Δειλός ή όχι ο Αλέξης, πάντως φοβάται

Του Γιάννη Σιδέρη

Σάββατο, οι νεκροί στους 88, άλαλα τα χείλη των κυβερνητικών για μια ταπεινή συγνώμη, αλλά ο υπουργός Χρ. Βερναρδάκης τουϊτάρει το νέο κέλυφος που κατασκεύασαν και θεωρούν ότι θα καλύψει τις ευθύνες τους: Εννοούμε αυτά τα ωραία αριστερά, περί έμπρακτης ρήξης με το μοντέλο της οικιστικής ανάπτυξης, που τώρα θυμήθηκαν.

Το θυμικό του κόσμου ηλεκτρισμένο, ο υπουργός τσακώνεται στο twitter με account χρηστών. Τον έναν τον χαρακτηρίζει «συνήγορο της διαχρονικής διαπλοκής», και στον άλλο υπόσχεται ότι θα του βγάλει «την κουκούλα του δοσίλογου που φοράει».

Δηλαδή η Ελλάδα θρηνούσε με απόγνωση, οι αγνοούμενοι ήταν δεκάδες, οι διασωθέντες στο Μάτι νεκροζώντανοι, τρομαγμένοι, πενθούντες και σε σοκ, με το μέλλον τους να φαντάζει μαύρο σαν τον φονικό καπνό που σκέπασε τον ειδυλλιακό τους τόπο, και ένας υπουργός αναλώνει την παραγωγική του ώρα να κατηγορεί πολίτες ως «δοσίλογους» και «συνηγόρους της διαχρονικής διαπλοκής»!

Την ίδια ώρα κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ανάρτηση του Γραμματέα Αρκαδίας του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος παραληρηματικά κάνει βουτιά στο χρόνο, αναδύεται στο 1964, όπου στον Γοργοπόταμο κατά τον εορτασμό, κάποιος πάτησε νάρκη με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 13 πολίτες. Από την αριστερά είχε αποδοθεί σε δεξιούς παρακρατικούς, και το επίσημο πόρισμα υιοθέτησε την εκδοχή ότι ήταν παλιά νάρκη, από το 1947.

Ο Γραμματέας Αρκαδίας ΣΥΡΙΖΑ έγραψε ότι όπως το 1964 σκότωναν τον κόσμο, έτσι και τώρα «για να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση και για να μη προλάβουμε να ζήσουμε την έξοδο από τα εφιαλτικά μνημόνια, βάζουν φωτιές και καίνε του ανθρώπους»!

Και ενώ ο πρωθυπουργός, υπουργοί βουλευτές, δεν είχαν ζητήσει ένα συγγνώμη για τους νεκρούς, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ (συγνώμη η βουλεύτρια) κα Αννέτα Καβαδία, επιτίθετο εξουσιαστικά στον λαό, κατηγορώντας ότι «ασχημονούν» όσοι «ουρλιάζουν νυχθημερόν με κραυγές ιερής αγανάκτησης», επειδή - κατά τα γνώμη της - βλέπουν στην εθνική μας τραγωδία την ευκαιρία να πλήξουν την κυβέρνηση (όπου ουρλιαχτά και κραυγές ιερής αγανάκτησης, η βουλεύτρια, ονομάζει την κριτική προς την κυβέρνηση!).


Αυτά είναι ελάχιστα από τα εκατοντάδες ανοίκεια που ανήρτησαν στελέχη της κυβέρνησης. Δεν τα ψάξαμε. Τυχαία πέρασαν από την οθόνη μας τα ανωτέρω. Είχε βέβαια προηγηθεί η τροπολογία Παπανάτσιου για τις αυξήσεις μισθών των προέδρων στις ΔΕΚΟ, την ώρα που το πανελλήνιο πονούσε από το άδικο θανατικό.

Αυτή η νοσηρή απόκλιση των κυβερνητικών από την ενεή στάση του μέσου Ελληνα τέτοια ώρα, τους κάνει να δείχνουν σαν να διέπονται από διαχρονικό ηθικό ακρωτηριασμό.

Παρ΄όλα αυτά η στήλη δεν ταυτίζεται με τις απόψεις που τους θέλουν να φέρονται έτσι επειδή είναι αριστεροί, και επειδή η Αριστερά απευθύνεται στα σύνολα και δεν λογαριάζει την ανθρώπινη μονάδα.

Αυτό ίσχυε για εκείνους τους πρώτους, που ήταν ταυτόχρονα Πολεμιστές και Φιλόσοφοι, κατά πως γράφει ο Άρθουρ Καίσλερ στο βιβλίο του «Το Μηδέν και Το Άπειρο», (με αφορμή τις Δίκες της Μόσχας, 1936-1938). Τότε όντως πίστευαν ότι οι τροχοί της ιστορίας σαν γιγάντιες μυλόπετρες εξαφανίζουν κάθε τι που εμποδίζει την εξέλιξή της, θεωρώντας την ανθρώπινη μονάδα έναν απλό αριθμό που η ιστορία συντρίβει χωρίς ηθική αναστολή.

Όμως αυτοί είχαν περάσει δια πυρός και σιδήρου, είχαν πολεμήσει, είχαν χύσει αίμα δικό τους και αντιπάλων, και έφερναν (δηλαδή νόμιζαν ότι έφερναν) μια νέα παγκόσμια πολιτική διευθέτηση, που θα επιτύγχανε το τέλος της ιστορίας (το ίδιο βέβαια νόμιζε και ο Χίτλερ, αλλά και οι Φιλελεύθεροι δια του Φουκουγιάμα, μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού»).

Αποτελεί ιεροσυλία όμως να συγκρίνεται το Έπος εκείνων των καθεστώτων (φρικιαστικά καταπιεστικών και απάνθρωπα ανελεύθερων, αλλά Έπος) με την καλοζωισμένη παρέα του κ. Τσίπρα, που μεγάλωσε με… φουά γκρα, το πιάνο και τα γαλλικά της (εντάξει όχι ο Πρωθυπουργός).

Μπορεί ακόμη στις τάξεις του, το κυβερνών κόμμα να κουβαλά και κάποιους που γέρασαν περιμένοντας την επανάσταση, και αφού δεν ήρθε να συμβιβάστηκαν με την κοινοβουλευτική εκδοχή της, αλλά κυρίως κουβαλά ιδεοληπτικά στελέχη που δεν ζυμώθηκαν ούτε καν σε συνδικαλιστικούς αγώνες, όπως τουλάχιστον τα στελέχη του ΚΚΕ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στα βιογραφικά πολλών νεαρών υποψηφίων βουλευτών το 2015, ως αγώνας θεωρείτο το «κίνημα του 2008» (επειδή τους άφησε να κάψουν την Αθήνα ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας), οι οργανώσεις γειτονιάς, οι συλλογικότητες και τα στέκια μεταναστών. Κοντά τους κόλλησαν και κάποιοι θεσιθήρες, όπως γίνεται σε κάθε ανερχόμενη εξουσία.

Πλην των τελευταίων, οι υπόλοιποι έχουν βέβαια την ψευδαίσθηση ότι είναι κληρονόμοι εκείνων των ηρωικών εποχών («πέρασαν και δεν ακούμπησαν» που λέει η λαϊκή ρήση), και ότι είναι καλύτεροι ημών των υπολοίπων, γατί είναι μόνο αυτοί ενδιαφέρονται για το λαό!

Η αιτία που ο κ. Τσίπρας δεν πήγε στη Μάνδρα (την επισκέφτηκε… εκ του μακρόθεν!), και που άργησε πολύ να πάει (έστω και για λόγους επικοινωνιακούς) στο Μάτι, είναι γιατί φοβάται πως θα συμβεί ό,τι και στη Θεσσαλονίκη, ή στη Λέσβο. Ο κ. Τσίπρας είναι αρκετά έξυπνος. Ήταν ο μόνος που κατάλαβε ότι το πρώτο εξάμηνο του ‘15 οδηγεί στο Γουδί και το είπε στον Βαρουφάκη, όταν οι άλλοι ακόμη έβριζαν τους κακούς ξένους και η κα Μπαζιάνα έκλαιγε (σ.σ. γράφουμε το Γουδί με «ι» γιατί έτσι το έχει καταγράψει η ιστοριογραφία των θυελλωδών καιρών που το έκαναν σημείο ιστορικής αναφοράς).

Ο κ. Τσίπρας ανέπνευσε με ανακούφιση όταν παραγράφηκε το πρώτο εξάμηνο του 2015. Δεν είναι όμως σίγουρος ούτε για το τώρα, ούτε για το μετέπειτα. Και σίγουρα φοβάται ενδεχόμενες μελλοντικές δικαστικές περιπέτειες. Προς το παρόν πάντως φοβάται τη λαϊκή οργή γιατί θα του καταστρέψει το ίματζ.

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση