Τα χιλιάδες θύματα του Πολυτεχνείου

Η «συνωμοσία των μετρίων» και οι τραγικές συνέπειές της για τις σχεδόν δύο γενιές που έζησαν στη Μεταπολίτευση

Από τον Γιώργο Κ. Στράτο

Μέρα που είναι σήμερα, η γενιά του Πολυτεχνείου μού έδωσε την αφορμή. Δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τα ιστορικά γεγονότα. Οφείλω όμως πρωτίστως να καταθέσω την προσωπική μου άποψη. Η εξέγερση των φοιτητών κατά του δικτατορικού καθεστώτος υπήρξε, ήταν γνήσια και αυθόρμητη, όπως καθετί που κάνουν οι νέοι, είχε νεκρούς αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες θύματα στα χρόνια που ακολούθησαν.

Σ’ αυτά τα θύματα θέλω να αναφερθώ σήμερα. Πρόκειται για τις σχεδόν δύο γενιές που ακολούθησαν τη Μεταπολίτευση. Δυστυχώς γι’ αυτές, το νόημα της αντίστασης του Πολυτεχνείου σκεπάστηκε πολύ γρήγορα από την καταναλωτική αχλή που άπλωσαν πάνω του από τη μία οι τύψεις μιας κοινωνίας η οποία επιεικώς ανέχτηκε τη χούντα των συνταγματαρχών, πλην ελάχιστων λαμπρών εξαιρέσεων, και από την άλλη η επιθυμία κάποιων από τους συμμετέχοντες στις κινητοποιήσεις να εξαργυρώσουν με κάθε τρόπο την παρουσία τους σε αυτές.

Στον αντίποδα με αυτούς που περιέφεραν τα αντιδικτατορικά τους εύσημα για να γίνουν βουλευτές, ευρωβουλευτές, καθηγητές πανεπιστημίου, κάτι σε καριέρα τέλος πάντων, υπάρχουν και οι άλλοι, οι συντριπτικά περισσότεροι. Αυτοί που αφού έκαναν το καθήκον τους προς την πατρίδα και τη δημοκρατία γύρισαν σπίτι τους. Σεμνά και ήσυχα, δίχως να τους μάθει ποτέ κανένας, δίχως να κορδώνονται σε τηλεοπτικά πάνελ σαν πολιτικά παγόνια.


Στο σημείο αυτό της αποχώρησης των καλύτερων έρχεται και η συνωμοσία των μετρίων για να καταλάβει τον χώρο τους. Οπως γλαφυρά το περιγράφουν οι στίχοι του ομώνυμου τραγουδιού του αγαπημένου μου φίλου Θοδωρή Μανίκα, «Η Συνωμοσία των Μετρίων όρισε τα χρόνια μας / τον τόπο μας, τη γλώσσα και τα όνειρά μας / Η Συνωμοσία των Μετρίων όρισε τον ρόλο μας / και ρόλο στους γονείς και στα παιδιά μας». Και οι μέτριοι έχουν πρόγραμμα! Δεν είναι παίξε γέλασε! Οι «εκκαθαρίσεις» τους υπήρξαν εκτεταμένες σε όλους τους τομείς και εφ’ όλης της ύλης. Συνειδητές και επίπονες προσπάθειες αποχαύνωσης και αποβλάκωσης που ξεκινάνε από τις πιο τρυφερές ηλικίες, με αιχμή του δόρατος, φυσικά, την εκπαίδευση. Από το «Ο ρόλος του τραύματος στον μαθητή του Δημοτικού από τις παρατηρήσεις της δασκάλας για λάθη στην ορθογραφία» και το μάστερ σεφ τζούνιορ (!) ως το «δημοκρατικό πέντε» και την αίσθηση της γενικευμένης απειθαρχίας και ανομίας, οι οποίες ακολουθούν την κατάλυση κάθε έννοιας νομιμότητας, αξιοκρατίας και ιεραρχίας.

Τι τις θέλουμε άλλωστε όλες αυτές; Για εμάς, εκτός από τις μολότοφ που τις παίρνουμε σε τάπερ από το σπίτι, θα «καθαρίσουν» και για όλα τα υπόλοιπα. Το παράδειγμα των μετρίων αγωνιστών είναι ασυναγώνιστο! Στο Δημόσιο, στην πολιτική, στην «επωνυμία» υπάρχει μια θέση για όλους. Αρκεί να ποντάρεις σωστά. Ας μην κρυβόμαστε, αυτό υπήρξε και παραμένει το κυρίαρχο μότο μας. Τα άλλα είναι για τους άλλους. Τους αφελείς. Αυτούς που προσπαθούν. Αυτούς που παίρνουν τα μάτια τους και φεύγουν γιατί ξέρουν ότι δεν τους χωράει ο τόπος εδώ.

Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε παντού γύρω μας. Το απόλυτο τίποτα. Μαύρη απελπισία. Ασυναρτησίες, γελοιότητες, ψέματα. Εγκλήματα μικρά και μεγάλα ατιμώρητα. Φτηνά καμώματα και δηλώσεις από τους θεματοφύλακες ιερών και οσίων. Σκηνικό μέσα στη βρόμα και τη δυσωδία, ακριβώς όπως στα πεζοδρόμια των πόλεών μας. Συντρίμμια.

Άραγε πόσα Πολυτεχνεία θα χρειαστεί αυτή η χώρα για την «ανοικοδόμησή» της;
Αν υπάρχει πια ελπίδα και χώρος για ένα… «Εδώ Πολυτεχνείο»!

Δημοκρατία


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση