Όταν η πραγματικότητα σου ρίχνει σφαλιάρες

Γράφει ο Δημήτρης Παπαγεωργίου

Φτάσαμε να ασχολούμαστε με την άμυνα της Κρήτης. Γιατί δεν κοιτάξαμε την άμυνα της Κύπρου. Περιμένουμε πια τα τουρκικά γεωτρύπανα νότια και ανατολικά της Κρήτης, γιατί τα αφήσαμε ανενόχλητα να τρυπάνε και να ερευνούν βόρεια και ανατολικά της Κύπρου, όσο διάφορα «τζιμάνια» από την απ’ εδώ πλευρά μας έλεγαν ότι «δεν θα βρουν τίποτε» ή ότι στην πραγματικότητα δεν τρυπάνε!

Παρατηρούσαμε από απόσταση την απόσυρση των ξένων εταιρειών από τα οικόπεδα στα οποία τους είχαν παραχωρηθεί δικαιώματα έρευνας, λόγω της παρουσίας τουρκικών πλοίων. Και τώρα τρέχουμε να δώσουμε και εμείς οικόπεδα, μήπως και προλάβουμε να κατοχυρώσουμε τίποτε σε αυτά που θεωρούσαμε «δικά μας».

Τόσα χρόνια εφησυχασμού και πίστης στην «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη», το «κοινοτικό κεκτημένο» και λοιπές ανοησίες μας έφεραν σήμερα στην κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Και γυρεύουμε ρετάλια αυτών των ανοησιών σε μορφή δηλώσεων που τις ακούμε μόνον εμείς.

Θελήσαμε, πολίτες και πολιτικοί να ζούμε σε ένα ατέλειωτο παρόν, αρνούμενοι να διαβάσουμε τα σημάδια του μέλλοντος που ήταν ξεκάθαρα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Και προσπαθούμε να διαχειριστούμε επικοινωνιακά τις σφαλιάρες που τρώμε, με φληναφήματα του τύπου «καταθέσαμε τις διαφωνίες μας». Σαν να έχει μπει κάποιος σπίτι σου και συ να θεωρείς επιτυχία ότι του είπες ότι διαφωνείς.


Αντιμετωπίζουμε διπλωματικά το τσαλάκωμα της εθνικής μας κυριαρχίας, ζητώντας δηλώσεις συμπαράστασης δεξιά και αριστερά. Γιατί επί χρόνια επιλέγαμε το βούτυρο αντί τα κανόνια. Και το βούτυρο ξέρετε δεν κάνει καλό. Τα κορεσμένα του λίπη δημιουργούν πολλαπλά προβλήματα στην υγεία. Και είμαστε γεμάτοι κορεσμένα λίπη αυτή την στιγμή. Ένας υπέρβαρος λαός, που αναζητά τρόπους να την «βγάλει καθαρή» με το μικρότερο δυνατό κόστος. Αυτός φαίνεται να είναι ο σκοπός μας αυτή την στιγμή. Το μικρότερο δυνατό κόστος. Σαν να έχουμε αποδεχθεί τις αιτιάσεις της Τουρκίας, σαν να ετοιμάζεται η πολιτική μας ελίτ να μας σερβίρει την «συνεκμετάλλευση» επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Κάποιοι το λένε ήδη ξεκάθαρα. Ότι θα πρέπει να «τα βρούμε» για να μην συρθούμε σε πολύ πιο δυσάρεστες καταστάσεις.

Όλα μπαίνουν στο αφήγημα, η κλιματική αλλαγή και το ότι δεν έχουν και τόσο σημασία τα ορυκτά καύσιμα, παρά μόνον σε ένα μεταβατικό στάδιο, το περιβάλλον και χίλια δύο άλλα. Και όμως ακόμη και αυτή την στιγμή, σε αυτή την χώρα των συνταξιούχων, συνεχίζουμε την ίδια ρότα που έχουμε εδώ και δεκαετίες τραβήξει. Επενδύουμε σε υπερεθνικά μορφώματα για να μας υπερασπισθούν και ακόμη και όταν αυτά μας «αδειάζουν», εμείς λέμε πώς πρέπει να γίνουν ισχυρότερα, με περαιτέρω παραχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας. Έχουμε πετάξει στα σκουπίδια τον Θουκυδίδη και πορευόμαστε με τον Ζαν Κλόντ Γιούνκερ. Και δυστυχώς κάποια στιγμή η πραγματικότητα μας προλαβαίνει. Και μας ρίχνει σφαλιάρες.

The Righter


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση