Γιατί απέτυχε ο Τραμπ...

Του Κώστα Στούπα

Όπως ήταν αναμενόμενο ακόμη και μετά την ανακοίνωση το Σάββατο της νίκης του υποψηφίου των Δημοκρατικών Τζο Μπάιντεν, ο απερχόμενος πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ ξεκαθάρισε με αλλεπάλληλες δηλώσεις πως δεν παραδέχεται την ήττα του και σκοπεύει να προσφύγει στη δικαιοσύνη.

Θα ήταν αδιανόητο μια προσωπικότητα σαν τον Τραμπ να παραδεχτεί οποιαδήποτε ήττα, πόσω μάλλον αν αυτή είναι οριακή.

Το τραγικότερο όλων όμως είναι πως ένας πρωταγωνιστής διάφορων ριάλιτι (δηλαδή κάποιος που διασκεδάζει χαμηλών απαιτήσεων κοινό με αυτοσχέδιες επαναλήψεις κοινότυπων κλισέ καθημερινών συμπεριφορών) βρέθηκε στη θέση του ισχυρότερου ανθρώπου στον πλανήτη.

Το σημαντικότερο μήνυμα των αμερικάνικων εκλογών δεν είναι η οριακή αποπομπή του Τραμπ από την προεδρία αλλά η παγίωση του διχασμού που εμφανίζει η αμερικανική κοινωνία.

Το γεγονός πως μια σημαντική μερίδα της αμερικάνικης κοινωνίας συνεχίζει να υποστηρίζει τον Τραμπ, με περισσότερο φανατισμό απ’ ό,τι στην πρώτη τετραετία, μετά από μια εμφανώς αποτυχημένη θητεία, αποτελεί ένα ιδιαίτερα αρνητικό μήνυμα για το μέλλον των ΗΠΑ και της Δύσης.

Η θητεία Τραμπ, παρά αυτά που πιστεύει μια σημαντική μερίδα, ήταν μια αποτυχημένη θητεία, καθώς η ισχύς των ΗΠΑ διεθνώς μειώθηκε δραματικά σε σημείο που ακόμη και ένας χρεοκοπημένος πολιτικός "παλιάτσος" όπως ο Ερντογάν αμφισβητεί και λοιδορεί τις ΗΠΑ δημοσίως χωρίς συνέπειες.

Η Ρωσία την περίοδο της θητείας Τραμπ έχει κερδίσει έδαφος από τη Μέση Ανατολή μέχρι τη Βόρεια Αφρική και η Κίνα έχει μειώσει περαιτέρω τη διαφορά από τις ΗΠΑ. Η Κίνα κατά τη λήξη της θητείας Τραμπ είναι πολύ πιο ισχυρή από ό,τι ήταν πριν την θητεία Τραμπ.

Αυτό που έμεινε από τη θητεία Τραμπ είναι οι εικόνες των χαριεντισμών με τον αιμοσταγή δικτάτορα της Βόρειας Κορέας, την ίδια ώρα που μιλούσε περιφρονητικά και μάλωνε με τους Ευρωπαίους συμμάχους της Δύσης.

Fake οικονομία...

Η περίφημη οικονομική επιτυχία της περιόδου Τραμπ δεν ήταν παρά η συνέχεια της κίβδηλης οικονομικής επιτυχίας της περιόδου Ομπάμα που προηγήθηκε και ακολούθησε το κραχ του 2008.

Η οικονομική ανάπτυξη ολόκληρης της περασμένης δεκαετίας κατά το μεγαλύτερο μέρος οφειλόταν στη (μακροπρόθεσμα) καταστροφική νομισματική πολιτική των μηδενικών επιτοκίων και των προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης όπου το χρέος αυξανόταν ταχύτερα από το ΑΕΠ με παράπλευρη συνέπεια τη "φούσκα" των χρηματιστηρίων και των τιμών των ακινήτων.

Τα μέτρα έναντι της Κίνας απέτυχαν καθώς αντί να μειώσουν το εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ το αύξησαν. Η περασμένη δεκαετία θυμίζει την πενταετία 2005-2010 της Ελλάδας όταν το χρέος αυξανόταν ταχύτερα από το ΑΕΠ και τους μισθούς με αποτέλεσμα τη χρεοκοπία του 2010.

Η εκλογή το 2016 ενός δισεκατομμυριούχου που έβρισκε ωφέλιμο και ψυχαγωγικό για τον ίδιο να πρωταγωνιστεί σε τηλεοπτικά ριάλιτι αποτελεί σύμπτωμα παρακμής της αμερικάνικης κοινωνίας και της δυτικής δημοκρατίας. Ήταν βέβαιο πως θα παρέδιδε τις ΗΠΑ σε χειρότερη θέση ισχύος απ’ ό,τι τις παρέλαβε.

Ο ειρηνοποιός...

Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο Τραμπ είναι ο μοναδικός πρόεδρος των τελευταίων δεκαετιών που δεν ξεκίνησε κάποιο νέο πόλεμο. Αυτό είναι αλήθεια. Η απόσυρση των ΗΠΑ από τον ρόλο του παγκόσμιου "χωροφύλακα" όμως είναι και η αιτία της αύξησης των περιφερειακών τριβών παγκοσμίως, οι οποίες θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια παγκόσμια ανάφλεξη με πολύ μεγαλύτερο κόστος σε ανθρώπινες ζωές και ευημερία απ’ ό,τι οι τοπικές παρεμβάσεις της υπερδύναμης.

Το κίνημα του απομονωτισμού δεν εμφανίζεται για πρώτη φορά στις ΗΠΑ. Σε κάθε περίοδο οικονομικής κρίσης ήταν παρόν. Ο Ρούσβελτ χρειάστηκε το Περλ Χάρμπορ για να πείσει την αμερικάνικη κοινωνία να μπει στον Β’ Π.Π. και να ανακόψει την επέκταση των δυνάμεων του Άξονα που είχε καταλάβει ολόκληρη την Ευρώπη και τη μισή Ασία.

Αν ο Ρούσβελτ είχε συμπλεύσει με τους απομονωτιστές, οι δυνάμεις του Άξονα σε συμμαχία με τον Στάλιν θα κυριαρχούσαν σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική. Αργά ή γρήγορα θα ερχόταν και η σειρά της Αμερικής να υποταχτεί. Ευτυχώς η Ιαπωνία βιάστηκε να εκδηλώσει τις προθέσεις της.

Ο απομονωτισμός των ΗΠΑ δεν είναι ούτε προς το συμφέρον τους ούτε προς το συμφέρον της δημοκρατικής Δύσης ούτε προς το συμφέρον της ειρήνης και της ευημερίας. Ο Τραμπ ως λαϊκιστής εκμεταλλεύτηκε και αύξησε αυτό το ρεύμα απομονωτισμού των ΗΠΑ.

Η ήττα του Τραμπ έστω και οριακά είναι μια θετική εξέλιξη, αλλά τα αίτια και το κοινό που ανέδειξε τον Τραμπ και τον "τραμπισμό" συνεχίζουν να υπάρχουν και θα ναρκοθετούν την επάνοδο της Δύσης στην θέση ισχύος και ευημερίας των τελευταίων δεκαετιών.

Η προεδρία Μπάιντεν σε μια διχασμένη χώρα έχει όλες τις προϋποθέσεις να εξελιχθεί σε μια "αδύναμη προεδρία" που δεν θα μπορέσει να προβεί σε ριζικές αλλαγές ικανές να βγάλουν τις ΗΠΑ από το τέλμα.

Capital



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση