Οι ψεκασμένοι και οι αποτυχημένοι... Ποιοί, πόσοι και γιατί;

1ο Μέρος

Ποιά ευθύνη είναι μεγαλύτερη; Η ατομική, η συλλογική ή η πολιτική;

Οι Κυβερνήσεις -ειδικά οι αυτοχαρακτηριζόμενες ως «φιλελεύθερες»- κάνουν πολύ συχνά ένα πολύ μεγάλο λάθος: κατηγορούν τους πολίτες για τις δικές τους αποτυχημένες πολιτικές. Δεν επιμερίζουν απλώς, αλλά μετακυλίουν τις ευθύνες τους. Δημιουργούν επί τούτου σύγχυση ανάμεσα στις έννοιες της αντικειμενικής πολιτικής ευθύνης (που έχει κάθε κυβέρνηση για οτιδήποτε συμβαίνει σε μια χώρα) και της ευθύνης του πολίτη.

Για πρώτη φορά εδώ και εννέα μήνες, όταν και πήρε θέση στη ζωή μας ο κορωνοϊός, τοποθετήθηκε εμφατικά και στο δημόσιο διάλογο η συζήτηση περί ατομικής και συλλογικής ευθύνης. Σε ένα λαό που δεν χαρακτηρίζεται ούτε από πλείστη υπευθυνότητα, ούτε από υπερβολική συνέπεια και αυτοπειθαρχία, είναι ενδιαφέρον πως μια νέα κυβέρνηση με ένα νέο Πρωθυπουργό (με μακρά οικογενειακή πολιτική παράδοση), επέλεξαν να θέσουν μετ’ επιτάσεως και κατ’ επανάληψη το ζήτημα της ευθύνης των πολιτών, ως το κυριότερο «μέτρο» για την καταπολέμηση της πανδημίας.

Εμείς, όλοι εμείς οι «σκεπτικιστές», οι «άτακτοι», οι «απείθαρχοι», σίγουρα έχουμε ένα -ελάχιστο αλλά υπαρκτό- μερίδιο ευθύνης για όλα όσα ζούμε. Ειδικότερα, μεγαλύτερο μερίδιο έχουν όσοι στις τελευταίες εκλογές, του Ιουλίου του 2019, επέλεξαν την ΝΔ, (2.251.618 πολίτες). Στις προηγούμενες εκλογές, τον Ιανουάριο του 2015, άλλοι τόσοι, (2.245.978) ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Και σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ένα 15% του εκλογικού σώματος ψήφισε και ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και ΝΔ το 2019! Δηλαδή, πάνω από 300.000 συμπολίτες μας έχουν διπλή και ως εκ τούτου αυξημένη ευθύνη για όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Όμως, η δική τους ευθύνη είναι και πάλι απειροελάχιστη μπροστά σε αυτή ενός βουλευτή, ο οποίος ζήτησε και πήρε την ψήφο μας, πιστεύοντας ότι έχει τις δυνατότητες να προσφέρει κάτι περισσότερο από θέση ευθύνης. Όταν μάλιστα ο κάθε βουλευτής αποκτά την εύνοια του Πρωθυπουργού και αυτή η θέση μετατρέπεται σε υπουργική, η καρέκλα της κυβέρνησης αυξάνει εκθετικά τις ευθύνες του.

Αν είναι εξωκοινοβουλευτικός ο υπουργός οφείλει να είναι ακόμη πιο συνεπής απέναντι στο κράτος και την κοινωνία γιατί δεν έχει προσωπικούς ψηφοφόρους να λογοδοτήσει. Επίσης η πρακτική των τεχνοκρατών είναι μάλλον μη αποτελεσματική επιλογή με κίνητρο την αποποίηση του πολιτικού κόστους. Όμως αποδίδει μόνο βραχυπρόθεσμα, γιατί στο τέλος η πραγματικότητα παίρνει πάντα το πάνω χέρι, και τελικά ο Πρωθυπουργός και το κόμμα του επιφορτίζονται με μεγαλύτερες ευθύνες. Γιατί; Γιατί, αφού δεν έχει κόμμα και ψηφοφόρους στους οποίους να καθίσταται υπόλογος, παρά μόνο τον Πρόεδρο της Κυβέρνησης που τον «διόρισε» -προφανώς ως «Άριστο»- αν αποτύχει ο τεχνοκράτης στον τομέα ειδικής γνώσης, οι ευθύνες του είναι γεωμετρικά περισσότερες του «λαοπρόβλητου» βουλευτή.

Και βέβαια, οι ευθύνες ανέρχονται στη νιοστή, όταν μιλάμε για τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, πόσο μάλλον αν αυτοτοποθετείται στην κατηγορία των Πρωθυπουργών-Τεχνοκρατών, ο οποίος 500 ημέρες μετά την εκλογή του σκέφτεται να αντικαταστήσει τους μισούς και πλέον «αρίστους», ως αποτυχόντες…

Το δικό του μερίδιο -σωστά- το ανέλαβε φραστικά στο τελευταίο από τα πολλά διαγγέλματά του ο Κυριάκος Μητσοτάκης λέγοντας: «πρώτος εγώ αναλαμβάνω την ευθύνη των πράξεών μου». Δεν μας εξήγησε όμως πώς; Με ποιό τρόπο; Η γενικόλογη ανάληψη ευθύνης θα έλεγαν πολλοί πως αποτελεί ρητορικό πολιτικαντισμό. Κούφια λόγια…

Για τους πολιτικούς λοιπόν, το μερίδιο «ατομικής πολιτικής ευθύνης» είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό των απλών πολιτών. Στις σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες ο καταλογισμός της ευθύνης γίνεται κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια. Όμως, ο απολογισμός της δράσης τους πρέπει να γίνεται -τουλάχιστον θεωρητικά- σε καθημερινή βάση.

Και βέβαια, πρέπει να υπάρχει και έλεγχος των εξουσιών. Από ποιούς όμως; Το Κοινοβούλιό μας υπολειτουργεί πλέον και οι αποφάσεις παίρνονται παρακάμπτοντάς το ως επί το πλείστον με ΠΝΠ (Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου). Οι πολίτες το θεωρούν μηχανισμό μισθοδοσίας των 300. Λέγεται πως είναι περισσότερες οι καταθέσεις στο εν Βουλή υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας, από τις καταθέσεις ερωτήσεων για διάφορα θέματα. Για τη δικαιοσύνη δεν μιλάμε. Για την ακρίβεια δεν τολμάμε, γιατί μας διαβάζουν και εισαγγελείς… Μιλάνε οι (μη) πράξεις της. Όσο για τα ΜΜΕ, (δεν) μιλούν τα περιβόητα 20 + εκατομμύρια...

2ο Μέρος

Οι ψεκασμένοι και οι άριστοι

Πιστεύω πως ήρθε επιτέλους η ώρα να σταματήσουμε να κατηγορούμε τους ανθρώπους που είναι άστεγοι, άνεργοι, υπέρβαροι, ανάπηροι, ανήμποροι. Τώρα είναι η ώρα να εξετάσουμε το «γιατί» συμβαίνει αυτό, το τί «κάνουμε» εμείς ως συμπολίτες τους (ατομική ευθύνη), για να βελτιώσουμε τη ζωή των λιγότερο προνομιούχων συμπολιτών μας και το τί κάνει η κυβέρνηση (πολιτική ευθύνη) γι’ αυτούς, αλλά και για εμάς.

Στο ιδιότυπο αυτό «blame game» (παιχνίδι ευθυνών), ο ένας ρίχνει την ευθύνη στον άλλο και τελικά δεν φταίει κανείς, αφού οι πολίτες ταυτίζουν όλες τις κυβερνήσεις και όλους τους πολιτικούς με το ισοπεδωτικό «όλοι ίδιοι είναι». Και οι πολιτικοί από την πλευρά τους, τούς υποτιμούν απαξιωτικά σκεπτόμενοι πως «όλοι πρόβατα είναι». Όμως, εδώ βρεθήκαμε μπροστά σε ένα μοναδικό γεγονός. Μια ιστορική στιγμή κυνικής και προσβλητικής ειλικρίνειας μαζί! Ένας Πρωθυπουργός να χαρακτηρίζει -χωρίς να διευκρινίζει- αορίστως συμπολίτες του ως «ψεκασμένους»!

Πότε έγινε αυτό; Στο τελευταίο, δραματικό μάλιστα διάγγελμά του (31.10.2020), ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε το παραπάνω βήμα… Τόλμησε κάτι πρωτοφανές! Οι δημοσιολόγοι απορούν: «Μα πώς αποκάλεσε μια μερίδα έστω πολιτών ψεκασμένους»; Τί ακριβώς είπε; «Αν χάσουμε την εμπιστοσύνη μας στους ειδικούς, θα υπακούσουμε πιο εύκολα στα καλέσματα των εύκολων και απλοϊκών συναισθημάτων. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους λίγους «ψεκασμένους». Μάλιστα… Το είπε!

Αποτελεί ολίσθημα η φράση; Είναι ο χαρακτηρισμός ατόπημα; Έκανε γκάφα ο ίδιος ή οι λογογράφοι του; Πριν από 20 χρόνια σε μια από στήθους ομιλία του -και όχι με χρήση autoque -ο πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής- ως Αρχηγός της Αντιπολίτευσης τότε- είχε τολμήσει να πει πως «είμαστε με τους Καθαρούς Έλληνες», διαχωρίζοντας τη θέση του και της Παράταξής του από τους διαπλεκόμενους, τους λυμαίνοντες το δημόσιο χρήμα, τα «λαμόγια» κατά το κοινώς λεγόμενο. Οι σημιτικοί ΠΑΣΟΚΟΙ και οι συστημικοί δημοσιογράφοι της εποχής (πολλοί εκ των οποίων αποτελούν σήμερα την «Πράσινη Συνιστώσα» της Κυβέρνησης), είχαν ξεσηκωθεί για το δήθεν πολιτικό unfair. Πιάστηκαν από τη λέξη «καθαροί»… Ποιοί; Οι υπερασπιστές του. «Αυτή είναι η Ελλάδα…» Άραγε ποιούς υπερασπίζονταν; Μήπως τους εαυτούς τους; Γιατί ωρύονταν για λογαριασμό των «μη καθαρών» Ελλήνων; Μήπως έβλεπαν τον εαυτό τους στον καθρέπτη; Μήπως ήταν οι ίδιοι που οδήγησαν ανερυθρίαστα εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά να χάσουν τις οικονομίες τους στο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου;

Θα μου πείτε, εσύ γιατί αντιδράς στο χαρακτηρισμό «ψεκασμένοι»; Μήπως είσαι ένας από αυτούς ή αισθάνεσαι πως πρέπει να απολογηθείς για λογαριασμό τους;

Θέλω να πιστεύω πως ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Όπως επίσης πιστεύω πως δεν είναι «ψεκασμένοι» οι καθηγητές από το Harvard, το Stanford και την Οξφόρδη που υπέγραψαν τη Διακήρυξη του Great Barrington (gbd.org).

Πώς μπορείς να χαρακτηρίζεις «ψεκασμένους» όλους όσοι βρίσκονται σε σύγχυση, όταν ακούν εντελώς αντικρουόμενες οδηγίες από τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους, που δεν είναι «η θεία τους η Κούλα», αλλά ειδικοί επιστήμονες με 3 διδακτορικά ο καθένας;

«Ψεκασμένους» θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς το 38% των συμπολιτών μας οι οποίοι θεωρούν ότι υπάρχουν εξωγήινοι που «ζούνε ανάμεσά μας» (προσοχή: όχι ότι υπάρχει ζωή -κάπου αλλού- στο Σύμπαν, αλλά πως κυκλοφορούν Ε.Τ.).

«Ψεκασμένοι» μάλλον είναι επίσης το 33% των Ελλήνων, που θεωρούν ότι τα chemtrails, ή αλλιώς οι λευκές ουρές των αεροπλάνων, τα «ίχνη συμπύκνωσης», είναι χημικά που ρίχνουν οι κυβερνήσεις για να μας ελέγχουν...

Όμως, δεν μπορεί ο Πρωθυπουργός του οποίου ένας Αντιπρόεδρος, πολλοί Υπουργοί και ο Θεοποιημένος επικεφαλής λοιμωξιολόγος Σωτήρης Τσιόδρας, που χαρακτήριζαν τον Απρίλιο τις μάσκες «επικίνδυνες» να χαρακτηρίζουν απλούς πολίτες «επικίνδυνους» γενικά και αόριστα. Τη στιγμή μάλιστα κατά την οποία ο τελευταίος είχε πει (9.4.2020) ότι: «συζητήθηκε και η πιθανή αύξηση κινδύνου από λανθασμένη χρήση μάσκας από υγιείς καθώς και η ψευδής αίσθηση ασφάλειας, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε λάθος συμπεριφορές…».

Όταν ο Πρωθυπουργός μας δηλώνει πως «κανείς δεν θα μείνει απροστάτευτος» και αξιώνει «να εμπιστευθούμε τους ειδικούς» εμείς τον ρωτάμε λοιπόν ευθέως: 

«Πώς;»

«Με ποια εχέγγυα αξιοπιστίας»;

«Εμάς ποιός θα μας προστατεύσει από τις διχογνωμίες;»

«Εμάς ποιός θα μας προστατεύσει από τις αντιφάσεις;»

«Εμάς ποιός θα μας προστατεύσει από την έλλειψη επιστημοσύνης;»

«Με δεδομένη την τρέχουσα πορεία της επιδημίας στη Χώρα μας, η Επιτροπή δεν συνιστά γενικευμένη χρήση μάσκας». Άλλη αντιφατική δήλωση Τσιόδρα την περίοδο του 1ου κύματος…

Α! -και για να μην ξεχνιόμαστε, κάτι τελευταίο: «οι ιατρικές μάσκες με βαλβίδα δεν συστήνονται και είναι και επικίνδυνες όταν χρησιμοποιούνται από ανθρώπους που ανήκουν στο γενικό κοινό, καθώς μπορούν να μεταδώσουν τη νόσο». Αυτά λοιπόν έλεγε ο κ. Τσιόδρας…

Και τον ρωτάνε οι πολίτες:

Στα θέατρα κολλάει, ενώ στα λεωφορεία, μετρό και στα αεροπλάνα δεν κολλάει; Στους κινηματογράφους κολλάει, ενώ στα σχολεία, στις εκκλησίες, στα κομμωτήρια και τα καζίνο δεν κολλάει;

Εύλογα αναρωτιούνται τα παραπάνω οι άνθρωποι του πολιτισμού, που φαίνεται σα να βρίσκονται υπό διωγμόν. Η Επιτροπή Αντιμετώπισης Εκτάκτων Συμβάντων Δημόσιας Υγείας από Λοιμογόνους Παράγοντες (τι βαρύγδουπο όνομα!), τί κατευθύνσεις δίνει;

Θα μας τρελάνουν;

Θα ζητήσουν ένα συγγνώμη, ή όσοι είναι «Άριστοι» είναι και «Αλάνθαστοι;

Γνωρίζουν τη λέξη «αυτοκριτική»;

Ή ξέρουν μόνο να κάνουν διαλέξεις καθ’ έδρας για την ατομική ευθύνη;

Οι βουλευτές μας με τη σειρά τους παίρνουν θέση; Τί τους απαντούν;

Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας ο ένας λατρεύει να κάνει τη δουλειά του άλλου. Ακόμη και οι ειδικοί γιατροί κάνουν πολιτική. Γι’ αυτό και τους ανατέθηκαν ρόλοι «παραθυράκηδων» στα δελτία ειδήσεων. Ούτως ή άλλως, το 12,6% των βουλευτών είναι γιατροί. Δηλαδή 37 εκ των 300 έχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο «εξαργυρώσει πολιτικά» τις διαγνώσεις με σταυρό.

Και τώρα το τελευταίο κρίσιμο ερώτημα: Πόσοι είναι οι «ψεκασμένοι»;

Σύμφωνα με έρευνα της Metron Analysis για το έγκριτο «ΒΗΜΑ της Κυριακής» οι «ψεκασμένοι» δεν είναι ούτε λίγοι, ούτε μόνοι... Υπάρχει η «Διεθνής των Ψεκασμένων», που έχει και το ελληνικό παρακλάδι της. Το 17% του πληθυσμού, δηλαδή σχεδόν 2.000.000 συνέλληνες, αντιδρούν στη χρήση μάσκας σε δημόσιους χώρους. Ανάμεσα στους νέους ηλικίας από 17 έως 34 ετών, το ποσοστό φθάνει στο 28%, με τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα να δυσανασχετούν περισσότερο. Γιατί; Σκεφθείτε να είστε ψήστης με μάσκα σε σουβλατζίδικο, να γυρνάτε γύρο στους 60ο C, να σας στέλνουν στο ταμείο ανεργίας και να σας αποκαλούν και ψεκασμένο!

Αν είστε βουλευτής και παραγγείλετε ένα «διπλόπιττο» από τον εν λόγω ψεκασμένο μασκοφόρο που γνωρίζετε πως έχετε ανεχτεί αδιαμαρτύρητα τον Πρωθυπουργικό χαρακτηρισμό, τί πρέπει να σας κάνει ο «ψεκασμένος» σουβλατζής;

Τέλος,

Όταν κάποια στιγμή ολοκληρωθεί αυτό το δράμα, ποιός θα αναλάβει και ποιός θα αποδώσει ευθύνες;

Έχουν βαλθεί όχι μόνο να μας ψυχοπλακώνουν καθημερινά, αλλά και να μας τρελάνουν οριστικά; Τον Απρίλιο τα κρούσματα ήταν λιγότερα…

Τον Απρίλιο το lockdown ήταν καθολικό…

Και τώρα, το Νοέμβριο, που τα κρούσματα ξεπέρασαν τα 2.000 ημερησίως τα lockdowns είναι τοπικά… Έχει λογική;

Η μάσκα επιβάλλεται παντού, ακόμη και αν κυκλοφορείς μόνος σε ανοιχτούς χώρους! Προφανώς, ενδέχεται να σε κολλήσει κάποιο διερχόμενο περιστέρι, πέρδικα ή ερωδιός.

Στη Διακήρυξη του Great Barrington πριν από ένα μήνα (4.10.2020) έγκριτοι επιστήμονες μιλήσανε τεκμηριωμένα για «focused precaution», δηλαδή «στοχευμένη πρόληψη» και όχι γενικευμένα lockdowns. Ξεκαθαρίζουν ότι: «πιστεύουμε πως ο ιός υπάρχει, πως μεταδίδεται πανεύκολα, πως οι μάσκες βοηθάνε (κυρίως τους ασθενείς), αλλά δεν είναι πανάκεια. Αλλά επίσης πιστεύουμε πως τα γενικά μέτρα καταστρέφουν την οικονομία, διαλύουν την ψυχολογία του πληθυσμού και προκαλούν μέσο και μακροπρόθεσμα περισσότερους θανάτους». Γι’ αυτό τα «κοκτέιλ» μέτρων πρέπει να είναι πιο «έξυπνα», πιο «εξειδικευμένα», πιο «συνδυαστικά» σε ηλικίες (μεγαλύτερους κ.ά.), ομάδες (ευπαθείς και με υπάρχοντα νοσήματα κ.ά.), επαγγέλματα (ιατρούς, νοσηλευτές, εργαζόμενους σε χώρους με συνάθροιση κοινού κ.ά.), χώρους (κινηματογράφοι, κ.ά.), μέσα μαζικής μεταφοράς, αεροπλάνα, τρένα κ.ά.

Αξίζει τον κόπο να διαβάσει κανείς με προσοχή τη Διακήρυξη αυτή (gbdeGloration.org) . Μπορεί οι επικριτές της να προσπαθούν να την ταυτίσουν με τους θεωρητικούς της ανοσίας της αγέλης, αλλά δεν μπορούν να την αποδομήσουν τόσο εύκολα.

Εμείς, οι «μη ψεκασμένοι», που δεν θέλουμε ούτε να μπούμε στο «μαντρί της κατευθυνόμενης και αντιφατικής πληροφόρησης», ούτε «να μας φάει ο λύκος του κορωναϊού», εμείς που δεν είμαστε κοπάδι από πρόβατα και αρνούμαστε να γίνουμε θύματα της αγέλης των ενσωματωμένων δημοσιογράφων, πώς θα προστατευτούμε;

Με φίμωτρο;

Με παρωπίδες;

Με μάσκες;

Με ελευθερία σκέψης;

Ή με ανοιχτό μυαλό που δεν συμβιβάζεται με αυξημένες δόσεις τηλεοπτικού κουτόχορτου;

Ένα ελεύθερο και σκεπτόμενο -ακόμη- Γαλάζιο Πρόβατο.

Νίκος Καραχάλιος
Πρόεδρος FORUM2020.GR



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση