Η Ευρώπη των πολιτικών νάνων

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

Η μεγαλύτερη ανησυχία και ανασφάλεια για το μέλλον της Ευρώπης προκύπτει από το μικρό ειδικό βάρος των ηγετών της. Και το αν μπορούν να διαχειριστούν την κρισιμότερη περίοδο από τη δημιουργία της Ε.Ε.

Η Άνγκελα Μέρκελ είναι ίσως η τελευταία των μεγάλων προσωπικοτήτων. Όμως αποχωρεί... Στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Αγγλία έχουν υπάρξει στις παρελθούσες δεκαετίες εμβληματικοί ηγέτες, οι οποίοι άφησαν το στίγμα της πολιτικής και της προσωπικότητάς τους όχι μόνο στις χώρες τους αλλά και στην Ευρώπη συνολικότερα. Συγγνώμη αλλά τι σχέση μπορεί να έχει ένας Ντε Γκωλ ή ένας Μιτεράν ή ο Σιράκ με τους... Ολάντ και Μακρόν; Η Μάργκαρετ Θάτσερ (για να μην το πάμε πίσω στον Τσώρτσιλ...) με τον Κάμερον και την Μέι; Ο Κολ, ο Σρέντερ και η ίδια η Μέρκελ με τους επίδοξους διαδόχους της στην καγκελαρία; Ειλικρινά, σας... γεμίζει το μάτι η κυρία Άνεγκρετ Κραμπ-Καρενμπάουερ που ηγείται στο διχασμένο πλέον κόμμα των χριστιανοδημοκρατών;

Πολύ φοβάμαι ότι εκεί που κάποτε τα ηνία τα κρατούσαν πολιτικοί γίγαντες, βρίσκονται ήδη ή θα βρεθούν στη θέση τους πολιτικοί νάνοι. Και το ίδιο συμβαίνει και στα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η νέα "Ρώμη", οι Βρυξέλλες, έχουν μετατραπεί σε μία κάρτα χαρτογιακάδων και επαγγελματιών που προτεραιότητά τους δεν έχουν το πώς θα υπηρετήσουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα αλλά το πώς θα διατηρήσουν και θα διαφυλάξουν τα προνόμιά τους και τις πολύτιμες θέσεις που κατέχουν. Έτσι όμως δεν μπορεί να πάει μπροστά τίποτε...


Και βρισκόμαστε πλέον ήδη στις παραμονές των πιο κρίσιμων ευρωεκλογών. Όπου οι αδύναμοι πολιτικοί ηγέτες που έχουν την υποχρέωση της διαφύλαξης της ευρωπαϊκής ιδέας και ενοποίησης κινδυνεύουν να ηττηθούν από τα ρεύματα του λαϊκισμού και του ευρωσκεπτικισμού χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν, να εμπνεύσουν όραμα ή να προτείνουν λύσεις. Και τελούν σε παρακμή χωρίς να αφουγκράζονται ή να μπορούν να αντιληφθούν τι θέλουν και τι χρειάζονται οι κοινωνίες. Δεν μπορούν ούτε να επιβληθούν...

Κι όμως, το ευρωπαϊκό στοίχημα δεν πρέπει να διαλυθεί. Η ενωμένη Ευρώπη παρά τα μύρια όσα προβλήματά της, παρά τις κοινωνικές αντιθέσεις και αδικίες, τις περιοριστικές πολιτικές που απέτυχαν, δεν παύει να είναι μία μεγάλη κατάκτηση που ευνόησε και εξασφάλισε μία μακρά - επί πολλές δεκαετίες για πρώτη φορά στην ευρωπαϊκή ιστορία- περίοδο ειρήνης και σχετικής έστω ανάπτυξης και σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις κοινωνικές παροχές. Ακόμα και μετά την αποτυχία του μοντέλου σε πολλά σημεία, δεν παύει να είναι καλύτερο από την πρότερη κατάσταση.

Οι κοινωνίες πάντως, έχουν μία ευθύνη που δεν μπορούν να αποποιηθούν. Είναι υπεύθυνες για εκείνους που εκλέγουν. Και τους γίγαντες και τους νάνους. Ας το αναλογιστούν. Και ας ελπίσουμε για το καλύτερο...

Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση