Πάμε για διάλογο. Ω, τι σπουδαίος πολιτισμός!

Πολύ λογικά σου λέει ο άλλος, μα ποιος τρόπος υπάρχει για να επιλύονται σήμερα οι διαφορές μεταξύ κρατών; Μόνο ο διάλογος. Από όλους τους «ενδιαφερόμενους» ήρθε το μήνυμα. Και ειδικά από τη Γερμανία που προεδρεύει της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διάλογος! Τι πολιτισμένο ακούγεται. Είναι δυνατό να αρνείσαι τον διάλογο; Ακόμα και Έλληνες και Ελληνοκύπριοι το επαναλαμβάνουν με την ελαφρότητα του δήθεν πολιτισμένου, του προοδευτικού, που βλέπει μπροστά και αφήνει πίσω του το βάρβαρο παρελθόν.

Παραβλέπουν οι πάντες ότι εδώ το αντικείμενο του διαλόγου είναι ανύπαρκτο. Μάλλον, είναι δημιούργημα επεκτατικών βλέψεων μιας χώρας εναντίον μιας άλλης. Και στην περίπτωση της Τουρκίας, είναι το δημιούργημά της εναντίον της Ελλάδας, της Κύπρου, της Συρίας, του Κουρδιστάν, της Αιγύπτου, του Ισραήλ, του Ιράκ, της Λιβύης… Εναντίον ακόμα και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό είναι το πιο κραυγαλέο που θα έπρεπε να δώσει ένα στίγμα στους Ευρωπαίους ηγέτες. Ότι ακόμα και ο διάλογος της Τουρκίας με την ΕΕ για την ένταξή της, όλη η λογική της τουρκικής ηγεσίας είναι ως να γίνεται διάλογος (όταν γινόταν) για να ενταχθεί η ΕΕ στην Τουρκία. Με τους δικούς της όρους.


Τώρα, είναι όλοι ενθουσιασμένοι διότι ο Ερντογάν αποφάσισε την αποκλιμάκωση της κρίσης, που ο ίδιος δημιούργησε, για να δώσει, λέει, χρόνο στον διάλογο. Μα, δεν το κάνει επειδή εμφορείται κι αυτός από τον πολιτισμό του διαλόγου. Αλλά, επειδή πέτυχε τον στόχο του. Δεν ήταν άλλος από το να προκαλέσει την παρέμβαση τρίτων, και της ΕΕ, για να θέσει στο τραπέζι ως «αντικείμενο διαλόγου» τις άνομες διεκδικήσεις του. Από τη στιγμή που μπαίνει σε διάλογο η Ελλάδα με την ατζέντα του Ερντογάν, αποδέχεται ότι τα «αμφισβητούμενα ύδατα», που έλεγαν και οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι, είναι νόμιμα αμφισβητούμενα. Οι επεκτατικές διεκδικήσεις της Τουρκίας παύουν να είναι παράνομες διεκδικήσεις, έξω από το διεθνές δίκαιο, και γίνονται συνοριακές διαφορές, που φυσικά επιλύονται με διάλογο. Κι ας μην λυθούν ποτέ. Όταν, όμως, είναι σε εξέλιξη ο διάλογος, η Ελλάδα θα έχει εκχωρήσει το δικαίωμά της να καθορίσει για παράδειγμα ΑΟΖ με την Αίγυπτο ή και με την Κύπρο. Ποιον θα πείσει ότι συμπεριφέρεται στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου ενώ βρίσκεται σε διάλογο. Την ίδια τακτική εφαρμόζει παντού η Τουρκία, για όλες τις παράλογες διεκδικήσεις της. Και ειδικά στην Κύπρο. Όπου, βεβαίως, η Άγκυρα θέτει και θέμα πακετοποίησης για να επιλυθούν όλες οι διαφορές με την Ελλάδα, μαζί και το Κυπριακό. Δεν υπάρχει, όμως, διαφορά Τουρκίας - Ελλάδας στο Κυπριακό. Η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτε στην Κύπρο, μόνο η Τουρκία διεκδικεί. Επομένως, ο κίνδυνος σε μια διαπραγμάτευση πακέτου, η Κύπρος μπορεί να παραμείνει για πάντα στην τουρκική ομηρία. Και δεν εννοώ ότι θα την πουλήσει η Αθήνα, αλλά ο κίνδυνος να είναι η Κύπρος μια παράπλευρη απώλεια, μια θυσία, προκειμένου να λήξει η μακρόχρονη συγκρουσιακή ατμόσφαιρα μεταξύ των δυο μεγάλων χωρών είναι ορατός από όποια οπτική και να το δεις.

Η Αθήνα οφείλει να θυμηθεί πόσες φορές στη σύγχρονη ιστορία μπήκε σε διάλογο με την Τουρκία, πόσες φορές συμφωνήθηκαν επιτροπές διαλόγου, ακόμα και απευθείας κόκκινα τηλέφωνα μεταξύ των πρωθυπουργών, πόσες φορές χόρεψαν υπουργοί τσιφτετέλια και βρήκαν γλώσσα επικοινωνίας, πόσες κουμπαριές έκαναν… Και πόσες φορές η Άγκυρα ανέτρεψε κάθε προσπάθεια μέχρι να επιβάλει με εκβιασμούς και απειλές σύγκρουσης τους όρους που η ίδια θεωρεί «διεθνές δίκαιο». Η αντιμετώπιση πια αυτής της φασιστικής ηγεσίας δεν είναι ο διάλογος την ώρα του εκβιασμού. Ο διάλογος επιβάλλεται ούτως ή άλλως, αλλά αφού προηγουμένως αλλάξει συμπεριφορά. Και δεν θα αλλάξει όταν την εκλιπαρούν για διάλογο. Είναι δυνατό να μπαίνει ο κλέφτης στο σπίτι σου και να σου ζητά να διαπραγματευτείτε τι δικαιούται να κλέψει; Πού θα σε οδηγήσει είναι φανερό. Στην αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζανης του 1923, που είναι ο βασικός στόχος του. Του κλέφτη.

Αρίστος Μιχαηλίδης
Philenews


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση