To γερμανικό απωθημένο

Διαβάζω και βλέπω στα ΜΜΕ:

“…Αντιμέτωπος με την πιο άβολη ερώτηση που έχει ίσως κληθεί να απαντήσει στην πολιτική του καριέρα, βρέθηκε ο Αλέξης Τσίπρας, στο πλαίσιο του συνεδρίου του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας.
Ο πρωθυπουργός έδωσε το «παρών» στο συνέδριο του SPD, όπου πρωταγωνίστησε άθελα του σε ένα απίστευτο περιστατικό.
Στο βίντεο που κάνει το γύρο του διαδικτύου, ένας Γερμανός δημοσιογράφος σατιρικής εκπομπής του καναλιού ZDF, προσεγγίζει τον Έλληνα πρωθυπουργό και τον ρωτά στα αγγλικά: «Ήρθατε εδώ για να δείτε κάτι πιο γ@μ@μένο από την Ελλάδα;»!...
Ο Έλληνας πρωθυπουργός, απάντησε αμήχανα λέγοντας πως αισθάνεται πολύ άνετα που άκουσε την επικεφαλής του SPD, να μιλά με έναν τόσο αριστερό λόγο.

Όσο και αν κάποιος θεωρήσει ότι ο Γερμανός δημοσιογράφος, εκπροσωπώντας σατιρική εκπομπή μεγάλου τηλεοπτικού σταθμού, έκανε «μαύρο χιούμορ» , το απύθμενο θράσος του, να απευθυνθεί με αυτό τον τρόπο σε πρωθυπουργό ξένης χώρας, ήταν πρωτόγνωρο…

Δυο στοιχεία θα ήθελα να σχολιάσω ακούγοντας το αισχρό σχόλιο του Γερμανού και την άσχετη απάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού, που την συνόδευσε με ακατανόητο πλατύ χαμόγελο!...


Το πρώτο σχόλιο αφορά τους Γερμανούς.
Σίγουρα, είναι ένας πειθαρχημένος λαός. Ένας λαός που στην κουλτούρα του η έννοια του καθήκοντος έχει πρωταρχική σημασία.

Θυμάμαι ένα χαρακτηριστικό περιστατικό. Ήταν η εποχή που οι Τούρκοι είχαν εισβάλει στην Κύπρο και η δικτατορία είχε κηρύξει επιστράτευση. Υπηρετούσα σε ένα καινούργιο πλοίο του ναυτικού, μια πυραυλάκατο, ως γιατρός. Παρότι το πλοίο ήταν καινούργιο, είχε παρουσιάσει πρόβλημα στην μία από τις τέσσερις μηχανές του και είχε προγραμματισθεί επισκευή. Με την επιστράτευση όμως, παρά το πρόβλημα, απέπλευσε μαζί με τον άλλο στόλο προς το Αιγαίο. Μαζί μας όμως ήρθε και ένας τεχνίτης Γερμανός, από την κατασκευάστρια εταιρεία (ήταν η MTU, θυγατρική της Mercedes). Και ενώ το πλοίο είχε προγραμματισμένη πολεμική αποστολή, ο Γερμανός, φορώντας την ολοκάθαρη άσπρη φόρμα εργασίας, δούλευε στο μηχανοστάσιο συνεχώς, χωρίς να σηκώνει κεφάλι και χωρίς να σκέπτεται προφανώς τον κίνδυνο που διέτρεχε σε μια ενδεχόμενη πολεμική σύρραξη της χώρας μας με την Τουρκία, που δεν τον αφορούσε. Προφανώς, όλη του η προσπάθεια, ήταν να μην αφήσει εκτεθειμένη την εταιρεία του και να προστατεύσει το κύρος της…Το καθήκον του προς την εταιρία του ήταν υπεράνω του φόβου … Μετά από κοπιαστική δουλειά, έλυσε το πρόβλημα της μηχανής και σε τρείς ημέρες έφυγε από την Σκύρο.
Χαρακτηριστικό, αν και ακραίο, το παράδειγμα του Γερμανού εργαζόμενου.

Από την άλλη πλευρά όμως, οι Γερμανοί φαίνεται ότι διακατέχονται από αρνητικά συναισθήματα για τους Μεσογειακούς λαούς.
Η πλειοψηφία των Γερμανών, πιστεύει για τους σημερινούς Έλληνες ότι: «Πίνουν και χορεύουν όλη μέρα!...».

Οι Γερμανοί όμως, υποφέρουν από εθνική ζήλια. Επί αιώνες αναζητούν ένα ψυχικό χάρισμα που δεν έχουν: το πάθος. Το πάθος που έχουν και που απολαμβάνουν οι Μεσογειακοί άνθρωποι και φυσικά εμείς οι Έλληνες. Αυτή την εθνική ζήλια των Γερμανών, αποτύπωσαν και οι μεγάλοι τους συγγραφείς και φιλόσοφοι.

Χαρακτηριστικά, ο Γκαίτε έγραψε ότι τα ταξίδια του στην Ιταλία τον γέμισαν με δημιουργική ενέργεια.
Και αργότερα, ο Χάινε έγραψε για την Ιταλία: «Εδώ η φύση είναι πανέμορφη και οι άνθρωποι αξιαγάπητοι. Στον αέρα των ψηλών βουνών, ξεχνάς τα προβλήματά σου και η ψυχή σου αγαλλιάζει».
Από την άλλη πλευρά, ο Νίτσε έγραφε ότι η γερμανική ψυχή είναι υπανάπτυκτη και χρειάζεται περισσότερο πάθος. Ο Γερμανός αυτός φιλόσοφος, ως γνωστόν, ήταν βαθιά εντυπωσιασμένος από την Αρχαία Ελλάδα, τον θεό Απόλλωνα, αλλά και τον Διόνυσο, γράφοντας χαρακτηριστικά : “Μια δόση από Διόνυσο ίσως να μην ήταν κακή για τη Γερμανία…”

Και φαίνεται, ότι την εθνική τους ζήλια για τους Μεσογειακούς λαούς και φυσικά την Ελλάδα, ζήλια για την ιστορία, την προσφορά στον πολιτισμό και το πάθος για ζωή και δημιουργία, οι Γερμανοί την καλύπτουν πίσω από την διαχρονική τους πεποίθηση ότι είναι φυλετικά ανώτεροι!
Και την πεποίθηση τους αυτή την μετουσίωσαν σε επιθετικότητα που οδήγησε σε παγκόσμιες καταστροφικές πολεμικές συρράξεις.

Αυτή την ζήλια και την υπεροψία, εκδήλωσε προς τον Έλληνα πρωθυπουργό, ο απαράδεκτος Γερμανός δημοσιογράφος.

Και δυστυχώς, ο πρωθυπουργός, εκπρόσωπος μιας χώρας με ανεκτίμητη προσφορά στην παγκοσμιότητα, δεν απάντησε όπως έπρεπε στον βάρβαρο…
Απλά χαμογελούσε !...

Χρ. Ι. Στεφανάδης
Πρώτο Θέμα


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση