Το ιστορικό της "σύγκρουσης" - Ο Καραμανλής πρέπει να παίξει ΛΟΤΤΟ μετά από αυτό

Οι δυό τους κοιτάχτηκαν στα μάτια και τότε
ο ένας, φανερά συγκινημένος, μίλησε:

"Αυτό δεν μπορώ να το κάνω"

Τελικά η Ελλάδα έβαλε βέτο στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ όπου διακαώς ο Μπους επιθυμούσε την «προσάρτηση» νέων εδαφών, διαλαλώντας την, ως επέκταση «της δημοκρατίας και της ελευθερίας». Αν δηλαδή δεν επεκταθεί το ΝΑΤΟ, οι χώρες αυτές δεν δικαιούνται δημοκρατία και ελευθερία ή θα τις βιώνουν ελλειμματικά. Σε ό,τι αφορά τη ΦΥΡΟΜ τα πρόσωπα ήταν στραμμένα στον Κώστα Καραμανλή του οποίου τα περιθώρια είχαν στενέψει στην «κόκκινη γραμμή»( για όλες τις χρήσεις ονομασία με σαφή γεωγραφικό προσδιορισμό,) που είχε θέσει και στην αντίδραση του βέτο. «Απείλησε» δηλαδή ο πρωθυπουργός τα μεγαλεπήβολα σχέδια Μπους, ο οποίος έχει δει την «επέκταση» ως έσχατη πράξη καλής θέλησης μέσα σε μια ομολογουμένως πολύ κακή εξωτερική πολιτική.
Εκεί που φτάσαμε, θα ήταν υποτιμητικό και αναξιοπρεπές η κυβέρνηση να μη θέσει βέτο. Ο λόγος αντίστασης του Καραμανλή είναι φυσικά ο τρόπος που χειρίζεται το «Μακεδονικό» η ΦΥΡΟΜ κατά πολλούς αλυτρωτικά και κατ’ άλλους επιπόλαια ενώ δεν είναι λίγες οι φωνές που θεωρούν ότι έχει δικαίωμα η χώρα αυτή να αυτοπροσδιορίζεται ως «Μακεδονία» και η επιμονή της Ελλάδας είναι απλώς εθνικιστική έξαρση και υπερπατριωτισμός άρα εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης που στοχεύει σε μικροκομματικά οφέλη. Κάτι αντίστοιχο με τους ακτιβισμούς της «πεζοδρομιακής» αριστεράς. Ο υπερπατριωτισμός εκ των προτέρων διεγείρει τον αριστερό ακτιβισμό. Οι ακρότητες βλέπετε γεννούν άλλες ακρότητες μέσα στο πολιτικό φάσμα. Ο ακτιβισμός εν προκειμένω της αριστεράς και η γραφική έως υποκριτική υπερπροβολή των κοινωνικών προβλημάτων από τα δήθεν αριστερά ελληνικά ΜΜΕ γεννούν υπερπατριωτισμό σε διαφοροποιημένες ομάδες συμφερόντων. Οι «έξαλλες» κινητοποιήσεις που ζητούν παραποίηση του Συντάγματος οδηγούν τμήματα της δεξιάς σε εθνικιστικότερη προσέγγιση της διπλωματίας!
Το βόρειο γειτονικό μας κράτος αντιμετωπίζει πολλά εσωτερικά προβλήματα και μας συμφέρει να παραμείνει ως έχει γιατί η διάσπασή του δημιουργεί προϋποθέσεις αλβανικού επεκτατισμού. Οι μειονότητες που το αποτελούν δίνουν την εντύπωση περίπου διαλυμένου κράτους που εξαρτάται σε μέγιστο βαθμό από τις ελληνικές επενδύσεις! Τόσο εύθραυστο και αδύναμο είναι! Οι ίδιοι όμως έχουν βρει τις μεγαλοϊδεατικές τους βλέψεις για τη «Μακεδονία του Αιγαίου» ως εθνικιστικό αντιστάθμισμα στα τεράστια εσωτερικά τους προβλήματα!
Ο Κώστας Καραμανλής ενεργοποίησε τα καραμανλικά του γονίδια και επέστρεψε στις δικές του ρίζες που θέλουν το θείο του να βρίσκεται διαρκώς σε μια ιδιόμορφη σχέση με τις ΗΠΑ. Τα αμερικάνικα δε αρχεία αποδεικνύουν ότι ποτέ οι Αμερικανοί δεν εμπιστεύτηκαν τους Καραμανλήδες και κάποιοι πιστεύουν ότι «κάνουν τα πάντα» για να τους αντικαθιστούν με τους Παπανδρέου που το παίζουν αντιαμερικανοί αλλά στην πραγματικότητα είναι φιλοαμερικανοί! Έπειτα οι Αμερικανοί θεωρείται ότι λειτουργούν και εκδικητικά, λόγω υπερεκτίμησης της δύναμής τους και αλαζονείας που οφείλεται στην πραγματικότητα της υπερδύναμης, στρατιωτικά και οικονομικά. Δηλαδή δεν «πολυκαταλαβαίνουν» τις θέσεις της Ελλάδας, επειδή ο Καραμανλής ο νεότερος δεν υπέκυψε στο σχέδιο Ανάν και επειδή προώθησε τις ελληνορωσικές σχέσεις που συγκρούονται με την επέκταση της Αμερικής στα Βαλκάνια και τον αγωγό αμερικανικών συμφερόντων που θέλουν να ξεκινά από το Μπουργκάς και μέσω Σκοπίων να τελειώνει στις ακτές της Αλβανίας. Ο νεότερος όμως Καραμανλής δεν έκανε τίποτα το αιρετικό. Απλά ακολούθησε πιστά την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική του θείου του, που βελτίωσε τις σχέσεις της Ελλάδας με τη Σοβιετική Ένωση του Μπρέζνιεφ, τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο και πλήθος Αραβικών χωρών.
Θεωρείται πάντως ότι οι «Καραμανλήδες» ποτέ δεν είπαν ψέματα στους Αμερικανούς και πάντοτε ήταν ειλικρινείς. Οι σχέσεις που καλλιεργούν στηρίζονται στον αλληλοσεβασμό, στην αμοιβαία εκτίμηση, στη συμμαχική αλληλεγγύη και όχι στην υποτέλεια και το φόβο. Όσο για τη σβάστικα στην ελληνική σημαία και το σκίτσο του πρωθυπουργού με στολή των Ες Ες δείχνουν το βαθμό εθνικισμού που χαρακτηρίζει ακραίους κύκλους των Σκοπίων. Λειτουργούν όμως αθροιστικά εναντίον τους γιατί ενισχύουν τα επιχειρήματα περί επεκτατικών βλέψεων. Αντίστοιχες όμως υπερβολές έχουν διαπιστωθεί και στην δική μας την πλευρά. Μιλάνε κάποιοι μάλιστα για «στρατιωτικά μέτρα» κατά της FYROM και κατακρίνουν την ελληνική… οικονομική διείσδυση σε αυτή τη χώρα. Άσε τις κατά καιρούς δηλώσεις δικών μας ακραίων πολιτικών κύκλων και διαφόρων ρασοφόρων που αναμειγνύονται με αφέλεια και ελαφρύτητα στο δύσκολο διπλωματικό «παιχνίδι».
Με την κίνησή της αυτή, η Ελλάδα αποδεικνύεται ότι είναι ή τουλάχιστον αισθάνεται πράγματι μία ισχυρή χώρα, ίσως η ισχυρότερη της περιοχής και ‘όταν τα συμφέροντά της θίγονται είναι σε θέση να αντιπαρατεθεί με τα συμφέροντα και τη βούληση των Αμερικανών. Η Ελλάδα φαίνεται να ξεπερνά τα φοβικά της σύνδρομα αλλά και το στίγμα του διωκόμενου από όλους τους κακούς ανθέλληνες του σύμπαντος. Απλούστατα δεν σκέφτονται ιστορικά οι άλλοι λαοί αλλά στο σημερινό παγκόσμιο πεδίο ανταγωνισμού σκέφτονται οικονομικά και βάσει συμφερόντων κατά περίστασιν. Οι περιφερειακές ιστορικές διαφορές περιορίζονται πλέον σε γειτονιακό επίπεδο ενώ δε στέκουν στην παγκόσμια σκακιέρα αν και χρησιμοποιούνται στη διεθνή διπλωματία ως ενισχυτικά στοιχεία των συμφερόντων και των στρατηγικών επενδύσεων. Είδαμε στη χθεσινή σύνοδο τα ευκαιριακά στρατόπεδα που δημιουργήθηκαν τις παρασκηνιακές πιέσεις που προκλήθηκαν ώστε να αρθούν οι επιμέρους αντιστάσεις, όχι μόνο στο Σκοπιανό αλλά και στις περιπτώσεις άλλων χωρών όπως Ουκρανία και Γεωργία. Και είδαμε επίσης ότι ο «αμερικανικός μπαμπούλας» βρέθηκε γενικά σε πολύ δύσκολη θέση τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις απροκάλυπτες απαιτήσεις του Μπους για «πακέτα» χωρών και παράκαμψης σε άλλα θέματα του ΟΗΕ. Η Κοντολίζα Ράϊς απέτυχε να αποδείξει ότι η κυβέρνησή της, «κατευθύνει» τις διαπραγματεύσεις, υπαγορεύει τη βούλησή της στους «δεδομένους» συμμάχους, έχει το πρώτο χέρι(καταλύτης) στις εξελίξεις αλλά και την κηδεμονία περιοχών και λύσεων. Από τη στιγμή μάλιστα που επιδεικνύουν μονομερείς προτιμήσεις λύσεων, η αποτυχία είναι σημειολογικά ακόμα μεγαλύτερη. Η κυβέρνηση Μπους έχει χάσει οριστικά τις εντυπώσεις στο διπλωματικό και οικονομικό επίπεδο. Οι απειλές της πάνε στο βρόντο και οι κατά καιρούς απειλές που εξαπολύει δεν βρίσκουν πλέον φοβική ανταπόκριση. Υποτίμησε τις αντιδράσεις και αυτοϋποτιμήθηκε. Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε ότι υποτιμήθηκε η κυβέρνηση Μπους και όχι η αμερικανική πολιτική στο σύνολό της αφού τα αμερικάνικα συμφέροντα συνεχίζουν να αποτελούν πανίσχυρη συνισταμένη στις εξελίξεις της περιοχής. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ουσία των συμφερόντων δεν μεταβάλλεται στην Αμερική με την πτώση της όποιας κυβέρνησης. Απλά μεταβάλλεται η τακτική και γίνεται πιο ευέλικτη στα αδιέξοδα που δημιούργησαν στελέχη της προηγούμενης «δήθεν» άκαμπτης κυβέρνησης.

Exastal

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση