Κίβδηλοι, ψεύτες και αγαθοφανείς

«Η έσχατη πραγματικότητα συνίσταται από υπάρξεις, άτομα ή ομάδες, πού αγωνίζονται για την αυτοσυντήρηση τους και μαζί αναγκαστικά για την διεύρυνση της ισχύος τους. Γι’ αυτό συναντώνται ως φίλος ή ως εχθρός και αλλάζουν τους φίλους και τους εχθρούς ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα για την αυτοσυντήρηση τους και την διεύρυνση της Ισχύος τους».

Παναγιώτης Κονδύλης, Ισχύς και Απόφαση (ελληνική έκδοση, σ. 213)

Η επανάληψη αποσπασμάτων παλαιών ομιλιών ή συνεντεύξεων πολιτικών με μεγαλόστομες δηλώσεις – υποσχέσεις θα έπρεπε να μας προβληματίζει, εδώ και χρόνια, σε βαθμό ανάλογο με την μετέπειτα πλήρη υπαναχώρησή τους, ή, την κατά το κοινώς λεγόμενον, κωλοτούμπα τους. Θα έπρεπε δηλ. να προβληματιζόμαστε σε βαθμό κακουργήματος, και να συναισθανόμαστε και την ευθύνη που έχουμε ως πολίτες για τον εξαχρείωση της πολιτικής, την αλλαγή της αποστολής της, και την μετατροπή της –εσχάτως- σε πωλητική.

Τα όσα πωλούνται και ανταλλάσσονται στο διεθνές παζάρι, δεν χρειάζεται να είναι κανείς λαμπρό μυαλό για να τα αντιληφθεί, αρκεί να αναλογιστεί απλώς τα περιστατικά, και κυρίως την ανάγκη και την βία που μας επέβαλαν την ονομασία ενός -άσχετου με την Ελλάδα και τον Ελληνικό πολιτισμό- νεόκοπου κρατιδίου με το όνομα «Βόρεια Μακεδονία». Το κρατίδιο αυτό έπρεπε 1. να δημιουργηθεί ανάμεσα στην Ελλάδα και την Σερβία 2. να ονομαστεί – οπωσδήποτε- Μακεδονία 3. να επιβληθεί, από το πουθενά, -ως ισότιμο μέλος- στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ (αφού αποδυναμωθεί – παρακαμφθεί, με κάθε τρόπο, το δικαίωμα αρνησικυρίας της Ελλάδος) με σκοπό να παίξει το ρόλο του στα γεωπολιτικά πράγματα της περιοχής, ως μπαλαντέρ των εντολέων, «εξισορροπιστής», υπονομευτής ή εκβιαστής, αγκάθι στα πλευρά των δύο προαναφερθέντων – παράταιρων, ιστορικά- ορθοδόξων κρατών και πάντως εν δυνάμει αφορμή μελλόντων κακών.

Μέχρι πρόσφατα, ο Έλληνας είχε την -όχι και τόσο στέρεα- πεποίθηση αλλά πάντως την βάσιμη προσδοκία ότι το αποτρόπαιο σχέδιο δεν θα υλοποιείτο ποτέ, διότι δεν θα βρισκόταν ποτέ στην εξουσία οι δύο ή τρείς αχρείοι, απαιτούμενοι για την δουλειά αυτή, δεδομένου ότι μόνο μια κυβερνητική συνεργασία που θα εκμεταλλευόταν καιρούς απελπισίας, θα μπορούσε να συναινέσει στην ανομία που βιώνουμε.


Μια τόσο -προφανώς εκ του μη όντος κατασκευασμένη οντότητα-, βάλλει εναντίον κάθε έννοιας ηθικής αφού περιφρονεί την ιστορική αλήθεια, διότι όσο κι αν δεν το παραδέχονται οι συντελεστές της αποτροπιαστικής συμφωνίας των Πρεσπών, θα μας εξαναγκάσει να τροποποιήσουμε ακόμη και τις αναμνήσεις μας. Δηλαδή, θα πρέπει, να υποκριθούμε ομαδική άνοια, να υποστούμε εν ανάγκη εθνικό Αλτσχάιμερ, ώστε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι υπάρχει μια εθνότητα (η οποία στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καν), η οποία είναι Μακεδονική (άρα σε αυτή την εθνότητα ανήκει κάθε τί σχετικό με τους όρους «Μακεδονία» και «μακεδονικός»), και φυσικά, η γλωσσική τους … ποικιλία θα ονομάζεται «μακεδονική γλώσσα».

Οι άνθρωποι οι οποίοι πήγαν τον Ιούνιο του 2018 στο χωριό Ψαράδες στις Πρέσπες και παραχώρησαν το όνομα της Μακεδονίας, προκαλώντας την αποστροφή Ελλήνων και φιλελλήνων, δεν είμαστε σίγουροι ποιές ακριβώς υποχρεώσεις εξόφλησαν, είναι φανερό όμως, ότι εργάζονται με πάθος για κάποιο σκοπό. Η πιο υποτιμητική της νοημοσύνης δικαιολογία που έχουμε ακούσει είναι ότι η απόφαση αυτή θα συμβάλλει στην ειρήνη στα Βαλκάνια, τα οποία μέλλεται να πορευθούν ενωμένα (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), πράγμα που ανυψώνει τους νυν κυβερνώντες σε ειρηνοποιούς πρώτης τάξεως. Ο Ρήγας Βελεστινλής, λένε, θα ήταν περήφανος. ΚΑΙ προσβολή της μνήμης νεκρού, και ποιού νεκρού, μάλιστα.

Δεν ξέρω ποιές υποχωρήσεις ή θυσίες θα απαιτήσει ακόμη η ειρηνική μας συνύπαρξη με τους βαλκανικούς (και όχι μόνον) λαούς. Πάντως, εάν ένας από αυτούς στα πλαίσια της ιδιότητάς του ως μέλους της ΕΕ ή του ΝΑΤΟ και «για χάρη της καλής γειτονίας», ζητήσει ένα ωραίο επίνειο, από αυτά που κάποιοι επωφθαλμιούν αιώνες, μάλλον δεν θα βρεί καλύτερη εποχή εκπτώσεων. Αλήθεια, έχουμε αναλογιστεί τί θα κάναμε ως λαός σε μια τέτοια περίπτωση; Στο κάτω κάτω, οι κυβερνήσεις που -χωρίς δημοψήφισμα ή καταστρατηγώντας και κάποιο- μας ενέταξαν στην Ευρωζώνη και στην συνέχεια στο ΔΝΤ, μας έζεψαν στους τροχούς της Τρόϊκας, των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων, και συνεχίζουν ακάθεκτες την διατεταγμένη υπηρεσία μετά την ρητή παραίτηση δικαιωμάτων εθνικής κυριαρχίας ήδη από το πρώτο μνημόνιο, είναι δημοκρατικά εκλεγμένες από τον Ελληνικό Λαό, ο οποίος κατά το Σύνταγμα είναι κυρίαρχος, καθώς από αυτόν πηγάζουν όλες οι εξουσίες.

Δεν ξέρω πόσο «κυρίαρχος» αισθάνεται ο Ελληνικός Λαός βλέποντας, ακούογοντας και ζώντας τις συνέπειες των πράξεων και των παραλείψεων όλων αυτών των συνμπαθητικών τύπων που κάποτε «μιλούσαν ωραία ενώ στο μυαλό τους βυσσοδομούσαν κακά». Είναι και θέμα αισθητικής, ασελγούν επ΄αυτής βάναυσα.

Οι εικόνες που είδαμε τα τελευταία τέσσερα, αλλά και τα πρώτα πέντε, «μνημονιακά» χρόνια, μας πείθουν ότι η αυτοσυντήρηση των ατόμων και των ομάδων που είδαμε να παρελαύνουν από τις τηλεοράσεις μας, με την αλλαγή συμμαχιών και «φιλιών», την οργάνωση, αποδιοργάνωση και αναδιοργάνωσή τους σε νέους σχηματισμούς, είναι ο πιο δυναμικός παράγοντας κίνησης των εξελίξεων που ζούμε. Οι συσχετισμοί των δυνάμεων θα αλλάξουν, αλλά θα συνεχίσουμε να γινόμαστε μάρτυρες, χωρίς έκπληξη πλέον, ατόμων και ομάδων, που παίρνουν μέρος σε παιχνίδια «ανεξάρτητα από την θέλησή τους», ικανά να υπογράφουν την θανατική καταδίκη και αυτής της ιστορικής μνήμης ή της εδαφικής ακεραιότητας, αφήνοντας να διαρρεύσει ότι απειλήθηκαν, κινδύνεψε η ζωή τους, έβγαλαν σπυριά, ψώρα, έκλαψαν από καημό μεγάλο για την πατρίδα, αλλά τελικά «υπέγραψαν», για το καλό μας, ή, από την άλλη πλευρά, άλλοι, όντας μεγαλόψυχοι, συγχώρεσαν όσους κάποτε τους ζωγράφησαν με μουστάκι στυλ Αδόλφου και αγκυλωτό σταυρό, κι έκαναν βαθειά -κι ανέξοδη- υπόκλιση στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου.

Όσο για την επανάλειψη της πομφόλυγας με τις δήθεν «κόκκινες γραμμές», κάποιου που διεκδικεί επάξια τον τίτλο της Drama Queen του εγχώριου πωλητικού θιάσου, και που εσχάτως προβάλλει τηλεοπτικό μήνυμα με κόκκινη γραμμή που στάζει αίμα (τίνος, άραγε, δεν μου φαίνεται αναιμικός ο ίδιος), φέρνει στον νου μου τη ρήση του Κ. Τσάτσου, σχετικά με τον Δωδεκάλογο του Γύφτου του Παλαμά: «Ο ξεπεσμός της Ελλάδας είναι της ψυχής ξεπεσμός κι από το προφητικό του ύφος (του Παλαμά) βλέπεις με μιας ολάκερη την κατηφορική γραμμή».

Θα μπορούσαμε, άραγε, κάποτε, να αναστρέψουμε αυτή την αθλιότητα την εκπορευόμενη από την απληστία, και να περιορίσουμε κάπως την όρεξη των όσων, με το αποτροπιαστικό πρόσχημα ότι εργάζονται για το καλό του τόπου, των Βαλκανίων, της ανθρωπότητας (sic) ποθούν την αυτοσυντήρησή τους, και μόνον αυτήν;

Woman, why are you crying?


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση