Ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι ανήσυχος

Του Άγη Βερούτη

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της οικονομίας δεν είναι ούτε η επικείμενη μείωση των συντάξεων, ούτε το ύψος του υπό-κατώτατου μισθού, ούτε το ύψος των εισφορών.

Το μεγαλύτερο μας πρόβλημα είναι η γιγάντωση του μη εξυπηρετούμενου ιδιωτικού χρέους.

Το μη εξυπηρετούμενο χρέος των πολιτών προς τις τράπεζες και προς το δημόσιο που αθροίζει πάνω από 230 δισ. ευρώ σήμερα, το οποίο αποτελεί τον ελέφαντα στο δωμάτιο της κρίσης παίρνοντας στο λαιμό του το σύνολο των συστημικών τραπεζών καθιστώντας τες ανενεργές στη χρηματοδότηση της ανάπτυξης.

Είναι σχεδόν αδιάφορο (ακαδημαϊκό) αν η υπερφορολόγηση έφερε την εκτόξευση των οφειλών προς το δημόσιο, ή η εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητας του μέσου πολίτη έφερε την υπερφορολόγηση για να μαζευτούν τα όσα απαιτούσε το προφίλ εξόδων της αμετάβλητης από την κρίση κρατικής μηχανής.

Η ουσία παραμένει ότι το σύνολο της παραγωγικής οικονομίας είναι σιδηροδέσμιο με 230 δισ. ευρώ μη-εξυπηρετούμενες οφειλές κόκκινων δανείων και φόρων, οι οποίες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε δεκάδες χιλιάδες πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών ετησίως -νομοθετημένη δέσμευση του Τσιπροκαμένου- και σε εξανδραποδισμό των πολιτών, σε υπό-κεφαλαιοποίηση τις τράπεζες, σε υπο-αξίες την αγορά ακινήτων.

Αυτά οδηγούν και σε ανυποληψία το πολιτικό σύστημα στα μάτια του μέσου πολίτη γιατί μετά από 10 χρόνια κρίσης οι μη εξυπηρετούμενες παράλογες οφειλές παραμένουν άλυτα προβλήματα που κανείς δεν κατάφερε ή θέλησε να διαχειριστεί σωστά (όπως έκανε πριν 90 χρόνια ο Ρούζβελτ) και οδηγούν τους ψηφοφόρους προς τους λαϊκιστές.


Ως κοινωνία εθελοτυφλούμε νομίζοντας ότι η κρίση θα περάσει αν ανεβάσουμε τον υποκατώτατο μισθό, από τα €511, στα €586. Εθελοτυφλούμε νομίζοντας ότι αν αποφευχθεί για λίγους μήνες η μείωση κατά 18% των παλαιών 1.300.000 συντάξεων θα γλιτώσουμε την κοινωνική συνοχή.

Γελιόμαστε ότι οποιασδήποτε μορφής έκπτωση στους φόρους "από δω και μπρος" θα φέρει έστω και ένα πόντο κανονικότητας, όταν το μη εξυπηρετούμενο ιδιωτικό χρέος προς τις τράπεζες και το κράτος ξεπερνάει τα €230 δισ.

Σύμφωνα με την έρευνα που έκανε πριν λίγα χρόνια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η συντριπτική πλειοψηφία των δανειοληπτών που δεν πληρώνουν τα δάνειά τους αδυνατεί πραγματικά να πληρώσει, ενώ μόλις το 4% υπολογίστηκε ότι είναι δόλιοι δανειολήπτες.

Στα χρόνια της κρίσης τόσο το κράτος όσο και οι τράπεζες (που έπαιρναν σχεδόν δωρεάν το χρήμα του φορολογούμενου μέσω του ΤΧΣ και το τόκιζαν με ως και 400 φορές υψηλότερο επιτόκιο στους εγκλωβισμένους δανειολήπτες της κρίσης) επιδόθηκαν σε μεθοδευμένη αφαίμαξη της ιδιωτικής περιουσίας του Έλληνα πολίτη με αποτέλεσμα την επιτυχή μετατροπή του διακρατικού χρέους της Ελλάδας σε ιδιωτικό χρέος των πολιτών.

Με €230.000.000.000 (230 δισ. ευρώ) ιδιωτικό μη εξυπηρετούμενο χρέος οι Έλληνες ουσιαστικά είναι σκλάβοι. Για όσο ζήσουν.

Από την άλλη ο Τσίπρας ελπίζει να πεθάνουν γρήγορα όσοι είναι άνω των 70 για να μειωθεί το έξοδο των συντάξεων. Ο άνθρωπος που εκλέχτηκε με εξαγγελίες επίλυσης των κόκκινων δανείων. Ο ίδιος που δια του ΥΠΟΙΚ του έδωσε μια άδεια διαχείρισης κόκκινων δανείων από τις 4 που έβγαλε το ελληνικό κράτος, στον εξάδελφο του ΥΠΟΙΚ. Σε οποιαδήποτε ευνομούμενη κοινωνία αυτό θα αποτελούσε έναυσμα εισαγγελικής έρευνας. Εδώ ήταν Παρασκευή.

Το χειρότερο είναι ότι στο ελληνικό νομικό πλαίσιο, ο τραπεζικός δανεισμός βασίζεται στο σύνολο των περιουσιακών στοιχείων των δανειζόμενων και των εγγυητών του δανείου. Αυτό σημαίνει αέναο χρέος που ο κάτοχος της απαίτησης (βλέπε ξάδελφος) έχει τη δυνατότητα από το νόμο να εκπλειστηριάσει το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων του δανειολήπτη για ένα κλάσμα της πραγματικής αξίας των και μετά να συνεχίσει σε ξετίναγμα του εγγυητή.

Η πρόφαση είναι το "Pacta Sunt Servanda” (η συμφωνία πρέπει να τηρείται). Φυσικά όλοι ξεχνούν το υπόλοιπο μισό ρωμαϊκό ρητό που λέγει "Rebus Sic Stantibus” (εφόσον οι συνθήκες παραμένουν σταθερές).

Μετά από 3,5 ανακεφαλαιοποιήσεις των 4 συστημικών τραπεζών με χρήματα των φορολογουμένων και 3+1 μνημόνια και 9 χρόνια εκτός αγορών, υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι οι συνθήκες παρέμειναν σταθερές στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας;

Και όμως τόσο οι τράπεζες όσο και το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία αντιμετωπίζουν τους Έλληνες ως χαχόλους, βάζοντάς τους ως φορολογούμενους να χρηματοδοτήσουν τα "λάθη” του κράτους και των τραπεζών και των ταμείων ενώ δεν αναγνωρίζουν κανένα οικονομικό τσουνάμι που να κατέστρεψε το 25% του ελληνικού ΑΕΠ και έφτασε την ανεργία στο 27% στην κορύφωση της κρίσης.

Θα μπούμε στην ουσία αλλά και την περιπτωσιολογία του ιδιωτικού χρέους σε σειρά επόμενων άρθρων για να δείξουμε πόσο ψέμα και ψεύτικη ελπίδα κυκλοφορεί.

Με στρογγυλή σφραγίδα.

Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο Facebook: https://www.facebook.com/a.veroutis, στο twitter: @Agissilaos ή στείλτε μήνυμα στο agissilaos@gmail.com
Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση