Το τι βρισίδι ακούγεται κάθε βράδι στα ελληνικά σπίτια, μόλις οι πολιτικοί μας αστέρες ξεμυτίσουν στην οθόνη…

Πολλή τηλεόραση δεν προλαβαίνω να δω, την ώρα που γυρίζω σπίτι. Αλλά και από όσο βλέπω έχω σχηματίσει την εντύπωση ότι η τηλεόραση, δελτία ειδήσεων και ψυχαγωγικές εκπομπές, ζει εντελώς δηλαδή στην καρα-κοσμάρα της. Οι έλληνες, οι οικογένειές τους, ζουν μέσα σε μια ζοφερή πραγματικότητα την οποία η τηλεόραση αρνείται να αποδεχθεί και να συναναστραφεί. Να την καταγράψει.

Αντ’ αυτού η τηλεόραση κάνει το παν, δια μέσου των δελτίων ειδήσεων, ώστε να μην μας μεταφέρει την πραγματική εικόνα και της κατάσταση της πατρίδας μας και των συμπατριωτών μας. Αποκρύπτοντας και υποβαθμίζοντας γεγονότα και ειδήσεις. Και από την άλλη πασχίζει εργολαβικά να διοχετεύσει την οργή της κριτικής μας, σε πλευρές που είτε δεν είναι οι υπαίτιοι του εγκλήματος, είτε η συμμετοχή τους στο έγκλημα είναι αμελητέα. Αποκρύπτοντας τους πραγματικούς φταίχτες, και τις πραγματικές αιτίες που μας οδήγησαν στην τραγωδία που ζούμε. Και κυρίως στρέφοντας το ένα κοινωνικό στρώμα κατά του άλλου.

Ο μέσος έλληνας πια έφτασε να περιγελάει τα δελτία ειδήσεων και τις “σοβαρές” πολιτικές εκπομπές. Και πάει καιρός που έχει αντιληφθεί πως οι τηλεοπτικές αναλύσεις, τοποθετήσεις και ειδήσεις, δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν στην λύση του προβλήματος. Το αντίθετο μάλιστα. Οι εκπομπές αυτές και οι ακριβοπληρωμένοι συντελεστές τους είναι μέρος του προβλήματος. Και πως όλοι αυτοί οι γυαλιστεροί δημοσιογράφοι και παρουσιαστές των ενημερωτικών αυτών εκπομπών καθώς και οι εκπομπές τους, ήταν και συνεχίζουν να είναι, οι στυλοβάτες και οι σύμμαχοι του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, εδώ και μια περίπου εικοσαετία. Από τότε που εμφανίστηκε η ελεύθερη (δεν ξέρω από τι) τηλεόραση.

Είναι δια των τηλεοπτικών αυτών εκπομπών, και πολύ λιγώτερο δια των εφημερίδων, που το διεφθαρμένο πολιτικό μας σύστημα προβάλλει τον εαυτό του ως αποκλειστικό φορέα των λύσεων στα προβλήματα που το ίδιο δημιούργησε. Προβάλλει τον εαυτό του και τους επιφανείς εκπροσώπους του ως σωτήρες μας. Μη έχοντας αντιληφθεί το τι βρισίδι ακούγεται κάθε βράδυ στα ελληνικά σπίτια, μόλις οι πολιτικοί αστέρες, που οδηγούν την χώρα εδώ και 3 τριετίες στην καταστροφή, ξεμυτίσουν στις οθόνες μας. Οι ιερείς και οι υμνωδοί της καταστροφής μας αντάμα στα ίδια τραπέζια. Που δεν έχουν μάθει ακόμη ούτε να συζητούν σαν πολιτισμένοι άνθρωποι. Που στήνεις αυτί μέσα στην οχλοβοή της συζήτησής τους για να καταλάβεις τι λένε τέλοσπάντων.

Αλλά εκεί που η τηλεόραση δίνει ρέστα είναι οι “ψυχαγωγικές” εκπομπές. Μπαξές. Απ’ όλα. Με συμμετοχή του κοινού μάλιστα (ρε που τους βρίσκουν;). Μας παρουσιάζουν από το μουσικό έργο διακεκριμένων καλλιτεχνών της νυχτερινής διασκέδασης μέχρι διαγωνισμούς ταλέντων και ρηάλιτυ τύπου Οργουελ. Πρωϊνάδικα, μεσημεριανάδικα, απογευματινάδικα και πάει λέγοντας. Καθισμένοι όλοι κι άνετοι στο πιο λουσάτο περιβάλλον που μπορεί να φανταστεί κανείς, φορώντας ότι γυαλιστερώτερο έχει να επιδείξει η σύγχρονη μόδα, συζητάνε λες και δεν τρέχει τίποτε καρντάσι μου. Λες και η χώρα αυτή είναι η ίδια χώρα όπως πριν 10 μήνες. Λες και οι έλληνες είναι οι ίδιοι άνθρωποι με αυτούς πριν από το καλοκαίρι. Λες και οι παπούδες και οι γιαγιάδες, το κυρίως κοινό τους, παίρνουν την ίδια σύνταξη.

Αλλά το πιο αγαπημένο μου είναι οι διαγωνισμοί μαγειρικής. Το ονομάζω αγαπημένο διότι αντέχω να το δυο πάνω από δίλεπτο (έχω αυξήσει τις αντοχές μου με άσκηση). Οι άνθρωποι μη έχοντας καμμία απολύτως συναίσθηση για το τι συνέβη στην ελληνική κοινωνία, έγκλημα διαρκείας στο οποίο έχουν άμεση συμμετοχή, παρουσιάζουν σε ένα τηλεοπτικό κοινό, το 20% του οποίου δεν έχει να φάει, συνταγές υψηλής μαγειρικής, με διαγωνιζόμενους μάλιστα και κριτές. Σατανικό αν το καλοσκεφτείς.

Και το κλου είναι το ενδιάμεσο (τρόπος του λέγειν) των εκπομπών, οι διαφημίσεις. Ενας κόσμος όνειρο. Αγγελικά πλασμένος. Οπου το θαύμα μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή. Ανθρωποι χαμογελαστοί, χωρίς βάσανα, χωρίς έγνοιες, χωρίς χρέη, χωρίς υποχρεώσεις, πανευτυχείς. Με μια σοκολάτα. Σε μια χώρα όπου οι τράπεζες είναι όλες καλωσυνάτες προς τον δανειζόμενο και γεμάτες ανθρωπιά και κατανόηση. Οι εταιρίες τηλεφωνίας υπακούν στις επιθυμίες του επίδοξου πελάτη σαν αυτό και μόνο να ήταν το όνειρο της ζωής τους ως εταιρίες τηλεφωνίας. Και τα ακριβά αυτοκίνητα έρχονται για να πραγματώσουν την πιο τρελλή φαντασία για την απόλυτη ασφάλεια, χλιδή και ταχύτητα, και του πιο ξεσαλωμένου τηλεθεατή.

Αν όλα αυτά τα παραπάνω δεν συνιστούν πρόκληση, τότε η λέξη χάνει το νόημά της. Και νομίζω ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να “κατεδαφίσουμε” για να ξαναγίνουμε κοινωνία, και μάλιστα ελληνική, είναι η τηλεόραση και τα κανάλια μας. Τα οποία δεν “εκπέμπουν επ’ ωφελεία της κοινωνίας” μας, από γεννησιμιού τους. Ναι να τα “κατεδαφίσουμε” λέω. Και στην θέση τους να βάλουμε αληθινή τηλεόραση και όχι τον βαρώνο Μυγχάουζεν.

Διότι η τηλεόραση ζει στην κοσμάρα της.
Κι έχει εγκλωβίσει και μας μέσα.

Θραξ o Αναρμόδιος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση