Ερωτήματα για την Τούρκικη επιθετικότητα

Του Κυριάκου Παναγιώτου Γκούμα

Κάποτε ο Donald Rumsfeld είπε (σε ελεύθερη μετάφραση): “ Πας στον πόλεμο με τον στρατό που έχεις, όχι με τον στρατό που θα ήθελες ή θα ευχόσουν να είχες σε μεταγενέστερο χρόνο.’’

Κάποιοι στην Ελλάδα και στην Κύπρο ισχυρίζονται ότι πρέπει να γίνουν προσπάθειες να πεισθεί η Τουρκία ότι είναι προς το συμφέρων της να συνεργαστεί με την Ελλάδα και την Κύπρο και γενικά με τις χώρες της περιοχής για κοινή ευημερία. Δεν μας εξηγούν όμως το πώς. Ίσως δεν αντιλαμβάνονται ότι το μόνο που πείθει την Τουρκία για να δει το «συμφέρον» της είναι η Στρατιωτική της δύναμη και ταυτοχρόνως ο αδύναμος πολιτικός σχεδιασμός αδύναμων και διεφθαρμένων πολιτικών που δεν αντιλαμβάνονται πλήρως τους σχεδιασμούς και τους μοχλούς πίεσης που προσφέρει μία στρατιωτική δύναμη με στοιχεία έπαρσης.

Είναι γεγονός. Η Τουρκία δοκιμάζει τις αντοχές και την θέληση της Ελλάδας στο να υπερασπιστεί την εθνική της Κυριαρχία. Το ίδιο κάνει και στην Κύπρο με την διαφορά ότι εμείς οι Κύπριοι διαπραγματευόμαστε με το κεφάλι μας είδη στο “στόμα” της Τουρκίας. Κάτι που πιστεύω είναι επικίνδυνο με την έννοια ότι δεν υπάρχει η αναγκαία και ικανή δύναμη που να μπορέσει να κρατήσει τα “σαγόνια” της από του να κλείσουν ανά πάσα στιγμή. Και φυσικά ούτε περνά από το μυαλό κάποιων της πολιτικής μας ηγεσίας ότι θα έπρεπε να δημιουργηθούν οι συνθήκες ώστε να γίνουμε ένα “βαρυστόμαχο” γεύμα για την Τουρκία.


Φυσικά, ο πόλεμος δεν επιλύει τίποτα. Η Κύπρος σίγουρα είναι στρατιωτικός νάνος συγκριτικά με την  Τουρκία και σίγουρα δεν επαφίεται στην Κυπριακή Δημοκρατία να προκαλέσει θερμό επεισόδιο ( όμως επαφίεται στην Κ.Δ να αμυνθεί με ότι διαθέτει…). Η Ελλάδα όμως δεν είναι στρατιωτικός νάνος. Ένα θερμό επεισόδιο στα ανοικτά της Κρήτης  σίγουρα θα εμπλέξει και την Κύπρο. Όπου με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει την Ελλάδα στο να αποκτήσει την “αχίλλειο πτέρνα” της αφού ίσως υποχρεωθεί να σπαταλήσει “πόρους” ώστε να υπερασπιστεί το νησί. Εφόσον «κάποιοι» φρόντισαν στην αποδυνάμωση της Εθνικής φρουράς με το πρόσχημα ότι η λύση θα επιλύση όλα τα θέματα με την Τουρκία.

Φυσικά εάν προκληθεί θερμό επεισόδιο,  έστω και περιορισμένης έκτασης,  τότε το μέγεθος της αντίδρασης της Ελλάδος είναι το ζητούμενο. Εάν για την Ελλάδα η  προάσπιση της εθνικής της κυριαρχίας είναι το μείζον θέμα τότε δεν θα έπρεπε καν να γίνονται υποθέσεις.  Κάποιοι αναλυτές μπορούν να δείχνουν την Τουρκία σαν φαβορί λόγω μεγέθους στρατού. Όμως από την άλλη, η γεωγραφία η οικονομία και το αξιόμαχο  μονάδων είναι αυτά που παίζουν επίσης σημαντικό ρόλο. Η καρατόμηση μεγάλου αριθμού αξιωματικών του Τουρκικού στρατού σε όλα τα όπλα ( μετά το πραξικόπημα ) και ειδικά της αεροπορίας καθιστούν στην πραγματικότητα ένα εκ των έσω αδύνατο σημείο. Τα αποθεματικά ταμεία της Τουρκίας έφτασαν σε οριακά σημεία. Ο τουρισμός έχει δεκτή πλήγμα μετά την πανδημία.

Όλα αυτά οδηγούν στο ερώτημα:
Η Τουρκία  πέραν των  επικοινωνιακών παιχνιδιών μπορεί να μπει στην διαδικασία  ενός επιθετικού πολέμου;

Σίγουρα την δυνατότητα την έχει (υποθετικά μιλώντας). Είδη είναι εμπλεκόμενη σε πολέμους. Στο εσωτερικό της είναι αντιμέτωπη με τους Κούρδους, στα σύνορα της υπάρχει εμπλοκή με την Συρία (ή τους Κούρδους στη Συρία) όπως και εμπλοκή  στο Ιράκ. Είναι εμπλεκόμενη στην Λιβύη, με την οποία, εμπλοκή,  δημιουργεί τις προϋπόθεσης για προβλήματα με άλλες χώρες συμπεριλαμβανομένου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου και υπάρχει ανάμεσα σε όλα τα άλλα ο πιθανός έλεγχος των  μεταναστευτικών ροών της περιοχής και άρα ένας  νέος (και καθόλου απίθανος) εκβιασμός εκ μέρους της Τουρκίας .
Από την άλλη, ενώ υπάρχει η δυνατότητα (θεωρητικά) να κάνει επιθετικό πόλεμο δεν  είναι σίγουρο  ότι θα βγει κερδισμένη από την πολιτική της αυτή.
Το ποιο  σίγουρο όμως είναι:

Ότι είναι η αδυναμία της Ελληνικής πολιτικής και των  ελλήνων πολιτικών   αυτό που θρέφει την επιθετικότητα της.

Και ενώ οι πολιτικοί  έχουν δοκιμαστεί   οι  Έλληνες στρατιωτικοί δεν έχουν δοκιμαστεί ακόμη ( στον αέρα κερδίζουν κατά κράτος… όπως και σε πολλές περιπτώσεις στην Θάλασσα….).
Κάτι που οδηγεί στην (πάντα την είχα)  απορία ( λογική ή παράλογη):

Τι θα μπορούσε να συμβεί εάν η Ελλάδα ( με κίνδυνο να παρασύρει και την Κύπρο…) κτυπήσει προληπτικά αλλά κυρίως στρατηγικά πρώτη (preemtive strike);

Εύκολη απάντηση δεν υπάρχει και υποθέτω ότι το ποιο πιθανό είναι ότι δεν θα απαντηθεί διότι φυσικά ένα τέτοιο εγχείρημα δεν είναι  απλό. Και για επιτυχία πρέπει να είναι καλά σχεδιασμένο με υπολογισμένο το ρίσκο και ταυτοχρόνως να δικαιολογείτε πολιτικά ως αποτέλεσμα της επιθετικότητας της Τουρκίας. ( που ισχύει).
Η μέχρι τώρα όμως (μόνη) εθνική πολιτική είναι η πολιτική του εξευμενισμού της Τουρκίας και η πολιτική της αποφυγής ( λογικό ακούγεται) της σύγκρουσης.
Όμως αυτή η πολιτική δεν επίλυσε τίποτα αλλά μάλλον αγοράζει κάποιο χρόνο «ηρεμίας» και ταυτοχρόνως αποθρασύνει την Τουρκία η οποία βρίσκει δικαιολογίες στο να γκριζάρει περιοχές που νομικά και φυσικά ανήκουν στην Ελλάδα.
Φυσικά επαναλαμβάνω και θα επαναλαμβάνω συνεχώς ότι ένας πόλεμος ή ένα θερμό επεισόδιο δεν είναι η θεμιτή οδός επίλυση προβλημάτων. Όμως είναι ένα χαρτί που η Τουρκία «ρίχνει» διαρκώς στο τραπέζι. Γιατί δηλαδή στην εσχάτη των επιλογών μας να μην μπορούμε να το παίξουμε; Ή τουλάχιστον να είμαστε προετοιμασμένοι να το «σηκώσουμε»;
Η υπόνοια και μόνο ότι η Τουρκία δεν μπλοφάρει στην περιοχή της Κρήτης  θα έπρεπε να οδηγεί σε κάποια  βασικά ερωτήματα:

Μπορεί η Ελλάδα να εμπιστευτεί τους συμμάχους της;

Υπάρχει αρκετός χρόνος μέχρι το ερχόμενο φθινόπωρο να εξασφαλίσει την υποστήριξη τους ή την συμπαράσταση τους;

Υπάρχει η βούληση ανάληψης της ευθύνης οργάνωσης μίας πανεθνικής πολιτικής και στρατηγικής η οποία να στοχεύει ώστε τα εθνικά προβλήματα (με την Τουρκία ιδιαιτέρως) να μπορούν να αντιμετωπιστούν χωρίς την  βοήθεια από τρίτους αλλά  με ιδία μέσα; 

Φυσικά τα ερωτήματα δεν εξαντλούνται σε αυτά τα τρία. Αλλά η πολιτική σκηνή της περιοχής είναι εκρηκτική!  Θέλει ηγέτες με γερά νεύρα και αποφασιστικότητα χωρίς ηττοπάθεια με ευελιξία και κυρίως με πλάνο.

Λοιπόν υπάρχουν οι ηγέτες αυτοί;

Απόψεις


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση