Που είναι οι «εξαφανισμένοι» του ΣΥΡΙΖΑ;

Μια ιδιότυπη συμπεριφορά έχουμε δει τις τελευταίες μέρες από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ. Τα στελέχη που έχουν άμεση ανάμειξη στη διαχείριση των επιπτώσεων της τραγωδίας αναγκαστικά έχουν μια ορισμένη έκθεση στη δημοσιότητα, όχι πάντα στον ίδιο βαθμό μια που έχουν ενεργοποιηθεί και διάφοροι μηχανισμοί «προστασίας».

Αυτό αφορά μια γκάμα στελεχών τον πρωθυπουργό και τους συναρμόδιους υπουργούς, την περιφερειάρχη Αττικής Ρένα Δούρου έως τον υπουργό Επικρατείας Χρ. Βερναρδάκη που θα αναλάβει την αναδιοργάνωση της πολιτικής προστασίας.

Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο για άλλα, παραδοσιακά λαλίστατα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Που είναι ο Παππάς;

Για παράδειγμα, αυτό που σχολιάζεται περισσότερο είναι η προφανώς σχεδιασμένη απουσία του Νίκου Παππά από τη δημοσιότητα. Ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής δεν έχει εμφανιστεί πουθενά το τελευταίο 10ήμερο, θέλοντας προφανώς να δώσει το προσωπικό του πολιτικό κεφάλαιο και να μην πνιγεί και ο ίδιος στους καπνούς από το μάτι. «Που είναι ο Παππάς;» σχολιάζουν ήδη κυβερνητικά στελέχη ενώ οι κακές γλώσσες αναφέρουν ότι προετοιμάζει τη δυναμική επιστροφή του στο Μέγαρο Μαξίμου καθώς η μάχη των εκλογών, ειδικά μετά το επικοινωνιακό Βατερλώ με τις πυρκαγιές, έχει ανάγκη από τα «μπαζούκας» του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Νίκος Παππάς, που μέχρι πρότινος εγκαινίαζε οπτικές ίνες και έβγαζε φωτογραφίες με το παραμικρό, τώρα έχει μπει για τα καλά στην ομάδα των «αγνοουμένων» της κυβέρνησης.

Επίσης, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Γιάννης Δραγασάκης, πέραν μιας αρχικής ανακοίνωσης που τόνιζε πώς η αναπτυξιακή στρατηγική αποτελεί πυλώνα της συλλογικής ασφάλειας, δεν είχε κάποια ιδιαίτερη δημόσια παρουσία ή προσπάθεια υπεράσπισης των κυβερνητικών χειρισμών.

Ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Γιώργος Χουλιαράκης, που αποτελούν ιδιαίτερα κρίσιμους κόμβους του κυβερνητικού έργου, επίσης δεν έχουν πάρει κάποια ιδιαίτερη θέση. Αναζητούνται έστω και για μια αναφορά στην εθνική τραγωδία.

Και εάν για τον δεύτερο η αποφυγή έκθεσης στη δημοσιότητα είναι πάγια πρακτική, για τον πρώτο γεννά ερωτήματα καθώς είναι ο κατεξοχήν εκπρόσωπος στην κυβέρνηση της τάσης των 53+ και συχνά τοποθετείται για συνολικά θέματα της κυβερνητικής πολιτικής.


Είναι αλήθεια ότι Τσακαλώτος και Χουλιαράκης αυτό τον καιρό είναι όντως απασχολημένοι με την αναζήτηση επενδυτών ώστε να πραγματοποιηθεί κάποιου είδους έξοδος στις αγορές έστω και περιορισμένα, αν και με το ύψος των επιτοκίων δεν φαντάζει τόσο πιθανή. Αυτό όμως δεν απαντά στο γιατί επέλεξαν τόσο έντονη σιωπή αυτές τις μέρες.

Μιλώντας για την τάση των 53+, που συσπειρώνει και αρκετό δυναμικό που έχει αρκετή γνώση των ζητημάτων που αφορούν τη δόμηση και την προστασία του περιβάλλοντος, έχει ενδιαφέρον ότι έχουν τοποθετηθεί πάνω στα ζητήματα με βάση τη γνώμη ή την εμπειρία τους, έχουν όμως αποφύγει να διαλέξουν το ρόλο του ανοιχτού απολογητή της κυβερνητικής πολιτικής.

Ακόμη και η κ. Θεανώ Φωτίου, που έδωσε μεγάλη συνέντευξη στη εφημερίδα «Εποχή», επέλεξε έναν αρκετά πιο αυτοκριτικό τόνο από αυτό που επέλεξε ο επικοινωνιακός μηχανισμός που προσπαθεί να στήσει η κυβέρνηση.

Ο ρόλος του Φίλη

Υπάρχουν, όμως, και άλλες απουσίες. Για παράδειγμα ο Νίκος Φίλης, γνωστός για την ικανότητά του να κάνει παρεμβάσεις, συχνά επικριτικές, όταν η κυβέρνηση δεν «στέκεται στο ύψος των περιστάσεων», παίζοντας και έναν ρόλο «κομματικής συνείδησης», αυτή τη φορά έχει αποφύγει να κάνει δημόσιες παρεμβάσεις.

Το ίδιο συμβαίνει με διάφορους βουλευτές αλλά και υπουργούς που δεν έχουν άμεση εμπλοκή στη διαχείριση των καταστροφών.

Οι απουσίες αυτές και οι αρκετά «ηχηρές» σιωπές δεν πρέπει να αποδοθούν μόνο στην γενική «γραμμή» που έχει δώσει το Μαξίμου για αποφυγή υπερβολικών εκθέσεων στα ΜΜΕ, έτσι ώστε να αποφεύγεται ο κίνδυνος κάποιο στέλεχος να μιλήσει με τρόπο που θα υπονομεύει το συνολικό αφήγημα.

Αποτυπώνουν και τη δυσκολία που έχουν αρκετά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβουν πλήρως το κόστος υπεράσπισης μιας πολιτικής που εμφανώς απέτυχε, με την αποτυχία να έχει συγκεκριμένα ονοματεπώνυμα ως προς τις ευθύνες.

Γι’ αυτό ακόμη και για κυβερνητικές εξαγγελίες που όντως αντιστοιχούν σε πάγιες θέσεις της αριστεράς, όπως το ζήτημα της κατεδάφισης αυθαιρέτων ή η επιτάχυνση των διαδικασιών πολεοδόμησης, η αίσθηση ότι κάποιοι «το θυμήθηκαν κάπως αργά» εξηγεί την απροθυμία να υποστηριχθεί με τον ανάλογο ενθουσιασμό.

Σε αυτό ας προστεθεί και μια άλλη παράμετρος: πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συνειδητοποιούν ότι η τραγωδία των πυρκαγιών συμπυκνώνει μια αποτυχία ως προς την ικανότητα διακυβέρνησης πιο βαθιά από το ότι πήραν τη μία ή την άλλη θέση σε ένα ζήτημα όπως το Μακεδονικό.

Ο φόβος είναι πλέον να αντιμετωπιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως ένα κόμμα που δεν είναι σε θέση να κυβερνά.

Αυτό εξηγεί την μεγάλη προσπάθεια που γίνεται την «επόμενη μέρα» να φανεί ότι ο κρατικός μηχανισμός είναι πραγματικά στο πλευρό των πληγέντων, εξηγεί, όμως, και την περίσκεψη, στα όρια της σιωπής, στην οποία βρίσκονται αρκετά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση