Μία αληθινή ιστορία (Νο5)

… συνέχεια από το προηγούμενο

Ο Μιχάλης καθόταν τώρα μόνος του στον θάλαμο. Όλοι έλειπαν στον προαυλισμό. Προτίμησε να μείνει μέσα γιατί φοβόταν μην του «καρφώσουν» κάτι στο κρεβάτι του. Έπρεπε να φυλαχτεί. Δεν ήξερε ποιος και γιατί θα ήθελε το κακό του, αλλά καλύτερα να πρόσεχε.

Άκουγε τις φωνές πολλών ανθρώπων κάτω από τα παράθυρα. Ο Νίκος ήταν έξω από την πόρτα και κάπνιζε. Ήταν καλό παιδί και τον πρόσεχε. Τι μπορούσε να κάνει κάποιος με μερικά πακέτα τσιγάρα μέσα στην φυλακή!!!

Σηκώθηκε και κοίταζε από το παράθυρο. Έβλεπε την αυλή όπου οι συγκρατούμενοί του «ξεμούδιαζαν». Άλλοι έπαιζαν ποδόσφαιρο και εκτόνωναν την όποια οργή και καταπίεσή τους βρίζοντας, άλλοι σχημάτιζαν «πηγαδάκια» 2-3 ατόμων και συζητούσαν, άλλοι έτρεχαν γύρω-γύρω από τον προαύλιο χώρο. Φωνές, βρισιές, γέλια, ανακατευόντουσαν και έδιναν ένα χρώμα σε αυτή την μικρο-κοινωνία των εγκλείστων. Οι περισσότεροι από αυτούς έδειχναν απλοί άνθρωποι. Ο Νίκος του είχε πει νωρίτερα πως δεν υπήρχαν επικίνδυνοι κακοποιοί σε αυτή την φυλακή και πως οι περισσότεροι ήταν μικροκλεφτρόνια και επιχειρηματίες που τους έβαλαν «μέσα» λόγω χρεών ή ακάλυπτων επιταγών. Κάποιοι λίγοι ήταν διακινητές λαθρομεταναστών και ακόμη λιγότεροι «χρήστες» ναρκωτικών. Περιοδικά η φυλακή φιλοξενούσε και ισοβίτες κατάδικους, που ερχόντουσαν για εκδίκαση του εφετείου τους.

Κοίταξε το ρολόι του, δέκα η ώρα. Ο ήλιος είχε σηκωθεί αρκετά και η ζέστη ήταν πλέον αισθητή όταν ο Μιχάλης άκουσε συζητήσεις στον διάδρομο. Γύρισε το κεφάλι του και είδε δύο φύλακες να μπαίνουν μέσα κρατώντας έναν από τις μασχάλες. Ο άνθρωπος αυτός δεν έδειχνε να είναι και στα καλύτερά του. Τον άφησαν με προσοχή σε ένα από τα κρεβάτια και έφυγαν χωρίς να πούνε τίποτε.

- Πώς είσαι Μάκη; ρώτησε ο Νίκος…

- Τώρα καλύτερα, του απάντησε ο νεοφερμένος άντρας.

Πρέπει να ήταν γύρω στα 35 του χρόνια. Η ομιλία του δεν ήταν καθαρή και του έλειπαν δύο μπροστινά δόντια. Φορούσε μία φόρμα αθλητική, ενώ στο επάνω μέρος του σώματός του ένα χωρίς μανίκια μπλουζάκι. Ήταν αδύνατος και έδειχνε πολύ ταλαιπωρημένος.

- Μάκη, να σου γνωρίσω τον Μιχάλη. Ήρθε χθες. Είναι καλό παιδί, του είπε ο Νίκος

- Καλό παιδί και είναι μέσα; Καλό κορόιδο είναι μάλλον, γιατί μόνο οι βλάκες μπαίνουν μέσα και τα φτωχαδάκια, είπε χαμογελώντας ο Μάκης.

Ο Μιχάλης τον πλησίασε χωρίς να πει τίποτε. Έσκυψε και πρότεινε το χέρι του λέγοντας:

- Με λένε Μιχάλη και έχεις δίκιο. Ένας ακόμη βλάκας είμαι.

Ο Μάκης τον κοίταξε μέσα στα μάτια σαν να προσπαθούσε να διαβάσει κάτι. Αλλά τα μάτια του έδειχναν «μισοχαμένα». Ξάπλωσε πάλι στο κρεβάτι του και έγειρε στο πλάι χωρίς να πει κουβέντα.

- Έλα, πάμε να καθίσουμε παραπέρα, είπε ο Νίκος. Ας τον αφήσουμε να ησυχάσει.

- Τι έγινε με αυτόν; Γιατί είναι έτσι;

- Τίποτε. Απλά χθες, νωρίς το πρωί, είχε μία «χαρμάνα*». Ήρθαν και τον πήραν οι δεσμοφύλακες και τον πήγαν στο ιατρείο μέχρι να συνέλθει κάπως. Είναι πολύ καλός άνθρωπος.

- Καλός και είναι μέσα; αναρωτήθηκε ο Μιχάλης.

- Ναι. Πολύ καλός σου λέω. Είναι χρήστης ναρκωτικών πολλά χρόνια τώρα. Έπεσε και στην «άσπρη». Μου έχει πει ότι τα έχει πάρει όλα. Ζαχαροπλάστης είναι. Έχει δικό του ζαχαροπλαστείο στην πόλη του. Όλα του τα κέρδη τα έκανε «δόσεις». Μου έχει πει ότι έφτασε να παίρνει 2 και 3 φορές την ημέρα, για να είναι καλά. Τελευταία, για να τα παίρνει σε καλύτερη τιμή έκανε και μέχρι και εμπόριο, εξυπηρετώντας τον ίδιο τον προμηθευτή του. Ο πατέρας του τον έβαλε μέσα, όταν είδε ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο. Δεν μπορούσε να τον βάλει σε κάποια κοινότητα (απεξάρτησης) για να το κόψει επειδή η λίστα αναμονής είναι πολύ μεγάλη. Πήγε λοιπόν στον εισαγγελέα και του είπε το πρόβλημα του παιδιού του. Μαζί αποφάσισαν πως θα ήταν καλύτερα να μπει μέσα στη φυλακή, κυρίως για να ξεκόψει από την «πιάτσα» και για να έχει την ευκαιρία να σταματήσει να τα παίρνει. Είναι δύσκολο χωρίς γιατρό, αλλά αφού δεν υπήρχαν λεφτά να τον βάλουν σε κάποια κλινική, κατέληξε εδώ. Δεν ξέρω πως ακριβώς τον έβαλαν μέσα, αλλά…

Ο Μιχάλης έσκυψε το κεφάλι του. Άλλη μία θλιβερή ιστορία… Άλλος ένας κατεστραμμένος άνθρωπος από τα ναρκωτικά. Είχε γνωρίσει ανθρώπους που κάπνιζαν «μαύρο», αλλά ποτέ δεν είχε συναντηθεί με έναν χρήστη ηρωίνης... Σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε τον Νίκο, μετά γύρισε και είδε τον Μάκη. «Α, ρε πουτάνα ζωή», σκέφθηκε.

- Δεν υπάρχει δικαιοσύνη Νίκο. Όσο οι άνθρωποι είναι υπεύθυνοι για την δικαιοσύνη, δεν πρόκειται να χαμογελάσουμε.

Ο Νίκος χαμογέλασε λέγοντάς του: «Σε μένα το λες αυτό;»

Ακούστηκε ένα κουδούνι να χτυπάει και πολλές φωνές από το προαύλιο. Είχε έρθει η ώρα να γυρίσουν όλοι οι φυλακισμένοι στους θαλάμους και στα κελιά τους.

- Να πάω να πάρω έναν καφέ Μιχάλη; Προλαβαίνω.

- Πάρε ότι θέλεις ρε Νίκο, εδώ θα είμαι δεν θα φύγω, του απάντησε ο Μιχάλης.

Ένας δεσμοφύλακας εμφανίστηκε στην πόρτα.

- Αφεντικό πάω να πάρω δύο καφέδες, δεν θα αργήσω, του είπε ο Νίκος και έφυγε τρέχοντας ενώ οι φωνές στον διάδρομο άρχισαν να γίνονται πολύ έντονες…

Είχε μάθει τις ιστορίες όλων των συγκρατουμένων του θαλάμου, εκτός από του νεαρού που είχε συνήθεια να «την παίζει»… και είχε να μάθει ακόμη περισσότερα για τους ανθρώπους και για την φυλακή. Γύρισε και κοίταξε πάλι έξω από τα σίδερα των παραθύρων. Κάπου εκεί έξω υπήρχε ζωή, ελευθερία, φίλοι και γνωστοί ή τελικά ίσχυε το αντίθετο; Ποιοι ήταν οι φυλακισμένοι της ζωής;

…συνεχίζεται

*χαρμάνα= σύνδρομο στέρησης ναρκωτικών. Προσφιλής έκφραση στους κύκλους των ναρκωμανών. Είναι επικίνδυνη και δεν υπάρχουν προβλέψιμες αντιδράσεις του οργανισμού. Χωρίς ιατρική περίθαλψη μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στον θάνατο.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση