείνοι δε με την υπεροψία του κατακτητή, να συζητάμε για «διευθέτηση του προβλήματος», διατηρώντας την απατηλή ελπίδα ότι μετά τη λύση που θα μας επιβάλουν θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε στις πατρογονικές μας εστίες.
«Είθε ο Θεός μεθ' υμών», μας ευχήθηκε κάποτε σε δύσκολες στιγμές ο Μακάριος για να μας ενθαρρύνει.
Η ευχή ισχύει.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση