Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος σκανδαλίζει και όχι μόνο...

Όλο και πιο εξοργιστική η στάση του, όλο και πιο εκκωφαντική η προδοσία του ρόλου του και της πνευματικής αλλά και εθνικής αποστολής του, σε πλήρη δυσαρμονία με την πρωτοφανή κρισιμότητα των Καιρών.

Λαλίστατος μεν στα ευτελώς ασήμαντα και τα αμφιφανώς νεοταξικά, αφωνότερος δε των ιχθύων στα σοβαρά και ζωτικά.

Προκλητικά άφωνος απέναντι στην υπερψήφιση του αίσχους των Πρεσπών (ακόμη κι αν δεν ήταν όντως εκ των πρώτων, όπως κατά κόρον γράφτηκε πριν διαψευστεί, που συνεχάρησαν τον Τσίπρα και για το κατάπτυστο γεγονός και για την ψήφο εμπιστοσύνης λίγο νωρίτερα), σε επιστέγασμα εξάλλου μιας χαρακτηριστικά απαράδεκτης στάσης σε όλη τη διάρκεια της περασμένης χρονιάς σχετικά με το θέμα.

Παντελώς άφωνος απέναντι και στο ευρύτερο ξεπούλημα του παντός, αλλά και απέναντι στο εκκλησιομαχικό μένος των αντίχριστων κυβερνώντων, όπως αυτό αποτυπώθηκε σε όλη την πορεία από τα σύμφωνα συμβίωσης και τις αλλαγές φύλου έως την τρέχουσα απόπειρα ταπεινωτικού εξοβελισμού της Εκκλησίας από κάθε έκφανση του δημοσίου βίου.

Θλιβερά άφωνος βέβαια και πάλι προ ολίγων ημερών: τότε που σιωπηλά συναίνεσε στο ελεεινό πολύωρο παιχνίδι των…κυνηγών της χαμένης (151ης) ψήφου για τη θεσμική μετατροπή της αγιοτόκου πατρίδας σε ουδετερόθρησκο μαυσωλείο.


Και ο κατάλογος φυσικά δεν έχει τέλος ούτε για τον ίδιο, ούτε για τους στενούς συνεργάτες του (ενδεικτικό εκείνο το ανεκδιήγητο αγαπολογικό παραλήρημα του συριζόφρονα Διευθυντή του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Συνόδου προς τους απατεώνες πλαστογράφους της Ψευτομακεδονίας, λίγο μετά την υπερψήφιση της προδοτικής συμφωνίας).

Κάποια ενδοεκκλησιαστική κίνηση δεν θα γίνει άραγε, με αίτημα να απαλλάξει επιτέλους τον τόπο από την τραγική παρουσία του, ή μήπως ο αναβρασμός που ακούμε ότι υπάρχει μεταξύ κάποιων επισκόπων θα παραμείνει (και πάλι) μία ακόμη ανούσια «αντίδραση του καναπέ»;

Κι αν αυτό το ερώτημα δείχνει μάλλον…ρητορικό, κάποια άλλη έστω αντίδραση δεν θα δούμε, που θα του δείξει σε ποιαν ακριβώς χορεία νενέκων τον κατατάσσει ο λαός;

Κάποια αποτύπωση εν πάση περιπτώσει της λαϊκής κατακραυγής;

Το ράσο είναι εδώ και πολλούς αιώνες συνυφασμένο σ’ αυτόν τον τόπο με την αγάπη για την πατρίδα και τους αγώνες για τη λευτεριά.

Ως πότε θα γίνεται άραγε ανεκτό - απ’ όλους μας - να το ντροπιάζουν κάποιοι (και μάλιστα στην πιο ζοφερή και κρίσιμη στιγμή της Ιστορίας μας), θυμίζοντάς μας όχι τους αγωνιστές και ήρωες ρασοφόρους του παρελθόντος, αλλά τους άλλους (γιατί υπήρξαν ασφαλώς και πολλοί τέτοιοι), τους βολεμένους και προσκυνημένους, εκείνους που ξεπουλήθηκαν και συνεργάστηκαν με τους κάθε λογής κατακτητές;

Ως πότε αλήθεια;

Νεκτάριος Δαπέργολας


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση