Στη διαβρωτική «κουλτούρα» της Ανοχής... Τέλος!

Η περίοδος της παρεξηγήσιμης «ανεκτικότητας» και της κακώς εννοούμενης «ανοχής» τελείωσε!
Κάθε μεγάλη ιστορική περίοδος χαρακτηρίζεται από τη στάση της κοινωνίας απέναντι στον εαυτό της, το παρελθόν της και το μέλλον της…
Από το 1974 και μετά η Ελληνική κοινωνία επέλεξε τη στάση της – απεριόριστης, αν και μονοσήμαντης - «ανεκτικότητας»:

* Έγινε ξαφνικά «ανεκτική» απέναντι σε κάθε «αμφισβήτηση» - ακόμα και στην αυτό-αμφισβήτηση!
Δηλαδή την αμφισβήτηση του εαυτού της, της Ιστορίας της και όλων των «σταθερών» πάνω στις οποίες είχε οικοδομηθεί η ιδιοπροσωπεία της.
Αμφισβητήθηκε το «Έθνος», αμφισβητήθηκαν οι αγώνες απελευθέρωσης (του ’21 συμπεριλαμβανομένου), αμφισβητήθηκαν όλα τα μεγάλα ηγετικά αναστήματα του παρελθόντος, όλες οι ένδοξες στιγμές της πρόσφατης σταδιοδρομίας της ως ελευθέρου κράτους, ακόμα και κάποιες από τις αδιαμφισβήτητες δόξες του απώτερου παρελθόντος.
Εκατοντάδες διδακτορικά εκπονήθηκαν (πολλές φορές με υποτροφίες από την ίδια την Ελλάδα) για να «αποδομηθούν» τα πάντα! Από τον εθνικό χαρακτήρα της Παλιγγενεσίας, μέχρι το Κρυφό Σχολειό, μέχρι την προσωπικότητα κάθε αγωνιστή, και τα ανδραγαθήματά του, κάθε πνευματική συμβολή στον Ελληνικό Διαφωτισμό που προηγήθηκε ή στην Επανελλήνιση που ακολούθησε το αγώνα της Ανεξαρτησίας…
Μέχρι την «αποδόμηση» όλων των μεγάλων ιστορικών σταθμών που σημάδεψαν την πορεία του μικροσκοπικού κρατιδίου μας, που μέσα από τόσα εμπόδια, εσωτερικές στρεβλώσεις και αλλεπάλληλες κρίσεις και χρεοκοπίες, κατάφερε στα επόμενα 100 χρόνια να… υπέρ-τριπλασιαστεί! (Γεγονός χωρίς ιστορικό προηγούμενο στο σύγχρονο κόσμο…).
Με όλη αυτή την «αμφισβήτηση» που κυριάρχησε – και την ανεκτικότητα που επιδείχθηκε από την επίσημη Ελλάδα και από την κοινωνία της – φτάσαμε να είμαστε η χώρα με την πλουσιότερη Ιστορία στην Ευρώπη, και ταυτόχρονα ο λαός με τη μικρότερη αυτοπεποίθηση και το χαμηλότερο αυτοσεβασμό…


* Ακόμα, η Ελληνική κοινωνία επέλεξε να γίνει «ανεκτική» σε κάθε αμφισβήτηση παραδοσιακής αξίας!
--Από την Εκπαίδευση, όπου σήμερα οι απόφοιτοι του Λυκείου γνωρίζουν λιγότερα απ’ ό,τι πριν σαράντα χρόνια οι απόφοιτοι του Δημοτικού, όπως καταγγέλλει η Ιστορικός και Πανεπιστημιακή Μαρία Ευθυμίου…
--Μέχρι την Ασφάλεια, που θεωρούνταν για πολλά χρόνια «μικροαστική φοβία»…
--Μέχρι την προσωπική ευγένεια, που θεωρήθηκε «μικροαστική υποκρισία»,
--Μέχρι τη σεμνότητα, την εντιμότητα, την εργατικότητα που θεωρήθηκαν «γελοίες αδυναμίες», από ένα ανερχόμενο είδος ψευτοπροοδευτικών, καφενόβειων, κομματικών τραμπούκων.
--Μέχρι την προσωπική ηθική και τη συναισθηματική διάσταση του ερωτισμού, που εξοβελίστηκαν ως «παρωχημένος συντηρητισμός», από ξεσαλωμένα δίποδα αρσενικού και θηλυκού γένους, που διακήρυσσαν πως «δεν είχαν ταμπού στις σχέσεις» τους, «ούτε φραγμούς στις ορέξεις» τους - και κατάντησαν σταφιδιασμένοι νάρκισσοι χωρίς σχέσεις (και χωρίς ορέξεις)…
--Μέχρι τον τρόπο που στήνουμε και διαλύουμε τις οικογένειές μας και εγκαταλείπουμε τα παιδιά μας.
--Ή πάψαμε πια να κάνουμε παιδιά, γιατί δεν αντέχουμε την «ευθύνη» και τη «δουλεία» της ανατροφής τους. Για να διαπιστώσουμε - όταν είναι πια πολύ αργά - ότι υπάρχει μια πολύ χειρότερη «δουλεία» από τη γονεϊκή ευθύνη: Το να ξυπνάς μια μέρα και να διαπιστώνεις ότι είσαι μόνος ή μόνη…
--Μέχρι τον τρόπο που διαπαιδαγωγούμε τα παιδιά μας, όπου καταργήθηκε σταδιακά η νουθεσία και αποθεώθηκε η ασύδοτη «ελευθεριότητα», όπου καταργήθηκαν τα «όρια» και η «τιμωρία», και υποκαταστάθηκαν από την ενθάρρυνση σε κάθε είδους «παραβατικότητα» - για να φτάσουμε σήμερα να κλαυθμηρίζουμε για το bullying που έχει γενικευτεί στις παιδικές μικροκοινωνίες, όπου η επίβλεψη ενηλίκων θεωρείται «αναχρονισμός» και οι δάσκαλοι έχουν …«συνδικαλιστεί» - δηλαδή έχουν πάψει να είναι «παιδαγωγοί».

Ανεχθήκαμε όχι απλώς την «αμφισβήτηση» κάθε διαχρονικής «σταθεράς» στις ανθρώπινες σχέσεις. Ανεχθήκαμε την πλήρη αποδόμησή τους!
Και σε άλλες σύγχρονες κοινωνίες υπήρξε το φαινόμενο αυτής της (αριστερόστροφης) «αμφισβήτησης» (μετά το 1968).
Αλλά παντού αλλού υπήρξαν και ισχυρές αντιστάσεις. Εδώ υπήρξε ελάχιστη αντίσταση.

Κάθε «νεωτεριστική» (και καλά!) ανοησία αρκούσε να τη φωνάξουν ορισμένες νεαρές και κάποιοι νεαροί με «πιστοποιητικά προοδευτικότητας», για να υποκλιθούν μπροστά τους οι περισσότεροι και να σωπάσουν όλοι. Ή σχεδόν όλοι.
Σε όλες τις σύγχρονες κοινωνίες υπήρξαν τέτοια… «φρούτα». Μόνον εδώ επέβαλαν την ιδεολογική τρομοκρατία τους, άνευ αντιστάσεων.
Παντού αλλού, τέτοιες απόψεις θεωρούνται σήμερα απολύτως ξεπερασμένες - γραφικά «λείψανα» (relics) των seventies.
Εδώ αποτελούν ακόμα «καθεστώς»! Ευτυχώς, δεν τους παίρνει πια στα σοβαρά η κοινωνία. Αλλά είναι το επίσημο καθεστώς που κυριαρχεί στην Εκπαίδευση, στα Πανεπιστήμια, στα ΜΜΕ. Ακόμα και στα «αστικά» λεγόμενα κόμματα…

* Γίναμε πολύ ανεκτικοί και στην ασχήμια!
Μάθαμε να βλέπουμε στο δρόμο μουτζουρωμένους τοίχους, μουτζουρωμένα μνημεία, μουτζουρωμένα αγάλματα - και να μην αντιδρούμε.
Συνήθισε το μάτι μας στην διαδεδομένη ασχήμια. Graffity το λένε…
Παντού αλλού στον κόσμο ιδιαίτερα, στις υπερπόντιες πολυεθνικές μεγαλουπόλεις, είναι το σύμβολο των «γκετος» και το insignia – η «υπογραφή» – των τοπικών συμμοριών που τα ελέγχουν...
Παντού αλλού, όταν οι κάτοικοι ανακαταλαμβάνουν τις γειτονιές τους και τις επαναφέρουν στην «κανονικότητα», διώχνοντας τις συμμορίες, το πρώτο που κάνουν είναι να σβήσουν τις μουτζούρες και να ασβεστώσουν τους τείχους των κτιρίων.
Παντού αλλού το καθάρισμα του graffity είναι προτεραιότητα απελευθέρωσης (από συμμορίες).
Σε μας, εδώ είναι το ακριβώς αντίθετο: συμβολίζει την «παιδαγωγική της απελευθέρωσης» (μέχρι που δημιουργήθηκαν κι εδώ τοπικές συμμορίες…).

Ένας λαός, ο οποίος στη μακραίωνη ιστορία του – και όταν ήταν στις «δόξες» του, αλλά κι όταν ήταν στα… «χάλια» του – φρόντιζε πάντα την αισθητική της καθημερινής του «λεπτομέρειας» - στα ανθεμώδη ακροκέραμα, στα γλυπτά των εικονοστασίων του, στα κεντήματα των υφαντών του, των φορεσιών του, των στιβανιών του, ακόμα και στα εικαστικά με τα οποία στόλιζε τους τάφους στα «κοιμητήριά» του - αυτός ο λαός λοιπόν, έμαθε - μέσα σε μόλις μια γενιά - να βλέπει παντού γύρω του μουτζούρες – και να μην αντιδρά!
Ανέχθηκε τη καθημερινή λεηλασία της αισθητικής του. Τη συνήθισε. Και υποδουλώθηκε στην ασχήμια…
Αλλά όταν λεηλατείται η Αισθητική, χαλαρώνει και η Ηθική υπόσταση της κοινωνίας…

* Κι έτσι, τέλος, δείξαμε ανοχή στην φαυλότητα του δημόσιου χώρου.
--Το «λαμόγιο» ήταν «καταφερτζής», «καπάτσος», «επιτυχημένος»…
--Ο πολιτικός που – ανοικτά - τον κορόιδευε ήταν «ηγέτης».
--Κι αν κατάφερνε να τον ξανακοροιδέψει, γινόταν πια… «μεγάλος ηγέτης»!
--Όσοι έφτιαχναν «κλίκες» και επιβάλλονταν σε όσους δεν το μπορούσαν ή δεν το καταδέχονταν – γιατροί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί - ήταν οι «επιτυχημένοι». Όλοι οι υπόλοιποι ήταν losers…
Μέγιστοι «γνωμηγέτες» των μικροκοινωνικών – τοπικών ή επαγγελματικών - οι… συνδικαλιστές! Κανείς δεν τους πολυσυμπαθούσε. Αλλά οι περισσότεροι τους φοβούνταν και όλοι τους υπολόγιζαν.
Οι «Φωτόπουλοι» και οι «Πολάκηδες» δεν ξεφύτρωσαν σήμερα. Τώρα απλώς τους απομυθοποιήσαμε και τους σιχαθήκαμε…
Εθιστήκαμε να δείχνουμε ανοχή απέναντι στους φαύλους. Στην ατιμωρησία! Στην κακώς εννοούμενη «επιείκεια»…

--Μάθαμε ότι - τάχα – «οι πολιτικοί δεν πάνε φυλακή, πάνε σπίτι τους»!
Παντού στον κόσμο και οι υψηλόβαθμοι πολιτικοί, αν πιαστούν «με τη γίδα στην πλάτη» δικάζονται και καταδικάζονται! Δεν επιτρέπονται «σκευωρίες» αντεκδίκησης σε βάρος τους. Ασφαλώς…
Υπάρχουν όλες οι εγγυήσεις για «δίκαιη δίκη». Αλλά αν υπάρξουν επαρκή στοιχεία, παραπέμπονται! Κι αν βρεθούν επαρκείς αποδείξεις ενοχής, καταδικάζονται και τιμωρούνται. Σε όλες τις δημοκρατικές χώρες! Μόνο στην Ελλάδα λέγονται τέτοιες… παπαριές!

Είδαμε την «ανεκτικότητα» ως προϋπόθεση της «εθνικής συμφιλίωσης».
Και αντί να πετύχουμε αληθινή συμφιλίωση, πετύχαμε οι ηττημένοι του Εμφυλίου, να γράψουν την πρόσφατη ιστορία αντίστροφα - και να κυνηγήσουν τους νικητές.
Μέχρι που κάποιοι Αριστεροί βγήκαν και είπανε δημόσια (Χρόνης Μίσσιος, Μπάμπης Λαζαρίδης, Λεωνίδας Κύρκος κλπ.):

--Σύντροφοι, ευτυχώς ηττηθήκαμε!
Κάποια αριστεροί που έζησαν τον Εμφύλιο και τον πλήρωσαν προσωπικά, τόλμησαν να πουν δημόσια το πιο απλό και αποκαλυπτικό:
Αλίμονο στην Ελλάδα, αν είχε νικήσει τότε η παράταξή τους!

Επισήμως η δική μας παράταξη δεν τόλμησε να το πει!
Μόνο όταν το πει, θα γίνει αληθινά Φιλελεύθερη παράταξη!
Η ανεκτικότητα που δείξαμε στο ψέμα και στη μονομέρεια της Αριστεράς, αντί να οδηγήσει στην «εθνική συμφιλίωση» οδήγησε μιαν ολόκληρη παράταξη - αυτή που κράτησε όρθια την Ελλάδα στα δύσκολα - να έχει σήμερα… «ενοχικά πλέγματα»!
Να «τιμά τους αγώνες της Αριστεράς» (εκείνης που ποτέ δεν τίμησε τους αγώνες κανενός άλλου) και να ντρέπεται να πει την αλήθεια της! (Ο Σαμαράς είναι ο μόνος ηγέτης της ΝΔ – μετά τον Αβέρωφ, βέβαια - που ποτέ δεν είπε τέτοιο πράγμα…).

Αυτή η «ανεκτικότητα» είναι η χειρότερη απ’ όλες. Κι οδηγεί στην ατιμωρησία των πάντων!
Αφού όλοι, ο «αστερισμός» της αριστερά θεσμισμένης κονωνίας μας, όλα τα οργανωμένα συμφέροντα, οι οργανωμένες συντεχνίες, οι οργανωμένες μειοψηφίες, τα κυκλώματα, έχουν φωνή, ισχύ, δικτύωση και επιρροή, ΜΗ τα βάζετε μαζί τους. Θα σας αφανίσουν…

--Ο Σαμαράς (και ο Βενιζέλος) από αυτούς πολεμήθηκαν!
--Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτούς συσπείρωσε και από αυτούς εκλέχθηκε και κυριάρχησε για τρία-τέσσερα χρόνια.

ΔΕΝ είναι «όλοι ίδιοι» όπως κανοναρχεί σήμερα μια ύπουλη προπαγάνδα…
Είναι αντίθετοι πόλοι.
Οι πρώτοι «έσπαγαν αυγά» και άλλαζαν τη χώρα.
Ο Τσίπρας ήλθε για να προστατέψει τις κατεστημένες στρεβλώσεις και να μην αλλάξει τίποτε!
Γι’ αυτό και πήρε μαζί του το χειρότερο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ (και στηρίχθηκε από το χειρότερο κομμάτι της ΝΔ, επίσης).
Κι αν τώρα που καταρρέει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν τιμωρηθεί όπως του αξίζει, θα βρεθούν κι άλλοι να τον μιμηθούν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι «τελειωμένος» πια, αλλά η κακοήθεια που έχει εμπεδωθεί μέσα στην κοινωνία, όχι!
Μόνο αν τιμωρηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, θα χτυπηθεί καίρια και ό,τι αυτός εκπροσωπεί. Και δεν θα βρεθούν πολλοί να τον μιμηθούν.

Ευτυχώς, η κοινωνία τώρα στράφηκε εναντίον του.
Ευτυχώς, όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν πλέον, πως όλη αυτή η «κουλτούρα της ανοχής», που κυριάρχησε μετά το ’74 – και κυρίως μετά το ’81 – πρέπει να τελειώσει!
Γιατί τώρα δεν εισπράττουμε μόνο χρεοκοπίες…

Θρηνούμε και εκατόμβες θυμάτων!
Χρειάζεται τώρα, να λυγίσουμε «το κλαδί που στράβωσε» και από την άλλη πλευρά:
Χρειάζεται το αντίθετο της χαλαρότητας – αυστηρότητα!
Χρειάζεται το αντίθετο της κακώς εννοούμενης «ελευθεριότητας» – υπευθυνότητα.
Χρειάζεται το αντίθετο της «ανοχής» – δικαιοσύνη!
Δηλαδή τιμωρία των φαυλεπίφαυλων.

Η πιο κρίσιμη προϋπόθεση για να αλλάξουν τα πάντα στη χώρα, είναι να χτυπηθεί η επί δεκαετίες καλλιεργημένη και ριζωμένη «κουλτούρα της ανοχής»!

ΥΓ. Κάποιοι θεωρούν την ανοχή (tolerance) «καλό πράγμα». Και είναι! Όταν σημαίνει μετριοπάθεια απέναντι στην διαφορετική άποψη, «ανοικτά αυτιά» και «ανοικτά μυαλά».
Κι όταν συνοδεύεται από ισονομία, δικαιοσύνη και αυστηρή τήρηση των κανόνων, χωρίς τους οποίους δεν στέκεται η δημοκρατία.
Εδώ όμως η «κουλτούρα της ανοχής» έγινε οδοστρωτήρας που ισοπέδωσε όλους τους κανόνες κι ανέτρεψε όλα τα αξιακά πρότυπα, βουλιάζοντας την κοινωνία στη γενικευμένη χαλάρωση και την ανομία.
Ακόμα και οι… «Οίκοι Ανοχής» έχουν υποδειγματική τάξη και πειθαρχία.
Εμείς ούτε αυτό...

ΥΓ1. Μαθαίνω ότι κάποιο site που αναδημοσίευσε προχθεσινό μου άρθρο το απέκλεισαν για τρία 24ωρα λέει, γιατί… «πρόβαλε γυμνό και είχε σεξουαλικό περιεχόμενο»!
Ήμαρτον Κύριε! Κάποιοι εκτός από παραδειγματική τιμωρία στο προσεχές μέλλον, θα χρειαστούν και… Ψυχίατρο!
Της Φροϋδικής Σχολής κατά προτίμηση…

Θανάσης Κ.
AntiNews


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση