Πως η Ε.Υ.Π. μπορεί να χρησιμεύσει στην επαναφορά της πραγματικής δημοκρατίας στην Ελλάδα

Πως μπορεί να ξεγυμνώσει

τους δυνάστες της Ελλάδας

Το ελληνικό κράτος βρίσκεται σήμερα σ' ένα κρίσιμο σταυροδρόμι της ιστορίας του. Γιατί; Γιατί έχει τις δυνατότητες ν' αλλάξει μόνο του τη μοίρα του. Γιατί έχει τις δυνατότητες ν' αλλάξει "πορεία" και να μην ακολουθήσει τον μονόδρομο που ακολουθεί μέχρι τώρα.
Το παγκόσμιο σύστημα έχει πλέον χάσει τον έλεγχο της κατάστασης και κράτη της "περιφέρειας", όπως είναι η Ελλάδα, μπορούν να ξεφύγουν από το ιμπεριαλιστικό "πλέγμα" χωρίς μεγάλο ρίσκο. Τα κολοσσιαία οικονομικά προβλήματα, που αντιμετωπίζουν σήμερα οι ισχυροί αυτού του κόσμου, κάνουν δύσκολη την άσκηση του ιμπεριαλισμού. Ο ιμπεριαλισμός απαιτεί πολύ χρήμα για να λειτουργήσει και αυτήν τη στιγμή χρήμα δεν υπάρχει.
Ο ιμπεριαλισμός απαιτεί τη συνενοχή των μαζών για να λειτουργήσει και αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει σύμπλευση των ιμπεριαλιστών με τους λαούς τους.

Αυτή ακριβώς είναι η σημερινή τύχη της Ελλάδας. Είναι η μόνη φορά στη σύγχρονη ιστορία της, που μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχο των ιμπεριαλιστών. Είναι η μόνη φορά που οι ιμπεριαλιστές δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να χρηματοδοτήσουν πολεμικές εντάσεις πάνω σε εθνικά "προβλήματα" και βέβαια να "στηρίξουν" τους χαφιέδες τους μέσα στη χώρα. Είναι η μόνη φορά που οι ιμπεριαλιστές δεν έχουν την ανθρώπινη μάζα να τρομοκρατούν τον ελληνικό λαό με επεμβάσεις και πολέμους. Ως εκ τούτου δεν μπορούν να της επιβάλουν "πορεία" και άρα να την ελέγχουν. Αυτός ο έλεγχος ήταν πάντα το μέγα πρόβλημα της Ελλάδας και αυτό την καταδίκαζε σε μια "χαμηλή" πορεία ανάμεσα στα έθνη.

Το πιο διάσημο και ίσως πιο λαμπρό έθνος στον κόσμο εδώ και δύο αιώνες "φυτοζωεί" και δεν μπορεί να χαράξει μόνο του την "πορεία" του. Δεν μπορεί να ορίσει μόνο του την μοίρα του. Δεν μπορεί να μετουσιώσει τη λαμπρή παιδεία του σε ένα ανάλογο έργο. Κάθεται η Ελλάδα και υπομένει μια μοίρα, η οποία όχι απλά δεν της αξίζει, αλλά την προσβάλει. Εδώ βέβαια είναι και το λεπτό σημείο. Άλλα έθνη ακολουθούν ανάλογες πορείες, αλλά έχουν ξεκινήσει και από διαφο­ρετικές αφετηρίες. Δεν τους αξίζει η μοίρα τους, αλλά δεν μπορούν να κάνουν και κάτι άλλο. "Γεννήθηκαν" μέσα από τη "μήτρα" του χριστιανικού Μεσαίωνα και με όλες τις "αναπηρίες" που η καταγωγή αυτή συνεπάγεται. Αγωνίζονται με τα χριστιανικά "όπλα" εναντίον των ειδικών των "όπλων" αυτών, που είναι οι χριστιανοί ιμπεριαλιστές. Οι ιμπεριαλιστές ελέγχουν τα κεφάλαιά τους και οι ίδιοι είναι αυτοί οι οποίοι αποφασίζουν για την παιδεία που θα λάβουν τα θύματά τους.

Όταν το "αφεντικό" σου είναι ταυτόχρονα και "δάσκαλός" σου, ελάχιστες πιθανότητες έχεις ν' απαλλαγείς από αυτόν. Πάντα θα βρίσκεται "μπροστά" από εσένα και πάντα θα έχει τη δυνατό­τητα να σε "τιμωρεί". Δεν βλέπουμε δηλαδή πώς θα μπορούσαν ένα Κονγκό ή μια Βενεζουέλα να ξεφύγουν από τη μοίρα τους. Όταν προσαρμόζεις το σύστημά σου —και μάλιστα με πάθος— στις βασικές χριστιανικές αρχές, πώς θα μπορούσες ν' απαλλαγείς από τον χριστιανικό ιμπεριαλισμό; Όταν εξαιτίας των αρχών αυτών διατηρείς στο εσωτερικό σου συνθήκες ταξικής αδικίας, πώς θα μπορούσες να ξεκινήσεις αγώνα εναντίον της εθνικής αδικίας; Όταν διατηρείς τα φέουδά σου εις βάρος του λαού σου, φιλώντας τα χέρια των παπάδων, πώς θα πολεμήσεις αυτούς που διατηρούν τον ιμπεριαλισμό εις βάρος των λαών, φιλώντας τα χέρια του ίδιου του Πάπα;

Στο σημείο αυτό βρίσκεται η ιδιαιτερότητα της Ελλάδας. Η Ελλάδα είχε την τύχη να διαχει­ρίζεται ως κληρονόμος παιδαγωγικά "εργαλεία" μη χριστιανικά. "Εργαλεία" που προϋπάρχουν του χριστιανισμού. Μπορεί στο βασικό επίπεδο ν' ανήκει στον χριστιανικό κόσμο, αλλά η "τύχη" της είναι το επιπλέον "παράθυρο" που έχει στον "οίκο" της. Ένα "παράθυρο", το οποίο της επιτρέπει να βλέπει τον κόσμο μακριά από την υποχρεωτική για όλους τους υπόλοιπους χριστιανική "θέα". Εξακολουθεί να "βλέπει" τον κόσμο μέσα από τα θλιβερά "μάτια" του Αβραάμ ή του Ισαάκ —όπως συμβαίνει με όλους τους χριστιανούς— αλλά μπορεί να "βλέπει" έστω και κλεφτά έστω και αποσπασματικά τον κόσμο μέσα από τα καθαρά "μάτια" του Οδυσσέα ή του Αχιλλέα. Μπορεί να βλέπει ταυτόχρονα καί τον κόσμο της υποταγής καί τον κόσμο της αμφισβήτησης. Μπορεί να βλέπει ταυτόχρονα τον κόσμο όπου υπάρχει η "τιμωρία" των μόνιμων ισχυρών, αλλά και τον κόσμο όπου οι ισχυροί και οι αδύναμοι εναλλάσσονται στους ρόλους τους εν μέσω συγκρούσεων.

Αυτός είναι και ο λόγος που η Ελλάδα διαφοροποιείται από τα υπόλοιπα κράτη. Δεν είναι θέμα ρατσισμού. Δεν είναι θέμα "ανωτερότητας". Όπως δεν υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι γεν­νιούνται "ανώτεροι" από κάποιους άλλους, έτσι δεν υπάρχουν και λαοί που να γεννιούνται "ανώτεροι" από κάποιους άλλους. Όμως, ενώ δεν υπάρχουν "ανώτεροι" άνθρωποι, υπάρχουν "ανώτερες" γνώσεις, οι οποίες μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους ισχυρότερους. Ενώ δεν υπάρχουν εκ γενετής "ανώτεροι" άνθρωποι, υπάρχουν τα μέσα τα οποία δίνουν στους ανθρώπους μια επίκτητη "ανωτερότητα". Μέσα, τα οποία βελτιώνουν τα χαρακτηριστικά τους, σε σημείο που αγγίζουν τα "όρια" του ανθρώπινου είδους. Όπως υπάρχουν μέσα τα οποία οδηγούν τον άνθρωπο στην καχεξία, έτσι υπάρχουν και μέσα που τον οδηγούν στη ρώμη.

Όπως η γυμναστική μπορεί να βελτιώσει το ανθρώπινο σώμα, έτσι μπορεί και η γνώση να βελτιώσει το ανθρώπινο πνεύμα. Η Ελλάδα σ' αυτό το σημείο υπερτερεί. Γι' αυτόν τον λόγο δεν βρίσκεται στην ίδια θέση με τους υπόλοιπους λαούς. Ξεκινάει με άλλα "εφόδια" κι αυτό σημαίνει διαφορετικές απαιτήσεις. Οι χριστιανικοί λαοί καθηλώνονται στην πνευματική "καχεξία" του φανα­τικού θρησκόληπτου, ενώ η Ελλάδα "γυμνάζεται" με το ελληνικό πνεύμα. Οι χριστιανικοί λαοί "δένονται" μέχρις "ακινησίας" με τη δογματική Παλαιά Διαθήκη, ενώ οι Έλληνες "τρέχουν", ακο­λου­θώντας τα Ομηρικά Έπη.

Γι' αυτό τον λόγο υπάρχουν οι απαιτήσεις. Τα πάντα είναι θέμα λογικής. Είναι άλλο πράγμα ν' αργοπεθαίνει από μια κοινή αρρώστια ένας αγράμματος άνθρωπος και άλλο πράγμα να παθαίνει το ίδιο κάποιος ο οποίος έχει εκπαιδευτεί να είναι γιατρός. Ο πρώτος είναι ένας αδύναμος άνθρωπος, ο οποίος δεν μπορεί ν' αλλάξει τη μοίρα του, ενώ ο δεύτερος είναι ένας βλάκας, όταν δεν χρησιμοποιεί τη γνώση του για τον ίδιο στόχο. Όταν κάποιος έχει εκπαιδευτεί να σώζει ανθρώπους από αρρώστιες, είναι τουλάχιστον βλακώδες να μην μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με την Ελλάδα. Η "εκπαίδευσή" της την τοποθετεί σε διαφορετική αφετηρία από κάποιους άλλους λαούς. Η "εκπαίδευσή" της δημιουργεί άλλου είδους υποχρεώσεις καί απέναντι στον εαυτό της καί απέναντι σε τρίτους.

Αυτή η εκπαίδευση έχει φτάσει πλέον η ώρα ν' αποδώσει καρπούς. Η Ελλάδα μπορεί να "αυτοθεραπευτεί" και ν' ανοίξει η ίδια τον "δρόμο" για τη "θεραπεία" και των υπολοίπων λαών. Μπορεί να γίνει "οδηγός" για τα υπόλοιπα κράτη. Μπορεί σε πρώτη φάση να σώσει τον εαυτό της και στη συνέχεια ν' αναζητήσει την απόλυτη δόξα. Τη δόξα που αναζήτησαν και οι αρχαίοι Έλληνες και ακόμα τους "θυμούνται" οι λαοί. Τη δόξα, που δεν προκύπτει από γενετικό θαύμα, αλλά από την "εκπαίδευση". Την εκπαίδευση, η οποία συνδέει με τον πιο απόλυτο τρόπο τους αρχαίους Έλληνες με τους σύγχρονους απογόνους τους.

Για να θεραπευτεί όμως κάποιος, θα πρέπει ν' ακολουθήσει κάποια βήματα, που είναι πάντα τα ίδια. Μπορείς να θεραπευτείς, χωρίς να κάνεις διάγνωση; Μπορείς να θεραπευτείς, χωρίς να γνωρίζεις τι ακριβώς καλείσαι ν' αντιμετωπίσεις; Όχι βέβαια. Στην περίπτωσή μας, δηλαδή, πολύ πριν ξεκινήσει κάποιος να προτείνει το τι πρέπει ν' αλλάξουμε, θα πρέπει να μπορεί να περιγράψει την υπάρχουσα κατάσταση. Θα πρέπει να μπορεί να περιγράψει τη "νόσο" και βέβαια να επιβεβαιώσει τα "συμπτώματά" της. Αυτό σημαίνει ότι, πολύ πριν αρχίσουμε να περιγράφουμε το μέλλον, θα πρέπει να επιχειρήσουμε μια βαθιά "βουτιά" στο παρελθόν. Μια "βουτιά", η οποία απαιτεί μεγάλη γενναιότητα. Γιατί; Γιατί πάντα απαιτεί γενναιότητα η αυτοκριτική. Είναι απαραίτητη η αυτοκριτική, γιατί σε άλλη περίπτωση δεν μπορεί να έρθει η λυτρωτική αυτοκάθαρση, η οποία είναι το πρώτο και υποχρεωτικό βήμα που οδηγεί στο στόχο μας.

Τι βλέπουμε σ' αυτήν τη "βουτιά"; Ότι από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής της η καθ' ημάς Ελλάδα και κατά κόσμον Γραικία ήταν μια "Μπανανία" των Δυτικών. Ο πιο διάσημος χαφιές της Δύσης και κυρίως των Άγγλων στην ανατολική Μεσόγειο. Το πιο ιστορικό "τίποτε" ανάμεσα στα "τίποτε" της εποχής της αποικιοκρατίας. Από την πρώτη στιγμή που απελευθερωθήκαμε μέχρι σήμερα είμαστε "δεμένοι" στο άρμα τους. Μέσα από νεφελώδεις καταστάσεις και απίστευτα "παπατζηλίκια" μας δέσμευσαν σε υποχρεώσεις, που μας οδήγησαν στην υποτέλεια. Ακόμα και τα πρώτα δάνεια που πήραμε για την απελευθέρωσή μας, μέσα σ' αυτά τα πλαίσια υποχρεώσεων μας δόθηκαν. Μας έδωσαν τα δάνεια —και βέβαια όχι χαριστικά— και από τότε μέχρι σήμερα μας επιβάλουν την πολιτική τους. Ακόμα και τα πρόσωπα τα οποία μας κυβερνούν αποτελούσαν κι εξακολουθούν ν' αποτελούν δικές τους επιλογές.

Από τον Όθωνα και τους Γκλύξμπουργκ μέχρι τους σημερινούς "χαρισματικούς" ηγέτες μας, οι πάντες αποτελούσαν επιλογές των Δυτικών. Οι φανατικοί αγγλόφιλοι "Άρμανσμπεργκ", είτε επίσημα είτε ανεπίσημα, δεν έπαψαν ποτέ να μας κυβερνούν. Τα ονόματά τους είναι αυτά που αλλάζουν και όχι η φύση τους. Η μόνη διαφορά η οποία παρουσιάστηκε μέσα στο χρόνο έχει σχέση με τις διαδικασίες και όχι με την ουσία των πραγμάτων. Κάποτε ο ελληνικός λαός αντι­μετωπιζόταν από τους ιμπεριαλιστές σαν ένα "έρμα" χωρίς βούληση και χωρίς κανένα δικαίωμα, ενώ τώρα αντιμετωπίζεται επίσης σαν "έρμα" χωρίς βούληση, αλλά με το δικαίωμα να "επικυρώνει" με την ψήφο του τις ξένες επιλογές.

Κάποτε αρκούσε μια εντολή των Άγγλων και η Ελλάδα ξεκινούσε πολέμους για τη "δόξα" της. Τα σχέδια των Άγγλων μας οδηγούσαν σε "θριάμβους" και "καταστροφές". Όταν συνέφερε τους Άγγλους, "θριαμβεύαμε". Όταν δεν τους συνέφερε, είχαμε "ατυχείς" πολέμους και εθνικές καταστροφές. Δεν πλήρωναν τζάμπα οι Άγγλοι τα παριζιάνικα ξενοδοχεία του Βενιζέλου. Κάποτε αρκούσε να θυμώσουν οι Άγγλοι και κάποιοι Έλληνες πέθαιναν με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτά δεν γίνονταν πριν από αιώνες, ώστε να θεωρούμε ότι δεν μας αφορούν. Πριν από μερικές δεκαετίες γίνονταν. Οι Γερμανοί κατακτητές εγκατέλειπαν την Ελλάδα και οι Εγγλέζοι σκότωναν στους δρόμους Έλληνες πολίτες. Οι ναζιστές έφευγαν και τα εγγλέζικα πλοία σημάδευαν την Αθήνα από τον Πειραιά.

Αυτά γίνονταν πάντα από την ίδρυση κι εντεύθεν της "Μπανανίας" της Γραικίας. Οι Εγγλέζοι κυβερνούσαν και οι Γραικοί υποτάσσονταν. Οι Εγγλέζοι διόριζαν τους τοπικούς "λόρδους" και ο λαός απλά " δάγκωνε" με πάθος το μολύβι. Αυτούς τους "λόρδους" κληρονόμησαν οι Αμερικανοί, όταν παρέ­λαβαν την ιμπεριαλιστική "σκυτάλη" από τους Άγγλους. Έπρεπε να φτάσουμε στη μετα­πο­λίτευση, για ν' αλλάξουν έστω και θεωρητικά τα πράγματα. Επειδή οι Αγγλοσάξονες εκατέρωθεν του ωκεανού είχαν "λερωμένη" τη φωλιά τους για τη χούντα και επειδή οι καιροί ήταν δύσκολοι γι' αυτούς, αναγκάστηκαν να μας παραχωρήσουν δικαιώματα. Το "έρμα" θα είχε πλέον το τυπικό δικαίωμα να επικυρώνει τις δικές τους αποφάσεις. Αυτή η τυπική "επικύρωση" ήταν το μόνο πραγματικό δικαίωμα το οποίο κερδίσαμε μέσα στο χρόνο. Μια "επικύρωση", που, όταν δεν έρχεται, τους κάνει έξαλλους και βέβαια τους εμφανίζει απειλητικούς.

Όλοι είδαμε τι έγινε με το πρόσφατο δημοψήφισμα της Κύπρου. Για όσο διάστημα ήταν σίγουροι ότι το κυπριακό "υποκατάστημα" της "Μπανανίας" τους θα έλεγε "Ναι" στο σχέδιο Ανάν, ήταν όλο χαμόγελα και κολακείες. Το θεωρούσαν σχεδόν δεδομένο ότι η "επικύρωση" θα έρθει. Θεωρούσαν δεδομένο ότι οι λακέδες τους θα έπειθαν τον κυπριακό λαό να ψηφίζει ένα σχέδιο το οποίο ήταν κραυγαλέα εις βάρος των συμφερόντων του. Θεωρούσαν δεδομένο ότι οι ίδιοι οι Κύπριοι θα προσυπέγραφαν την πράξη "θανάτου" τους. Είχαν συνηθίσει —ως μοντέρνοι "πασάδες"— να τους παρακαλάνε τα θύματά τους να τα "σφάξουν" για ν' "αγιάσουν". Όταν αυτό δεν έγινε, η συμπεριφορά τους άλλαξε. Τα χαμόγελα "πάγωσαν". Τις κολακείες τις διαδέχθηκαν οι απειλές. Αυτοί οι οποίοι γίνονται πλούσιοι, "πουλώντας" δημοκρατία, έγιναν έξαλλοι όταν οι Κύπριοι έκαναν χρήση αυτού του "προϊόντος". Όταν οι Κύπριοι, μέσα στα πλαίσια της δημο­κρατίας, διαφώνησαν με τις επιλογές τους και ψήφισαν υπέρ των συμφερόντων τους.

Προφανώς η δημοκρατία γι' αυτούς είναι χρήσιμη μόνον για να νομιμοποιεί προειλημμένες αποφάσεις. Όταν προειλημμένες αποφάσεις —οι οποίες λαμβάνονται από λίγους μέσα σε απόκρυφα "δωμάτια"— τις υιοθετεί ο "κυρίαρχος" λαός και με την ψήφο του τις "χρεώνεται" ο ίδιος. Όταν με την ψήφο του δίνει δημοκρατικό "επίχρισμα" σε φασιστικές πρακτικές, οι οποίες μένουν αναλλοίωτες μέσα στο χρόνο. Μόνον σ' αυτήν την περίπτωση σπεύδουν όλοι αυτοί να δώσουν συγχαρητήρια σε έναν λαό για τη δημοκρατική του συνείδηση. Μόνον σ' αυτήν την περίπτωση "υμνούν" οι φασίστες την "υπέροχη" δημοκρατία.

Η τύχη του κυπριακού λαού —και κατ' επέκταση ολόκληρου του ελληνισμού— οφείλεται στο γεγονός ότι οι καιροί είναι πλέον δύσκολοι για "πρίγκιπες". Αυτές οι απειλές δεν μπορούν να μετουσιωθούν σε πράξεις και είναι καταδικασμένες να μείνουν κενές περιεχόμενου. Γιατί; Γιατί συμβαίνει αυτό το οποίο είπαμε στην αρχή του κειμένου. Δεν υπάρχουν χρήματα. Για να πραγματοποιηθούν οι απειλές, πρέπει να υπάρχουν χρήματα. Για να εφαρμοστεί ο ιμπεριαλισμός, πρέπει να έχει την οικονομική δυνατότητα να απειλεί τους πάντες γύρω του. Αυτό σήμερα δεν μπορεί να γίνει, εξαιτίας πολλαπλών σφαλμάτων στα οποία υπέπεσαν οι σημερινοί κυρίαρχοι του κόσμου.

Οι ερασιτέχνες "πλανητάρχες", σε μια κρίσιμη στιγμή για το μέλλον του παγκόσμιου συστήματος, κατάφεραν και είναι "στεγνοί". Είναι απόλυτα αδύναμοι να εφαρμόσουν την οποια­δήποτε πολιτική. Το τραγικό γι' αυτούς είναι ότι η αδυναμία τους προέρχεται από δικές τους επιλογές. Δεν είχαν τι να κάνουν και πήγαν μόνοι τους κι έβγαλαν τα "μάτια" τους στο Ιράκ. Η ζημιά που υπέστησαν είναι τεράστια και μάλιστα είναι διπλή. Δεν είναι μόνον η προφανής οικονομική ζημιά. Δεν είναι μόνον ότι καθηλώθηκαν σε μια κατάσταση που τους οδηγεί σε μια τεράστια οικονομική "αιμορραγία". Το χειρότερο είναι ότι αποκάλυψαν τις αδυναμίες του σύγχρο­νου ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού. Αποκάλυψαν ότι δεν μπορείς πλέον —όσο ισχυρός κι αν είσαι— να φέρεσαι ως νέα Ρώμη, που κατακτά ό,τι επιθυμεί. Καμία πολεμική "μηχανή" σήμερα, όσο "υπέροχη" κι αν είναι με βάση την "ολμπράιτια" λογική, δεν μπορεί φέρει τα αποτελέσματα που επιθυμεί ο κάτοχός της.

Αυτό αποκαλύφθηκε στο Ιράκ. Οι Αμερικανοί, μόλις κέρδισαν την τελευταία στρατιωτική μάχη, άρχισαν να χάνουν τον πόλεμο. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά του ιμπεριαλισμού. Οι Αμερικανοί απομυθοποίησαν τα φόβητρα του ιμπεριαλισμού. Οι λαοί κατάλαβαν ότι κανένας πλέον δεν έχει τη δυνατότητα να αφανίσει κανέναν. Ακόμα και το πιο ασήμαντο κράτος μπορεί ν' αντισταθεί στον ιμπεριαλισμό και να κάνει "ασύμφορη" την επιλογή του να του επιτεθεί. Αυτό ήταν το μέγα σφάλμα των Αμερικανών. Έβαλαν "ιδέες" σε όλους τους εχθρούς τους. Τώρα —και με θαμπή πλέον την "εικόνα" τους— πρέπει να τελειώσουν το θέμα του Ιράκ. Αυτό όμως δεν είναι εύκολο και βέβαια καθόλου φτηνό. Έχουν "μπλέξει" και δεν είναι εύκολο να φύγουν από εκεί χωρίς απώλειες.

Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Γιατί; Γιατί οι ιμπεριαλιστές με μια πανάκριβη επιλογή, όχι μόνον δεν μπόρεσαν ν' αποσπάσουν κέρδος και βέβαια να ισχυροποιηθούν, αλλά με τεράστια ζημιά χάλασαν και την "εικόνα" τους. Σήμερα τα πράγματα είναι πραγματικά τραγικά γι' αυτούς. Ό,τι και να κάνουν, θα υποστούν τεράστια ζημιά. Αν παραμείνουν στο Ιράκ, θα εξακολουθήσουν να "αιμορραγούν" οικονομικά κι αν φύγουν, θα θέσουν τα θεμέλια για τη μελλοντική τους κατα­στροφή. Το πρώτο είναι προφανές. Η αντίσταση του γενναίου ιρακινού λαού δεν τους επιτρέπει να θέσουν σε εφαρμογή τον σχεδιασμό που θα τους έδινε κέρδη. Δεν τους επιτρέπει ούτε ν' αρπάξουν τζάμπα το ιρακινό πετρέλαιο και ούτε βέβαια να το διοχετεύσουν στη Χάιφα, για να πάρουν μερίδιο και οι "κολλητοί" τους οι Εβραίοι.

Το δεύτερο έχει σχέση με τις επιλογές του ιρακινού λαού σε περίπτωση που οι Αμερικανοί εγκαταλείψουν το Ιράκ. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι τα ιρακινά "σκουπίδια", που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές στο χρόνο της κατοχής, δεν θα επιβιώσουν ούτε μία μέρα χωρίς την προστασία τους. Την επομένη της αποχώρησης των Αμερικανών, οι ομοεθνείς τους Ιρακινοί θα τους πιούν στην κυριολεξία το "αίμα". Αν δεν προλάβουν να εγκαταλείψουν εγκαίρως τη χώρα, θα σφαγια­σθούν μέχρις ενός. Αυτά είναι δεδομένα για τέτοιου είδους περιπτώσεις. Αυτό δεν έχει σχέση με το πολιτισμικό επίπεδο των λαών, όπως νομίζουν οι αφελείς και όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι χαφιέδες, οι οποίοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τον πολιτισμό, για ν' αποφύγουν την τιμωρία της δικής τους βαρβαρότητας. Είναι θέμα προδοσίας. Δεν είναι θέμα βαρβαρότητας ή ανθρωπισμού. Είναι θέμα επιβίωσης και άρα ενστίκτων. Όποιος προδίδει έναν λαό, είναι πρακτικά αδύνατον να επιβιώσει ανάμεσά του. Όταν αδερφός προδίδει αδερφό, η προδοσία είναι διπλή. Ακόμα κυκλοφορούν με ψεύτικα ονόματα στην αγορά της Φλωρεντίας οι Έλληνες δοσί­λογοι της ιταλικής κατοχής.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι, στην περίπτωση αυτήν, η οποιαδήποτε νέα ηγεσία που θα προκύψει στο Ιράκ, θ' ακολουθήσει καθαρά αντιαμερικανικές επιλογές. Δεν είναι μόνον ότι οι Αμερικανοί θα χάσουν τους λακέδες τους —και άρα τη δυνατότητα επιρροής στο Ιράκ— αλλά το χειρότερο είναι ότι θα δώσουν μόνιμο αντιαμερικανικό "χρώμα" στις επιλογές αυτού του κράτους. Τα πετρέλαια του Ιράκ είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα τα πάρουν οι Ευρωπαίοι. Οι Ιρακινοί θ' ακολουθήσουν την πολιτική του Σαντάμ. Θ' ακολουθήσουν την πολιτική που οδήγησε τους Αμερικανούς στην επέμβαση. Η διαφορά όμως είναι ότι οι Ιρακινοί είναι πλέον "βρεγμένοι" και δεν μπορείς να τους απειλείς με "νεροπίστολο".

Οι Ιρακινοί γνώρισαν το πιο απάνθρωπο πρόσωπο του πολέμου και μέσα σ' αυτόν έκαναν τις επιλογές τους. Γνώρισαν την ήττα της απόλυτης αδυναμίας και δεν μπορείς πλέον να τους απειλείς με φόβητρο την απειλή του πολέμου. Οι Αμερικανοί "έκαψαν" το "χαρτί" τους και δεν θα μπορούν πλέον να το χρησιμοποιήσουν στο μέλλον. Ταυτόχρονα, με τις σημερινές ηλιθιότητές τους, έχουν δημιουργήσει έντονο αντιαμερικανικό αίσθημα στον αραβικό κόσμο και ως εκ τούτου δεν μπο­ρούν να παίξουν εις βάρος του Ιράκ εθνικιστικού τύπου παιχνίδια με γειτονικά κράτη. Όταν ως κατακτητές δεν μπορούν να εκμεταλλευτούν το υπάρχον μίσος μεταξύ Σουνιτών και Σιητών, ευνόητο είναι ότι ως εξωγενείς παράγοντες δεν μπορούν να παίξουν το εθνικιστικό παιχνίδι τους. Η παρουσία τους δημιουργεί τόσο έντονο αντιαμερικανισμό στον αραβικό κόσμο, που οι Άραβες ακόμα και τον διάβολο μπορούν να ανεχθούν σε σχέση με τους Αμερικανούς και τους "κολλητούς" τους Σιωνιστές.

Όλα αυτά αντιλαμβανόμαστε ότι είναι η τύχη μας σήμερα. Μπορούμε να είμαστε καί ανυπάκουοι καί αντιδραστικοί χωρίς πραγματικό ρίσκο. Από τη στιγμή που υπάρχει αυτή η δυνα­τότητα, το μόνο το οποίο απομένει είναι να γνωρίζουμε τι ακριβώς επιθυμούμε και πώς ακριβώς να το κάνουμε. Τι επιθυμούμε; Αυτό το οποίο θεωρούμε βέβαιο ότι θα κάνει ο ιρακινός λαός. Να καθαρίσουμε την πατρίδα μας από τους λακέδες των Αμερικανών. Να τιμωρήσουμε τους προδότες. Απλά για τους Ιρακινούς είναι εύκολο να βρούνε και να εξουδετερώσουν τους λακέδες των Αμερικανών, ενώ για εμάς δεν είναι και τόσο εύκολο, χωρίς να γνωρίζουμε την κατάλληλη μεθοδολογία.

Όταν αναζητάς σκουλήκια, πρέπει να ξέρεις πού να ψάχνεις. Δεν ψάχνεις πάνω στην καυτή άσφαλτο. Ψάχνεις στα μέρη όπου μπορείς να τα βρεις. Ψάχνεις στις λάσπες και κάτω από τις υγρές πέτρες. Ψάχνεις σε μέρη όπου μπορούν να επιβιώσουν και αισθάνονται ασφαλή. Άρα, αναζητώντας τα ελληνικά "σκουλήκια" των Αμερικανών, που κατατρώγουν το ελληνικό σώμα, πρέπει να γνωρίζουμε πού να τα ψάχνουμε. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό το οποίο λέμε; Το εξής απλό. Αναζητώντας τους χαφιέδες, θα πρέπει κατ' αρχήν να εξασφαλίσεις μια "υποψία" προδο­σίας. Αναζητάς ενδείξεις ότι κάποιοι μπορεί να κάνουν πράγματα, τα οποία είναι υπέρ των συμφερόντων τρίτων.

Η αναζήτηση αυτή, που μοιάζει με "ψηλάφηση", ξεκινάει πάντα από τις ιδιαίτερες προτιμήσεις που μπορούν να έχουν αυτοί οι τρίτοι. Όταν δηλαδή στόχος των Αμερικανών είναι να ελέγξουν την οποιαδήποτε χώρα, βασικό είναι να γνωρίζεις με ποιους προτιμάνε να συνεργάζονται. Βασικό είναι να γνωρίζεις ποιους στηρίζουν στις μάχες τους. Οι προτιμήσεις των Αμερικανών φαίνονται στις επιλογές των ΜΜΕ τους και στις επιλογές της τοπικής πρεσβείας.

Σ' ό,τι αφορά το πρώτο, συμβαίνει το εξής: Τα αμερικανικά ΜΜΕ, εν αντιθέσει προς κάποια άλλα άλλων χωρών, δεν έχουν καμία σχέση με την έννοια της ενημέρωσης. Είναι καθαρά μηχανισμοί προπαγάνδας και υπηρετούν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Ως ιδιοκτησίες ανήκουν στο βιομηχανικό κατεστημένο των ΗΠΑ και υπηρετούν απροκάλυπτα τα συμφέροντά του. Πιέζουν κράτη και κυβερνήσεις, για να "σπρώξουν" τα προϊόντα των ιδιοκτητών τους. Κάθε φορά που οι Αμερικανοί προσπαθούν να πουλήσουν κάτι, τα Αμερικανικά ΜΜΕ ανακαλύπτουν το "πρόβλημα".

Από αυτό το "σπρώξιμο" μπορεί να καταλάβει κάποιος ποιους προτιμάνε. Έχει δει κανένας διθυραμβικό δημοσίευμα της Ουάσιγκτον Ποστ ή της Νιου Γιόρκ Τάιμς υπέρ του Πάγκαλου; Υπέρ του Τσοχατζόπουλου, του Μολυβιάτη ή του Κακλαμάνη; Οι αμερικανικοί διθύραμβοι πάντα αφο­ρούν συγκεκριμένους Έλληνες. Αυτά τα μέσα "αποκάλυψαν" στον ελληνικό λαό την αξία για παρά­δειγμα του Γιωργάκη. Οι Έλληνες τον Γιωργάκη τον γνωρίζουν. Τον γνωρίζουν από την εποχή που έχασκε πίσω από έναν πατέρα, ο οποίος ούτε να τον βλέπει δεν ήθελε. Θεωρούσαν και θεωρούν ότι του αξίζουν συγχαρητήρια όταν απλά καταφέρνει και στέκεται στα δυο του πόδια. Μέχρι εκεί. Από τους Αμερικανούς ανακάλυψαν οι Έλληνες ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί και να ηγηθεί της χώρας τους. Από την Εβραία Ολντμπράιτ έμαθαν ότι είναι ικανός να διαχειριστεί την τύχη αυτής της χώρας.

Τα ανάλογα συνέβησαν και με την περίπτωση της Ντόρας. Μόνον αυτή εξασφαλίζει από την πλευρά της ΝΔ τα διθυραμβικά δημοσιεύματα των Αμερικανικών ΜΜΕ. Από αυτά τα δημο­σιεύματα, που αναπαράγονται από τα τοπικά ΜΜΕ, μάθαμε για τα προσόντα της. Οι Έλληνες τη Ντόρα τη γνώριζαν σαν τη γυναίκα που τηγάνιζε ψάρια για να φάει ο Μπακογιάννης. Την είδαν στη δημόσια ζωή μετά τον θάνατό του και μετά από έναν χυδαίο αγώνα εκμετάλλευσης του ονόματος του νεκρού. Ξεκίνησε την πορεία της "κλαίγοντας" κι αναζητώντας "εισπράξεις" από την Ευρυτανία και μετά πήγε στην Αθήνα για τα σίγουρα. Την είδαν να "διακρίνεται" μέσα στους μηχανισμούς της ΝΔ με το θράσος του παιδιού του αφεντικού. Εξασφάλισε ευκαιρίες και χρόνο να εκπαιδευτεί τεράστιο. Αυτά όλα τα γνώριζαν οι Έλληνες. Από τους Αμερικανούς έμαθαν ότι αυτό το "κορίτσι" είναι "ικανό". Οι Αμερικανοί μας "έπεισαν" ότι πρόκειται περί μιας "θεάς". Οι Αμερικανοί μας έπεισαν ότι αξίζει σ' αυτήν τη "σιδηρά κυρία" ακόμα και να μας κυβερνήσει. Ο ίδιος ο Μπους Τζούνιορ την χάιδεψε στο κεφάλι, δίνοντάς της το "χρίσμα"-προβάδισμα έναντι των εσωκομματικών αντιπάλων της.

Τα ανάλογα συμβαίνουν και με τις προτιμήσεις της τοπικής πρεσβείας. Ο εκάστοτε Αμερικανός πρέσβης φέρεται με ιδιαίτερο τρόπο σ' αυτές τις δύο οικογένειες. Με τον Αμερικανό πρέσβη ο Γιωργάκης έβλεπε από την τηλεόραση τον Σημίτη να του ανοίγει τον "δρόμο". Από τον Αμερικανό πρέσβη έμαθε ότι ήταν "έτοιμος" ν' αναλάβει την ηγεσία του κόμματος. Τα ίδια περίπου συμβαίνουν και με το Μητσοτακαίηκο. Ο εκάστοτε πρέσβης είναι κάτι σαν οικογενειακός τους "φίλος". Με το που διορίζεται στη θέση του, μεταφέρει "χαιρετισμούς" από την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Με το που αντιμετωπίζει πρόβλημα η οικογένεια, τη βοηθούν οι "φίλοι". Θυμάστε την περιπέτεια υγείας του Μητσοτάκη; Οι Αμερικανοί "φίλοι" του φρόντισαν για όλα.

Μέσω της αμερικανικής πρεσβείας πήγε εκεί όπου πήγε κι εξασφάλισε θεραπεία καλύτερη και από Αμερικανό αξιωματούχο. Γι' αυτό είναι οι "φίλοι". Για τη δύσκολη "ώρα". Τέτοιες "φιλικές" εξυπηρετήσεις πρέπει να γίνονται σε όλα τα επίπεδα. Τα παιδιά του Μητσοτακαίηκου σπουδάζουν στο πανάκριβο Χάρβαρντ. Το πιο πιθανό είναι να μην πληρώνουν φράγκο και να έχουν εξασφα­λίσει "υποτροφία" με τις ευλογίες του τοπικού πρέσβη. Τι σπουδάζουν; Μήπως γιατροί ή μηχανικοί, για να γίνουν επιστήμονες; Όχι βέβαια. Έχουν το κράτος σαν οικογενειακή περιουσία και γι' αυτό σπουδάζουν "κυβερνητική". Είναι βέβαιοι ότι θα τους χρειαστεί αυτή η εξειδίκευση.

Όλα αυτά είναι αρκετά για κάποιον πονηρό να καταλάβει ορισμένα πράγματα. Οι εξυπηρε­τήσεις και οι βοήθειες δεν είναι ποτέ δωρεάν. Όταν αυτός ο οποίος τις κάνει είναι ισχυρός, πάντα πρέπει ν' αναζητιούνται οι κρυφοί του στόχοι. Όλα αυτά μας βοηθούν να βρούμε έναν "δρόμο" στην αναζήτηση των χαφιέδων. Από εκεί και πέρα αρχίζει η πραγματική αναζήτηση. Όλοι αυτοί, που ευνοούνται από αυτούς, "χρωστάνε". Άρα πρέπει να βρεις, αν και κατά πόσο ανταποδίδουν τα οφειλόμενα. Όταν ένα θετικό και μακροσκελές δημοσίευμα στην Ουάσιγκτον Ποστ μπορεί να σου εξασφαλίσει το πολιτικό σου μέλλον, ευνόητο είναι ότι πρέπει ν' ανταποδώσεις.

Σ' αυτήν την ανταπόδοση ψάχνεις την προδοσία. Άρα, αναζητώντας τους χαφιέδες των Αμερικανών, δεν τους αναζητάς σε θέματα που μπορούν να καλυφθούν. Σε θέματα που μπορούν να παραστήσουν τους φανατικούς δημοκράτες ή πατριώτες. Αυτοί όλοι έχουν γίνει πλούσιοι, παριστάνοντας άλλοτε τους κομμουνιστοφάγους και άλλοτε τους τουρκοφάγους. Οι καλύτεροι προδότες είναι πάντα επαγγελματίες σε θέματα πλειοδοτικών πατριωτικών ή δημοκρατικών διαγωνισμών. Είναι πάντα "ευαίσθητοι" για όλα τα ζητήματα που τους προσφέρουν δωρεάν διαφήμιση και τους δίνουν κάλυψη. Τους προδότες τους αναζητάς πάντα σε θέματα που είναι υποχρεωμένοι από τα "αφεντικά" τους ν' αποκαλυφθούν. Πού είναι υποχρεωμένοι να βγουν και να υποστηρίζουν τα αμερικανικά συμφέροντά εις βάρος των Ελλήνων.

Αν δηλαδή ένας πολιτικός είναι χαφιές των Αμερικανών, δεν τον αναζητάς στις απόψεις του για το ασφαλιστικό ή για την οικιστική πολιτική. Τον χαφιέ των Αμερικανών τον αναζητάς σε θέματα που είναι ζωτικής σημασίας για την αμερικανική πολιτική. Σε θέματα που είτε υπηρετούν απευθείας την αμερικανική πολιτική είτε τη βοηθούν στην άσκησή της. Θέματα, όπως για παρά­δειγμα είναι το θέμα της Κύπρου, το οποίο έχει απευθείας σχέση με τα αμερικανικά συμφέροντα. Θέματα, όπως είναι για παράδειγμα το θέμα της τρομοκρατίας, το οποίο υποβοηθά την αμερικα­νι­κή ιμπεριαλιστική πολιτική. Όταν γνωρίζει κάποιος πώς λειτουργεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, μπορεί να γνωρίζει τις ανάγκες αυτού του σχεδιασμού. Μπορεί να γνωρίζει για παράδειγμα ποιες είναι οι απαιτήσεις του από την πλευρά των χαφιέδων του.

Οι Αμερικανοί ασκούν τον ιμπεριαλισμό τους με έναν σχετικά απλοϊκό τρόπο. "Πουλάνε" δημοκρατία, ειρήνη και ασφάλεια. Αυτό είναι το "τρίπτυχό" τους. Αντιλαμβανόμαστε ότι, για να "πουλήσεις" αυτά τα προϊόντα, θα πρέπει να μπορείς να ελέγχεις το εσωτερικό των κρατών που λειτουργούν ως "αγορά" σου. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Το εξής απλό. Τη δημοκρατία οι Αμερικανοί την αντιλαμβάνονται με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Μισούν τις ιδεολογίες που είναι ξένες προς τη δική τους, όπως μισούν και τις εκπλήξεις από ανθρώπους τους οποίους δεν ελέγχουν. Επιθυμία τους —και μόνιμη επιδίωξή τους— είναι να μπορούν μέσα σε ένα στημένο "σκηνικό", όπου κυριαρχεί η δική τους ιδεολογία, να επιβάλουν τα πρόσωπα που θέλουν οι ίδιοι. Αυτό έχουν καταφέρει στις ΗΠΑ και αυτό προσπαθούν να επιβάλλουν και στον υπόλοιπο κόσμο.

Μέσα στα πλαίσια αυτής της λειτουργίας, προσπαθούν να εξαμερικανίσουν το σύνολο των κρατών. Των ανεπτυγμένων χωρών, τις οποίες βέβαια φοβούνται και όχι των "Μπανανιών" στις οποίες απλά διορίζουν τους δικτάτορες. Αυτός είναι ο βασικός τους στόχος. Να ευθυγραμμίσουν τα ανεπτυγμένα κράτη με τις ΗΠΑ. Όπως για παράδειγμα μέσα στις ΗΠΑ δεν υπάρχουν ιδεολογικές παρατάξεις που μάχονται για την εξουσία, έτσι επιθυμούν να γίνει και στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη, που, έχοντας μεγαλύτερη δημοκρατική παράδοση από τις ΗΠΑ, το πολιτικό σκηνικό λειτουργεί με βάση το ιδεολογικό υπόβαθρο των κομμάτων και άρα με βάση την παραταξιακή λογική.

Μέσα στην Ευρώπη τα κόμματα λειτουργούν με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, ο οποίος περιγράφεται στα καταστατικά τους. Τα κόμματα έχουν τα ιδεολογικά τους όργανα και αυτά ελέγχουν τα πάντα. Ελέγχουν από την ιδεολογική "γραμμή" που θ' ακολουθηθεί μέχρι και τις ηγεσίες που θ' αναλάβουν να φέρουν εις πέρας την αποστολή αυτήν. Οι λαοί δεν συμμετέχουν σ' αυτές τις διαδικασίες, γιατί υποτίθεται τα κόμματα διαθέτουν τους "φωτισμένους" ηγέτες, οι οποίοι θα οδηγήσουν τους λαούς στους ιδεολογικούς τους "παραδείσους".

Στις ΗΠΑ αντίθετα ο ιδεολογικός "παράδεισος" θεωρείται δεδομένος. Δεν υπάρχουν διαφο­ρετικές απόψεις γι' αυτόν. Οι πατέρες του αμερικανικού "έθνους" ήταν οι μόνοι οι οποίοι είχαν δικαίωμα ν' αποφασίσουν γι' αυτόν. Αυτοί συνέταξαν το Σύνταγμά τους και αυτό δεν αλλάζει με τίποτε. Οι ηγεσίες των κομμάτων είναι απλά εφήμεροι διαχειριστές αυτού του "παραδείσου". Είναι αυτοί που απλά θ' αποφασίσουν σε ποια "γωνιά" αυτού του "παραδείσου" θα καθίσει ο λαός. Εξαιτίας αυτής της ιδιαιτερότητας οι "φωτισμένοι" δεν δραστηριοποιούνται μέσα στα κόμματα. Οι "φωτισμένοι" των ΗΠΑ βρίσκονται εκτός κομμάτων. Στα ανώτερα "δώματα" της αμερικανικής "δημοκρατίας". Στα "δώματα" των εκλεκτών, που είναι απρόσιτα για τον "λαουτζίκο".

Τα διαχειριστικά προγράμματα δηλαδή των κομμάτων δεν καταρτίζονται από τα όργανά τους. Καταρτίζονται από "εκλεκτούς", οι οποίοι βρίσκονται στα γραφεία των πολυεθνικών, στα πανεπι­στήμια ή στα δικηγορικά γραφεία. Ως εκ τούτου τα αμερικανικά κόμματα είναι υποχρεωμένα να λειτουργούν με άλλον τρόπο. Τον συμμετοχικό. Για να μην αμφισβητεί ο λαός τους ιδιοκτήτες της αμερικανικής "δημοκρατίας", του προσφέρουν την ψευδαίσθηση της "συμμετοχής". Οι οπαδοί θεωρητικά αποφασίζουν για τον ηγέτη της προτίμησής τους. Γιατί θεωρητικά; Γιατί αυτοί οι οποίοι θα διεκδικήσουν το "χρίσμα" αποτελούν επιλογές της ίδιας ιδιοκτησίας. Αυτοί επιλέγονται μέσα από "γιορτές" της "δημοκρατίας", οι οποίες θα ήταν ασόβαρες ακόμα κι αν επρόκειτο για διαδι­κασία επιλογής διαχειριστή πολυκατοικίας.

Αυτή είναι η αμερικανική "δημοκρατία". Ο λαός απλά διαλέγει από τις επιλογές που του προσφέρονται αυτόν που θα τον οδηγήσει σε μια προαποφασισμένη επιλογή. Νομιμοποιεί αποφάσεις ανθρώπων τους οποίους δεν γνωρίζει καν. Από το "καλάθι" που του προσφέρουν οι "πατέρες" του θα διαλέξει απλά ανάμεσα στην "Coca-Cola" και την "Pepsi". Γιατί; Γιατί αυτοί οι οποίοι του προσφέρουν τις επιλογές αυτές είναι οι κύριοι και ιδιοκτήτες του. Στις ΗΠΑ δεν υπάρχει πραγματική δημοκρατία, γιατί δεν υπάρχει ισότητα μεταξύ των πολιτών. Στις ΗΠΑ δεν υπάρχει λαϊκή συνιδιοκτησία. Το κράτος ανήκει σε πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους. Όλοι οι υπόλοιποι είναι παραγωγές της "πράσινης κάρτας".

Αυτοί οι ιδιοκτήτες μόνοι τους αποφάσισαν ότι ο αμερικανικός λαός "διψάει" και δεν "πεινάει". Άρα ως "ελεύθερος" Αμερικανός πολίτης διαλέγεις "ελεύθερα" ανάμεσα σε "αναψυκτικά". "Σάντουιτς" δεν προβλέπεται, ακόμα κι αν το επιθυμεί η απόλυτη πλειοψηφία. Μόνον οι "πατέρες" έχουν το δικαίωμα ν' αποφασίζουν για τον "ανεύθυνο" λαό. Οι δημοκράτες "πατέρες" του αμερικανικού έθνους είναι οι ιδιοκτήτες των κομμάτων και οι ιδεολογικοί καθοδηγητές τους. Οι ίδιοι άνθρωποι, που έχουν τις πετρελαιοπηγές στο Τέξας ή τις βιομηχανίες στο Ντιτρόιτ, είναι οι ιδιοκτήτες των κομμάτων. Οι "ηγέτες", τους οποίους βλέπουμε ως τέτοιους, είναι τα αναλώσιμα διαχειριστικά όργανα που επιλέγονται από τους ιδιοκτήτες και "διορίζονται" από τους οπαδούς. Είναι ηγέτες μιας χρήσης και συνήθως ως πρόσωπα δεν είναι για τίποτε παραπάνω.

Από τη στιγμή που οι Αμερικανοί, για ν' ασκούν την πολιτική τους, θέλουν τον εξαμερικανισμό της ελληνικής πολιτικής σκηνής, ευνόητο είναι ότι θα βάλουν τους λακέδες τους να τον επιβάλουν. Αναγκαστικά δηλαδή θα πρέπει οι λακέδες τους ν' αποκαλυφθούν. Ποιος "εφεύρε" τη "συμμετο­χική δημοκρατία" στην Ελλάδα; Ποιος κατά παράβαση του Συντάγματος έβαλε τον λαό να συμμετάσχει σε μια απλή κομματική δραστηριότητα, που με βάση το καταστατικό του κόμματος δεν δικαιούται συμμετοχή; Ο Γιώργος Παπανδρέου. Ο Γιωργάκης, ο γιος της κυρίας Τσαντ. Αυτός, που θεωρεί προσωπική του επιτυχία το να στέκεται όρθιος.

Αντέδρασε κανείς σ' αυτήν την συνταγματική παρανομία; Ποιος θα έπρεπε πρώτος ν' αντιδράσει; Το κόμμα της αντιπολίτευσης, το οποίο είχε μια δεδομένη ηγεσία, που εκλέχθηκε με τον παραδοσιακό τρόπο και ως εκ τούτου τέτοιου είδους "νεωτερισμοί" την απειλούν. Αντέδρασε; Όχι βέβαια. Το χειρότερο δεν ήταν ότι δεν αντέδρασε αλλά ότι δεν μπόρεσε ούτε καν να σταματήσει τα μέλη της, τα οποία υποστήριξαν με θέρμη αυτόν τον σχεδιασμό. Ποιος ήταν ο πιο φανατικός "φαν" της νέας πρακτικής του; Η Θεοδώρα Μητσοτάκη. Η Ντόρα, η κόρη του αποστάτη. Η μόνη δισυπόστατη γυναίκα στην Ελλάδα, εφόσον είναι ταυτόχρονα χήρα Μπακογιάννη και σύζυγος Κούβελου.

Τι άλλο "πουλάνε" οι Αμερικανοί; Κοινωνική και εθνική ειρήνη. Άρα τους είναι απαραίτητο να ελέγχουν όλες εκείνες τις παραμέτρους που "ρυθμίζουν" την "αγορά" τους. Πρέπει να ελέγχουν μέσα στο κάθε κράτος τα θέματα των μειονοτήτων. Πρέπει, ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν μειονότητες, να τις "εφευρίσκουν", για να μπορούν να τις "κουρδίζουν". Αν δεν υπάρχουν προβλήματα, πώς θα "πουλήσουν" λύσεις; Πώς θ' απειλούν τα θύματά τους με διχασμούς και εμφυλίους, αν δεν υπάρχουν μειονοτικά προβλήματα; Πώς θα παριστάνουν τους "φίλους" των κρατών, αν αυτά δεν έχουν εχθρούς; Πώς θα παριστάνουν τους εγγυητές της ακεραιότητας των κρατών, όταν δεν θα υπάρχουν διχαστικές δυνάμεις;

Η Ελλάδα γι' αυτούς είναι ένα ακόμα θύμα. Άρα θα πρέπει να ελέγχουν τα θέματα των μειονοτήτων της. Μειονότητες όμως, οι οποίες να είναι σε θέση να δημιουργήσουν προβλήματα, η Ελλάδα δεν έχει. Η μόνη μειονότητα που έχει είναι η μουσουλμανική μειονότητα και η λειτουργία της καθορίζεται από τους διεθνείς νόμους περί θρησκευτικών μειονοτήτων. Πρόβλημα θα υπήρχε αν αυτή η μειονότητα αγωνιζόταν για δικαιώματα που δεν της εξασφάλιζε το κράτος. Τέτοιο πρόβλημα δεν υπάρχει, γιατί η ύπαρξή της στην Ελλάδα προκύπτει από την συνθήκη της Λοζάνης. Η παραμονή της εντός των ορίων του ελληνικού κράτους αποτελούσε ευνοϊκή μεταχείριση απέναντι στη συγκεκριμένη μειονότητα και όχι το αντίθετο.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση αυτήν, που οι Αμερικανοί έχουν ανάγκη από μειονοτικά προβλήματα; Πρέπει αυτά να δημιουργηθούν. Πρέπει να δημιουργηθούν οι συνθήκες οι οποίες σε κάποια στιγμή θα είναι χρήσιμες για τους Αμερικανούς. Ποιοι είναι οι "κυρίαρχοι" σ' αυτά τα ζητήματα; Ποιος ελέγχει για παράδειγμα τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι οποίες από "ευαισθησία" ασχολούνται με τα μειονοτικά ζητήματα; Ποιος θα μπορούσε να δημιουργήσει —ακόμα και κατά παράβαση της συνθήκης της Λοζάνης— τις συνθήκες που ευνοούν τους Αμερικανούς; Ποιος θα δημιουργούσε πρόβλημα με το λεγόμενο "μακεδονικό ζήτημα"; Ποιος θα επιχειρούσε, χρησιμοποιώντας την εκκλησία, να διχάσει τον κόσμο της Βόρειας Ελλάδας, δημιουργώντας ένα προηγούμενο, που κανένας δεν γνωρίζει πού θα μπορούσε να μας οδηγήσει; Ποιος θα δημιουργούσε προηγούμενο με την ελληνική εθνική μειονότητα της Αλβανίας; Ποιος δηλαδή θα προκαλούσε τα "ένστικτα" της Αλβανίας, ώστε να την ωθήσει στο ν' ανταποδώσει και να διεκδικεί μειονοτικά δικαιώματα στην Ελλάδα; Τον ιμπεριαλισμό του Μπερίσα και των Ουτσεκάδων κάποιος από την Ελλάδα τον δημιούργησε.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι αυτός ο οποίος ελέγχει τις μη κυβερνητικές οργανώσεις στην Ελλάδα. Ο Παπανδρέου ήταν αυτός ο οποίος εντελώς παράνομα και παράλογα έδωσε στη θρησκευτική μειονότητα της Θράκης την ελπίδα ότι κάποτε θ' αναγνωριστεί ως εθνική μειονότητα. Το μακεδονικό ζήτημα το καλλιέργησε και το μεθόδευσε στη σημερινή του μορφή ο Μητσοτάκης. Ο ίδιος κρύβεται και πίσω από την τελευταία ηλιθιότητα του αρχιεπισκόπου, ο οποίος, εξαιτίας της διένεξής του με το Πατριαρχείο, θα μπορούσε να βάλει "φωτιά" στη Μακεδονία. Ο ίδιος κρύβεται και πίσω από το ζήτημα της Αλβανίας. Πολύ πριν οι Ουτσεκάδες Αλβανοί αρχίσουν το "αλλυτρω­τικό" τους παραλήρημα, ο Μητσοτάκης τους προκάλεσε.

Η δική του η κυβέρνηση ήταν αυτή η οποία έκανε πατριωτικές "ασκήσεις" με την εθνική μειονότητα των Ελλήνων της Αλβανίας. Η δική του η κυβέρνηση ήταν αυτή η οποία μετέφερε εθνικιστική προπαγάνδα εκτός συνόρων με στόχο να παρασύρει τους αφελείς της μειονότητας. Πληρώνονταν κάποιοι ομογενείς, για να παριστάνουν είτε τους φανατικούς πατριώτες είτε τα θύματα διωγμών. Ο Μητσοτάκης αμφισβήτησε την κυριαρχία της Αλβανίας πολύ πριν αυτή αμφισβητήσει τη δική μας. Ο Μητσοτάκης ήταν αυτός ο οποίος επέβαλε την πολιτική της ΝΔ όταν αυτή κυβερνούσε και η κόρη του ήταν αυτή η οποία "έλεγχε" την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Στο κρίσιμο διάστημα κατά το οποίο έπρεπε να δημιουργηθούν οι συνθήκες που ευνοούν τους Αμερικανούς, ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν υπουργός εξωτερικών του ΠΑΣΟΚ και η Θεοδώρα Μητσοτάκη ήταν υπεύθυνη τομεάρχης της ΝΔ για τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.

Ας ψάξει να βρει κάποιος ποιος βρίσκεται πίσω από όλα τα θέματα όπου ελλοχεύει ο διχασμός. Ακόμα και στο θέμα του "άνακτα" ο Μητσοτάκης είναι αυτός ο οποίος το προκάλεσε. Ο εκ Λονδίνου ορμώμενος τεμπέλης είναι διχαστικός παράγοντας. Για το ελληνικό Σύνταγμα θεωρείται μη υπαρκτός παράγοντας και ως εκ τούτου απαγορεύεται ν' ασχολούνται τα τηλεοπτικά κανάλια μαζί του. Η ελληνική δημοκρατία, σε μια επίδειξη ανοχής, του επέτρεψε να ζήσει πλουσιοπάροχα στο εξωτερικό με αντάλλαγμα να μην την ενοχλεί. Δεν τον καταδίωξε νομικά, όπως είχε το δικαίωμα να το κάνει. Είναι γνωστό ότι ο πλούτος του προέρχεται είτε από παράνομα εξαχθέντα χρήματα είτε από αγοραπωλησίες ελληνοπαίδων. Αντί αυτός ο αργόσχολος άνθρωπος να ευχαριστεί την τύχη του, που όχι μόνον επιβίωσε αλλά ζει ως πλούσιος εις υγεία του κορόιδου, έχει αποθρασυνθεί κι "αλωνίζει" στην Ελλάδα.

Αυτά όλα δεν τα κάνει χωρίς να έχει "πλάτες". Κάποιος του έδωσε το δικαίωμα να τα κάνει. Αυτός είναι ο Μητσοτάκης. Ο υποτίθεται κεντρώος, που κάποτε είχε στο στόχαστρό του το παλάτι. Αυτός με τα γνωστά "unfair", τον ξανάβαλε στο "παιχνίδι". Αυτός του επέτρεψε να λεηλατήσει τα παλάτια, τα οποία αποτελούσαν δημόσια περιουσία. Αυτός έκανε τα "σφάλματα" στη διαχείριση της πρώην βασιλικής περιουσίας, που του επέτρεψαν ν' αρπάξει δισεκατομμύρια από τον ελληνικό λαό. Αυτός βρίσκεται πίσω από τις πιέσεις για να παραμένει "εν υπνώσει" η πρώην βασιλική περιουσία, ώστε να υπάρχει πάντα η δυνατότητα να επιστραφεί στον "τέως". Αυτού τα παιδιά είναι "κολλητά" με τους γνωστούς προικοθήρες "τεμπελοπρίγκιπες". Τους καραγκιόζηδες, που, μέχρι να βρουν την πλούσια νύφη, κάνουν "συγκομιδή" από ηλίθιες φτωχές με τη βοήθεια των ΜΜΕ. Εξαιτίας δηλαδή του Παπανδρέου και του Μητσοτάκη, οι Αμερικανοί έχουν μια μεγάλη "γκάμα" θεμάτων με τα οποία μπορούν να διχάσουν τον ελληνικό λαό και στη συνέχεια να τον "σώσουν" από τον εμφύλιο σπαραγμό με αντάλλαγμα την υποταγή.

Τα ανάλογα συμβαίνουν και σ' ό,τι αφορά το τελευταίο "προϊόν" το οποίο εμπορεύονται οι Αμερικανοί. Αυτό είναι το προϊόν της ασφάλειας. Οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν την έννοια της ασφάλειας, για να μπορούν να ελέγχουν τους λαούς και κατ' επέκταση τα κράτη. Στο όνομα της ασφάλειας περικόπτουν ανθρώπινα δικαιώματα. Στο όνομα της ασφάλειας παραβιάζουν τα εθνικά Συντάγματα. Με άλλοθι την ασφάλεια προσπαθούν να δημιουργήσουν μέσα στην κάθε κοινωνία συνθήκες Μεσαίωνα. Συνθήκες, όπου το σύστημα θα μπορεί να ελέγχει τα πάντα και θα έχει τη δυνατότητα να καταστέλλει τα πάντα. Όμως, για να γίνουν όλα αυτά, απαιτείται να παραβιαστεί ο συνταγματικός νόμος. Ποιος παραβίασε τον συνταγματικό νόμο, για να μας "προστατεύσει"; Ποιος, για να νικηθεί η τρομοκρατία, παραβίασε τα πάντα; Ποιος πρωτοστάτησε στην αντι­τρομο­κρατική υστερία, η οποία είναι η αγαπημένη προπαγανδιστική συνήθεια των Αμερικανών; Η οικογένεια Μητσοτάκη.

Ο Μητσοτάκης μας επέβαλε τον απόλυτα αντισυνταγματικό και αμερικανόπνευστο "τρομο­νόμο". Η Θεοδώρα Μητσοτάκη ήταν η "ηρωίδα" του αντιτρομοκρατικού "αγώνα". Το σύνολο της μεθόδευσης της δίκης της υποτιθέμενης 17 Νοέμβρη έγινε υπό την "επίβλεψη" του Μητσοτάκη. Κάθε φορά που το ΠΑΣΟΚ —λόγω ιδεολογίας— είχε "συνειδησιακά" προβλήματα, ο Μητσοτάκης το στήριζε. Ο Μητσοτάκης στήριζε τις επιλογές του ΠΑΣΟΚ. Με τον τρόπο αυτόν το προστάτευε από την αντίδραση των οπαδών του και ταυτόχρονα "καπέλωνε" και τη ΝΔ. Τα δικαστήρια του ΠΑΣΟΚ παραβίαζαν καθημερινά το Σύνταγμα και η ΝΔ ήταν αυτή η οποία το "χρεωνόταν". Με πρόφαση την προσωπική εμπλοκή στο θέμα της τρομοκρατίας "καπέλωσε" τους πάντες και τα πάντα. Την "νίκη" κατά της τρομοκρατίας την έκανε οικογενειακή του υπόθεση. Από εκεί και πέρα είχαμε τη γνωστή μητσοτάκεια συμφεροντολογική λογική. Όχι μόνον υπηρέτησε τα αφεντικά του, αλλά προσπάθησε και να την εκμεταλλευτεί, για να σπρώξει τη Θεοδώρα στην ηγεσία της ΝΔ, έστω κι αν τελικά δεν το κατάφερε.

Τελευταίο αφήσαμε το ζήτημα της Κύπρου. Γιατί; Γιατί ήταν ένα θέμα ζωτικής σημασίας για τους Αμερικανούς και ως εκ τούτου αναγκάστηκαν ν' "αποκαλύψουν" ολόκληρη τη συμμορία των "λόρδων", προκειμένου να εξασφαλίσουν το αποτέλεσμα που ήθελαν. Αναγκάστηκαν ν' ανοίξουν το σύνολο των "χαρτιών" τους. Δεν γινόταν διαφορετικά. Όταν ολόκληρος Πάουελ αναγκάζεται να τηλεφωνεί στον κάθε απίθανο Κύπριο, για να εξασφαλίσει ένα ταπεινό "ναι", ευνόητο είναι ότι οι Αμερικανοί δεν θ' άφηναν κανένα μέλος του τοπικού "θιάσου" εκτός προσπάθειας. Κανένας δηλαδή δεν θα μπορούσε να "κρυφτεί" στο κρίσιμο διάστημα. Κανένας δεν θα μπορούσε να προστατευτεί από την κοινή θέα.

Τι έγινε λοιπόν στην περίπτωση της Κύπρου; Οι Κύπριοι πιέστηκαν από θεούς και δαίμονες, προκειμένου ν' αποδεχθούν το εμετικό σχέδιο Ανάν. Πιέστηκαν από όλους τους παράγοντες που ελέγχουν οι Αμερικανοί. Απειλήθηκαν στην κυριολεξία όχι μόνον από Αμερικανούς παράγοντες, αλλά και από ευρωπαϊκά υποχείριά τους. Σ' αυτήν την αφόρητη πίεση συμμετείχαν και κάποιοι Έλληνες. Ποιοι ήταν αυτοί; Κάποιοι γνωστοί και κάποιοι λιγότερο γνωστοί λακέδες των Αμερικανών. Οι πρώτοι στην πίεση —όπως ήταν λογικό— ήταν οι πολυδιαφημισμένοι των Νιου Γιορκ Τάιμς και της Ουάσιγκτον Ποστ. Ο Παπανδρέου και ο Μητσοτάκης.

Ο Παπανδρέου μάλιστα, σε μια προσπάθειά του να εμφανιστεί βασιλικότερος του βασιλέως, προσπάθησε να επηρεάσει τη βούληση του κυπριακού λαού εντελώς άκαιρα. Το "καλό" παιδί της Ολντμπράιτ πρώτο απ' όλους προσπάθησε να δηλώσει την "πίστη" του στην αμερικανική "λύση". Ήταν μάλιστα τόσο μεγάλη η θέλησή του να τους υπηρετήσει, που "κάηκε" στην προσπάθεια. Το παντελώς άκαιρο κι ερασιτεχνικό της προσπάθειάς του ακύρωσε την όποια αξία της, εφόσον οι Κύπριοι πρόλαβαν και το "χώνεψαν" πολύ πριν τους "δηλητηριάσει". Η παροιμιώδης ασχετοσύνη του ακύρωσε τη θέλησή του να βοηθήσει τους φίλους και πάτρωνες του. Το αφελές "αμερικανάκι" δεν μπόρεσε να βοηθήσει τους Αμερικανούς. Αυτό ήταν απόλυτα φυσικό. Πενήντα χρόνια δεν του έφτασαν για να μάθει τα ελληνικά. Είναι δυνατόν να μάθει να "παίζει" παιχνίδια υψηλής στρατη­γικής;

Στη συνέχεια μπήκε στο παιχνίδι ο έμπειρος αποστάτης. Αυτός —"άγνωστο" πώς— και χωρίς να έχει καμία επίσημη ιδιότητα, εξασφάλισε την ύστατη ώρα τον τηλεοπτικό χρόνο να κάνει διάγγελμα. Άλλες φορές κολακεύοντας και άλλες φορές απειλώντας, προσπάθησε να "πείσει" τους Κυπρίους ότι θα καταστραφούν σε περίπτωση που καταψηφίσουν το σχέδιο Ανάν. Τα ακόμα χειρότερα ήταν αυτά τα οποία ακολούθησαν. Την επομένη της άρνησης των Κυπρίων να "σωθούν" βγήκε οργισμένος και κατηγόρησε με πρωτοφανή τρόπο όχι μόνον τον πρόεδρο της κυπριακής δημοκρατίας, αλλά και τον ίδιο τον κυπριακό λαό. Ο μεγαλύτερος προδότης, που έχει περπατήσει στην πατρίδα μας, κατηγόρησε ένα μέρος του ελληνισμού, το οποίο απλά προσπάθησε να υπερασπιστεί το αυτονόητο και είναι η ελευθερία του.

Αυτοί ήταν οι γνωστοί που "αποκαλύφθηκαν" στην περίπτωση της Κύπρου. Ποιοι όμως αναγκάστηκαν ν' "αποκαλυφθούν" στην απεγνωσμένη προσπάθεια των Αμερικανών να σώσουν την "παρτίδα" της Κύπρου; Οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι "ήρωες" του Πολυτεχνείου. Οι επαγγελματίες "ευαίσθητοι". Οι απόλυτοι γνώστες της "γεωπολιτικής" τέχνης. Τα "παιδιά" του λαού. Οι "ιερές αγελάδες" της μεταπολίτευσης. Τα επί τριάντα χρόνια "θεία βρέφη". Οι διασημότεροι των "αντιαμερικανών". Ο "άσσος" της αμερικανικής "τράπουλας" στην Ελλάδα. Αυτοί οι οποίοι έγιναν πλούσιοι, παριστάνοντας τους φίλους των Κυπρίων, των Παλαιστινίων και των όπου γης θυμάτων των Αμερικανών. Τα πιο μεγάλα "μεροκάματα" στην ιστορία του κόσμου. Για μια ημέρα "αντίστασης" έχουν γίνει όλοι τους εκατομμυριούχοι. Ούτε η Στρέιζαντ δεν έχει βγάλει με το μικρόφωνο το μεροκάματο της Δαμανάκη. Αν όλοι αυτοί οι "ήρωες" είχαν το παρελθόν του Μαντέλα, θα απαιτούσαν να τους δώσουμε την ιδιοκτησία της ΔΕΗ.

Το θέμα της Κύπρου γι' αυτόν τον λόγο ήταν σημαντικό για το σύνολο του ελληνισμού και όχι μόνον για τους Κύπριους. Αναγκάστηκαν να "αποκαλυφθούν" οι πάντες. Ήταν τόσο προφανής η αθλιότητα του σχεδίου Ανάν, που δεν επέτρεπε τη διαφορετική τοποθέτηση σε κανέναν. Οι πάντες αντιλαμβάνονταν τους στόχους των Αμερικανών και κανένας δεν δικαιολογούνταν να τοποθετηθεί υπέρ του σχεδίου Ανάν. Όταν οι αγράμματοι αντιλαμβάνονται τις προθέσεις των Αμερικανών, ευνόητο είναι ότι όποιος κρατικοδίαιτος "σωτήρας" τοποθετήθηκε υπέρ τους, το έκανε κατόπιν πίεσης και άρα έχοντας γνώση της προδοτικής του συμπεριφοράς.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι μέχρι εδώ έχουμε μια πλήρη εικόνα των όσων συμβαίνουν. Γνωρίζουμε πάνω-κάτω τα πρόσωπα που ζουν πλούσια, προδίδοντας τον ελληνικό λαό. Αρκεί όμως αυτό; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί δεν αρκεί η εκτίμηση των πολιτικών επιλογών, για να καταδικάσεις κάποιον. Μπορεί να είναι βλάκας και ό,τι έκανε να το έκανε εξαιτίας της βλακείας του και μόνον. Για να καταδικάσεις κάποιον, χρειάζεται να βρεις στοιχεία που να τον εμπλέκουν άμεσα με τον αμερικανικό παράγοντα. Να βρεις στοιχεία, που ν' αποδεικνύουν με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο ότι υπάρχουν παράνομες δοσοληψίες για τις όποιες επιλογές του. Να βρεις στοιχεία που ν' αποδεικνύουν είτε χρηματισμό είτε κάποιου είδους "αντιπαροχή" για την όποια επιλογή του.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε στον τίτλο του κειμένου για εθνικούς φακέλους, οι οποίοι πρέπει ν' ανοίξουν, για ν' αποκαλυφθεί η "σαπίλα" της μεταπολιτευτικής περιόδου. Ποιοι και πόσοι είναι αυτοί οι φάκελοι; Οι φάκελοι αυτοί είναι έξι. Με κριτήριο τη χρονική εξέλιξη των γεγονότων, αυτοί οι φάκελοι είναι κατά σειρά οι εξής: Ο φάκελος της αποστασίας, ο φάκελος του Πολυτεχνείου, ο φάκελος του θανάτου του Παναγούλη, οι φάκελος της δολοφονίας του Πέτρου, ο φάκελος της δολοφονίας του Μπακογιάννη και τέλος ο φάκελος της σύλληψης του Οτσαλάν.

Η ομαδοποίηση αυτών των φακέλων, σε σχέση με τα πρόσωπα που εμείς πιστεύουμε ότι αφορούν, είναι η εξής: Για την περίπτωση των Παπανδρέου οι φάκελοι οι οποίοι τους αφορούν είναι ο φάκελος Παναγούλη, ο φάκελος Πέτρου και ο φάκελος Οτσαλάν. Για τους Μητσοτάκηδες είναι ο φάκελος αποστασία και ο φάκελος Μπακογιάννη. Για τους "ήρωες" του Πολυτεχνείου ο ομώνυμος φάκελος. Γιατί πιστεύουμε ότι τους αφορούν; Γιατί, εξαιτίας των συνεπειών των υποθέσεων που περιγράφουν οι φάκελοι, κάποιοι "διορίστηκαν" σχεδόν μόνιμα στην εξουσία κι εξασφάλισαν την κληρονομική διαδοχή. Γιατί τους θεωρούμε σημαντικούς; Γιατί, αν αποδειχθεί ότι οι παραπάνω έχουν εμπλακεί στις υποθέσεις αυτές, υπάρχουν πολιτικές ευθύνες και όχι μόνο.

Αυτός είναι κι ο λόγος που στον τίτλο του κειμένου ισχυριζόμαστε ότι το μέλλον της ελληνικής δημοκρατίας στην κυριολεξία βρίσκεται στα χέρια των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών. Μόνον αυτές έχουν τις πληροφορίες, για ν' "ανοίξει" ο διάλογος μέσα στην κοινωνία. Ένας διάλογος, ο οποίος θ' αποκαλύψει το ποιος είναι τι σ' αυτήν τη χώρα. Για όσο διάστημα δεν ξεκαθαρίζουν τα πράγματα, θα υπάρχει πρόβλημα. Κάποιοι θα μας κυβερνάνε "διορισμένοι" από σκοτεινά κέντρα εξουσίας κι εμείς απλά με τις ψήφους μας θα "επικυρώνουμε" τις επιλογές τους. Κάποιοι θ' αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, εφόσον εμείς εκείνη την ώρα είτε θα μαλώνουμε είτε θα αμπελοφιλοσοφούμε στα καφενεία.

Όλοι είδαμε τι συνέβη με την περίπτωση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πρώτα τον βόλεψαν με φωτογραφικές προδιαγραφές σε μια υψηλόμισθη κρατική θέση και μετά τον έκαναν βουλευτή. Τον έβαλαν σε ένα πολυτελές κρατικό "standby" και μετά περίμεναν τον κατάλληλο χρόνο για να τον "σπρώξουν". Ακόμα και τοστιέρα να έβαζαν υποψήφια στη θέση του, θα εκλεγόταν. Δεν υπάρχει δημοκρατία, όταν συμβαίνουν αυτά. Όταν τον Μητσοτάκη τον πρεσβύτερο δεν μπορεί να τον διαδεχθεί κανένας από τα δέκα εκατομμύρια Έλληνες και τον διαδέχεται ο γιος του, υπάρχει πρόβλημα. Όταν η βουλή των Ελλήνων γίνεται για κάποιους οικογενειακή επιχείρηση, υπάρχει πρόβλημα. Υπάρχει πρόβλημα, όταν οι αστείοι "Κούληδες", οι "Νάσοι", οι "Φώφες" ή οι "Μίλτοι" μπαίνουν στη Βουλή από τα "παράθυρα" που αφήνουν ανοικτά οι γονείς τους.

Και να φανταστεί ο αναγνώστης ότι αυτά δεν είναι τα χειρότερα που συμβαίνουν. Υπάρχουν και χειρότερα; Βεβαίως. Το να μπουν όλοι αυτοί στη Βουλή, είναι κάτι το οποίο γίνεται με συνυπευθυνότητα του λαού. Το ακόμα χειρότερο όμως είναι ότι όλοι αυτοί νομίζουν ότι είναι υπεράνω του νόμου. Το χειρότερο είναι ότι αισθάνονται σαν οικογενειακή τους επιχείρηση το ίδιο το κράτος και όχι μόνον τη Βουλή. Το κράτος, που λειτουργεί με βάση τους νόμους και όχι με βάση τις ψήφους κάποιων αφελών. Αυτό συμβαίνει με τους Μητσοτάκηδες και τους Παπανδρέου. Νομίζουν ότι βρίσκονται πάνω από τον νόμο. Επιχειρούν και καταφέρνουν να παρακάμπτουν τον νόμο, που αφορά όλους εμάς τους υπόλοιπους πολίτες.

Δημιούργησαν ιδιωτικά ιδρύματα, τα οποία προπαγανδίζουν τους εαυτούς τους και απαίτησαν να τους δοθεί περιουσία του δημοσίου για να τα λειτουργήσουν. Έβαλαν τα παιδιά τους στα προεδρεία των ιδιωτικών αυτών ιδρυμάτων, τα οποία καταχρώνται τη δημόσια περιουσία. Έδωσαν στα παιδιά τους κλειδιά δημοσίων κτιρίων, για να παριστάνουν τα αφεντικά. Με περιουσία του δημοσίου "διαφημίζουν" τους εαυτούς τους. Με τις δυνατότητες που τους δίνει η περιουσία του δημοσίου θα μπαίνουν και θα βγαίνουν όποτε θέλουν από τη Βουλή. Αν αυτό δεν είναι κατά­χρηση δημόσιας περιουσίας, τότε τι είναι; Αν αυτό δεν είναι πράξη κατάλυσης του Συντάγματος, τότε τι είναι;

Στο σημείο αυτό μπορεί να καταλάβει κάποιος και την πολυτιμότητα των πληροφοριών των μυστικών υπηρεσιών. Οι μυστικές υπηρεσίες είναι οι μόνες που μπορούν να γνωρίζουν τι συνέβη με αυτές τις δύο οικογένειες. Είναι οι μόνες που μπορούν ν' ανοίξουν τους φακέλους οι οποίοι καταστρέφουν αυτά τα "καρκινώματα". Το θέμα είναι το τι μπορεί να περιμένει κάποιος από αυτές και αν βέβαια πρέπει να περιμένει. Γιατί; Γιατί η ΚΥΠ είναι γνωστό "χαφιεδομάγαζο". Η μέχρι τώρα ιστορία της εν λόγω υπηρεσίας δεν μας δίνει και πολλές ελπίδες για ευόδωση των προσδοκιών μας. Από την ίδρυσή της κι εντεύθεν αποτελεί άντρο χαφιέδων και προδοτών. Γιατί; Γιατί έτσι επιθυμούσαν αυτοί οι οποίοι την ίδρυσαν. Η ΚΥΠ από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής της αποτελεί υποκατάστημα της CIA. Από τότε που ιδρύθηκε, δίνει καθημερινή αναφορά στους Αμερικανούς προϊσταμένους της.

Θεωρητικά ο ρόλος της είναι να συλλέγει πληροφορίες χρήσιμες για την υπεράσπιση των εθνικών μας συμφερόντων. Ο ρόλος της είναι να παρακολουθεί τους εχθρούς των Ελλήνων, είτε αυτοί είναι εσωτερικοί είτε εξωτερικοί. Αυτό θεωρητικά μόνον. Πρακτικά αυτό το οποίο κάνει είναι να μεταφέρει στους Αμερικανούς με τον πιο ακριβή τρόπο την πλήρη εικόνα της χώρας. Υποτίθεται στο όνομα των διακρατικών συμφωνιών και στο όνομα των κοινών ιδεολογικών στόχων με το υπόλοιπο δυτικό μπλοκ, αποτελεί μόνιμο μέλος της πιο σκοτεινής "παρέας" του πλανήτη. Μιας "παρέας", που ελέγχεται από τους Αμερικανούς και τον γνωστό στάβλο της CIA. Οι Αμερικανοί από την ΚΥΠ γνωρίζουν ποια ακριβώς είναι η κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό της Ελλάδας. Χάρη στις πληροφορίες της μπορούν οι Αμερικανοί να "ρυθμίζουν" ό,τι πρέπει να "ρυθμιστεί", χωρίς να υπάρχει κίνδυνος αστοχίας. Από πληροφορίες της ΚΥΠ "έπαιξαν" στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στα Ίμια κλπ.. Από πληροφορίες της ΚΥΠ "παίζουν" σήμερα στη Θράκη, στη Μακεδονία κλπ..

Εκτός από τις πληροφορίες της όμως χρησιμοποιούν και το έμψυχο δυναμικό της για εξυπηρετήσεις όλων των τύπων. Ποια είναι τα πιο συνηθισμένα καθήκοντά της; "Ταΐζει" πλήθος χαφιέδων, οι οποίοι μπορούν να δίνουν ή να παίρνουν πληροφορίες ανάλογα με τα συμφέροντα των προϊσταμένων της. Χαφιέδες, που μπορούν να "μαρτυρήσουν" ό,τι τους ζητηθεί. Χαφιέδες, που κυκλοφορούν φήμες οποιουδήποτε τύπου. Με τον τρόπο αυτόν η υπηρεσία έχει γίνει ένας πολύ καλός "κατασκευαστής" μιας εικονικής πραγματικότητας. Μπορεί και "κατασκευάζει" ό,τι επιθυμούν τα' αφεντικά της. "Κατασκευάζει" μόνιμους υπόπτους, όπως "κατασκευάζει" και μόνιμους "ήρωες". Στις δύσκολες ώρες μπορούν τα στελέχη της να φυγαδέψουν από τη χώρα αποστάτες, δολοφόνους, ξένους πράκτορες κλπ..

Από αυτήν την υπηρεσία εμείς περιμένουμε να κάνει το καθήκον της και να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για το τι συμβαίνει. Είναι δυνατόν όμως αυτό; Είναι δυνατόν για όσο διάστημα υπάρχουν άνθρωποι. Για όσο διάστημα υπάρχουν Έλληνες. Για όσο διάστημα υπάρχουν πατριώτες. Για όσο διάστημα θα υπάρχουν συνειδήσεις, οι οποίες θα συγκινούνται με την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος, η οποία εναποθέτει την προστασία του Συντάγματος στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Σ' αυτό ποντάρουμε. Είμαστε βέβαιοι ότι μέσα στις τάξεις της υπάρχουν —εκτός από χαφιέδες— και γνήσιοι Έλληνες πατριώτες. Άνθρωποι, που αντιλαμβάνονται ότι κάποιοι "καπελώνουν" τη δημοκρατία μας και καταλύουν το Σύνταγμα. Άνθρωποι, που αντιλαμ­βάνονται το καθήκον τους και σέβονται τους όρκους τους.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι είδους πληροφορίες περιμένουμε να "διαρρεύσουν" από αυτήν την υπηρεσία. Εδώ και τριάντα χρόνια οι άνθρωποι στους οποίους αναφερόμαστε μονοπωλούν την εξουσία στην πατρίδα μας. Σ' αυτό το μονοπώλιο θα πρέπει να ψάξουμε τα στοιχεία που μας χρειάζονται. Πώς έγιναν μονοπώλια οι οικογένειες των Παπανδρέου και των Μητσοτάκηδων; Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, για να καταλάβει τι ακριβώς εννοούμε.

Θα ξεκινήσουμε από τον Παπανδρέου, για να δούμε την "πορεία" του και βέβαια να δια­γνώσουμε τα "χρέη" του. Ο Παπανδρέου ήταν ένας κλασικός δειλός Εβραίος. Ακολούθησε την πάγια εβραϊκή πρακτική της εκ του ασφαλούς "μαγκιάς" και ό,τι προκύψει αν η κατάσταση αλλάξει. Παρίστανε τον τροτσκιστή επαναστάτη και όταν ήρθαν τα "δύσκολα" έκλαψε γοερά, υπέγραψε δήλωση μετάνοιας, πρόδωσε τους συντρόφους του και την "κοπάνησε". Απλά πράγματα, που όμως για να τα κάνεις απαιτούνται "πλάτες" και τέτοιου είδους "πλάτες" έχει μόνον ο διεθνής σιωνισμός. Ούτε θεωρητικά δεν υπήρχε η δυνατότητα για έναν "κόκκινο" εκείνης της εποχής να γλιτώσει την ελληνική φυλακή, να πάει στις ΗΠΑ, να πάρει υπηκοότητα και να υπηρετήσει στον αμερικανικό στρατό έστω και ως "νοσοκόμα".

Η συνέχεια ήταν ανάλογη της εκκίνησης. "Διακρίθηκε" σε όλους τους τομείς που μπορούσε να διακριθεί ένας Εβραίος στις ΗΠΑ. Έζησε σαν παράσιτο για κάποια χρόνια και μετά "τρύπωσε" σε κάποιο πόστο, που απαιτεί υψηλές γνωριμίες. Όταν οι καιροί βόλευαν, επέστρεψε στην Ελλάδα με τις ίδιες "πλάτες" που πάντα τον στήριζαν. Εκμεταλλεύτηκε τον πατέρα του και έκανε αυτό που γνώριζε να κάνει καλύτερα απ' οτιδήποτε άλλο. Έκανε και πάλι τον εκ του ασφαλούς επαναστάτη κι όταν άρχισαν τα δύσκολα επανέλαβε τον εαυτό του. Ξαναέκλαψε γοερά, ξαναϋπέγραψε δήλωση μετάνοιας, ξαναπρόδωσε τους συντρόφους του και την "ξανακοπάνησε". Και πάλι τις "μαγκιές" του τις έκανε "τζάμπα". Διορίστηκε καθηγητής σε ένα πανεπιστήμιο των ΗΠΑ, όπου, αν δεν είσαι Εβραίος, δεν μπορείς ούτε μέχρι το κυλικείο να φτάσεις.

Όλα αυτά όμως, όσο προκλητικά κι αν είναι, δεν αποτελούν στοιχεία καταδίκης. Μπορεί κάποιοι να τον αγαπούσαν και να τον προστάτευαν παραπάνω από το συνηθισμένο. Μπορεί οι Εβραίοι της Ελλάδας να τον αγαπούσαν πολύ και γι' αυτό να τον έστειλαν στις ΗΠΑ. Μπορεί οι Εβραίοι των ΗΠΑ να του είχαν αδυναμία και γι' αυτό να του "έστησαν" μια καριέρα στα αμερικανικά Πανεπιστήμια. Μπορεί οι Εβραίοι της Νέας Υόρκης να τον έβλεπαν σαν αδερφό τους και γι' αυτόν τον λόγο να χρηματοδότησαν το ΠΑΚ. Είναι παράνομα όλα αυτά; Όχι βέβαια. "Αδυναμίες" είναι. Μπορεί οι Εβραίοι των ΜΜΕ να τον έβλεπαν σαν αδερφό τους και γι' αυτόν τον λόγο να του προσέφεραν δωρεάν "βήμα" στα αμερικανικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Είναι παράνομο αυτό; Όχι βέβαια.

Άρα τι αναζητούμε; Αναζητούμε δραστηριότητες που τον "βοήθησαν" στην πορεία του και ήταν απόλυτα παράνομες. Αναζητούμε δραστηριότητες σκοτεινές, που παραμένουν τέτοιες και είναι δυνατόν να τον "δεσμεύσουν" σε επίσης σκοτεινά συμφέροντα. Στην περίπτωση του Παπανδρέου ποιες είναι τέτοιου είδους δραστηριότητες; Ο Παπανδρέου, για παράδειγμα, το κόστος της πρώτης δειλής συμπεριφοράς του το ξεπέρασε εύκολα, γιατί από τη μια υπήρχε το άλλοθι της μικρής του ηλικίας και από την άλλη ήταν γιος του αρχηγού της Ένωσης Κέντρου. Έκανε ό,τι έκανε επί Μεταξά, αλλά πάντα η "πόρτα" για την Ελλάδα ήταν ανοικτή γι' αυτόν. Μετά την επανάληψη της ίδιας δειλής συμπεριφοράς, δεν μπορούσε να επιστρέψει στην Ελλάδα και να επαναλάβει το επαναστατικό του "σώου".

Η Ελλάδα γιόρταζε την πτώση της Χούντας και είχε ήδη αναγνωρίσει τους ήρωές της. Υπήρχε το τρομερό κι αγαπημένο της παιδί, που άκουγε στο όνομα Αλέκος Παναγούλης. Αυτός ήταν ο φυσικός αρχηγός της μεγάλης δημοκρατικής μερίδας του ελληνικού λαού. Ένας πραγματικός επαναστάτης και όχι "γιαλαντζί", όπως ο Ανδρέας. Αυτός ήταν το μέγα εμπόδιο του Ανδρέα. Αυτός και μόνον που υπήρχε, ήταν ένα αξεπέραστο εμπόδιο για τις φιλοδοξίες του. Φιλοδοξίες, που δεν είχαν πλέον τη συνηθισμένη "στήριξη".

Ο "γέρος" είχε πεθάνει κατά τη διάρκεια της Χούντας και δεν υπήρχαν πλέον τα "μέσα". Δεν μπορούσαν κάποιοι να "καλύψουν" τον Ανδρέα. Δεν μπορούσε ένας ολόκληρος κρατικός μηχα­νισμός να "διαφημίζει" τον Ανδρέα. Τι τον βόλευε, για να συνεχίσει να καλλιεργεί τις φιλοδοξίες του; Να πάψει να υπάρχει ο Παναγούλης. Η "τύχη" του Ανδρέα ήταν ο θάνατος του Παναγούλη. Ήταν όμως "τύχη" ή μήπως ήταν δολοφονία; Ήταν μήπως "δώρο" κάποιων προς τον Ανδρέα; Ήταν μήπως "αντιπαροχή" για κάτι άλλο; Αν δεν σκοτωνόταν ο Παναγούλης, η ιστορία της μεταπολίτευσης θα ήταν τελείως διαφορετική.

Ο Παναγούλης θα ήταν η μεγάλη "μορφή" αυτής της περιόδου. Ο Ανδρέας θα έμενε στη "σκιά" της ιστορίας και εκεί θα τελείωνε η γραφική και εκ του ασφαλούς "θορυβώδης" παρουσία του. Όμως, από τη στιγμή που την εκκίνηση της νέας "καριέρας" του την οφείλει σε έναν θάνατο, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Από τη στιγμή που η πορεία της μεγαλύτερης "μορφής" της μεταπολίτευσης ξεκινάει από έναν θάνατο, εύλογα τίθενται ορισμένα ερωτήματα. Ήταν ο θάνατος του Παναγούλη ατύχημα; Έχει ξεκαθαρίσει αυτό το θέμα; Γιατί δεν ταυτίζονται οι διαπιστώσεις των αρχών, οι οποίες συνέταξαν το πόρισμα του δυστυχήματος, με τις μαρτυρίες των αυτόπτων μαρ­τύρων; Ποιο ήταν το αυτοκίνητο που ορκίζονται οι μάρτυρες ότι το είδαν να παρενοχλεί το αυτοκίνητο του Παναγούλη κι εξαφανίστηκε μετά το δυστύχημα; Υπάρχει στην ελληνική ιστορία κάποιο άλλο τόσο "χρήσιμο" και καθοριστικό δυστύχημα, που να ήταν αποτέλεσμα "τύχης";

Αυτός ο θάνατος ήταν η πρώτη "τύχη" του Ανδρέα, που μπορούσε πλέον να ψελλίζει συνθή­ματα περί δεξιάς, ακόμα και μετά την πτώση της Χούντας. Αρκούσε όμως μόνον αυτός; Όχι βέβαια. Οι Έλληνες δεν εμπιστεύονταν τον δειλό και ψεύτη Ανδρέα. Δεν εμπιστεύονταν τον όψιμο αντιστασιακό. Δεν εμπιστεύονταν αυτόν, που μετά την πτώση της Χούντας ήρθε να την "πολε­μήσει". Τότε ξαναβοηθά η "τύχη" τον Ανδρέα. Σκοτώνεται ο υπαρχηγός των ΜΑΤ ο Πέτρου και η αστυνομία εξοργίζεται, εφόσον ενθαρρύνεται από κάποιους να εκλάβει την υπόθεση ως πρόκληση απέναντι προς το πρόσωπό της.

Κάποιοι θερμοκέφαλοι δεξιοί φασίστες, οι οποίοι "ξεχάστηκαν" στις θέσεις τους από τη μεταπολίτευση, θεώρησαν ότι έπρεπε να περιοριστούν τα αποθρασυσμένα "αναρχοκουμμούνια" κι αποφάσισαν ν' ακολουθήσουν τις παλιές δεξιές συμπεριφορές. Έφοδοι στα στέκια τους, σπρωξιές, μπουνιές και κλωτσιές ήταν αρκετά για να "υπενθυμίσουν" σε κάποιους το "νωπό" ακόμα παρελθόν. Τότε εμφανίζεται ο "ήρωας" Ανδρέας και με το σύνθημα "ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά" διεκδικεί τη νίκη στις εκλογές. Με ξύλινο "ξίφος" άρχισε να κυνηγάει το "φάντασμα" της δεξιάς. Αντιλαμβανόμαστε ότι ο θάνατος του Πέτρου ήταν το κλειδί της λήψης της εξουσίας από τον Ανδρέα.

Όπως και στην προηγούμενη περίπτωση έτσι και σ' αυτήν προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα. Ένας τέτοιας ιστορικής σημασίας θάνατος έχει διαλευκανθεί; Κάποτε αποδόθηκε στη "17 Νοέμβρη". Για όσο διάστημα δεν την γνωρίζαμε και την φανταζόμασταν, υποθέταμε ότι ήταν μέσα στις δυνατότητές της ένα τέτοιο δύσκολο από τεχνικής άποψης χτύπημα. Υποθέταμε ότι τα μέλη της είχαν ικανότητες και ευφυΐα ανάλογη των πρακτόρων των μυστικών υπηρεσιών.

Σήμερα και μετά τη σύλληψη και καταδίκη της υποτιθεμένης τρομοκρατικής οργάνωσης, διαλευκάνθηκε αυτή η υπόθεση; Οι μαρτυρίες όσων τρομοκρατών ομολόγησαν, ταιριάζουν με τις καταθέσεις των αυτόπτων μαρτύρων; Η ηλικία των συλληφθέντων ταιριάζει με τα δεδομένα της υπόθεσης ή να υποθέσουμε ότι πήγαν για τη δολοφονία στο διάλειμμα του σχολείου; Για ικανότητες δεν συζητούμε. Ο Πέτρου ήταν εκπαιδευμένος αξιωματικός της αστυνομίας και ταυτό­χρονα φυλασσόταν από συνοδεία. Απαιτούσε επαγγελματισμό η εκτέλεσή του. Επαγγελματισμό, που μόνον πολύ εκπαιδευμένοι πράκτορες και πολύ λίγων μυστικών υπηρεσιών μπορούν να τον διαθέτουν.

Οι υποτιθέμενοι τρομοκράτες, που σήμερα είναι φυλακισμένοι στα υπόγεια του Κορυδαλλού, είχαν τις δυνατότητες να πραγματοποιήσουν ένα τέτοιο χτύπημα; Για τον γράφοντα αυτοί ήταν άξιοι μόνον γι' αυτό που έκαναν. Τι; Να αποτύχουν σε μια επιχείρηση της πλάκας και να συλληφθούν. Τίποτε παραπάνω. Όταν αποτυγχάνεις σε μια επιχείρηση όπως αυτήν του Πειραιά —που είναι στα μέτρα ακόμα και ενός μεθυσμένου αναρχικού να την κάνει— δεν υπάρχει πιθανότητα να είσαι ικανός να δολοφονήσεις έναν Πέτρου ή έναν Σόντερς.

Δεν μιλάμε για την τύχη ή την ατυχία να υπάρχει απρόβλεπτη έκρηξη. Τα απρόβλεπτα πάντα θα υπάρχουν. Μιλάμε για τα όσα ακολούθησαν του "απρόβλεπτου" και είναι αυτά τα οποία χαρακτηρίζουν μια οργάνωση. Μιλάμε για τα στοιχεία τα οποία υποτίθεται ότι αποκαλύφθηκαν στη συνέχεια. Για τον χειρισμό της κατάστασης από την πιο διάσημη ελληνική τρομοκρατική οργάνωση. Απλά πράγματα. Ακόμα κι ένας αλήτης της νύχτας έχει ένα "δευτερεύον" σχέδιο διαφυγής ή τουλά­χιστον αποφυγής της σύνδεσής του με άλλες δικές του πράξεις. Εκατοντάδες βόμβες ήταν ιδεολογικά "ορφανές" στη μεταπολίτευση. Γιατί να μην ήταν και η βόμβα του Πειραιά μια ακόμα "ορφανή" βόμβα ασχέτου; Γιατί η "επώνυμη" βόμβα της 17 Νοέμβρη να μην παρου­σιαζόταν από την ίδια την οργάνωση —και εξαιτίας της "ατυχίας"— ως μια ακόμα "ορφανή" βόμβα; Ποιος θα μπορούσε ν' αποδείξει το αντίθετο, αν υπήρχε ένας σοβαρός σχεδιασμός; Για τον γράφοντα, έτσι όπως παρουσιά­στηκαν τα πράγματα, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι ούτε για να παραδώσουν πίτσα δεν είναι ικανοί.

Βλέπουμε λοιπόν ότι στην "πορεία" του Παπανδρέου υπάρχουν προβλήματα, τα οποία πρέπει να διαλευκανθούν, αν θέλουμε να μιλάμε για δημοκρατία. Υπάρχουν πτώματα, που ζητάνε δικαίωση και τέτοια δεν υπάρχει. Υπάρχουν πτώματα, που έγιναν "γέφυρες" για να πατήσει ο Ανδρέας στην πορεία του. Υπάρχουν "δώρα" και πρέπει να διερευνηθούν οι όποιες "αντιπαροχές" μπορούσαν να υπάρξουν. Δεν μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία για όσο διάστημα δεν γνωρίζουμε αν κάποιοι "έστρωσαν" με πτώματα τον δρόμο του Ανδρέα προς την εξουσία. Δεν μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία για όσο διάστημα δεν γνωρίζουμε αν τα πτώματα αυτά είχαν κόστος γι' αυτόν που επωφελήθηκε και ποιος πλήρωσε τελικά τον λογαριασμό. Γι' αυτόν τον λόγο θεωρούμε απαραίτητη τη συνδρομή της ΚΥΠ στην προσπάθεια για εξυγίανση της δημοκρατίας μας.

Ο αμέσως επόμενος φάκελος, που αφορά την "αγία" οικογένεια των Παπανδρέου, είναι ο φάκελος Οτσαλάν. Κάποιοι αποφάσισαν να κάνουν τον "όρθιο" Γιωργάκη αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και στην ιδανική περίπτωση πρωθυπουργό της χώρας. Αυτή όμως η πορεία ήταν δύσκολη, δεδομένου των ικανοτήτων του "παιδιού" και των φιλοδοξιών των υπολοίπων στελεχών. Η πορεία για τη θέση του αρχηγού περνούσε αναγκαστικά μέσα από το υπουργείο εξωτερικών. Πώς έγινε υπουργός εξωτερικών ο Γιωργάκης; Αναπληρωτής υπουργός έγινε τιμής ένεκεν με παρακάλια της μάνας του, για να μην μείνει άνεργος. Υπουργός όμως έγινε χάρη στην υπόθεση Οτσαλάν. Ο Οτσαλάν "έφαγε" τον Πάγκαλο και δεν τον "προσπέρασε" ο Γιωργάκης.

Τι έγινε στην υπόθεση Οτσαλάν; Πώς ένα θέμα το οποίο αφορούσε το υπουργείο δημόσιας τάξης έγινε θέμα του υπουργείου εξωτερικών; Ποιος ήταν ο υπουργός δημόσιας τάξης εκείνη τη εποχή και ποια η σχέση του με τον Γιωργάκη; Πώς τιμωρήθηκε για τα "λάθη" του; Ποιοι άλλοι έκαναν "λάθη", τα οποία μετακίνησαν το πρόβλημα στο υπουργείο εξωτερικών; Πώς τιμωρήθηκαν για τα "λάθη" τους; Αληθεύει ότι η πτήση του Οτσαλάν ματαιώθηκε, επειδή περιπολικό της αστυνομίας συγκρούστηκε με το σταθμευμένο αεροπλάνο; Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο τέτοιων λανθασμένων χειρισμών από τους υποτίθεται έμπειρους υπαλλήλους, που στελεχώνουν τις υπηρεσίες του αεροδρομίου; Ήταν τυχερός ο Γιωργάκης που εκείνη την ώρα βρισκόταν εκτός Ελλάδας ή μήπως είχε ειδοποιηθεί από κάποιους; Ποιος συνέλαβε τελικά τον Οτσαλάν; Οι Τούρκοι που πανηγύριζαν ή οι Εβραίοι της Μοσάντ;

Συμβαίνει δηλαδή και στην περίπτωση του Γιωργάκη ό,τι συνέβη και στην περίπτωση του πατέρα του. Δεν μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία, όταν ο αρχηγός του κυβερνώντος κόμματος προκύπτει από μια "σκοτεινή" πράξη, στην οποία πιθανόν να εμπλέκονται και ξένοι παράγοντες. Δεν μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία, όταν αυτός ο οποίος θέλει να μας κυβερνήσει "χρωστά" τη δυνατότητά του να διεκδικήσει την εξουσία σε ξένους. Απλά πράγματα. Υπάρχει Έλληνας σήμερα, ο οποίος να γνωρίζει πώς πραγματικά εξελίχθηκε η υπόθεση Οτσαλάν; Από τη στιγμή που δεν υπάρχει τέτοιος, πώς είναι δυνατόν να διεκδικεί την εξουσία αυτός ο οποίος επωφελή­θηκε από αυτήν την υπόθεση; Αντιλαμβανόμαστε ότι την οικογένεια Παπανδρέου σήμερα την "κυνηγάνε" δύο πτώματα κι ένας φυλακισμένος.

Ανάλογη ήταν και η "σκοτεινή" πορεία των Μητσοτάκηδων. Απλά η πορεία του πατριάρχη αυτής της οικογένειας είναι διαφορετική από αυτήν του Ανδρέα, εφόσον τα χαρακτηριστικά του ως ανθρώπου είναι διαφορετικά. Ο Μητσοτάκης δεν είναι δειλός. Το τελευταίο πράγμα το οποίο μπορεί να του αποδώσει κάποιος ως χαρακτηριστικό είναι η δειλία. Ο Μητσοτάκης είναι ένας αδίστακτος άνθρωπος. Ένας πραγματικός γκάνγκστερ. Θα μπορούσε κάλλιστα, αν δεν ήταν πολιτικός, να είναι αρχηγός μιας μεγάλης συμμορίας. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο "κάπο" της μεγαλύ­τερης ελληνικής "φαμίλιας". Άλλωστε είναι γνωστό ότι του αρέσουν οι "κουμπουριές" και αισθάνεται όμορφα όταν περιτριγυρίζεται από "κουμπουροφόρους".

Ο εκ Χανίων ορμώμενος Μητσοτάκης ξεκίνησε την καριέρα του με "προσόντα" διαφορετικά από τους υπόλοιπους επαρχιώτες πολιτικούς. Δεν έφτασε στην Αθήνα όπως φτάνει ένας Φλωρι­νιώτης ή ένας Καστοριανός βουλευτής, που χάσκουν μπροστά στα μέγαρα της πρωτεύουσας. Δεν έφτασε με ένα ταγάρι και μια ζωντανή κότα, όπως ο Χατζηχρήστος στις παλιές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Ο Μητσοτάκης στην Αθήνα έφτασε με τα "όπλα" του. Έφτασε με τα "κουμπούρια" του και αυτά ποτέ δεν τα αποχωρίζεται.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι τον Μητσοτάκη πάντα τον συνόδευαν στην "πορεία" του συστατικές επιστολές. Από ποιους; Από τους ίδιους ανθρώπους που προστάτευαν και χρηματοδοτούσαν τον θείο του τον Βενιζέλο. Από τους ανθρώπους, που, επειδή γνώριζαν τον θείο του, τον έψαξαν στην Κρήτη. Αυτούς του ανθρώπους ο Μητσοτάκης τους γνώριζε και τον γνώριζαν στον καιρό της "αντίστασής" του στην Κρήτη. Άνθρωπος των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών ήταν ο Μητσο­τάκης. Σύμφωνα με δικές του μαρτυρίες ήταν ο συνδετικός τους "κρίκος" με τις ελληνικές αντι­στασιακές οργανώσεις. Σ' αυτούς έδινε αναφορά και αυτών τις εντολές εκτελούσε. Αυτή η σχέση ήταν η "προίκα" του και το "διαβατήριό" του για την επιτυχία. Αυτή η σχέση του άνοιγε τις "πόρτες" των αθηναϊκών μεγάρων.

Όλα αυτά όμως δεν ήταν αρκετά για να τον οδηγήσουν στην εξουσία. Η Αθήνα είχε αρκετό κηφηναριό με τα ίδια προσόντα και δεν ήταν δυνατόν να τους παρακάμψει. Αυτό το οποίο χρειαζόταν ήταν ένα μεγάλο "άλμα". Έπρεπε να ρισκάρει, για ν' ανέβει στην κορυφή και αυτό δεν ήταν πρόβλημα για έναν άνθρωπο του οποίου δεν έλλειπε το ψυχικό σθένος να υποστηρίζει τις επιλογές του. Η ευκαιρία του δόθηκε μετά τη νίκη της Ένωσης Κέντρου. Τα μεγάλα "αφεντικά" ήταν σφόδρα ενοχλημένα με τη μεγάλη νίκη των "κομμουνιστών" του Κέντρου. Σχεδόν είχαν πανικοβληθεί από μια Ελλάδα η οποία έδειχνε απείθαρχη, σε μια εποχή που οι Αμερικανοί επένδυαν στην πειθαρχία μέσα στην "αυλή" τους.

Άρα τι τους συνέφερε να γίνει; Να οδηγήσουν την Ελλάδα στην "ανωμαλία". Γιατί; Για να εφαρμόσουν την πάγια "φιλειρηνική" πολιτική τους. Γιατί με φόβητρο την εμφυλιοπολεμική σύγκρουση θα μπορούσαν να πουλήσουν "σωτηρία". Εκμεταλλευόμενοι τις νωπές εμφυλιο­πολεμικές αναμνήσεις του ελληνικού λαού, θα μπορούσαν να επιβάλουν στην Ελλάδα μια "εθνοσωτήρια" κυβέρνηση. Το μόνο το οποίο είχαν ως πρόβλημα ήταν η ταυτότητα εκείνου που θα εμφάνιζαν ως υπεύθυνου της "ανωμαλίας". Το πρόβλημά τους ήταν αρκετά σοβαρό, γιατί έπρεπε τόσο αυτοί όσο και οι λακέδες τους να βρίσκονται από τη "σωστή" πλευρά. Έπρεπε τόσο το "παλάτι" όσο και η "δεξιά" να παραμείνουν στη "σωστή" πλευρά. Οι καταστροφείς της δημοκρατίας έπρεπε να διατηρήσουν τη δημοκρατική τους εικόνα. Δεν έπρεπε να ξανακάνουν το λάθος του Λαμπράκη —ο οποίος συσπείρωσε τους πάντες εναντίον της δεξιάς— και αυτό ήταν το δύσκολο του όλου εγχειρήματος.

Από τη στιγμή που η Ένωση Κέντρου κέρδισε τη νίκη στις εκλογές, δεν μπορούσε να παυτεί από την κυβέρνηση. Αν επιχειρούσαν να την πάψουν, είτε από την πρεσβεία είτε από το παλάτι είτε από την ΕΡΕ, θα υπήρχε πρόβλημα. Γιατί; Γιατί οι υποτιθέμενοι δημοκράτες της δεξιάς θα έπρεπε ν' αντιδράσουν αντιδημοκρατικά και αυτό θα προκαλούσε ζημιά σ' αυτούς που εκείνη την εποχή παρίσταναν τους θεματοφύλακες της δημοκρατίας. Επιπλέον, θα συσπείρωνε τους αντιπάλους τους και αυτό ήταν επικίνδυνο. Άρα τι ήταν το καλύτερο; Να ρίξουν από "μέσα" την Ένωση Κέντρου, ώστε οι "κομμουνιστές" να εμφανίζονται και πάλι σαν οι μη "αντιλαμβανόμενοι" τη δημοκρατική λειτουργία. Αυτοί να εμφανιστούν και πάλι σαν αντιδραστικοί και οι δεξιοί να βρίσκονται από τη σωστή πλευρά. Το ζητούμενο ήταν ν' ανατραπεί η κυβέρνηση της Ε.Κ. και η ίδια να "χρεωθεί" την πτώση της και άρα την "ανωμαλία". Το ζητούμενο ήταν ν' ανατραπεί η Ένωση Κέντρου και ταυτόχρονα να διχαστεί.

Άρα τι έπρεπε να κάνουν; Να βρουν αποστάτες. Να βρουν δηλαδή ανθρώπους, οι οποίοι θα προδώσουν τα πάντα. Που θα προδώσουν τη δημοκρατία. Που θα προδώσουν τους ανθρώπους που τους ψήφισαν. Που θα προδώσουν την παράταξή τους. Που θα προδώσουν δηλαδή το Σύνταγμα της εποχής εκείνης. Γιατί αυτό είναι προδοσία και όχι μια απλή πολιτική επιλογή; Γιατί, όταν κυρίαρχη είναι η παραταξιακή λογική, τα πράγματα λειτουργούν με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Γιατί ένας βουλευτής, ο οποίος διαφωνεί με τη λογική της ηγεσίας της παράταξής του, παραιτείται στο όνομα της δημοκρατίας. Παραιτείται της θέσης του βουλευτή, την οποία την κέρδισε ως μέλος μιας παράταξης και όχι ως άτομο. Όταν υπάρχει παραταξιακή λογική, η βουλευτική θέση ανήκει στην παράταξη και όχι στο πρόσωπο. Η διαφωνία οδηγεί στην παραίτηση του βουλευτή και όχι στην αποστασιοποίησή του. Απλά πράγματα. Όταν ένας παπάς διαφωνεί με την Ιερά Σύνοδο, παραιτείται και δεν παίρνει την εκκλησία —που λειτουργεί— για να εφαρμόσει το δικό του δόγμα. Η αποστασία είναι προδοσία του λαού. Είναι κλοπή ψήφων.

Οι Αμερικανοί γι' αυτόν τον λόγο βγήκαν στους δρόμους και έψαχναν αποστάτες. Οι δολοφόνοι της ελληνικής δημοκρατίας έψαχναν Έλληνες συνενόχους. Τότε ήταν η μεγάλη ευκαιρία του Μητσοτάκη. Γιατί; Γιατί η συνενοχή με τους Αμερικανούς θα τον "έδενε" για πάντα στις επιλογές τους. Το έγκλημα πάντα συνδέει τους συνενόχους μεταξύ τους. Ο ένας μπορεί να εκβιάζει τον άλλο και ως εκ τούτου δεν μπορεί να αγνοεί ο ένας τον άλλο. Τη λογική του εγκλήματος τη γνώριζε ο Μητσοτάκης και σ' αυτήν επένδυσε. Έτσι λειτουργούν οι συμμορίες. Με την ομαδική συνενοχή των μελών τους. Στη μαφία, για παράδειγμα, υπάρχουν μερικά "έθιμα", που διασφαλίζουν τη μόνιμη πίστη και την επίσης μόνιμη συνεργασία μεταξύ των μελών της συμμορίας. Ένα από αυτά τα "έθιμα" είναι ο εξαναγκασμός του κάθε νέου μέλους σε μια δολοφονία μπροστά σε μάρτυρες. Γιατί; Για να μπορούν ν' απειλούν με καταστροφή αυτόν που θα επιχειρήσει να προδώσει τους "κάπο".

Το ανάλογο έγινε και σ' αυτήν την περίπτωση. Ο Μητσοτάκης έκανε το "καθήκον" του απέ­ναντι στον υπερατλαντικό "κάπο" και "σκότωσε" την ελληνική δημοκρατία. Υποθήκευσε τη ζωή του, την καριέρα του, την οικογένειά του και "εκτέλεσε" μπροστά σε μάρτυρες την ελληνική δημοκρατία. Το μέγεθος της προδοσίας του ήταν τέτοιο, που του επέτρεψε να "προσπεράσει" πολλούς από τους μέχρι τότε αντιπάλους του. Πολλοί στην Αθήνα ανησύχησαν για την εύνοια που θα μπορούσε ν' απολαύσει ο Μητσοτάκης, εξαιτίας της εξυπηρέτησής του προς τους Αμερικανούς. Πολλοί ανησύχησαν με τα "πήγαινε-έλα" του στην πρεσβεία.

Μετά από αυτήν την εξυπηρέτηση ο "κάπο" δεσμεύτηκε να τον προστατεύει και να τον βοηθά, όποτε υπήρχε αυτή η ανάγκη. Αυτό ήταν το ζητούμενο για τον Μητσοτάκη. Να συνδέσει τον εαυτό του με τα αμερικανικά συμφέροντα. Να γίνει ο "άνθρωπός" τους στην Ελλάδα. Από εκεί και πέρα οι πάντες ήταν δεσμευμένοι στις υποχρεώσεις που συνεπάγεται ένα έγκλημα. Όταν συνέφερε τον Μητσοτάκη, θα τον φυγάδευαν από τη χώρα οι Αμερικανοί και όταν συνέφερε θα τον επανα­πάτριζαν. Όταν θα μοίραζαν "πίτες" στην Ελλάδα, θα έπρεπε πάντα να κρατούν μεγάλο "κομμάτι" και για τον Μητσοτάκη.

Από τη στιγμή που έγιναν όλα αυτά, ήταν πολύ φυσιολογικό να "αυτοεξοριστεί" ο αποστάτης. Δεν μπορούσε εκείνη την εποχή να παραμείνει στην Ελλάδα. Κινδύνευε από τον πρώτο Έλληνα που θα τον έβρισκε μπροστά του. Από τους πολίτες κινδύνευε και όχι από τη Χούντα, όπως ο ίδιος πάντα διατεινόταν. Η Χούντα δεν είχε κανέναν λόγο να κυνηγάει τον "ευεργέτη" της και τον άνθρωπο που η μεγάλη μάζα των εχθρών της τον μισούσε θανάσιμα. Η Χούντα είχε συμφέρον να παραμείνει ο Μητσοτάκης στην Ελλάδα, για να διχάζει την αντίπαλη παράταξη. Ευχής έργον θα ήταν για τη Χούντα να υπάρχει ο Μητσοτάκης και να προκαλεί εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις στο χώρο του Κέντρου.

Από αυτήν την πραγματικότητα προκύπτει κι ένα ερώτημα, το οποίο ακόμα δεν έχει απαντηθεί. Πού βρισκόταν ο Μητσοτάκης τη νύχτα του πραξικοπήματος; Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι έπαιζε "πρέφα" με τους συγκρατούμενούς του. Κάποιοι όμως ισχυρίζονται —χωρίς να παίρνουν απάντηση— ότι ο Μητσοτάκης την κρίσιμη εκείνη νύχτα βρισκόταν στην αμερικανική πρεσβεία. Ποιο είναι το πιο πιθανό με βάση τη λογική; Να αφεθεί να συλληφθεί και να ρισκάρει να μπει στο ίδιο "κλουβί" με ανθρώπους που τον θεωρούσαν υπεύθυνο για τον πραξικόπημα και άρα τον μισούσαν θανάσιμα ή να πάει στους προστάτες του; Μέσα στο "κλουβί" θα έπαιζε "πρέφα" ή το "παιχνίδι των λυγμών";

Το θέμα είναι ότι ο Μητσοτάκης έφυγε από την Ελλάδα σαν "αντιστασιακός". Την "κοπάνησε" από τη Χούντα και η Χούντα αντί να πιάσει και να "ρημάξει" την οικογένειά του —όπως ήταν η αγαπημένη της συνήθεια με τους αριστερούς— της έδωσε διαβατήριο για να μεταναστεύσει. Μέχρι και η Ντόρα τη διωκόμενη αντιστασιακή παριστάνει, εξαιτίας εκείνης της "φυγής". Ο Μητσοτάκης συνέχισε οικογενειακώς την πολυτελή "αντίστασή" του στο Παρίσι. Εκεί "διωγμένος" και σε μια εποχή κατά την οποία δεν υπήρχε δυνατότητα εξαγωγής συναλλάγματος, ζούσε πολυτελώς χωρίς να εργάζεται. Τα παιδιά του πήγαιναν στα καλύτερα σχολεία, προφανώς με υποτροφίες "αντίστασης". Τα ερωτήματα που τίθενται εδώ είναι τα λογικά. Πού τα έβρισκε τα χρήματα γι' αυτού του είδους τη ζωή; Ποιος του τα έδινε, εφόσον δεν τα διέθετε ο ίδιος; Εδώ δεν μιλάμε για "διακοπές" δεκαπέντε ημερών και για "μασούρια" κρυμμένα στις φόδρες. Μιλάμε για ένα διάστημα πολλών χρόνων και το οποίο κανένας δεν μπορούσε να υπολογίσει πότε θα τελείωνε.

Τα όσα ύποπτα όμως τον αφορούν δεν σταματούν εδώ. Το πρόβλημά του από ένα σημείο και πέρα ήταν το πώς θα μεθόδευε την επιστροφή του. Το να προσπαθήσει να επιστρέψει επί Χούντας δεν είχε νόημα, εφόσον θα ακύρωνε την προηγούμενη "δραπέτευσή" του. Αν προσπαθούσε να γυρίσει μετά την πτώση της, θα υπήρχε πρόβλημα, γιατί οι πάντες θα τον περίμεναν με ανοιχτές "αγκάλες". Τι έκανε; Το τέλειο. Παραμονές της πτώσης της Χούντας επέστρεψε, για να τον συλλάβει η Χούντα και να τον κλείσει δήθεν φυλακή, ώστε η πτώση της να τον βρει στις φυλακές της και να "περάσει" σαν αντιστασιακός. Να περάσει απαρατήρητος στο κρίσιμο διάστημα και να μπει η περίπτωσή του στη λογική της "συγχώρεσης". Να προστεθεί στο κόστος το οποίο έπρεπε να πληρώσει ο λαός στο όνομα της εθνικής συμφιλίωσης.

Τα ερωτήματα που τίθενται εδώ είναι τα εξής: Πώς γνώριζε ότι η Χούντα επρόκειτο να πέσει σε σύντομο χρονικό διάστημα κι εγκατέλειψε την ασφάλεια του Παρισιού, για να επιστρέψει στην Ελλάδα ώστε να συλληφθεί και να φυλακιστεί; Πώς γνώριζε ότι επρόκειτο περί μιας βραχυ­πρόθεσμης κατάστασης, ώστε να πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει την οικογένειά του στο εξωτερικό; Αν συνδυαστεί η πτώση της Χούντας με την κυπριακή τραγωδία, ευνόητο είναι ότι θα έπρεπε να γνωρίζει και για την Κύπρο. Ποιος τον πληροφόρησε; Ένα άλλο ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το εξής: Συλλαμβάνεται ο διαβόητος Χανιώτης αποστάτης και φυλακίζεται. Πού είναι το πιο λογικό να φυλακιστεί από τους διώκτες του; Εκεί όπου θα είναι στη δυσχερέστερη θέση και άρα αδύναμος ν' απειλήσει τους διώκτες του. Το λογικό δηλαδή ήταν να φυλακιστεί στον Έβρο ή στη Δράμα ή στη Φλώρινα. Πού φυλακίστηκε ο Χανιώτης αποστάτης; Στα Χανιά. Μάλιστα. Δεν γνωρίζουμε αν του δόθηκαν και τα κλειδιά από το κελί του.

Από τη στιγμή που μέσα στον "χαμό" επέστρεψε στην Ελλάδα, τα πάντα ήταν εύκολα γι' αυτόν. Τα "αφεντικά" του δεν θα τον άφηναν έξω από την "πίτα" της μεταπολίτευσης. Από τη στιγμή που το "αριστερό" κομμάτι της "πίτας" το είχαν προορισμένο για τον Ανδρέα και ο χώρος μισούσε τον Μητσοτάκη, τι περίσσευε; Ο χώρος της δεξιάς. Αυτό το "κομμάτι" επέλεξαν να του δώσουν, εξασφαλίζοντας καί την ακεραιότητα της "πίτας" καί την ικανοποίηση του "σκύλου". Γιατί; Γιατί από την μία του βρήκαν στέγη και από την άλλη "φόρτωσαν" στη δεξιά την "πηγή" του κακού της άλλης πλευράς. Τους βόλευε να ελέγχουν καί τις δύο πλευρές. Τους βόλευε, για να ελέγχουν το τεχνητό κλίμα πόλωσης της μεταπολίτευσης. Γι' αυτόν τον λόγο τον κάποτε τρομερό "διώκτη" της δεξιάς τον "βάπτισαν" δεξιό. Αυτοί τον "φόρτωσαν" στη ΝΔ. Αυτοί ανάγκασαν τη ΝΔ να τον συμπεριλάβει στα μέλη της. Αυτοί ανάγκασαν τη ΝΔ να του προσφέρει την ηγεσία της. Αυτοί ανάγκασαν σε ήττα τον Στεφανόπουλο και δεν γνωρίζουμε αν η Προεδρεία της Δημοκρατίας ήταν η "αποζημίωσή" του για εκείνη την ήττα.

Σ' αυτό το διάστημα βέβαια προσπαθούσε ν' "αποκαταστήσει" την τρομερά φθαρμένη εικόνα του. Τι έκανε; Ως γνήσιος αρχηγός συμμορίας, "θυσίασε" την κόρη του. Ως γνήσιος κερδοσκόπος "Αγαμέμνονας", θυσίασε την κόρη του για τα συμφέροντά του. Πάντρεψε την εικοσάχρονη τότε Ντόρα με έναν σχεδόν συνομήλικό του, αποδεικνύοντας ότι ο έρωτας εκτός από τυφλός έχει και άλλες παθήσεις. Πάντρεψε ένα μικρό κορίτσι με τον μεσόκοπο Παύλο Μπακογιάννη. Τον γεννηθέντα το 1935 παρακαλώ. Αν ζούσε σήμερα ο άνθρωπος αυτός, θα ήταν ένας εβδομηντάρης παππούλης. Γιατί το έκανε; Γιατί ο Μπακογιάννης είχε ένα καλό πολιτικό "προφίλ" και θα μπορούσε από πίσω του να "κρυφτεί" η συμμορία του αποστάτη. Η "αντιστασιακή" Ντόρα έγινε με αυτόν τον τρόπο η "Ιφιγένεια" της οικογένειας. Όπως συνέβη στα αρχαία Έπη, έτσι συνέβη και στα σύγχρονα "έπη" των Μητσοτάκηδων. Για να έχει αίσιο τέλος ο πόλεμος της συμμορίας, έπρεπε η "Ιφιγένεια" να θυσιαστεί και να παγιδευτεί με έναν πολλά υποσχόμενο γάμο. Οι φήμες της εποχής λένε ότι εκείνος ο γάμος παρέμενε τέτοιος μόνον στα χαρτιά. Οι φήμες μιλάνε για "ντοράκια" και για ανεξήγητα θεαματικές προόδους νεαρών στελεχών μέσα στη ΝΔ.

Με τον τρόπο αυτόν φτάσαμε στο περίφημο "βρώμικο" 1989. Τι έγινε τότε; Η μισή ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, συμπεριλαμβανομένου και του αρχηγού της, βρίσκεται στα δικαστήρια με κατηγορίες περί διαφθοράς και ο "κουφός" τρομοκράτης πηγαίνει και σκοτώνει τον Παύλο Μπακογιάννη για διαφθορά. Η Ελλάδα "βοά" για τα "πάμπερς" της διαφθοράς και οι "τρομο­κρά­τες" πηγαίνουν και σκοτώνουν έναν άσχετο, που, ακόμα και διεφθαρμένος να ήταν, η απόστασή του από την εξουσία ήταν τέτοια, που δεν του επέτρεπε ν' αποκτήσει "μέγεθος" για την πρόκληση τρομοκρατικού χτυπήματος. Έναν πολιτικό, ο οποίος είχε σταδιοδρομία μερικών μηνών στην ελληνική βουλή. Είναι σαν να πάει κάποιος σε μια μεγάλη φονική φασαρία, να αγνοήσει επιδεικτικά τους εχθρούς του και να πάει να σκοτώσει το "κατοικίδιο" τους. Σ' αυτήν την περίπτωση δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Αυτός ο άνθρωπος ή είναι πολύ βλάκας ή είναι πολύ πονηρός και κάπου αλλού αποβλέπει και το οποίο προφανώς δεν είναι αντιληπτό.

Ήταν δηλαδή βλάκες οι τρομοκράτες ή μήπως δεν ήταν τρομοκράτες αυτοί οι οποίοι εκτέ­λεσαν τον Μπακογιάννη; Θα ξεκινήσουμε τον συλλογισμό μας ανάποδα, για να καταλάβουμε ορισμένα πράγματα. Ποιες ήταν οι συνέπειες αυτού του θανάτου; Επωφελήθηκε δηλαδή κανένας από αυτόν τον θάνατο; Ήταν "χρήσιμος" θάνατος, όπως ήταν αυτοί του Παναγούλη ή του Πέτρου; Θα κάνουμε απλές σκέψεις και τίποτε παραπάνω. Θα μπορούσε ο Μητσοτάκης να γίνει πρωθυ­πουργός χωρίς αυτόν τον θάνατο; Πριν από αυτόν τον θάνατο και με το μισό ΠΑΣΟΚ υπόδικο στα δικαστήρια απέτυχε να γίνει πρωθυπουργός. Μόνος του "έτρεξε" και βγήκε δεύτερος. Μόνος του το μόνο που κατάφερε ήταν να κάνει τον γραφικό Τζανή πρωθυπουργό. Έναν άνθρωπο από τον οποίο θυμόμαστε μόνον την καδένα του και τίποτε άλλο. Ο θάνατος του Μπακογιάννη και τα κλάματα της χήρας έκαναν τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό. Χωρίς αυτόν τον θάνατο θα "έσβηνε" ο Μητσοτάκης.

Σ' ό,τι αφορά τη διαδοχή της δυναστείας ισχύει κάτι ανάλογο. Θα μπορούσε ο Μητσοτάκης να μεθοδεύσει τη διαδοχή του, αν δεν υπήρχε αυτός ο θάνατος; Ποια θα ήταν η ιστορία της οικογένειας με ζωντανό τον Μπακογιάννη; Ο Κυριάκος ήταν πολύ μικρός για να μπει στο παιχνίδι της διαδοχής και η Ντόρα ήταν πολύ "βαθιά" μέσα στην κουζίνα, για να βγει από αυτήν. Η Ντόρα θα παρέμενε μια καλή "νοικοκυρά" και δεν θα εμφανιζόταν όπως εμφανίζεται σήμερα. Το πολύ-πολύ να την καλούσαν σε κάποια κοινωνική εκδήλωση δεύτερης σειράς, εφόσον ήταν σύζυγος ενός βουλευτή ανάλογης σειράς. Στην καλύτερη περίπτωση να ήταν σύζυγος υπουργού. Τίποτε παραπάνω. Ο θάνατος δηλαδή του Μπακογιάννη ήταν καταλυτικός τόσο για την πορεία τού αποστάτη όσο και για την πορεία της κόρης του.

Χωρίς αυτόν τον "χρήσιμο" θάνατο ο Μητσοτάκης θα εξαναγκαζόταν σε παραίτηση από την ηγεσία της ΝΔ, εφόσον κανένα κόμμα δεν δέχεται την ήττα χωρίς αντίπαλο. Θα καθηλωνόταν στο επίπεδο ενός Ράλλη, ενός Αβέρωφ ή ενός Έβερτ. Τα ανάλογα θα συνέβαιναν και στη ζωή της Ντόρας. Χωρίς αυτόν τον "χρήσιμο" θάνατο η Ντόρα δεν θα υπήρχε καν. Θα ήταν ακόμα μια από τις πολλές αργόσχολες Αθηναίες, που ασχολούνται μόνον με τα νύχια τους. Μια κόρη πλουσίου, που απλά θα έτρωγε από τη "λεία" της οικογένειας. Μια Αθηναία, που οι διαδρομές της θα περιορίζονταν ανάμεσα στο σπίτι, στο κομμωτήριο και καμιά επίσκεψη σε κάποιο φιλικό σπίτι. Με το Μετρό θα πήγαινε σήμερα στους ολυμπιακούς αγώνες, αν και εφόσον βέβαια έβρισκε εισι­τήρια. Όλα αυτά άλλαξαν θεαματικά μετά τον "χρήσιμο" θάνατο του Παύλου Μπακογιάννη.

Αυτό το οποίο μας ενδιαφέρει τώρα, είναι να βρούμε το "κόστος" αυτού του θανάτου γι' αυτούς που καλώς ή κακώς επωφελήθηκαν. Το "κόστος", που μετράται με πραγματικά κέρδη και ζημιές και όχι με τηλεοπτικά δάκρυα. Μιλάμε για τον θάνατο ενός ανθρώπου, ο οποίος υποτίθεται ήταν "δικός" τους άνθρωπος. Άρα τι ψάχνουμε; Να βρούμε πόσο "δικός" τους ήταν. Πόσο δικός σου μπορεί να είναι ένας άνθρωπος ο οποίος είναι ξένος; Γαμπρός ήταν ο Μπακογιάννης και μάλιστα σε έναν γάμο που "έδυε". Τον καιρό της δολοφονίας του τις περισσότερες φορές κοιμόταν στο γραφείο του και όχι στο σπίτι του. Αυτό δεν έχει σχέση με την κουτσομπολίστικη παραπληροφόρηση, παρά προκύπτει από την ακροαματική διαδικασία, εφόσον κάποιοι τον παρα­κο­λουθούσαν με σκοπό να τον δολοφονήσουν.

Όταν είσαι Μητσοτάκης και θυσιάζεις την εικοσάχρονη κόρη σου για τα συμφέροντα της οικογένειας, πόσο μπορείς να λυπηθείς, όταν ο θάνατος ενός ξένου μπορεί να εκτοξεύσει στα ουράνια τα συμφέροντα αυτά; Πόσο μπορείς να λυπηθείς, όταν είσαι ένας συμφεροντολόγος, όπως ο Μητσοτάκης; Όσο και να κλαις, φαίνεται στα μάτια σου αν κάτι υπολογίζεις ή όχι. Εμείς δηλαδή δεν λέμε ότι ο Μητσοτάκης σκότωσε τον Μπακογιάννη. Εμείς λέμε ότι, μόλις έμαθε ο Μητσοτάκης γι' αυτόν τον θάνατο, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν υπολογισμοί. Είμαστε βέβαιοι ότι πρώτα υπολόγισε τα κέρδη τα οποία θα προέκυπταν από αυτόν τον θάνατο και μετά άφησε τη "θλίψη" να τον "πνίξει". Ο άνθρωπος είναι άρρωστος με τα συμφέροντά του. Τον ίδιο του τον θάνατο μπορεί από τώρα να έχει σχεδιάσει πώς να τον εκμεταλλευτεί. Μπορεί από τώρα να έχει αποφασίσει ποιο από τα εγγόνια του στον επικήδειό του θα πει καμιά παπανδρεϊκού τύπου "ατάκα" του στυλ "…τα έμαθες τα νέα παππού"; Μπορεί από τώρα να έχει αποφασίσει ποιο από τα εγγόνια θα κάνει τι. Μπορεί από τώρα να έχει βγάλει το "χρίσμα" για το ποιο εγγόνι έχει το κληρονομικό "χάρισμα".

Πυροβόλησε ένας τρελός —ήταν σίγουρα τρελός, για να μην πετύχει έναν τέτοιο μεγάλο στόχο— …τη Ντόρα και η πρώτη κίνησή του δεν ήταν να τη δει ή να σκεφτεί τι θα κάνουν ως οικογένεια —και άρα με τα μέσα που διαθέτουν— για ν' αποτρέψουν στο μέλλον μια ανάλογη δυσάρεστη κι επικίνδυνη κατάσταση. Η πρώτη κίνησή του ήταν να ζητήσει υλικά αγαθά από το κράτος. Η πρώτη κίνησή του ήταν να ζητήσει θωρακισμένη λιμουζίνα. Να ζητήσει από το κράτος να ξοδευτεί, για να μην ξοδευτεί ο ίδιος. Αυτό τον ενδιαφέρει πρώτα απ' όλα και μετά όλα τ' άλλα. Το ίδιο συμβαίνει και με την υπόλοιπη οικογένεια. Η Ντόρα πήγε για "εισπράξεις" στην Ευρυτανία και ούτε για συμβο­λικούς λόγους δεν κοιμήθηκε στο σπίτι των πεθερικών της. Η Ντόρα έφτασε στο σημείο να ξαναπαντρευτεί και δεν εγκαταλείπει το όνομα-περιουσία.

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί απλούστατα από αυτά προκύπτουν ορισμένοι προβληματισμοί. Αν κάποιοι γνώριζαν όλα αυτά τα οποία ισχυριζόμαστε, πιθανόν να προσπάθησαν να "βοηθήσουν" τον Μητσοτάκη με αυτήν την πράξη. Πώς πηγαίνει ένας φίλος εν αγνοία σου και με δική του ευθύνη και σου αγοράζει κάτι το οποίο έχεις ανάγκη για να στο κάνει δώρο; Απλά πράγματα. Αν μάθεις ότι ένας φίλος σου θέλει να κάνει ομελέτα και γνωρίζεις ότι δεν έχει αβγά, δεν σου περνάει από το μυαλό να του κάνεις μια ευχάριστη έκπληξη και να του τα πας δώρο; Αν δηλαδή κάποιοι "φίλοι" του Μητσοτάκη γνώριζαν την οικογενειακή κατάσταση του Μπακογιάννη και γνώριζαν και τον χαρακτήρα του αποστάτη, δεν είχαν λόγους να είναι επιφυλακτικοί.

Κέρδη του προσέφεραν χωρίς πραγματική ζημιά, εφόσον δεν πείραξαν κάποιο πραγματικό μέλος της οικογένειάς του. Αυτό είναι το ζητούμενο να μάθουμε κάποτε. Ποιοι ήταν αυτοί οι οποίοι σκότωσαν τον Μπακογιάννη; Ποιοι έβαλαν τα "αβγά" για να κάνει "ομελέτα" ο Μητσοτάκης; Ποιοι μπορούσαν ν' αναλάβουν μια δολοφονική επίθεση τόσο μεγάλου βαθμού δυσκολίας; Δεν είναι εύκολο να σκοτώσεις μέρα μεσημέρι στο Κολωνάκι έναν φυλασσόμενο βουλευτή. Δεν είναι εύκολο χωρίς εσωτερική πληροφόρηση να μάθεις τις συνθήκες φύλαξής του.

Αυτά είναι δύσκολα πράγματα και απαιτούν επαγγελματισμό. Μόνον μυστικές υπηρεσίες μπορούν να φέρουν εις πέρας τέτοιου είδους ενέργειες. Και πάλι θα ισχυριστούμε τα ίδια πράγμα­τα. Για όσο διάστημα δεν είχε "εξαρθρωθεί" η 17 Νοέμβρη, όλοι πιστεύανε ότι θα μπορούσαν να είναι οι τρομοκράτες αυτοί οι οποίοι τον σκότωσαν, εφόσον τους φαντάζονταν κάτι σαν παρά­νο­μους Τζέιμς Μποντ ή σαν Φαντομάδες. Από τη στιγμή που γνώρισε ο κόσμος τους καταδικα­σθέντες σαν δολοφόνους της 17 Νοέμβρη, έπαψε να πιστεύει ότι αυτοί είναι οι δολοφόνοι του Μπακογιάννη. Άλλωστε κάτι τέτοιο δεν προκύπτει ούτε από την ακροαματική διαδικασία. Αυτά τα οποία λέγανε οι "ομολογήσαντες" δεν είχαν καμία σχέση με τα όσα είδαν οι αυτόπτες μάρτυρες. Για τον γράφοντα τα πράγματα είναι απλά. Αυτοί οι οποίοι σήμερα είναι φυλακισμένοι, δεν είναι άξιοι ούτε μια πίτσα να παραδώσουν. Ο χοντρός θα την έτρωγε και ο αγράμματος δεν θα έβρισκε τη διεύθυνση.

Απ' όλα αυτά όμως που ισχυριζόμαστε δεν προκύπτουν αντικειμενικές κατηγορίες. Συμβαίνει αυτό το οποίο είπαμε και για την περίπτωση του Παπανδρέου. Η εκτίμησή τους δεν μπορεί να ξεφύγει από τη σφαίρα του υποκειμενικού. Όσο εύκολα μπορεί να συμφωνήσει κάποιος ότι οι συνέπειες αυτών των πράξεων ξεφεύγουν από τα όρια της πολιτικής και έχουν και ποινικές προεκτάσεις, άλλο τόσο εύκολα μπορεί και να διαφωνήσει. Μπορεί ο Μητσοτάκης από βλακεία να πραγματοποίησε την αποστασία. Μπορεί να μην εκτίμησε καλά την κατάσταση. Θα τον κατηγο­ρήσει κανένας για τη βλακεία του; Είναι θεμελιώδες δικαίωμα του ανθρώπου η βλακεία. Μπορεί κάποιοι άνθρωποι να τον αγαπούσαν και πραγματικά να τον βοήθησαν. Αυτοί οι άνθρωποι να τον φυγάδευσαν και οι ίδιοι άνθρωποι να τον πληροφόρησαν για τα προβλήματα της Χούντας, ώστε να επιστρέψει στον κατάλληλο χρόνο. Μπορεί να μην συνέβη τίποτε απ' όλα αυτά και να ήταν απλά τυχερός. Όλα δηλαδή όσα ισχυριζόμαστε μπορεί και να είναι αποτελέσματα τύχης. Θα τον κατηγορήσουμε επειδή ήταν τυχερός;

Τα ανάλογα συμβαίνουν και με τη Ντόρα. Μπορεί η γυναίκα να ήταν τυχερή μέσα στην ατυχία της. Είχε έναν άτυχο γάμο, ο οποίος έγινε τύχη μετά τη θεαματική διάλυσή του, εφόσον έτσι κι αλλιώς αυτή η διάλυση ήταν αναπόφευκτη. Μπορεί πράγματι να επωφελήθηκε από τον θάνατο του συζύγου της και να έγινε ισχυρή επιδιδόμενη στην "τυμβωρυχία". Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία χήρα που σκυλεύει τον νεκρό σύζυγό της. Αυτά όλα δεν αποτελούν στοιχεία για να την κατηγορήσουμε. Μπορεί να την αμφισβητούμε ως προς την ηθική της αλλά μέχρι εκεί. Η ανηθικότητα δεν είναι έγκλημα, που τιμωρείται από τον νόμο.

Άρα τι κάνουμε σ' αυτήν την περίπτωση; Στην περίπτωση του Μητσοτάκη αναζητούμε μόνον εκείνα τα στοιχεία που να τον ενοχοποιούν πραγματικά. Ποια είναι αυτά; Οι φήμες της εποχής λένε ότι οι Αμερικανοί, αναζητώντας αποστάτες, περιφέρονταν στους δρόμους με βαλίτσες γεμάτες δολάρια. Αυτές τις φήμες δεν τις σκόρπισαν περαστικοί στο δρόμο, που τους είδαν με βαλίτσες και κατάλαβαν τι περιείχαν. Αυτές οι φήμες προφανώς βγήκαν στη "φόρα" από ανθρώπους που τους προτάθηκε η αποστασία κι αρνήθηκαν. Από ανθρώπους που είδαν το "χρώμα" του αμερικανικού χρήματος. Αλλιώς δεν μπορεί να βγει μια τέτοια φήμη. Χιλιάδες φιλοαμερικανικές θέσεις έχουν πάρει πολιτικοί μας, αλλά δεν κυκλοφόρησε ποτέ η φήμη ότι πληρώθηκαν γι' αυτές.

Η φήμη δηλαδή είναι ο "καπνός" στην υπόθεση και εμείς αναζητούμε τη "φωτιά". Το ερώτημα εδώ είναι το εξής: Ο Μητσοτάκης την αποστασία την έκανε δωρεάν, επειδή αυτή ήταν η πολιτική του εκτίμηση ή πληρώθηκε για να την κάνει; Το πρώτο είναι πολιτικό λάθος από το οποίο δεν προκύπτει ποινική ευθύνη, ενώ το δεύτερο είναι έγκλημα. Γνωρίζει το ελληνικό κράτος το "πόθεν έσχες" του Μητσοτάκη εκείνη την εποχή; Χτύπησε κανένας εισαγγελέας την πόρτα του, για να μάθει την αλήθεια; Μπορεί τα πάντα να ήταν ψέματα πολιτικών του αντιπάλων ή αποκυήματα της νοσηρής φαντασίας κάποιων πολιτών. Το κράτος γνωρίζει τι ήταν όλα αυτά; Διερεύνησε την υπόθεση; Ας το έκανε, για να προστατεύσει τον πολίτη Μητσοτάκη από τις ανυπόστατες φήμες. Το έκανε; Γιατί άφησε να κυκλοφορεί μια φήμη, που "μόλυνε" την πολιτική ζωή;

Πώς αμύνθηκε ο Μητσοτάκης σ' αυτήν την κατάσταση; Πάγια τακτική του Μητσοτάκη είναι να κρύβεται πίσω από την περιουσία της Μαρίκας. Αυτή βέβαια είναι μια πάγια οικογενειακή τους τακτική, εφόσον όλοι τους ήταν εκτός των άλλων και γνωστοί προικοθήρες. Από γυναικείες κιλότες ξεκινάνε το χτίσιμο των περιουσιών τους. Το ίδιο έκανε και ο θείος του ο Βενιζέλος. Όταν δεν μπορούν να εξηγήσουν τον παρανόμως αποκτηθέντα πλούτο, κρύβονται πίσω από τις "προίκες". Το λεπτό σημείο εδώ είναι το εξής: Τα έξοδα στο Παρίσι εκείνη την εποχή δεν μπορούσε να τα δικαιολογήσει η ελληνική "προίκα" της Μαρίκας. Όσο μεγάλη κι αν ήταν, δεν μπορούσε να τον βοηθήσει. Γιατί; Γιατί εκείνη την εποχή απαγορευόταν η εξαγωγή συναλ­λάγματος. Ήταν παράνομο να έχει κάποιος Έλληνας καταθέσεις σε ξένες τράπεζες. Ποιος λοιπόν πλήρωνε τα έξοδα της οικογένειας στο Παρίσι;

Ο μαφιόζος Μητσοτάκης, δηλαδή, αν την "πατήσει", θα την "πατήσει" από το σύνδρομο "Αλ Καπόνε". Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο δικός μας γκάνγκστερ, όπως και ο όμοιός του στις ΗΠΑ, δεν θα την "πατήσει" από τα τρομερά εγκλήματά του, αλλά από την "τσέπη" του. Αυτή είναι η μοίρα των ικανών μαφιόζων. Αυτή είναι η κατάρα του σιναφιού τους. Τα εγκλήματα κρύβονται, ενώ ο πλούτος όχι. Αν αποφασίσει σήμερα το ελληνικό κράτος ν' ανοίξει τους λογαριασμούς της οικογένειας Μητσοτάκη, θα βρεθεί προ εκπλήξεων. Την Αφρική να κληρονομούσε η Μαρίκα, δεν θα μπορούσε να "κρυφτεί" ο αποστάτης πίσω από την προίκα της. Η οικογένεια Μητσοτάκη είναι μια από τις πλουσιότερες οικογένειες της χώρας. Μια από τις πλουσιότερες πολιτικές οικογένειες της Ευρώπης.

Το πώς κατόρθωσε ο αποστάτης εν μέσω διωγμών, εξοριών και "θυσιών" για την πατρίδα να δημιουργήσει μια τέτοια περιουσία, αυτό μόνον ο ίδιος μπορεί να μας το εξηγήσει. Πώς κατόρ­θωσε ο εκ Χανίων ορμώμενος φτωχοπρόδρομος να γίνει μεγιστάνας, χωρίς ποτέ ν' ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο εκτός από την πολιτική; Αυτό μπορεί να το εξηγήσει κανείς; Μπορεί να εξηγήσει ο Μητσοτάκης τον οικογενειακό του πλούτο; Αν δηλαδή τον Παπανδρέου τον "κυνηγάνε" πτώματα, τον Μητσοτάκη τον "κυνηγάνε" βαλίτσες γεμάτες χρήματα και λογαριασμοί ξενοδοχείων, κολεγίων κλπ..

Εδώ βέβαια αποκαλύπτεται και το μεγαλύτερο σφάλμα της μέχρι τώρα πορείας του. Το σφάλμα το οποίο η ευφυΐα του αποστάτη δεν εντόπισε, αλλά το εντόπισε το ένστικτο της Μαρίκας. Παραμονές της "εξόδου" του από τον μάταιο κόσμο μας, εγκατέλειψε τη βουλευτική ιδιότητα και ως εκ τούτου τη βουλευτική ασυλία. Σήμερα είναι περισσότερο ευάλωτος από ποτέ κι αυτό δεν περνά απαρατήρητο από πολλούς "φίλους" του. Κινδυνεύει άμεσα, αν κάποιοι πολίτες αρχίσουν να "παροτρύνουν" δημόσιες υπηρεσίες να κάνουν αυτό το οποίο έπρεπε να κάνουν αυτεπαγ­γέλτως και δεν το έκαναν. Είναι εθνική υπόθεση ν' ανοιχτούν οι τραπεζικοί λογαριασμοί της οικογένειας Μητσοτάκη. Γιατί; Γιατί μ' αυτόν τον τρόπο θα μάθουμε κρυφές "πτυχές" της ιστορίας μας. Η "καταγωγή" τής κάθε κατάθεσης θα μας δίνει εξηγήσεις για πολλά εθνικά μας θέματα.

Φτάνοντας σ' αυτό το σημείο, μπορούμε να καταλάβουμε και ορισμένα άλλα πράγματα. Η μεγάλη αγωνία των Παπανδρέου και των Μητσοτάκηδων για τη δίκη της 17 Νοέμβρη μπορεί να μην γεννήθηκε από την αγάπη τους προς τη δικαιοσύνη. Μπορεί όλοι αυτοί να βιάζονταν να κλείσουν οι φάκελοι που τους απειλούσαν. Οι οικογενειακές διαδοχές είχαν γίνει και τα πράγματα είχαν πάρει τον "δρόμο" τους. Δεν τους συνέφερε όλους αυτούς να εκκρεμούν υποθέσεις, οι οποίες θα γίνονταν αντικείμενο έρευνας για κάποιους περίεργους. Με τη δίκη της 17 Νοέμβρη "έκλειναν" οι φάκελοι που τους απειλούσαν. Με τη βοήθεια των υπερατλαντικών αφεντικών κατάφεραν να κλείσουν φακέλους, οι οποίοι θα μπορούσαν να καταστρέψουν τις δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες της χώρας. Μέσα στα δικαστήρια τα πτώματα των Πέτρου και Μπακογιάννη "θάφτηκαν" νύχτα και για δεύτερη φορά.

Απλά, επειδή δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για τους Μητσοτάκηδες, θα πρέπει και σ' αυτό το σημείο ν' αναζητήσουμε το κέρδος τους. Ήταν αδύνατον ν' αφήσουν μια τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη και να μην την εκμεταλλευτούν. Ήταν αδύνατον να αγνοήσουν τα ένστικτά τους. Ήταν αδύνατον να μην συνδυάσουν το τερπνόν με τα του ωφελίμου. Τι έκαναν; Μετέτρεψαν τη δίκη της 17 Νοέμβρη σε οικογενειακό σώου, για να βολέψουν και τα παιδιά της Ντόρας. Αφού βρήκαν τον "παπά", να μην τον εκμεταλλευτούν; Τα "έσπρωξαν" όσο δεν έχει "σπρωχτεί" κανένας άλλος στην Ελλάδα. Χρησιμοποίησαν τα κανάλια και άρα το δημόσιο κεφάλαιο όπως χρησιμο­ποιεί κάποιος το χωράφι του. Μέχρι και πανελλήνιο διάγγελμα τους έδωσαν τη δυνατότητα να κάνουν.

Μιλάμε για απίθανα πράγματα. Μαθαίνουμε ότι καί τα δύο "ορφανά" σκοπεύουν να μπουν στην "οικογενειακή" τους βουλή. Μαθαίνουμε ότι κι αυτά, μιμούμενα τον θείο Κυριάκο, έχουν "παρκάρει" σε πολυτελή κρατικά "stand by". Μαθαίνουμε ότι κι αυτά, μιμούμενα την επιτυχή πρακτική της παντρεμένης χήρας μάνας τους, θα ξεκινήσουν τις "εισπράξεις" τους από την Ευρυτανία. Η Ευρυτανία γι' αυτούς είναι προφανώς κάτι σαν οικογενειακός "κουμπαράς" για τη δύσκολη ώρα. Οι Ευρυτάνες γι' αυτούς είναι κάτι σαν ραγιάδες, που πρέπει υποχρεωτικά να τους καταβάλουν τον κεφαλικό "φόρο".

Το τρομερότερο κι απεχθέστερο όμως που ακούσαμε ήταν κάτι άλλο. Επειδή ο γαμπρός της Ντόρας έχει κι αυτός πολιτικές φιλοδοξίες, πρόσθεσε κι αυτός στο επίθετό του τον "τίτλο" Μπακογιάννης. Δημήτριος Ζαφειριάδης-Μπακογιάννης είναι το νέο όνομά του. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Έχουν εξευτελίσει τα πάντα. Τον Μπακογιάννη δεν τον "θάβουν" απλά για δεύτερη φορά. Τον "ξεγυμνώνουν" για πολλοστή φορά. Αυτό κάνουν κάθε φορά που χρειάζονται κάτι. Τον "ξεθάβουν" και τον "γδύνουν". Ό,τι μπορούν να πάρουν από αυτόν το έχουν πάρει. Με τα "ρούχα" του βολεύτηκε η χήρα και με τα "εσώρουχά" του θα βολευτούν τα "ορφανά". Μέσα στον χαμό προσπάθησε και ο γαμπρός της Ντόρας ν' αρπάξει τα "παπούτσια" του. Αυτήν τη μοίρα επιφύλασσαν για το αυτοδημιούργητο φτωχόπαιδο από τη Βελωτά.

Αν μπορούσε να "δει" ο Μπακογιάννης τι συμβαίνει σήμερα, είναι βέβαιο ότι θα μισούσε το γυφτοσόι, που έχει μετατρέψει σε "μπακάλικο" τον τάφο του. Θα τους μισούσε πιο πολύ και από τη Χούντα. Θα μισούσε αυτούς που δεν χάνουν ποτέ την ευκαιρία να μας αποδεικνύουν ότι θεωρούν "τύχη" τους τον θάνατό του. Ας προσπαθήσει ένας λογικός άνθρωπος να μας πείσει για το αντίθετο. Να μας πείσει ότι όλους αυτούς τους —αποδεδειγμένα πλέον— αδίστακτους άρπαγες, τους συνέφερε να είναι ζωντανός σήμερα ένας εβδομηντάχρονος κοινός βουλευτής. Η χαρά από την επιτυχή επέλασή τους στον δημόσιο βίο δεν τους αφήνει να κρυφτούν. Η απληστία τους σ' ό,τι αφορά τους στόχους τους δεν τους αφήνει να κρυφτούν. Γι' αυτόν τον λόγο είμαστε βέβαιοι ότι θα τους μισούσε. Θα μισούσε αυτούς που μας αποδεικνύουν καθημερινά ότι τον Μητσοτάκη έχουν πατέρα και "μαγαζί" τον Μπακογιάννη.

Αυτό συμβαίνει στην κυριολεξία. Ο νεαρός γιος της Ντόρας μας το αποδεικνύει με τη στάση του. Είναι ένας γνήσιος Μητσοτάκης, ο οποίος αισθάνεται κύριος μέτοχος της εταιρείας "Μπακο­γιάννης Α.Ε." Ως Μητσοτάκης είναι θρασύς κι αχάριστος και ως μέτοχος της "εταιρείας" φροντίζει ό,τι κάνει να το κάνει υπό τον τίτλο του γιου του δολοφονηθέντος. Αυτά όλα δεν είναι δικές μας εικασίες. Αυτά αποκαλύφθηκαν στη διένεξή του με τη γνωστή εφημερίδα "Ελευθεροτυπία". Τι συνέβη εκεί; Η "Ελευθεροτυπία" είχε το "θράσος" να κρίνει ένα άρθρο-δόγμα του νεαρού. Η "Ελευθεροτυπία" είχε την αφελή εντύπωση ότι μπορούσε να κρίνει τον "ιδιοκτήτη" της τρομο­κρατικής "ευαισθησίας" στη χώρα μας. Εισέπραξε τον τίτλο του "συνενόχου" και "συνοδοιπόρου" της οργάνωσης και ησύχασε.

Προφανώς η "Ελευθεροτυπία" δεν κατάλαβε ότι έχει να κάνει με έναν θρασύ κι αχάριστο Μητσοτάκη. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί περί αυτού πρόκειται. Ο νεαρός γόνος της οικογένειας είναι θρασύς κι αχάριστος. Είναι θρασύς, γιατί θέλει να "παρελάσει" στον δημόσιο βίο, χωρίς να κρίνεται και γι' αυτό "υπογράφει" τα άρθρα του σαν "θύμα". Είναι θρασύς, γιατί θέλει να "καπε­λώσει" τους ανθρώπους της γενιάς του χωρίς κανένα άλλο προσόν, παρά με ένα αγορασμένο πτυχίο των ΗΠΑ. Είναι όμως ταυτόχρονα κι αχάριστος. Γιατί; Γιατί, ενώ είναι ο ίδιος καθαρά δημιούργημα των ΜΜΕ, δεν διστάζει να επιτεθεί στα ίδια τα μέσα, όταν αυτά τον κρίνουν. Ενώ η "Ελευθεροτυπία" είναι ένα "εργαλείο" της οικογένειας, που τη βαστά πάντα στην επικαιρότητα, βρήκε τον "μπελά" της από αυτόν που είναι ευεργετούμενός της.

Η επίθεσή μας στον νεαρό δεν είναι άδικη, γιατί πλέον υπάρχει ως δημόσιο πρόσωπο και αυτά τα πρόσωπα κρίνονται. Αν ήταν ένα απλό θύμα της τρομοκρατίας και καθόταν σπίτι του, δεν θ' ασχολούμασταν καν με την περίπτωσή του. Δεν ασχοληθήκαμε με κανέναν όμοιό του και δεν θ' αλλάζαμε την τακτική μας απέναντι σ' αυτόν. Από τη στιγμή όμως που όχι μόνον διεκδικεί τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά και τρώει ήδη από τα δημόσια ταμεία, είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε. Αυτήν τη στιγμή καταλαμβάνει μια δημόσια θέση, που μπορεί να ήταν όνειρο ζωής και κατάληξη καριέρας για έναν άλλο Έλληνα. Αυτήν τη στιγμή προετοιμάζεται για τη βουλή, που μπορεί ν' αποτελεί στόχο ζωής για κάποιον άλλον Έλληνα —περισσότερο χρήσιμο— και με περισσότερα προσόντα από αυτά του "κλαίοντος".

Απλά είναι τα πράγματα. Ο δημόσιος βίος είναι ένα "ξέφωτο" στην κοινωνία μας. Εκεί πέφτουν τα φώτα της δημοσιότητας και εκεί βρίσκεται η μεγάλη "λεία" της δόξας. Στα "ξέφωτα" όμως σφάζονται τα θηρία. Στα ξέφωτα δεν συχνάζουν οι "λαγοί". Αν ο θρασύς Μπακογιάννης θέλει να εμφανίζεται στα "ξέφωτα" και να δείχνει τα "δόντια" του, είναι δικαίωμά του. Θα πρέπει να γνωρίζει όμως ότι εκεί πάντα θα βρίσκεται κάποιος, που θα θέλει να τον "ξεδοντιάσει". Θα πρέπει να γνωρίζει ότι, όσο θράσος και να έχει, δεν θα μπορεί πάντα ν' αποφεύγει τις επιθέσεις ενδεδυμένος την "πανοπλία" του θύματος ή του ορφανού. Θα πρέπει να γνωρίζει ότι δεν φτάνει η "μαμά" και ο "παππούς" για ν' αποφεύγονται οι κακοτοπιές και αυτές να είναι σίγουρος ότι θα είναι πολλές από εδώ και πέρα. Για όσο διάστημα θα περιφέρεται κοντά στα δημόσια ταμεία, θα ακούει "γρυλίσματα".

Το θέμα είναι —για να συνεχίσουμε την ανάλυση— ότι αυτές οι δύο οικογένειες είναι ο βασικός πυρήνας της "δημοκρατικής" μεταπολίτευσης. Γύρω από αυτές υπάρχει η προστατευτική "ζώνη" των "ηρώων" αυτής της περιόδου. Αυτούς, που θέλουν κάποτε να γίνουν "δυναστείες" του ιδίου τύπου. Ποιοι είναι αυτοί; Οι διάσημοι "ήρωες" του Πολυτεχνείου. Αυτοί έχουν το εξής κοινό χαρακτηριστικό μεταξύ τους. Ό,τι κάνουν, το κάνουν όλοι μαζί. Κάποτε ήταν όλοι τους φανατικοί "αντιαμερικανοί" και σήμερα είναι όλοι μαζί φανατικοί "νεοταξίτες". Κάποτε ήταν όλοι τους φτωχοί και σήμερα είναι όλοι τους πλούσιοι. Τρομερή επιτυχία για φτωχά παιδιά, αν αναλογιστεί κάποιος ότι δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους και έχουν ως αντικείμενό τους απλά να μας "σώνουν".

Η υπόθεση του Πολυτεχνείου "βρωμάει" από τις πρώτες μέρες που εξελίχθηκε. Γι' αυτόν τον λόγο και εξ' αρχής οι πάντες ήταν καχύποπτοι ως προς την "καθαρότητά" της. Η δεξιά το αμφισβήτησε και το ΚΚΕ το κατήγγειλε. Αυτό βέβαια ήταν το λογικό από την πλευρά του καθενός. Η δεξιά το αμφισβήτησε, γιατί προσπάθησαν να της χρεώσουν το "ολοκαύτωμα" του Πολυ­τεχνείου. Με "όπλο" το Πολυτεχνείο προσπάθησαν και κατάφεραν να την βάλουν στο "ψυγείο" του πολιτικού σκηνικού. Από την πλευρά του το ΚΚΕ το κατήγγειλε, γιατί έθιγε τα συμφέροντά του. Άνθρωποι του ΚΚΕ, οι οποίοι αγωνίστηκαν πραγματικά εναντίον της Χούντας και έλιωσαν στην κυριολεξία μέσα στις φυλακές, είδαν να "καπελώνονται" από ανθρώπους οι οποίοι αγωνίστηκαν λιγότερο απ' όσο κρατάει φρέσκο ένα σάντουιτς.

Την όποια αίγλη έχει το Πολυτεχνείο, τη χρωστάει στην επιμονή του ΠΑΣΟΚ να δημιουργήσει μια "μήτρα", η οποία θα του προσέφερε στελέχη. Την όποια αίγλη έχει το Πολυτεχνείο, τη χρωστά στην υποκρισία των "μορφωμένων" της αστικής τάξης. Το Πολυτεχνείο είναι το μεγαλύτερο κεφά­λαιο της αστικής τάξης. Έχουν γίνει πλούσιοι οι αστοί εξαιτίας του. Το Πολυτεχνείο έγινε η διαρκής "βίζα" τους για την πρόσβαση στην εξουσία. Έχουν πάρει αυξήσεις μισθών οι δημόσιοι υπάλληλοι εξαιτίας του. Τέτοιοι είναι όλοι αυτοί που κάνουν το ετήσιο "σώου" κάθε χειμώνα. Ας κάνει όποιος θέλει —από περιέργεια και μόνο— μια δειγματοληπτική έρευνα, για να δει ποιοι είναι οι μόνιμοι "πανηγυρίζοντες" στις επετείους του Πολυτεχνείου. Είναι όλοι τους άνθρωποι, που, είτε άμεσα είτε έμμεσα, "τρώνε" από το δημόσιο. Ακόμα και η "περήφανη" νεολαία, που συμμετέχει στις επετείους, είναι η "γνωστή" μερίδα νέων, η οποία, κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση, συνθέτει το σύνολο των "δικών" της παιδιών.

Το Πολυτεχνείο ήταν αυτό το οποίο επέτρεψε στους αστούς να "καπελώσουν" τις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις. Το Πολυτεχνείο είναι το μέσον με το οποίο επιτεύχθηκε η μεγαλύτερη ταξική συνομωσία στην ιστορία της χώρας. Το Πολυτεχνείο έβγαλε από το "παιχνίδι" της εξουσίας τόσο τους κεφαλαιοκράτες της Δεξιάς όσο και τους εργάτες της Αριστεράς. Τριάντα χρόνια εξουσίας και κρατικής προπαγάνδας δεν ήταν αρκετά για να το "εξωραΐσουν". Αυτοί οι οποίοι δεν πείσθηκαν από την αρχή, εξακολουθούν να μην είναι πεισμένοι. Απλά σήμερα αδιαφορούν και αφήνουν το ΠΑΣΟΚ να κάνει τη δουλειά του. Γιατί αναφερόμαστε αποκλειστικά στο ΠΑΣΟΚ; Γιατί, όπως είπαμε πιο πάνω, το σύνολο της επικοινωνιακής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ —ως κόμματος— μιμούνταν την τακτική του Ανδρέα.

Ήταν έναν νέο και ξενόφερτο κόμμα, το οποίο προσπαθούσε να "καπελώσει" τις τοπικές πολιτικές δυνάμεις του μη δεξιού χώρου. Επέλεξε τη μέθοδο της συνομωσίας και της δημιουργίας συνθηκών συνενοχής. Έβαλε στο "κόλπο" τους αστούς και τους δημόσιους υπαλλήλους και με αυτούς δημιούργησε τον σκληρό "πυρήνα" του. Από τη στιγμή δηλαδή που ήθελε τη μαζικότητα για να "καπελώσει" ολόκληρους πολιτικούς χώρους, επέλεξε να συνεργαστεί με μια ολόκληρη κοινωνική τάξη εις βάρος όλων των υπολοίπων. Δεν αγωνίστηκε δηλαδή να συλλέξει οπαδούς από το κοινωνικό "μωσαϊκό" της χώρας, αλλά έσπευσε να συνεργαστεί με μια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη. Δεν απευθύνθηκε ως κόμμα στην κοινωνία, αλλά απευθύνθηκε ως ιδιωτική επιχείρηση σε μια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη-πελάτη. Ξεκαρδίζονταν στα γέλια οι αστοί, όταν ο Ανδρέας στη διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ "μιλούσε" για τους περήφανους αγρότες, που πρέπει ν' απολαύσουν το προϊόν του ιδρώτα τους και για τους αδικημένους εργάτες, που πρέπει ν' απολαύσουν το προϊόν του μόχθου τους.

Ξεκαρδίζονταν, γιατί γνώριζαν πού το πάει ο Ανδρέας. Αυτά ήταν όλα ξεκαθαρισμένα. Τα είχαν συμφωνήσει μεταξύ τους. Θα χτυπούσε τη δύναμη της δεξιάς και αυτή κατά τη γνώμη του ήταν οι άνθρωποί της. Εξήγησε —σε όποιους μπορούσαν να καταλάβουν— ότι θα "στραγγάλιζε" τον ιδιωτικό τομέα των "μεταπρατών" των πολυεθνικών, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στην οικονομία και κατ' επέκταση στην κοινωνία. Ζήτησε την εξουσία και μοίρασε υποσχέσεις. Στους αστούς εμπόρους υποσχέθηκε το μονοπώλιο της αγοράς και στους δημόσιους υπάλληλους την "ιδιοκτησία" του κρατικού μηχανισμού. Απλά πράγματα. Θα διόγκωνε τον δημόσιο τομέα στο σημείο να καταστρέψει τον ιδιωτικό και μετά θα μοίραζε τα "ιμάτια" του δημοσίου στους δικούς του ανθρώπους.

Από τη στιγμή που ο "αντιδεξιός" Ανδρέας θεωρούσε δύναμη της δεξιάς τους "κακούς" πλούσιους, θα τους αντικαθιστούσε με τη δύναμη του κράτους. Θα τους αντικαθιστούσε με τους "καλούς" σοσιαλιστές πλούσιους, οι οποίοι δεν ήταν φασίστες σαν τους δεξιούς. Από αυτούς τους "καλούς" προέρχονται οι σημερινοί διαπλεκόμενοι. Αυτούς, που ανακάλυψαν πρόσφατα τον καπιταλισμό και την ιδιωτική οικονομία. Αυτούς, που νομίζουν ότι είναι ιδιώτες επενδυτές, αρπάζοντας δημόσια περιουσία. Αυτούς, που αλλάζουν τα κουφώματα στον Αστέρα Βουλιαγμένης και νομίζουν ότι τους ανήκει. Αυτούς, που αγοράζουν μερικά εισπρακτικά "μηχανάκια" και νομίζουν ότι τους ανήκει η "Αττική Οδός". Αυτοί οι αστείοι άνθρωποι είναι οι σημερινοί μεγι­στά­νες, οι οποίοι τη δεκαετία του 80 ήταν πειναλέα κομματόσκυλα. Αυτοί ήταν οι "ξεκαρδιζόμενοι" στα γέλια. Μόνον όταν καταστράφηκαν καί οι αγρότες καί οι εργάτες, εξαιτίας της πασοκικής πολιτικής, κατάλαβαν όλοι προς τι ο προηγούμενος γέλωτας των αστών.

Για την επίτευξη αυτού του στόχου το ΠΑΣΟΚ από την αρχή επένδυσε στην αντιδεξιά τακτική. Ήθελε και τελικά κατάφερε να γίνει ο αντιδεξιός πόλος της πολιτικής σκηνής. Ποτέ δηλαδή δεν έπεισε ή προσπάθησε να πείσει κάποιον ότι ενδιαφερόταν για τον σοσιαλισμό. "Πουλούσε" πάντα το "προϊόν" της αντίστασης απέναντι στη δεξιά. Θεωρούσε τον εαυτό του σοσιαλιστικό, γιατί ήταν απλά αντιδεξιό. Ακόμα και οι σοσιαλιστικού τύπου επεμβάσεις του είχαν ως στόχο να "χτυπήσουν" τη δεξιά και τους ανθρώπους της και όχι να προάγουν τον σοσιαλισμό. Με τις σοσιαλιστικές πρακτικές απλά "ρύθμιζε" την οικονομία υπέρ των δικών του ανθρώπων. Γι' αυτόν τον λόγο το ΠΑΣΟΚ αποτελούσε μόνιμο πόλο έλξης των παρασίτων και των καιροσκόπων της ελληνικής κοινωνίας. Οι απ' "έξω" από τα πράγματα —που μέχρι τότε μονοπωλούσαν οι δεξιοί— έγιναν "αντιδεξιοί", για να μπουν "μέσα" στα πράγματα.

Παιδιά της δεξιάς ήταν τα περισσότερα από τα πρωτοκλασάτα ιστορικά στελέχη του. Παιδιά, που απλά "επένδυσαν" στον "σοσιαλισμό" του Ανδρέα, για να βελτιώσουν ιεραρχικά την κοινωνική τους θέση, την οποία παρέλαβαν από τους δεξιούς πατέρες τους. Γιατί υπάρχει αυτή η βεβαιότητα; Γιατί απλούστατα δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Ποιος εκείνη την εποχή μπορούσε να σπουδάσει στο εξωτερικό πλην των δεξιών; Για τα πάντα ζητούσαν πιστοποιητικό φρονημάτων. Ποιος θα έπαιρνε διαβατήριο χωρίς αυτό το πιστοποιητικό; Ποιος θα "αντιστεκόταν" επί χρόνια στο εξωτερικό και η Χούντα θα του επέτρεπε να λαμβάνει φοιτητικά εμβάσματα ή να επισκέπτεται την οικογένειά του στις γιορτές και τα καλοκαίρια;

Αυτή ήταν η κατάσταση. Οι "αντιστασιακοί" του εξωτερικού ήταν σχεδόν στο σύνολό τους παιδιά χουντικών, που η Χούντα τους άφηνε να κάνουν την "πλάκα" τους εκτός Ελλάδας. Ο "αντιστασιακός" Πάγκαλος, που "μύρισε" τον Γαλλικό Μάη, τι ήταν; Ο εγγονός ενός άλλου δικτά­τορα. Ο "αντιστασιακός" Σημίτης τι ήταν; Παιδί ανώτατου κρατικού υπαλλήλου των χρόνων του απόλυτου δεξιού "σκότους". Ο "αντιστασιακός" Πετσάλνικος "πολεμούσε" τη Χούντα, σπουδά­ζοντας στο εξωτερικό με χρήματα μιας ακροδεξιάς παραθρησκευτικής οργάνωσης και υπηρε­τώντας —επί δεξιάς— τη στρατιωτική του θητεία στο εξωτερικό.

Αυτά όλα είναι γνωστά. Οι "αντιστασιακοί" του εξωτερικού ήταν σχεδόν στο σύνολό τους παιδιά βολεμένων επί Χούντας. Δεν μπορούσε να είναι διαφορετικά. Θα μάθαινε η Χούντα ότι την πολεμάς στο εξωτερικό και θα άφηνε την οικογένειά σου να ευημερεί στην Ελλάδα; Η Χούντα μπορούσε να σε στείλει στα ξερονήσια μόνο και μόνο επειδή κάποιος χαφιές τής ανέφερε ότι χαιρέτησες με χαμόγελο κάποιον κομμουνιστή. Εφαρμόζοντας την τακτική της συλλογικής ευθύ­νης, μπορούσε να ταλαιπωρεί επί χρόνια ολόκληρες οικογένειες για την επιλογή ενός και μόνο μέλους τους. Μπορούσε να βρει και να ταλαιπωρήσει συγγενείς, που δεν γνώριζαν καν ότι είχαν κάποια συγγένεια μ' αυτόν που αυτή αντιλαμβανόταν ως εχθρό της. Τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν πολυτέλεια για τη Χούντα.

Πολυτελείς αντιχουντικούς "ήρωες" μόνον το ΠΑΣΟΚ είχε. "Ήρωες" όπως ο Κουλούρης, ο Πάγκαλος, ο Σημίτης, ο Τσοχατζόπουλος, ο Χυτήρης, η Βάσω κλπ.. Όλοι αυτοί ήταν "ήρωες" των σοσιαλιστών με τις "πλάτες" της δεξιάς. Τι σημαίνει αυτό; Ότι έκαναν τις εξυπνάδες τους, αλλά οι δεξιοί γονείς τους αναλάμβαναν να δικαιολογήσουν τα παιδιά τους. Οι γονείς τους έτρεχαν στα αστυνομικά τμήματα, για να εξασφαλίσουν την ατιμωρησία. Η μόνιμη απορία τους αποτυπωνόταν στην έκφραση: "…το δικό μου το παιδί το έκανε αυτό; Αποκλείεται να το έκανε αυτό, κάποιος κομμουνιστής θα το παρέσυρε. Αυτόν να βρείτε". Είχε βρει τον μπελά της η αστυνομία της Χούντας, εφόσον συνεχώς συλλάμβανε τα παιδιά των αγαπημένων "χορηγών" της.

Ακόμα και το βιαστικό κάψιμο των φακέλων της Χούντας προφανώς οφείλεται στην αγωνία του ΠΑΣΟΚ να εξαφανίσει τα στοιχεία που το απειλούσαν. Μπορεί οι χαφιέδες "συγγραφείς" των φακέλων να μην έπρεπε ν' αποκαλυφθούν, γιατί απειλούσαν το "αντιστασιακό" παρελθόν ιστορικών στελεχών. Μπορεί να ήταν γονείς "ηρώων". Μπορεί κάποιος να φανταστεί την ιστορία της μεταπολίτευσης, αν αποδεικνυόταν για παράδειγμα ότι ο πατέρας της Δαμανάκη ή του Λαλιώτη ή του Τσοχατζόπουλου ήταν "καρφιά" της δεξιάς; Τέτοιου είδους αποκαλύψεις θα τους κατέστρεφαν, εφόσον όλοι αυτοί οι "ήρωες" της πλάκας δεν είχαν καταγεγραμμένες αντιστασιακές "πράξεις", οι οποίες θα τους διαχώριζαν από τους γονείς τους. Οι περισσότεροι από αυτούς ούτε μια καρπαζιά δεν έφαγαν για το αντιστασιακό τους "έπος". Ούτε μια ολόκληρη διανυκτέρευση σε κρατητήριο. Η Χούντα τους συλλάμβανε και οι γονείς τους τούς "απελευθέρωναν".

Όπως όμως ο απών στους αγώνες και δειλός Ανδρέας είχε απέναντί του έναν γίγαντα Παναγούλη, έτσι συνέβαινε και με τα ξενόφερτα ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί είχαν απέναντί τους τούς γενναίους της Αριστεράς. Ανθρώπους σκληρούς, που τα χρόνια των ταλαιπω­ριών τούς είχαν κάνει ακόμα πιο σκληρούς. Εργάτες συνδικαλιστές, οι οποίοι αντιμετώπιζαν επί χρόνια ένα ισχυρό και πολλές φορές βίαιο μπλοκ κράτους και βιομηχάνων. Αυτοί έπρεπε να "καπελωθούν" και αυτό δεν ήταν εύκολο. Γιατί; Γιατί η φήμη τους στην Ελλάδα ήταν μεγάλη και δεν θα μπορούσαν οι "αντιστασιακοί" των ξενοδοχείων της Δύσης να τους "καπελώσουν". Πώς θα τους καπέλωναν άνθρωποι όπως ο Κουλούρης, όπου στο αντιστασιακό τους "παλμαρέ" είχαν να μετράνε μόνον τις γκόμενες που πρόσφεραν στον σεξομανή Παπανδρέου; Πώς είπε ο "αντιστα­σιακός" Σημίτης; "…Συμμετείχα κι εγώ στο Πολυτεχνείο, γιατί, όταν ήμουν στην Ελβετία, χάρηκα πολύ και αυτό ήταν παράνομο εκείνη την εποχή".

Απαιτούνταν δηλαδή μια μεθόδευση, η οποία θα έφερνε όλους αυτούς τους δειλούς τενεκέδες με "δάφνες" στην Ελλάδα. Πώς ήταν δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο; Μόνον αν κατάφερναν και δημιουργούσαν μόνοι τους τούς τοπικούς "ήρωες" και στη συνέχεια αυτοί οι "ήρωες" αναγνώριζαν τον "ηρωισμό" των εισαγομένων. Έπρεπε δηλαδή να δημιουργήσουν οι ίδιοι τους "ήρωες" υποδοχής που χρειάζονταν. "Ήρωες" ψεύτικους, οι οποίοι θα είχαν ανάγκη να ταυτιστούν με τους εισαγόμενους. "Ήρωες" ορφανούς, οι οποίοι θα περίμεναν τον "Μωυσή" τους από το εξωτερικό. Τον "Μωυσή" με τα πτυχία του "Harvard". Έπρεπε να δημιουργηθούν συνθήκες συνενοχής, ώστε η συλλογικότητα των συμφερόντων να μπορεί με την υποβοήθηση της προπαγάνδας να "καπελώσει" τους τοπικούς αντιστασιακούς. Απλά πράγματα. Ανθρώπους αργόσχολους και παράσιτα σαν τον Κατσιφάρα, τον Τσοχατζόπουλο ή τον Κατσανέβα, οι τοπικοί αντιστασιακοί τούς μισούσαν πιο πολύ και από τους χουντικούς. Ήθελαν να τους κάψουν στην υψικάμινο της Χαλυβουργικής πιο πολύ και από τους φακέλους της Χούντας.

Πώς έγινε η μεθόδευση; Έγινε ό,τι έγινε και με την περίπτωση Μητσοτάκη. Τις τελευταίες ώρες της Χούντας κάποιοι δημιούργησαν μια κατάσταση, η οποία θα τους επέτρεπε να "καπε­λώσουν" όλους τους αντιστασιακούς. Συμβαίνει δηλαδή το ακριβώς αντίθετο μ' αυτό που όλοι νομίζουν. Το Πολυτεχνείο δεν ήταν η αιτία που "έπεσε" η Χούντα. Η αναπόφευκτη πτώση της Χούντας έγινε η αιτία να γίνει το Πολυτεχνείο. Τη Χούντα δεν την "έριξε" κανένα Πολυτεχνείο. Τη Χούντα την έριξαν οι "καιροί". Την "έριξε" η πρόοδος του ελληνικού λαού και της ελληνικής οικονομίας. Η Ελλάδα, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, είχε αποκτήσει βιομηχανική παραγωγή και ως εκ τούτου εργατική τάξη. Τα φασιστικά καθεστώτα δεν μπορούν να επιβιώσουν σε ανεπτυγμένες οικονομίες. Δεν μπορούν να ελέγξουν εργάτες. Αυτό μέχρι και η Χούντα το καταλάβαινε και βλέποντας ότι δεν μπορεί ν' αλλάξει τις εξελίξεις, άρχισε να σκέπτεται ν' αλλάξει τον εαυτό της. Μέχρι και εκλογές σκεφτόταν να κάνει, προκειμένου να διατηρήσει την επαφή της με την εξουσία, προσαρμοσμένη σ' αυτές τις αλλαγές.

Όλα αυτά ήταν γνωστά. Το δεδομένο δηλαδή είναι ότι κάποιοι γνώριζαν ότι η Χούντα ήταν στα "τελευταία" της κι αποφάσισαν να δημιουργήσουν το Πολυτεχνείο, για να εκμεταλλευτούν τη "σκόνη" που αυτή θ' αφήσει με τη θεαματική της "πτώση". Σ' αυτό το σημείο συγκλίνουν όλα τα ύποπτα συμφέροντα που μπορεί να υπάρχουν σε μια χώρα. Όταν πέφτει μια Χούντα, όλοι αγω­νίζονται να οικειοποιηθούν την πτώση της. Άλλωστε ισχύει πάντα το γνωστό και χιλιοειπωμένο: "Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύται". Ένα μικρό μερίδιο από την πτώση μιας Χούντας μπορεί να εξασφαλίσει σε κάποιον μια πλούσια ζωή. Αυτό έγινε και τότε στην Ελλάδα. Κάποιοι αγωνίζονταν για να επωφεληθούν οι ίδιοι προσωπικά από την πτώση της και κάποιοι άλλοι από διαφορετικά πόστα αγωνίζονταν για να ελέγξουν τις εξελίξεις και άρα να επιλέξουν μόνοι τους τα πρόσωπα που θα επωφεληθούν.

Μόνον αν δει κάποιος την πορεία των πραγμάτων από απόσταση, θα καταλάβει τι μπορεί πραγματικά να συνέβη σ' εκείνες τις σκοτεινές εποχές. Δεδομένο είναι ότι εκείνη την εποχή είχε αρχίσει να "βρωμάει" πλέον ότι η Χούντα ήταν στα τελευταία της. Οι πρώτοι οι οποίοι προσπά­θησαν να το εκμεταλλευτούν ήταν οι φοιτητές. Αυτό ήταν φυσικό. Οι νέοι πάντα είναι οι πιο "βιαστικοί" κι "ανήσυχοι". Οι νέοι είναι αυτοί οι οποίοι αναζητούν τις μεγάλες αλλαγές, που θα τους δώσουν την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσουν και να δώσουν το "στίγμα" τους. Αυτοί αναζη­τούν την αλλαγή της "σκυτάλης". Αυτοί προκαλούν τους πολέμους των γενεών.

Ανάμεσα όμως στους νέους οι πιο πονηροί κι εκπαιδευμένοι είναι οι φοιτητές και είναι εύκολο γι' αυτούς να "ρίξουν" τους ομοίους τους στη μοιρασιά. Είναι εύκολο, γιατί εκτός των άλλων αυτοί έχουν τα τυπικά προσόντα να "σκαρφαλώσουν" σε υψηλές θέσεις του κρατικού μηχανισμού, οι οποίες εξασφαλίζουν πρόσβαση στην εξουσία. Είναι εύκολο γι' αυτούς να συνεργαστούν και με αλληλοβοήθειες ν' αποκλείσουν όποιον θέλουν από την εξουσία. Όλοι αυτοί έβλεπαν ότι ήταν η μεγάλη ευκαιρία να μπουν "φουριόζοι" στη μετά τη Χούντα εποχή. Έβλεπαν ότι χωρίς μεγάλο κόστος θα μπορούσαν ν' αρπάξουν μεγάλο κομμάτι "λείας". Αν δεν υπήρχε ιμπεριαλισμός, οι "ήρωες" της μεταπολίτευσης θα γίνονταν οι πιο σκληροί και οι πιο θρασείς των φοιτητών.

Η Ελλάδα όμως ήταν θύμα ιμπεριαλισμού. Ενός ιμπεριαλισμού που "ύψωνε" Χούντες, αλλά, όταν αναγκαζόταν να τις "γκρεμίσει", επεδίωκε να παραμείνει "καβάλα" στην κατάσταση. Πίσω δηλαδή από τους πονηρούς φοιτητές υπήρχαν και άλλοι πονηροί. Μιλάμε για μια τραγελαφική κατάσταση. Μια τεράστια αλυσίδα πονηρών, η οποία προσπαθούσε ν' αρπάξει όσο πιο πολύ μερίδιο μπορούσε από μια τεράστια "λεία". Ο ένας "μαγείρευε" εις βάρος του άλλου. Οι φοιτητές στο σύνολό τους "μαγείρευαν" εις βάρος των εργατών και ως εκ τούτου και των συνδικαλιστών που υπερασπίζονταν τα συμφέροντά τους. Οι ηγέτες του φοιτητικού κινήματος "μαγείρευαν" εις βάρος των συναδέρφων τους. Οι πολιτικές δυνάμεις "μαγείρευαν" εις βάρος των ηγετών των φοιτητικών παρατάξεων. Πίσω από αυτές τις δυνάμεις βρίσκονταν άλλες δυνάμεις πολύ πιο ισχυρές και σκοτεινές. Δυνάμεις που προσπαθούσαν να "καπελώσουν" ολόκληρους ιδεολογικούς "χώρους". Όλοι "μαγείρευαν" και "επένδυαν" στους δικούς τους ανθρώπους.

Το πιο μεγάλο "μαγείρεμα" δηλαδή το έκαναν αυτοί οι οποίοι είχαν τη μεγαλύτερη "κατσα­ρόλα". Αυτοί που είχαν τις καλύτερες "πλάτες". Ποιοι ήταν αυτοί; Οι Εβραίοι, οι οποίοι διαχειρί­ζονταν την αμερικανική εξωτερική πολιτική και ως εκ τούτου μπορούσαν να "ρίξουν" στη μοιρασιά ακόμα και τους ίδιους τους Αμερικανούς, άσχετα αν λειτουργούσαν με τις δικές τους "πλάτες". Οι Εβραίοι επένδυαν στην Ελλάδα. Είχαν την ευκαιρία να δώσουν την εξουσία της σε δικό τους άνθρωπο. Γιατί τους ενδιέφερε μια τέτοια κατάσταση; Αυτοί "καίγονταν" για την Κύπρο. Η Κύπρος έχει σχέση με τα ζωτικά συμφέροντα του Ισραήλ και ελέγχεται από την Ελλάδα. Άρα εκ των δεδομένων, όταν μπορούν να "καπελώσουν" τις τοπικές πολιτικές δυνάμεις με δικούς τους ανθρώπους, είναι βέβαιο ότι θα το επιχειρήσουν.

Η "επένδυση" των Εβραίων σε μια πολιτική δύναμη δεν ήταν κάτι το μυστικό. Οι Εβραίοι της Νέας Υόρκης είχαν "επενδύσει" στον Ανδρέα, δίνοντάς του χρήματα να δημιουργήσει το ΠΑΚ και δωρεάν πρόσβαση στα αμερικανικά ΜΜΕ. Υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ ήταν το εβραϊκό κάθαρμα, που άκουγε στο όνομα Κίσινγκερ. Ο Κίσινγκερ μεθόδευε το κυπριακό ζήτημα και οι ομοεθνείς του προσπαθούσαν να ελέγξουν το πολιτικό σκηνικό της "πλευράς" που θιγόταν από τη μεθόδευσή του. Όλοι αυτοί θα άφηναν τυχάρπαστους φοιτητές να εκμεταλλευτούν έναν προαναγ­γελθέντα θάνατο; Από τη στιγμή που θα υπήρχαν σίγουρες και εκ του ασφαλούς θέσεις "ηρώων", οι οποίες θα διεκδικούσαν την εξουσία, ήταν αδύνατον να αφεθούν σε ανθρώπους που δεν έλεγχαν. Της μιας νύχτας "ήρωες" μόνον στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης υπάρχουν και τέτοιους "ήρωες" οι Εβραίοι μπορούν να τους ελέγχουν, γιατί μοιάζουν με τους δικούς τους "ήρωες".

Τι εικάζουμε ότι έγινε τότε; Το εξής απλό. Οι φοιτητές ξεκίνησαν την επενδυτική "αντίστασή" τους κι αυτό οδήγησε στα γεγονότα της Νομικής Σχολής. Μέσα στη Νομική Σχολή κυρίαρχοι ήταν οι φοιτητές. Αν δηλαδή αφήνονταν τα πράγματα να εξελιχθούν φυσιολογικά, σήμερα θα γιορτά­ζαμε το "έπος" της Νομικής Σχολής και όχι αυτό του Πολυτεχνείου. Τότε κάποιοι άλλοι πιο ισχυροί και πιο επαγγελματίες από τους ερασιτέχνες φοιτητές αποφάσισαν να μετακινήσουν την "αντί­σταση" στο Πολυτεχνείο. Στο επιβλητικό Πολυτεχνείο, που καί ως χώρος καί ως κτίριο "γράφει" πιο πολύ από τα στενά της κακοκατασκευασμένης εργολαβικής Νομικής. Διέθετε ανοικτό χώρο από μπροστά και επιβλητική πύλη. Είχε μεγάλες προοπτικές για τη σκηνοθεσία ενός εντυπω­σιακού "χάπενινγκ". Ελέγχοντας τα ΜΜΕ και την προπαγάνδα, όλοι αυτοί ήταν σίγουροι ότι γρήγορα θα "ξεχνούσε" ο κόσμος τη Νομική κι αυτό το οποίο θα του έμενε στο μυαλό θα ήταν το Πολυτεχνείο. Το Πολυτεχνείο, που με ένα "πιασάρικο" τηλεοπτικό σποτάκι θα γινόταν θρύλος. Αρκούσε ένα τέτοιο εντυπωσιακό σποτάκι, γιατί τότε ανέτειλε η σημερινή εποχή της τηλεοπτικής εικόνας και των επιφανειακών εντυπώσεων.

Γιατί μιλάμε για εσκεμμένη μετακίνηση; Γιατί αυτό είχε γίνει. Ενώ θεωρητικά οι φοιτητές είχαν ως κοινό στόχο τη Χούντα, άρχισαν να συγκρούονται μεταξύ τους. Σύμφωνα με αδιάψευστες πληροφορίες ήρθαν στα χέρια μεταξύ τους οι "αντιστασιακοί". Η βίαιη συμπεριφορά βέβαια ήταν σύνηθες φαινόμενο για τους "ήρωες" εκείνης της εποχής. Είναι γνωστό άλλωστε ότι ο βήχας και η "υψηλή" καταγωγή δεν κρύβονται. Εκείνοι οι φτωχοί βάρβαροι πιο εύκολα σήκωναν το χέρι τους παρά άνοιγαν το στόμα τους. Το θέμα είναι ότι εν μέσω ιδεολογικών "κλωτσομπουνιών" ο καθένας από αυτούς ήθελε να γίνει το αντιστασιακό τηλεοπτικό "σποτ" στο δικό του φέουδο. Οι πρώτοι ήθελαν να γίνει στη Νομική και οι δεύτεροι στο Πολυτεχνείο. Ο καθένας ήθελε να γίνει στο μέρος όπου αισθανόταν ισχυρός. Οι "έξωθεν" ισχυροί επέλεξαν το Πολυτεχνείο, για να εξουδετερώσουν τους τοπικούς παράγοντες οι οποίοι είχαν "επενδύσει" στη Νομική. Αυτό όμως προσπάθησαν να το ελέγξουν και δεν το άφησαν στην τύχη του.

Στο Πολυτεχνείο δηλαδή δεν έμπαινε όποιος ήθελε. Έμπαινε όποιος ήθελαν αυτοί οι οποίοι φύλαγαν τις πύλες του. Το Πολυτεχνείο ήταν γεμάτο από χαφιέδες και πράκτορες. Ήταν γεμάτο από ανθρώπους οι οποίοι προστάτευαν συγκεκριμένα συμφέροντα. Ανθρώπους, που όλοι μαζί αντιστέκονταν στην απειλή των "έξω", αλλά μέσα επέβλεπαν τη μοιρασιά, για να μην "ριχτούν" μεταξύ τους. Αυτοί ήταν που έκαναν "face control" στις πύλες του. Αυτοί είχαν πάρει σαφείς εντολές για το τι θα έκαναν. Δεν θα έμπαινε μέσα σ' αυτό κανένας από τους πρωταγωνιστές της Νομικής. Αυτοί θα "έτρωγαν πόρτα".

Στις πύλες του Πολυτεχνείου έφαγαν ξύλο φοιτητές, αλλά δεν ήταν χουντικοί αυτοί οι οποίοι τους χτυπούσαν. Μέσα στο Πολυτεχνείο είχε αποφασιστεί να μπαίνουν είτε τα πρόσωπα που είχαν επιλεγεί από τα "άνωθεν" αφεντικά είτε παντελώς άσχετοι. Γιατί επέτρεψαν στους άσχετους να μπουν; Για να δημιουργηθεί η επιθυμητή μαζικότητα και αν τα πράγματα δεν εξελίσσονταν ομαλά, να υπάρχει τζάμπα "κρέας" για θυσία. Δεν τους θεωρούσαν επικίνδυνους ν' αρπάξουν "λεία" και η μαζικότητά τους βόλευε τον σχεδιασμό. Από εκεί και πέρα όλα ελέγχονταν. Ακόμα και το ποιος θα έπαιρνε το μικρόφωνο ήταν προαποφασισμένο. Θα σε έπνιγαν με το καλώδιο, αν φώναζες με το μικρόφωνο "εδώ Πολυτεχνείο" και δεν άφηνες τη γνωστή κι επιλεγμένη Μαρία να το κάνει. Οι "φατρίες" του Πολυτεχνείου είχαν μοιράσει τα πόστα.

Γι' αυτόν τον λόγο πηγαινοέρχονταν στο Πολυτεχνείο οι λιμουζίνες της αμερικανικής πρε­σβείας, μεταφέροντας "αντιστασιακούς". Τα "παζάρια" δεν σταμάτησαν όλη τη νύχτα. Ο καθένας είχε εξασφαλίσει τον δικό του "πάτρωνα" και με τις "πλάτες" αυτού διαπραγματευόταν. Άλλος ήθελε το μικρόφωνο του Πολυτεχνείου, άλλος ήθελε να δώσει την πρώτη συνέντευξη κλπ.. Τέτοιου είδους πληροφορίες είχαν προφανώς οι βρετανικοί φάκελοι του "Φόρεϊν όφις", τους οποίους ποτέ δεν άνοιξαν κι ούτε πρόκειται ν' ανοίξουν ποτέ οι Εγγλέζοι.

Γιατί είμαστε βέβαιοι ότι υπήρχε όλη αυτή η μεθόδευση; Γιατί αυτό αποδεικνύεται από τα γεγονότα. Γνωρίζει κανείς από πού προέρχεται η εικόνα του Πολυτεχνείου με το τανκ, που σπάει την κύρια πύλη του; Από ένα ολλανδικό τηλεοπτικό συνεργείο, το οποίο είχε στηθεί πολλές μέρες πριν μπροστά από την είσοδο του Πολυτεχνείου. Όταν δηλαδή γινόταν ο "χαμός" στη Νομική οι Ολλανδοί είχαν στηθεί σε λάθος σημείο. Να εικάσουμε τίνος ιδιοκτησία ήταν το κατ' όνομα ολλανδικό συνεργείο; Δεν χρειάζεται.

Ένα άλλο πράγμα το οποίο αποδεικνύει την εσκεμμένη μετακίνηση της εστίας της "αντίστασης" είναι και το εξής: Όταν οι "καπελωμένοι" φοιτητές της Νομικής και πρωτοπόροι της "αντίστασης" ένιωσαν ότι "καπελώνονται" τι ήταν φυσιολογικό να κάνουν; Τι κάνει κάποιος που αισθάνεται "καπελωμένος"; Τρέχει να καταγγείλει το γεγονός. Αυτό έκαναν και οι πρωταγωνιστές της Νομικής. Όλοι αυτοί έτρεξαν να καταγγείλουν το γεγονός στο γνωστό "συγκρότημα". Το γνωστό "συγκρότημα", που μέχρι τότε νόμιζαν ότι ήταν το "δικό" τους βήμα προς τη δημοσιότητα. Το "συγκρότημα", που τότε ήταν φτωχό και σήμερα για "μυστηριώδεις" λόγους είναι πανίσχυρο. Το "συγκρότημα" του φτωχού "αριστερού" Λαμπράκη, που μέχρι τότε τους στήριζε και σήμερα "διαπλεκόμενου" μεγιστάνα, που στηρίζει μόνιμα κι επίμονα όλους τους "ήρωες" του Πολυ­τεχνείου. Τότε μόνον κατάλαβαν τι ακριβώς συμβαίνει. Τότε κατάλαβαν ότι είχε μοιραστεί η "πίτα" και δεν προβλεπόταν γι' αυτούς "κομμάτι". Μέχρι και ξύλο έφαγαν στις πόρτες του "συγκρο­τήματος", για να καταλάβουν ότι ήταν "κομμένοι".

Από τη στιγμή που μοιράστηκε η "πίτα", άρχισε να μπαίνει σ' εφαρμογή το "σχέδιο". Με την πτώση της Χούντας οι "ήρωες" του Πολυτεχνείου έτρεξαν να υποδεχθούν τους "ήρωες" του εξωτερικού. Οι "αντιστασιακοί" αγκαλιάστηκαν μεταξύ τους κι έκλαψε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Άφησαν τις αναμνήσεις να τους "πνίξουν". Τι είδους αναμνήσεις; Σαν αυτές του Λέσλι Νίλσεν στις "τρελές σφαίρες". Αυτό ήταν απόλυτα φυσικό. Δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους και δεν είχαν τίποτε απολύτως κοινό να θυμηθούν. Η συγκίνηση υπήρχε, αλλά όχι για τους συνήθεις λόγους. Από τη στιγμή που δεν είχαν κάτι κακό για να θυμηθούν, προφανώς συγκινήθηκαν για τα όσα καλά τους περίμεναν. Η συνεργασία τους ήταν άψογη. Η "μοιρασιά" τέλεια. Ο "θεός" ερχόταν από το εξωτερικό, αλλά το "θείο βρέφος" ήταν "παραγωγή" του Πολυτεχνείου. Οι "παπάδες" ερχόταν από το εξωτερικό, αλλά οι "διάκοι" ήταν "παραγωγή" του Πολυτεχνείου.

Από εκεί και πέρα στήθηκε το μεταπολιτευτικό σκηνικό όπως το γνωρίζουμε. Ο Ανδρέας κυρίαρχος του πολιτικού τοπίου και γύρω από αυτόν οι "ήρωες" του Πολυτεχνείου. Απέναντι απ' όλους αυτούς —για να τους "ελέγχει" ως αντιπολίτευση— ο Μητσοτάκης. Οι ιμπεριαλιστές τα είχαν καταφέρει θαυμάσια. Άριστα στον σχεδιασμό και άριστα στην εκτέλεση. Το πρόβλημα που έχουμε σ' αυτήν την περίπτωση είναι το ίδιο πρόβλημα που είχαμε και με τις προηγούμενες περιπτώσεις. Οι συνέπειες των όσων ισχυριζόμαστε ανήκουν στη σφαίρα του υποκειμενικού. Μπορεί όλα αυτά, ακόμα κι αν ισχύουν απόλυτα, να ήταν μέσα στα πλαίσια της έννοιας του "πολιτικού λάθους".

Κάποιοι ήθελαν ν' αγωνιστούν και μπορεί να το έκαναν με λάθος τρόπο. Κάποιοι επέλεξαν στο όνομα της ελευθερίας να συνεργαστούν με όποιον εκείνη τη στιγμή νόμιζαν ότι μπορεί να τους βοηθήσει πιο πολύ από κάποιον άλλον. Ο άνθρωπος για την ελευθερία του μπορεί να συνεργαστεί ακόμα και με τον ίδιο τον διάβολο. Αυτό είναι λάθος, αλλά όχι έγκλημα. Ακόμα και η ιδιοτέλεια είναι λάθος και όχι έγκλημα. Κάποιος μπορεί μέσα στον αγώνα του να προσπαθήσει να επωφεληθεί στο προσωπικό επίπεδο. Αυτό είναι ανήθικο, αλλά όχι έγκλημα.

Ότι δηλαδή και να πεις για το Πολυτεχνείο, δεν προκύπτουν ποινικές ευθύνες για τους πρωταγωνιστές του. Άρα τι κάνεις σ' αυτήν την περίπτωση; Στηρίζεσαι σε γνώσεις άλλου τύπου, που αφορούν τον άνθρωπο γενικά. Εκεί υπήρχε μια οργανωμένη επιχείρηση ανθρώπων, οι οποίοι έλαβαν εκ του ασφαλούς δόξα. Από αυτήν τη φράση προκύπτουν δύο πολύ απλά δεδο­μένα. Έχουμε ανθρώπους που δρουν συλλογικά υπέρ των προσωπικών τους συμφερόντων και έχουμε ανθρώπους που έλαβαν πολύ φτηνά την συνήθως πανάκριβη δόξα. Αυτά από μόνα τους μας οδηγούν κάπου. Πού; Στο εξής απλό. Ομάδα ανθρώπων, η οποία λειτουργεί σκοτεινά και συνωμοτικά για να επωφεληθούν τα μέλη της, συνήθως λαμβάνει χαρακτηριστικά συμμορίας. Αυτό είναι το ένα δεδομένο. Το δεύτερο δεδομένο είναι ότι, όταν οι άνθρωποι αρπάζουν δόξα "τζάμπα", το αμέσως επόμενο πράγμα που κάνουν είναι να την "εξαργυρώσουν".

Τα δεδομένα δηλαδή που έχουμε να επεξεργαστούμε είναι εξαιρετικά απλά. Ο άνθρωπος που αγωνίζεται το κάνει για δύο λόγους. Το κάνει είτε για τη δόξα είτε για το χρήμα. Πρώτη επιλογή πάντα είναι η δόξα και μετά το χρήμα, γιατί ως γνωστόν "το χρήμα το μίσησαν πολλοί, τη δόξα κανένας". Όταν κάποιος έχει επενδύσει όλη του τη ζωή για τη δόξα, δύσκολα "εξαργυρώνει", γιατί το χρήμα δεν είναι αρκετό για ν' "ακυρώσει" τις θυσίες μιας ζωής. Ένας άνθρωπος σαν τον Πανα­γούλη, για παράδειγμα, μπορεί να πεθάνει φτωχός για να προστατεύσει τις δάφνες του, αλλά δεν εξαργυρώνει. Δεν ρευστοποιεί τα βασανιστήρια που υπέστη, για να γίνει ίσα κι όμοια με έναν πλούσιο τυρέμπορο.

Όταν όμως κάποιος έχει λάβει "τζάμπα" και χωρίς κόπο δόξα, το χρήμα είναι το μόνο που του απομένει ν' αποκτήσει. Ο πλουτισμός είναι η μόνη δραστηριότητα όπου υπάρχει χώρος για αγώνα. Τι θέλουμε να πούμε μ' αυτά; Ότι θεωρούμε σχεδόν βέβαιο πως οι συμμορίτες του Πολυτεχνείου σήμερα είναι αφύσικα πλούσιοι. Οι "γιαλαντζί" επαναστάτες είναι βέβαιο ότι δεν θα μπορούν να εξηγήσουν τον πλούτο τους σε περίπτωση έρευνας. Συμβαίνει μ' αυτούς ό,τι και με την περίπτωση Μητσοτάκη. Τα εγκλήματά τους μπορούν να τα "κρύψουν" μέσα στα σκοτεινά μονοπάτια της ιστορίας. Τα χρήματά τους όμως δεν μπορούν να τα κρύψουν. Αν θέλουμε δηλαδή ν' ανακαλύψουμε ποιος ήταν τι στη ιστορία του Πολυτεχνείου, θα πρέπει να περιοριστούμε στο οικονομικό. Κάποιοι "αποζημιώθηκαν" για τον "ηρωισμό" τους. Κάποιες "βαλίτσες" με χρήματα άλλαξαν χέρια. Εκεί μόνον μπορείς να εστιάσεις το ενδιαφέρον σου, γιατί εκεί υπάρχουν τα στοιχεία από τα οποία προκύπτουν ποινικές ευθύνες.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πλήρως γιατί θεωρούμε την ΚΥΠ ως καταλυτικό παράγοντα για το ξεκαθάρισμα στο ελληνικό πολιτικό τοπίο. Μπορεί πλέον να καταλάβει γιατί παρομοιάσαμε το πολιτικό σκηνικό με τους "Στάβλους του Αυγεία". Μόνον η ΚΥΠ μπορεί να ξέρει τι συνέβη πραγματικά σε όλες τις περιπτώσεις που μας ενδιαφέρουν. Η ΚΥΠ γνωρίζει αν οι Αμερικανοί μοίραζαν ή όχι χρήματα για την αποστασία. Γιατί; Γιατί οι δικοί της χαφιέδες πήραν τους Αμερι­κανούς από το χέρι για να τους υποδείξουν ποιος θα μπορούσε να τα "πάρει" και ποιος όχι. Από πού να γνώριζαν οι Αμερικανοί ποιος από τα στελέχη της Ένωσης Κέντρου είναι "ευάλωτος" και ποιος όχι; Από πού να γνωρίζει ο redneck από το Κεντάκι ποιος τα "παίρνει" για να τον ψάξει; Οι Αμερικανοί έβαζαν τα χρήματα και οι υφιστάμενοί τους της ΚΥΠ έβαζαν τη γνώση.

Τα ανάλογα συμβαίνουν και για όλες τις άλλες περιπτώσεις. Μόνον η ΚΥΠ γνωρίζει τι συνέβη μέσα στο Πολυτεχνείο. Ανάμεσα στους πολλούς χαφιέδες και πράκτορες ήταν και δικοί της άνθρωποι μέσα σ' αυτό. Μόνον η ΚΥΠ γνωρίζει για τις δολοφονίες του Πέτρου και του Μπακο­γιάννη. Η ΚΥΠ μπορεί να επιβεβαιώσει ή όχι, αν ήταν μέσα στις δυνατότητες των σημερινών καταδικασθέντων για τρομοκρατία να πραγματοποιήσουν τις συγκεκριμένες δολοφονίες. Έχει δικά της ευρήματα από δικές της έρευνες. Γνωρίζει ποιες μυστικές υπηρεσίες "όργωναν" την Αθήνα εκείνες τις εποχές. Γνωρίζει ποιοι έψαχναν τι, εφόσον αυτή τους παρείχε τις πληροφορίες.

Σε μια εποχή όπου οι πάντες παρακολουθούνταν, είναι δυνατόν να μην έχει η ΚΥΠ πληρο­φορίες για τον Παναγούλη; Είναι δυνατόν να μην ήταν η ΚΥΠ αυτόπτης μάρτυρας του θανάτου του; Ο Παναγούλης εκείνη την εποχή πρέπει να ήταν το πιο παρακολουθούμενο πρόσωπο στην Ελλάδα. Στις καθημερινές του διαδρομές θα πρέπει να ήταν ακροβολισμένοι δεκάδες χαφιέδες. Το μεγάλο λάθος εκείνου του "λέοντα" του αγώνα για την ελευθερία ήταν πως δεν κατάλαβε εγκαίρως ότι πιο επικίνδυνα και από τα "σκυλιά" μιας Χούντας είναι οι "ύαινες" της ψευδο­δημοκρατίας. Δεν κατάλαβε ότι ενοχλούσε τους πάντες και μόνον που υπήρχε. Ενοχλούσε τους φανατικούς δεξιούς, οι οποίοι φοβούνταν την ιδεολογία του κι ενοχλούσε και τους "ήρωες" του ΠΑΣΟΚ και της ευρύτερης Αριστεράς, εφόσον αποτελούσε τεράστιο εμπόδιο στις προσωπικές τους φιλοδοξίες.

Η ΚΥΠ ήταν ο μόνος κρατικός φορέας που τα γνώριζε όλα αυτά, γιατί αυτή ήταν η δουλειά της. Τα γνώριζε, γιατί υποχρεούνταν να τα γνωρίζει. Έπρεπε να ενημερώνει τα "αφεντικά" της και έπρεπε αυτή η ενημέρωση να είναι πλήρης κι ακριβής. Οι Αμερικανοί ήθελαν να γνωρίζουν τα πάντα για την Ελλάδα. Από τις διαδρομές του Παναγούλη μέχρι την οικογενειακή κατάσταση της Ντόρας ή την οικονομική κατάσταση του φοιτητή Λαλιώτη. Όλα αυτά η ΚΥΠ τα γνώριζε. Τους φτωχούς αργόσχολους των Εξαρχείων και μετέπειτα βαθύπλουτους "ήρωες" του Πολυτεχνείου η ΚΥΠ τους γνώριζε από την εποχή της "τράκας" και του "αμπέχονου". Τα ωράρια του Πέτρου και τις συνθήκες φύλαξής του η ΚΥΠ τα γνώριζε. Τις βάρδιες της φρουράς του Μπακογιάννη η ΚΥΠ τις γνώριζε. Ως υπηρεσία πρέπει να "θυμάται" ποιος της ζήτησε ποια πληροφορία και αν αυτή την έδωσε. Αυτές τις πληροφορίες να δώσει σήμερα στον ελληνικό λαό και θα λάβει συγχώρεση για τα όσα κακά του προκάλεσε μέσα στο χρόνο. Αυτό θέλουμε εμείς και γι' αυτό γράφουμε αυτό το κείμενο.

Τι πιστεύουμε εμείς για τις δολοφονίες της μεταπολίτευσης; Πιστεύουμε ακράδαντα ότι πρωτα­γωνιστής στην περίοδο της μεταπολίτευσης ήταν ο ξένος παράγοντας. Από εκεί και πέρα, ανα­λύοντας τα πράγματα, μπορείς εύκολα να καταλάβεις τι έγινε. Όταν μιλάμε για ξένους παρά­γοντες, δεν μιλάμε ούτε για Αφγανούς ούτε για Κενυάτες. Τα "αφεντικά" του κόσμου, τα οποία μπορούν να επέμβουν στα εσωτερικά τρίτων χωρών, είναι γνωστά. Είναι όμως επίσης γνωστές και οι μέθοδοι παρέμβασής τους. Ό,τι έχει σχέση με "ωμή" δύναμη, πιστεύουμε ότι είναι έργο των Αμερικανών. Ό,τι έχει σχέση με λεπτούς χειρισμούς, πιστεύουμε ότι είναι έργο των Εβραίων. Ό,τι έχει σχέση με τον Μητσοτάκη είναι αμερικανική παρέμβαση, ενώ ό,τι έχει σχέση με τον Ανδρέα είναι σιωνιστική παρέμβαση. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο βοηθάει τον δικό του άνθρωπο.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι από τη στιγμή που υπάρχουν "χειρουργικές" δολοφονίες, οι οποίες βοηθούν τον Εβραίο Ανδρέα, πρέπει να ψάχνουμε για τον απόλυτα ειδικό σ' αυτού του είδους τις πρακτικές και τέτοιος είναι μόνον η Μοσάντ. Η πιο διάσημη συμμορία δολοφόνων στον κόσμο. Όταν η Μοσάντ τολμάει να επιχειρήσει να "καπελώσει" την τρομοκρατία στην ισχυρή Ιταλία, θα άφηνε την τρομοκρατία στην Ελλάδα στα χέρια των παπαδοπαιδιών; Οι "τρομοκράτες" κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης ανέβαζαν και κατέβαζαν κυβερνήσεις. Θα άφηναν τους Ξηρούς να "διορίζουν" πρωθυπουργούς; Θα άφηναν τον Κουφοντίνα να τους χαλάει πανάκριβους σχεδια­σμούς; Σοβαροί να είμαστε. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.

Απλά, ο κάθε ισχυρός έχει τα δικά του χαρακτηριστικά κι ακολουθεί τις δικές του πρακτικές. Οι σιωνιστές είχαν ανάγκη να κατευθύνουν τα πράγματα, χωρίς να φαίνονται ούτε από εχθρούς ούτε από φίλους. Ιδίως από φίλους, γιατί το "ρίξιμο" των φίλων είναι το αγαπημένο χόμπι του πιο παρασιτικού κι αχάριστου λαού που είδε ποτέ ο κόσμος. Οι σιωνιστές πάντα έκλεβαν στη "μοιρασιά" τους Αμερικανούς συνεταίρους τους. Το ίδιο έκαναν και στην περίπτωση της Ελλάδας και γι' αυτόν τον λόγο υπάρχει το φαινόμενο της διπλής ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Η πολιτική δηλαδή που εφαρμοζόταν προερχόταν από διπλά κέντρα, τα οποία υπηρετούσαν διπλά συμφέ­ροντα. Οι Αμερικανοί εφάρμοζαν ιμπεριαλιστική πολιτική και από τα κέρδη της έδιναν μερίδιο στους σιωνιστές, ενώ οι σιωνιστές δεν μοιράζονταν τα κέρδη της δικής τους πολιτικής με τους Αμερικανούς συνεταίρους τους.

Η διαφορετική πολιτική που εφάρμοζαν αυτές οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού αποκαλύπτεται από τις διαφορετικές μεθόδους που ακολουθούνταν. Οι Αμερικανοί πάντα είχαν τη δύναμη να κατευθύνουν τα πράγματα με εντολές. Δεν είχαν ανάγκη "ποιμαντικού" τύπου πολιτικές, όπως οι σιωνιστές. Δεν είχαν ανάγκη να χτυπούν στο "βουνό", για να οδηγήσουν τα θύματά τους στη "θάλασσα". Δεν είχαν ανάγκη την εξ αντανακλάσεως πολιτική. Ήταν οι ισχυροί και μοίραζαν ό,τι ήθελαν όπως ήθελαν. Δεν είχαν ανάγκη τις δολοφονίες, ώστε να δημιουργούν εντυπώσεις και να κατευθύνουν έμμεσα τον ελληνικό λαό. Σ' αυτό το σημείο αποκαλύπτεται η διπλή πολιτική, εφόσον υπάρχει διαφορετική πρακτική. Αμερικανοί πρωταγωνίστησαν στην υπόθεση "αποστασία", που απαιτούσε δύναμη, ενώ σιωνιστές πρωταγωνίστησαν στην υπόθεση "Παναγούλη", που απαιτούσε πονηριά. Αμερικανοί πρωταγωνίστησαν στην υπόθεση "πάμπερς", που απαιτούσε δύναμη, ενώ Σιωνιστές πρωταγωνίστησαν στην υπόθεση "Πέτρου", που απαιτούσε πονηριά.

Τέλος θα κάνουμε αναφορά σ' ό,τι αφορά τον ρόλο της τοπικής εβραϊκής κοινότητας στην περίοδο της μεταπολίτευσης. Είναι γνωστό ότι ο σιωνισμός χρησιμοποιεί για την επιτυχία του το σύνολο των όπου γης κοινοτήτων του. Ο τρόπος λειτουργίας του είναι τέτοιος, που απαιτεί ειδικούς χειρισμούς. Γιατί; Γιατί απλούστατα η ισχύς του σιωνισμού είναι δυσανάλογα μεγάλη με το μέγεθός του. Τι σημαίνει αυτό; Ότι, ενώ έχει ισχύ υπερδύναμης, δεν μπορεί να φερθεί ως τέτοια. Την ισχύ του την εκδηλώνει πονηρά και όχι όπως μια υπερδύναμη. Πρακτικά αυτό σημαίνει το εξής: Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός σε μια χώρα ξεκινάει από την πρεσβεία των ΗΠΑ. Αυτό δεν είναι σφάλμα τακτικής, γιατί οι Αμερικανοί έχουν την ισχύ να μην φοβούνται κανέναν από τα θύματά τους. Είτε τους παρακολουθεί κάποιος είτε όχι, η πρεσβεία τους είναι το "κέντρο" των επιχειρήσεών τους.

Αντίθετα ο σιωνιστικός ιμπεριαλισμός δεν έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί με "κέντρο" την ισραηλινή πρεσβεία. Οι πρεσβείες παρακολουθούνται και από εχθρούς και από φίλους, οι οποίοι στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πιο επικίνδυνοι από τους πρώτους. Όταν, για παράδειγμα, οι σιωνιστές έχουν ως πάγια τακτική τους να "ρίχνουν" στη μοιρασιά τους Αμερικανούς, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Πρέπει να μεριμνήσουν για την ασφάλεια των πράξεών τους. Η απόλυτη μυστικότητα είναι το κύριο και άκρως απαραίτητο ζητούμενο. Μάλιστα προέχει γι' αυτούς πιο πολύ να "κρύψουν" τους σχεδιασμούς τους από τους Αμερικανούς, παρά από τους εχθρούς τους. Γι' αυτόν τον λόγο δεν έχουν ως "κέντρο" επιχειρήσεων την τοπική πρεσβεία. Δεν θέλουν να γνωρίζει κανένας ποιος κάνει τι. Άρα δεν μπαίνουν ούτε βγαίνουν στην πρεσβεία αυτοί οι οποίοι ενεργούν.

Εκ των δεδομένων λοιπόν οι σιωνιστές χρησιμοποιούν για τους σχεδιασμούς τους μέλη από την τοπική κοινότητα. Μια κοινότητα όμως, η οποία έχει συγκεκριμένη υπηκοότητα και ως εκ τούτου, όταν ενεργεί με βάση τα συμφέροντα του διεθνούς σιωνισμού, πραγματοποιεί προδοσία. Τα "κέντρα" επιχειρήσεων των σιωνιστών τα αναζητούμε στα σπίτια των μελών αυτής της κοινό­τητας. Αν υποθέσουμε δηλαδή ότι πράκτορες της Μοσάντ σκότωσαν κάποιον Έλληνα, για να ευνοήσουν τα σιωνιστικά συμφέροντα, είναι βέβαιο ότι φιλοξενήθηκαν σε σπίτι Εβραίου στην Αθήνα και όχι στην ισραηλινή πρεσβεία.

Αυτό κάνουν πάντα οι σιωνιστές και όχι μόνον στις χώρες τις οποίες υποτιμούν, όπως η Ελλάδα. Είναι αχάριστοι και εκτελούν κατασκοπεία στους χώρους όπου είναι φιλοξενούμενοι. Δεν τους φτάνει που λαθροβιούν παρασιτικά εις βάρος των οικοδεσποτών, αλλά τους "ρίχνουν" όποτε τους βολεύει. Σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη στις ΗΠΑ έρευνα, η οποία έχει ως αντικείμενό της την κατασκοπευτική δράση ενός Αμερικανοεβραίου εις βάρος του κράτους των ΗΠΑ και υπέρ του κράτους του Ισραήλ. Αυτό κι αν είναι αθλιότητα. Οι ΗΠΑ είναι αυτήν τη στιγμή ο μόνος παρά­γοντας στο κόσμο, που αποτρέπει τους λαούς από το να εξολοθρεύσουν τα παράσιτα. Ο μεγάλος ευεργέτης των σιωνιστών. Ούτε αυτούς σεβάστηκαν και τους έκλεψαν μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Μιλάμε για πραγματικούς θεομπαίχτες. Το Ισραήλ στην κυριολεξία συντηρείται με χρήματα των ΗΠΑ κι επιχείρησε κατασκοπεία εις βάρος τους. Όπου πήγαν τα ίδια έκαναν. Δεν σεβάστηκαν ποτέ και κανέναν. Σήμερα η πανίσχυρη Ρωσία πεινάει και αυτοί οι οποίοι την λεηλάτησαν είναι οι φιλοξενούμενοί της Εβραίοι.

Τα ίδια έγιναν και στην Ελλάδα. Επένδυσαν στην ελληνική πολιτική σκηνή, για να μπορούν να ρημάζουν τα πάντα. Μέσα στα χρόνια της μεταπολίτευσης και επί παντοδυναμίας του Εβραίου Παπανδρέου, η τοπική εβραϊκή κοινότητα έγινε μέσα στην Ελλάδα κράτος εν κράτη. Απολαμβάνει πλήθος προνομίων, που απειλούν το ίδιο το Σύνταγμα. Αυτό το "κράτος" έχει αναπτύξει τόσο μεγάλα συλλογικά συμφέροντα, που είναι βέβαιο ότι έχει κάνει ανθελληνικές επιλογές. Όταν η αμερικανοεβραϊκή κοινότητα κάνει αντιαμερικανικές επιλογές μέσα στις ΗΠΑ, τις οποίες έχει ανάγκη θα φοβηθεί, η ελληνοεβραϊκή κοινότητα δεν θα κάνει τέτοιες επιλογές στην "Ελλαδίτσα", που δεν την υπολογίζει; Όταν ο παγκόσμιος σιωνισμός δίνει εντολές στους Αμερι­κανο­εβραίους να προδώσουν τις ΗΠΑ, δεν θα δώσει ανάλογες εντολές στους Ελληνοεβραίους να κάνουν τα ανάλογα;

Θεωρούμε δηλαδή μαθηματικά βέβαιο ότι η τοπική εβραϊκή κοινότητα έχει προδώσει τον ελληνικό λαό. Δεν χρειάζεται κάποιος να έχει γνώσεις κατασκόπου για να το καταλάβει αυτό. Αρκεί να σκεφτεί απλά και θα το καταλάβει αυτό. Αν για παράδειγμα σκεφτεί κάποιος ότι αυτή η πανίσχυρη κοινότητα το μέγιστο του κέρδους της το έχει από την Νέα Τάξη, η οποία θίγει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, είναι δεδομένο ότι έχει πάρει τη "θέση" της. Έχει βάλει ανθρώπους της να ενεργούν υπέρ του σχεδιασμού της Νέας Τάξης και άρα εις βάρος του ελληνικού λαού. Αν σκεφτεί κάποιος ότι οι πολυεθνικές έχουν καταστρέψει την ελληνική παραγωγή, που δίνει τα μεροκάματα στους Έλληνες, ας ψάξει να βρει ποιοι έχουν γίνει βαθύ­πλουτοι ως αντιπρόσωποι αυτών των πολυεθνικών.

Τι θέλουμε εμείς από μια υπηρεσία σαν την ΚΥΠ; Ν' αποκαλύψει την ταυτότητα όλων των κρυπτοεβραίων, οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε υψηλές θέσεις του ελληνικού κρατικού μηχανι­σμού. Του μηχανισμού, που άνοιξε χωρίς όρους την ελληνική αγορά στις πολυεθνικές και στη συνέχεια ξεπούλησε το ελληνικό δημόσιο κεφάλαιο. Αν δηλαδή την Νέα Τάξη την ευνοούσε η ιδιωτικοποίηση των κρατικών γιγάντων ή το έγκλημα του χρηματιστηρίου, χρήσιμο δεν είναι να γνωρίζουμε αν σ' αυτήν την μεθόδευση συμμετείχαν και "Έλληνες" εβραϊκής καταγωγής; Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι, ο μόνος ο οποίος ξεπέρασε ακόμα και τα όρια αυτού του ασύλληπτα μεγά­λου εγκλήματος και μπήκε φυλακή για το χρηματιστήριο, ήταν ο Εβραίος Φάις και θα καταλάβει τι ακριβώς λέμε.

Για τον Υδροχοϊσμό τα πράγματα είναι πολύ απλά. Όταν έρθει η ώρα, όλα αυτά θα τα ερευνήσει. Τίποτε δεν θα βάλει στο "ψυγείο". Κανένας φάκελος δεν θα καεί. Καμία αμνηστευτική λογική δεν θα πρυτανεύσει. Κανένας από τους σημερινούς διεφθαρμένους προδότες δεν θα μπει στην "Εποχή του Υδροχόου", χωρίς να πληρώσει για τα προηγούμενα εγκλήματά του. Αυτό δεν είναι κάτι το οποίο έρχεται σε σύγκρουση με τη διεθνιστική λογική του Υδροχοϊσμού. Ο Υδροχοϊσμός είναι ιδεολογία και ως τέτοια έχει ως στόχο να κυνηγήσει τους ιμπεριαλιστές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Πλανήτη. Όμως, ο Υδροχοϊσμός έχει και πατρίδα και τα όσα απεχθή συμβαίνουν στην Ελλάδα τα αντιλαμβάνεται ως προσωπική του υπόθεση. Τα αντιλαμβάνεται ως ασχήμιες οι οποίες συμβαίνουν μέσα στο ίδιο του το "σπίτι". Από αυτήν την ιδιαιτερότητα προ­κύπτει η διπλή τακτική, που θ' ακολουθηθεί στην αντιμετώπιση των ιδίων φαινομένων.

Απλά πράγματα. Οι πάντες μπορούν να πάρουν άφεση αμαρτιών, αλλά όχι οι Έλληνες πολιτικοί, που μας πρόδωσαν. Αυτοί που τους πληρώσαμε, τους δοξάσαμε και μας αξιολόγησαν όλους μαζί ίσα με τα χρήματα που χωράει μια βαλίτσα. Αυτούς, που με το ίδιο χέρι που μας χάιδευαν το "κεφάλι" έπαιρναν και το τίμημα της προδοσίας. Έναν-έναν θα τους ανακαλύψουμε και θα τους τιμωρήσουμε. Αυτοί θα πληρώσουν τη μανία μας. Την αθλιότητα των ξένων εύκολα ή δύσκολα τη συγχωρείς. Την προδοσία του "υπηρέτη" δεν υπάρχει περίπτωση να τη συγχωρήσεις. Την αχαρι­στία των φιλοξενούμενων δεν υπάρχει περίπτωση να τη συγχωρήσεις. Λογικά δεν είναι όλα αυτά για εμάς τους Έλληνες; Λογικά δεν είναι όλα αυτά για τον λαό που "γέννησε" τον Μέγα Οδυσσέα;

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση