5+ λόγοι για κάλπες τον Μάρτιο

Το «Συμβόλαιο με τον Λαό», 

εκσυγχρονίζεται σε «Μνημόνιο»

Του Νίκου Μελέτη

Στόχος και όνειρο κάθε εν ενεργεία πρωθυπουργού είναι να εξαντλεί (και να απολαμβάνει) την θητεία του και φυσικά να επανεκλέγεται. Όμως αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει πάντα και μάλλον δεν συμβαίνει συχνά. Η επιδίωξη έτσι περιορίζεται στο να εξασφαλισθεί καλύτερη απόδοση σε μια εκλογική ήττα και η διαμόρφωση συνθηκών για σύντομη επιστροφή στην εξουσία.

Αυτά είναι διλήμματα που κάθε πρωθυπουργός αντιμετωπίζει και φυσικά δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτά ούτε ο κ. Αλέξης Τσίπρας.

Και ο ίδιος, και ο συγκυβερνήτης Πάνος Καμμένος θα ήθελαν την εξάντληση της τετραετίας. Όμως γνωρίζουν ότι είναι σχεδόν αδύνατον να τραβήξουν μέχρι το Φθινόπωρο την υπόθεση της κύρωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών, όπως εξαιρετικά δύσκολο θα είναι η συμβίωση τους εντός του Κοινοβουλίου, που με ψηφισμένη την Συμφωνία, ο κ. Καμμένος και οι βουλευτές του θα έχουν αποχωρήσει από τα κυβερνητικά πόστα αλλά δεν θα αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση.

Όμως οι λόγοι που υπό κανονικές συνθήκες θα οδηγούσαν στην απόφαση για πρόωρες εκλογές μέχρι τον Μάρτιο, δεν εξαντλούνται στην Συμφωνία των Πρεσπών.

Το μεγάλο χαρτί που βγάζει ο κ. Τσίπρας από το μανίκι, ήταν η ακύρωση των μειώσεων στις συντάξεις. Δεν πρόκειται περί παροχής, αλλά μη περαιτέρω απώλειας εισοδήματος. Πόσοι συνταξιούχοι όμως θα θυμούνται τον Οκτώβριο ότι απλώς δεν έχασαν, αλλά κέρδισαν την… διατήρηση του ήδη πετσοκομμένου εισοδήματος τους;


Πόσοι επιτηδευματίες θα θυμούνται μετά από έναν χρόνο ότι υπήρξε για κάποιους τουλάχιστον ελάφρυνση στις εισφορές, που και αυτή η κυβέρνηση έβαλε το χεράκι της ώστε να φθάνουν και πάνω από το 60% του εισοδήματος;

Ακόμη και τα μικρά επιδόματα τύπου μπουναμά που μοιράζονται τώρα θα έχουν φαγωθεί πριν φθάσει …Πρωτοχρονιά.

Οι παροχές και μάλιστα επιδοματικού χαρακτήρα έχουν ημερομηνία λήξης σύντομη. «Χωνεύονται» τόσο εύκολα, όσο γρήγορα φεύγουν τα μικρά αυτά ποσά, σε υποχρεώσεις που δημιουργήθηκαν και από το Τρίτο Μνημόνιο.

Με τον προϋπολογισμό, με υπόσχεση για αύξηση 20 ευρώ για «κάποιες» συντάξεις, με το κλείσιμο του ματιού για ρυθμίσεις οφειλών και εισφορών για είκοσι, πενήντα, εκατό δόσεις, με την «δέσμευση» για 10.000 προσλήψεις στην θέση των παπάδων, που τελικά δεν είναι ακριβώς δέσμευση, δημιουργείται η προσδοκία. Και αυτή η προσδοκία στην οποία επενδύουν η κυβέρνηση και ο κ. Τσίπρας γνωρίζουν ότι δεν έχει διάρκεια.

Με λίγα λόγια, στην βράση κολλάει το σίδερο. Όταν περάσουν μερικοί μήνες και άλλα μέτρα θα έχουν μείνει στο χαρτί και τα υπόλοιπα, πολύ λίγα θα έχουν βελτιώσει την ζωή και τα εισοδήματα των πολιτών, το αίσθημα της ανακούφισης, η προσδοκία, θα μετατρέπεται σε οργή…

Άλλες θετικές ειδήσεις δεν αναμένονται μέχρι το καλοκαίρι, ενώ αντιθέτως η οικονομία είναι ευάλωτη σε κάθε «φτάρνισμα» των αγορών σε κάθε στραβοπάτημα της Ιταλίας…

Έτσι νωρίς στις αρχές της νέας χρονιάς, Φεβρουάριο, Μάρτιο είναι μια ιδανική στιγμή για προσφυγή στις κάλπες καθώς θα υπάρχει και ένα ακόμη σοβαρό επιχείρημα εναντίον της Νέας Δημοκρατίας, καθως ο ΣΥΡΙΖΑ θα καλεί τον κ. Μητσοτάκη να τοποθετηθεί επί των δικών του «φιλολαϊκών» υποσχέσεων…. Που θα τις μοιράζει αφειδώς, γνωρίζοντας ότι το πιθανότερο δεν θα είναι αυτός που θα κληθεί να τις υλοποιήσει.

Και αυτή αν δεν είναι η μοναδική είναι πάντως η καλύτερη στιγμη για να διατηρήσει δυνάμεις που θα του επιτρέψουν να συνεχίσει να έχει ρόλο στις εξελίξεις.

Όμως υπάρχει κάτι ακόμη, που ρίχνει το βάρος στην επιλογή πρόωρων εκλογών έως τον Μάρτιο.

Αν η κυβέρνηση ολοκληρώσει την θητεία της και στις εκλογές του Οκτωβρίου ηττηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον θα είναι δύσκολο να επανέλθει δυο μήνες μετά και να επιδιώξει να ανατρέψει μια άλλη κυβέρνηση με πρόσχημα την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας τον Ιανουάριο του 2020.

Αντιθέτως, με πρόωρες εκλογές τον Μάρτιο θα έχει όλο τον χρόνο να αρχίσει τον πετροπόλεμο σε μια κυβέρνηση Μητσοτάκη, ώστε να μπορέσει να μετρήσει ένα πρώτο κύμα διαμαρτυρίας στις ευρωεκλογές και αμέσως μετά να διαμορφώσει τη στρατηγική ώστε στις αρχές του 2020 να έχει ωριμάσει το αντιπολιτευτικό αίτημα (και στο «πεζοδρόμιο» το οποίο γνωρίζει πολύ καλά να εκμεταλλεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ), για νέες εκλογές με αφορμή την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας.

Τελος κομβικό θέμα είναι αυτό της Συμφωνίας των Πρεσπών. Η πλήρης στήριξη που έχει ο κ. Τσίπρας από τους δανειστές, την κ. Μερκελ αλλά και την Ουάσιγκτον δεν οφείλεται μόνο στο ότι μετά την δυσάρεστη για την χώρα περιπέτεια του δημοψηφίσματος ,αποδείχθηκε ο πιο αξιόπιστος εταίρος στην εφαρμογή ενός ακόμη Μνημονίου, αλλα και γιατί τόλμησε να προχωρήσει στην λύση του ονοματολογικού με την ΠΓΔΜ.

Η Συμφωνία των Πρεσπών, εκτός εξαιρετικού απροόπτου θα έχει ολοκληρωθεί στην ΠΓΔΜ στα μέσα Ιανουαρίου, οπότε αμέσως μετά το μπαλάκι περνά στην ελληνική πλευρά.

Ο κ. Τσίπρας έχει δυο επιλογές: να κυρώσει την Συμφωνία με όσους προθύμους βρεθούν στην βουλή (που φαίνεται ότι υπάρχει ο αριθμός αυτός) και αμέσως μετά να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές με αφορμή και την αποχώρηση του Πάνου Καμμένου. Ελπίζοντας ότι έτσι τουλάχιστον θα συγκρατήσει ένα σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης το οποίο αντιδρά με αντιδεξιά αντανακλαστικά και θα αντιδράσει απέναντι σε μια Ν.Δ., η οποία θα κατηγορείται για συντηρητισμό και εθνικιστικά ακροδεξιά σύνδρομα.

Αλλά και η άλλη επιλογή είναι στα χέρια του κ. Τσίπρα. Να μην κυρώσει την Συμφωνία των Πρεσπών πριν από τις εκλογές κατηγορώντας και τον κ. Ζάεφ ίσως για αθέτηση των συμφωνηθέντων, και να αφήσει την καυτή πατάτα για τον διάδοχο του, που εφόσον είναι ο κ. Μητσοτάκης εκτός των έξωθεν πιέσεων θα έχει να αντιμετωπίσει και τις διαλυτικές συνέπειες που θα έχει μια τέτοια εξέλιξη και στο εσωτερικό του κόμματος του.

Ο κ. Τσίπρας θα δεχθεί πίεση από το Βερολίνο, την Ουάσιγκτον, τις Βρυξέλλες γιατί δεν τελείωσε την «δουλειά» στο Σκοπιανό, αλλά ο ίδιος θα μπορεί να τους δείξει ως υπεύθυνους τον κ. Μητσοτάκη και τον κ. Καμμένο η τον κ. Ζάεφ.

Αλλά ακόμη κι έτσι θα έχει προσφέρει μια τελευταία στήριξη στους ΑΝΕΛ, που θα μπορέσουν με σύνθημα ότι «απέτρεψαν την κύρωση της Συμφωνίας» να στερήσουν κρίσιμη μάζα ψήφων διαμαρτυρίας στην Βόρειο Ελλάδα από την ΝΔ…

Πλησιάζουμε πια στο σημείο , στο οποίο δεν υπάρχει επιστροφή και που κάθε «ευκαιρία» που χάνεται δεν παρουσιάζεται ξανά. Και αυτό δεν χρειάζεται να είσαι και Ανδρέας Παπανδρέου για να το αντιληφθείς.. Πόσο μάλλον αν αντί για «Συμβόλαιο με τον Λαό» δεσμεύεσαι απλώς για «Μνημόνιο με τον Λαό».

HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση