Τσίπρας: Ο πρώτος και ο τελευταίος «ηγέτης» της Αριστεράς

Toυ Βασίλη Φασούλα

Η πρώτη περίπτωση ηγέτη στον παρδαλό χώρο της Αριστεράς υπήρξε ο Αλέξης Τσίπρας. Και αν το σκεφθούμε καλά, δεν ήταν ούτε μόνον συγκυρία, ούτε μόνον τύχη. Επικοινωνιακός, θρασύς, «χαμογελαστό παιδί της διπλανής πόρτας» που θα έπινες τσίπουρο μαζί του και θα μίλαγες χαλαρά από μπάλα, γυναίκες, μέχρι μόλυνση περιβάλλοντος. Επίσης ο καλός και πιστός στην highschool sweetheart γυναίκα του, γαμβρός και οικογενειάρχης, ένα όνειρο της μέσης Ελληνίδας μάνας.

Το ότι είναι διακεκηρυγμένα άθεος, ότι ουδέποτε ενυμφεύθη την σύντροφό του, ότι άδειασε στυγνά όσους τον ευεργέτησαν, ότι ουδέποτε είχε τις εθνικές ευαισθησίες του μέσου πολίτη, ότι ήταν και είναι κατ΄ ουσίαν αμόρφωτος και ανεκπαίδευτος, άσχετος εν τέλει, φαίνονταν απλές λεπτομέρειες στον μέσο Έλληνα. Ήταν το καλό παιδί και άτυχο παλικάρι. Γιατί οι κακοί ξένοι του έκαναν τον βίο αβίωτο. Επίσης αφού ο Τσίπρας τα κατάφερε, γιατί να μη τα καταφέρει ο οποιοσδήποτε, οτιδήποτε και αν έχει παραλείψει να κάνει ή αδυνατεί να κάνει; Οι έσχατοι ήλθαν πρώτοι. Και μία θυμωμένη κοινωνία όπως η δική μας γουστάρει τον αυτοκαταστροφικό μηδενισμό και τους Τσίπρες που φέρει. Ή τουλάχιστον γούσταρε μέχρι σήμερα.

Πάντως η ανάδειξη ηγέτη στον χώρο της μετεμφυλιακής αριστεράς ήταν πάντοτε ένα εγγενώς δύσκολο ζήτημα, ώστε ο Τσίπρας να καταγραφεί για αυτούς ως ένα απρόσμενο «ευτύχημα».

Το ΚΚΕ πχ, μετά τον Ζαχαριάδη και την αιματοβαμμένη συντριβή των φαντασιώσεών του, σιωπηλά αλλά με συνέπεια πάταξε την προσωπολατρία. Σιγά σιγά έγινε ένα πλήρως αυτοαναφορικό, εσωστρεφές μόρφωμα, μια θρησκευτικού τύπου σέκτα. Η σέκτα αυτή όμως στην σύγχρονη εποχή και σε πολλές περιπτώσεις φέρει στοιχεία πραγματισμού σοκαριστικού για έναν «ορθόδοξο κομμουνιστή» . Από ουσιαστικά … φιλοευρωπαϊκό άδειασμα του Σύριζα στο δημοψήφισμα, μέχρι εθνικές θέσεις στο Μακεδονικό. Όλα τούτα επενδεδυμένα φυσικά με την κατάλληλη κόκκινη καταγγελτική σάλτσα για ξεκάρφωμα. Αλλά το ΚΚΕ δεν παύει να είναι αυτό που είναι. Και νομοτελειακά δεν αφορά κανένα δημοκράτη. Πλην όμως δεν προδίδει την πελατεία του. Όπως είχε πει σοφά ένας φίλος μου για το Κόμμα : «Φίλε το μαγαζί μου πουλάει ντομάτες, αν θες πατάτες πας αλλού». Εξ ου και θα επιβιώσει σχετικά ανεπηρέαστο.


Από την άλλη τα διάφορα μορφώματα της λοιπής «πολύχρωμης» και «πολύστροφης» αριστεράς δεν είχαν ποτέ τέτοιου είδους προβληματισμούς περί ηγετών. Άλλωστε λειτουργούσαν ως «παρέες» - δεξαμενές ουτοπικής σκέψεως, μια βερμπαλίζουσα έκθεση ιδεών κατάλληλη προς ναρκισσιστικά πολιτικά παραληρήματα, εκκεντρική κοινωνική ραθυμία και θέλξη καλλίπυγων κορασίδων εν μέσω πύρινου λόγου.

Κατά την μεταπολίτευση, ο συνδυασμός της καταστροφικής ενοχικότητας της Δεξιάς και της ψηφοθηρικής οπορτουνιστικής διάθεσης του Κέντρου, βοήθησε καθοριστικά το «απυρόβλητο» και την κρατική διείσδυση τέτοιων τύπων. Αντίθετα από τους ναζιστές, οι σκληροί σταλινιστές ήσαν «καλά αλλά ιδιόρρυθμα παιδιά», «στον κόσμο τους» και άλλα ωραία. Οι δε «τροτσκιστές» και λοιποί αριστεροί, ήσαν οι ρομαντικοί καβαλάρηδες ενός ωραίου κόσμου που η μικροαστικότητά μας δεν μας άφηνε να αγγίξομε.

Ανάμεσα σε ποίηση, λογοτεχνία, αφίσες μακρινών νοτιοαμερικανών επαναστατών, επιθετική μπουρδολογία με εσάνς γενικόλογης ευαισθησίας και ταυτόχρονο αντιπερισπασμό σοβαροφάνειας από σχετικά εχέφρονες όπως ο Φίλιππος Ηλιού και άλλοι, δομήθηκε μία ολόκληρη πνευματική τρομοκρατία εναντίον όσων δεν εθέλγοντο από τα κελεύσματά της.

Εφόσον η πνευματική τρομοκρατία ήταν γεγονός, θέμα χρόνου υπήρξε η πολιτική κατίσχυση. Και δοθείσης της ιστορικής ευκαιρίας επετεύχθη . Υπό αυτές τις συνθήκες η παλαιοπασοκικού τύπου ηγετοποίηση του Τσίπρα ήλθε σχεδόν φυσικά.

Σήμερα το γυαλί της ψυχικής σύνδεσης Τσίπρα και «μέσου ανθρώπου» διερράγη τόσο απότομα όπως απότομα είχε δομηθεί. Και μαζί έσπασε το απόστημα του αποκρουστικού απολυταρχικού προσώπου των ιδεολογιών που η ομάδα του ημιμαθώς πρεσβεύει. Η «μαγκιά» του αριστεροαναρχικού (με το τάπερ της μαμάς) αρχίζει και φθίνει και στην νέα γενιά.

Η Αριστερά για πρώτη φορά θα πρέπει να παράξει πολιτική και βάσει της πολιτικής Ηγέτη. Εναλλακτικές δεν υπάρχουν στο κρίσιμο αυτό χρονικό διάστημα της πολιτικής της συντριβής. Η Δούρου, η πασσιονάρα εναλλακτική του Τσίπρα, θα ασχοληθεί με την υπεράσπισή της. Οι λοιποί από λίγοι έως αντιπαθείς, εκτός αν «εξάγουν» ως «ηγέτιδα» την Αχτσιόγλου, μία καταστροφική επιλογή. Και εκεί κάπου αργά αλλά σταθερά σε ιστορικό χρόνο η καλή μας η Αριστερά, ως «πολιτική πρόταση», ουσιαστικά θα αποβιώσει. Στους καφενέδες φυσικά θα επιβιώσει. Μέχρις εκεί. Όπως κάθε παράλογο έργο. Πλήν άχρονου ΚΚΕ φυσικά…

Ήλθε η ώρα της πραγματικής πολιτικής. Επιτέλους. Και ας είναι αργά.

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση