Μήπως Μητσοτάκης και Δένδιας συζητώντας για ΝΑ Μεσόγειο και Αιγαίο τα κάνουν θάλασσα;

Του Γρηγόρη Ρουμπάνη

Όσο πιο χαλαροί και φειδωλοί στο δημόσιο λόγο τους δείχνουν πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών με την ολοκλήρωση των συνομιλιών τους στις ΗΠΑ γύρω από τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, τόσο πιο αποκαλυπτικοί γίνονται στο ότι κάτι σημαντικό θέλουν να κρύψουν.

Τίποτα πιο ακατόρθωτο. Διότι γενικολογούντες πίσω από χιλιοειπωμένα κατά το παρελθόν κλισέ γύρω από το Διεθνές Δίκαιο και άλλα τινά, αφήνουν ανέγγιχτες τις αξιώσεις που-υπό μορφή σχεδίου το οποίο πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη του ο ΟΗΕ – από το επίσημο βήμα της γενικής συνέλευσής του εκστόμισε ο Ταγίπ Ερντογάν. Ουδέν κρυπτόν υπό την τουρκική ημισέληνο.

Πώς λοιπόν, ένα 24ωρο αργότερα όλα, κατά τις επίσημες κυβερνητικές πηγές πήγαν μια χαρά στη συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν; Πως ακριβώς και υπό ποια σκέπη διαμορφώθηκε το πολύ καλό κλίμα, για το οποίο μίλησαν οι κυβερνητικοί κύκλοι;

Δεν είναι λίγοι εκείνοι στην Αθήνα που θεωρούν ότι η ελληνική κυβέρνηση συζητώντας με τους Τούρκους γύρω από το Αιγαίο και κυρίως τη Ν.Α. Μεσόγειο, κινδυνεύει να τα κάνει θάλασσα. Η επίκληση του (διεθνούς στη συγκεκριμένη περίπτωση) δικαίου-χωρίς άλλη συγκεκριμένη θέση να τη συνοδεύει- υψώνεται ως έσχατη ασπίδα σχεδόν πάντα από τον ασθενέστερο, ενώ ο ισχυρός επιβάλλει τις δικές του απαιτήσεις τις οποίες στην πρόοδο του χρόνου περιβάλλει με το μανδύα ενός νέου δικαίου.


Ο πρωθυπουργός κατά την επίσκεψή του στη Νέα Υόρκη δεν απέστη ούτε βήμα από την πολιτική Τσίπρα: την πολιτική κατευνασμού.

Θα έλεγε κανείς ότι τα θαλάσσια συμφέροντα της Ελλάδας περιορίζονται στην εκμετάλλευση και διαχείριση των κοσμικών ακτών των νησιών της, όσο ακόμη βεβαίως της το επιτρέπουν κι αυτό οι Τούρκοι…

Η πικρή διαπίστωση παραμένει, ότι από την ημέρα που ο Γεώργιος Παπανδρέου ο νεώτερος (από Καστελορίζου μάλιστα) υπέτασσε την Ελλάδα στον απόλυτο έλεγχο και στις προτεραιότητες του ξένου παράγοντα, η χώρα έχανε κάθε ίχνος ανεξαρτησίας. Έτσι, δεν εκστομίζονται ούτε για εφέ έστω αυτά τα ισχνά «θέλω» που είχαν απομείνει από την πολιτική των παλαιάς κοπής πολιτικών, (όπως οι Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου) οι οποίοι μπορεί να μη διατύπωναν λόγο μεγάλων αξιώσεων αλλά έμεναν ανυποχώρητοι στη γραμμή του «μη περαιτέρω».

Η λογική του «πρέπει να τα βρούμε» δεν έχει θέση στα ελληνοτουρκικά. Δεν έχουμε να βρούμε τίποτα από κοινού με την Άγκυρα, μιας και δεν χάσαμε κάτι και οι δυο μαζί. Κάπως αλλιώς γίνονται τα πράγματα τις τελευταίες δεκαετίες: εμείς χάνουμε κι εκείνη κερδίζει.

Ας προσέξει ο πρωθυπουργός, διότι μπορεί προς το παρόν να παίζει εν ου παικτοίς στο ελληνικό πολιτικό πρωτάθλημα, αλλά στα κρίσιμα θέματα της εξωτερικής πολιτικής τα λάθη δεν συγχωρούνται από τον ελληνικό λαό. Απηυδισμένος είναι, παραιτημένος από την εθνική του αξιοπρέπεια όχι.

Η αρχή περί συνέχειας της εξωτερικής πολιτικής δεν έχει πάντα εφαρμογή και κυρίως όταν η χώρα σου απειλείται.

Στα ελληνοτουρκικά δεν έχει πει τίποτα που να αλλάζει την πολιτική Τσίπρα-Κατρούγκαλου, ενώ στο κυπριακό δήλωσε και πάλι από τη Νέα Υόρκη, ότι παραμένει σταθερή στη στήριξη των επιλογών Αναστασιάδη (δηλαδή αντίο Κύπρο) με ολίγον από πολιτική Κοτζιά κυρίως στο θέμα της απάλειψης του όρου περί εγγυητριών δυνάμεων.

Το πώς θα επιτευχθεί ο νέος συμβιβασμός μόνο οι συνθέτες αυτού του αργού και θλιβερού βαλς γνωρίζουν. Έχουν πέσει πολλές ιδέες στο τραπέζι: από μια ιστορικής σημασίας συνάντηση υπό την ευλογία του Αμερικανού προέδρου τύπου Καμπ Ντέιβιντ, έως και την πρόκληση ενός θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο ή λίγο πιο κάτω, μετά το οποίο θα τρέξουν να «συμφιλιωθούν» οι δύο χώρες, όπως έγινε στη Μαδρίτη με Σημίτη και Ντεμιρέλ μετά τα Ίμια. Ίσως μάλιστα, λένε οι καχύποπτοι, η συχνή τον τελευταίο καιρό αναφορά στα γεγονότα εκείνα να μην είναι καθόλου τυχαία.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο όποιος συμβιβασμός θα έχει την εκπόνηση σχεδίου και έγκριση της λύσης από τους Αμερικανούς.

Η Ουάσιγκτον όσο και αν αποστρέφεται το νεοφανή σουλτάνο εξ αιτίας των επικίνδυνων παιχνιδιών του με τον ISIS και εσχάτως των ανοιγμάτων του στη Μόσχα, έχει χρεία και δη μεγάλη την Τουρκία. Της είναι απόλυτη ανάγκη να την κρατήσει στη δυτική συμμαχία, ώστε να μην ανοίξει στη Ρωσία έναν απρόσμενα τόσο μεγάλο ζωτικό διάδρομο στα κεντροδυτικά της Ασίας και ταυτοχρόνως έξοδο στη Μεσόγειο, όπου στήνεται το μεγαλύτερο στην ιστορία των αμερικάνικων συμφερόντων δίκτυο άντλησης και διανομής ενέργειας προς στην Κεντρική Ευρώπη. Αυτό ακριβώς το δίκτυο είναι που έχει στόχο να περιορίσει την εξάρτηση της γηραιάς ηπείρου από τη ρωσική ενεργειακή διείσδυση που ξεχύνεται από την Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια προς τη Γερμανία και τις γύρω της χώρες.

Η Ελλάδα δηλώνει πιστός και αταλάντευτος σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών με τις οποίες οι σχέσεις της τα τελευταία χρόνια έχουν αναβαθμιστεί σε επίπεδο στρατηγικού εταίρου. Μια τέτοια σχέση όμως πρέπει να αφήνει οφέλη και στα δυο μέρη. Αλλιώς δεν είναι εταιρική, είναι της καρπαζιάς.

HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση