Ποιος θα μας σώσει απ’ τους «αθώους»;

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

Η​​ χούντα κατέρρευσε τον Ιούλιο του 1974 μετά την εγκληματική απόπειρα πραξικοπήματος στην Κύπρο, την τουρκική εισβολή στο νησί και την κωμικοτραγική επιστράτευση. Τη χούντα δεν την έριξε η λαϊκή αγανάκτηση. Το καθεστώς κατέρρευσε όταν αποδείχθηκε ότι οι μηχανισμοί που το στήριζαν είχαν διαλυθεί. Ο Στρατός και τα Σώματα Ασφαλείας σε κατάσταση προχωρημένης αποσύνθεσης, η δε ηγεσία σε κατάσταση πανικού κρυμμένη στις σπηλιές της. Όσοι έζησαν την εποχή εκείνη θυμούνται ότι ο Αμερικανός πρέσβης Τάσκα έψαχνε κάποιον στην κυβέρνηση για να συνεννοηθεί για την κατάσταση στο Αιγαίο όπου αλώνιζε ο τουρκικός στόλος. Όμως κανείς δεν ήθελε να αναλάβει την ευθύνη. Ο τότε πρωθυπουργός Ανδρουτσόπουλος κρυβόταν.

Ζούσα στο Παρίσι τότε και θυμάμαι το πρωινό εκείνο που ο συγκάτοικός μου, ο οποίος δεν ήξερε γαλλικά, με ξύπνησε διότι η τηλεόραση έδειχνε τις δυνάμεις που η Ελλάδα και η Τουρκία θα μπορούσαν να κινητοποιήσουν σε περίπτωση σύρραξης. Οι τηλεφωνικές γραμμές ήσαν κομμένες. Στην Ελλάδα επέστρεψα οδικώς, με το αυτοκίνητο ενός γνωστού, του Θάνου Ρούφου, που με παρέλαβε ύστερα από μια θυελλώδη συνεδρίαση του φοιτητικού συλλόγου κατά την οποία ετέθησαν φλέγοντα ζητήματα, όπως η ωριμότητα των συνθηκών στην Ελλάδα για την επανάσταση και λοιπά θέματα λενινιστικής, μαοϊκής και τροτσκιστικής κηπουρικής. Αυτά είχαμε στα κεφάλια μας, αυτά λέγαμε. Φτάσαμε στους Ευζώνους κοντά μεσάνυχτα ύστερα από μιάμιση μέρα, ο καιρός ήταν γλυκός και ο ελληνικός συνοριακός σταθμός έρημος. Η αίθουσα γεμάτη σκισμένες αφίσες της δικτατορίας. Φωνάζαμε επί δεκάλεπτο «είναι κανείς εδώ;» ώσπου να εμφανισθεί ένας τελωνειακός με τη γαλάζια του στολή ξεκούμπωτη και τσαλακωμένη και να μας ρωτήσει σχεδόν φοβισμένος: «Τι θέλετε, παιδιά;». Θέλαμε σφραγίδα εισόδου στη χώρα. Έψαξε κάτι συρτάρια, τη βρήκε, κι αφού έριξε μια ματιά στο αυτοκίνητο, μας αποχαιρέτησε. Μας φόρτωσε έναν τυπάκο ο οποίος μας αποκάλυψε ότι οπλοφορούσε και ότι ήταν παπαδοπουλικός και έκανε σαμποτάζ στην Τουρκία και τώρα φοβόταν. Τρέχα γύρευε. Θα μπορούσες να περάσεις τόνους χρυσού ή ηρωίνης ή εκατομμύρια συναλλάγματος τη νύχτα εκείνη από τα σύνορα. Το κράτος δεν υπήρχε.


Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το ξανάστησε στα πόδια του, ενεργοποιώντας τις διεθνείς συμμαχίες του, την προσωπική του φιλία με τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν, κρατώντας ισορροπίες, χωρίς τον Αβέρωφ η μεταμόρφωση του Στρατού σε πυλώνα της δημοκρατίας δεν θα ήταν δυνατή, κυρίως όμως, με τους δημοκρατικούς θεσμούς που οργάνωσε, αποκατέστησε τη στοιχειώδη εμπιστοσύνη της κοινωνίας στον κρατικό μηχανισμό. Στοιχειώδης, εύθραυστη, δεν έχω αντίρρηση, υπονομευμένη από τις κακοτεχνίες και το συμβόλαιο της αναξιοπιστίας, πελατειακή και κουτοπόνηρη, απαραίτητη όμως για τη λειτουργία της δημοκρατίας.

Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά, η μακροβιότερη δημοκρατία από συστάσεως ελληνικού κράτους δεν κινδυνεύει ούτε από επίδοξους πραξικοπηματίες ούτε από εξωτερικούς εχθρούς. Κινδυνεύει όμως από τη ρήξη εμπιστοσύνης, της έστω επί ξύλου κρεμάμενης, που συνδέει την ελληνική κοινωνία με τους συνεκτικούς της ιστούς, αυτούς που υποτίθεται διασφαλίζει ο κρατικός μηχανισμός. Κινδυνεύει από ενδόρρηξη.

Ας δούμε αυτό που βλέπουν τα μάτια μας. Ο Καμμένος, γνήσιο απολίθωμα Ελληναρά, επισκέφθηκε τα θύματα για να τους πει ότι φταίνε. Πώς είναι ο οδηγός που περνάει με κόκκινο, διαλύει το αυτοκίνητό σου και σου ζητάει τα ρέστα; Ο Τόσκας δεν είδε τίποτε απ’ τη σκηνή του φόνου. «Ήταν η ζέστη, ήταν τα λόγια του παππά…». Ο δε Τσίπρας ανέλαβε την πολιτική ευθύνη της συνείδησής του, κοινώς μας παρακάλεσε να τον αφήσουμε στην ησυχία του. Το κράτος αδυνατεί να αναλάβει την ευθύνη της κοινωνίας. Κι αν αυτό συνέβη με μια πυρκαγιά στο πευκόφυτο Μάτι, τότε τι συμβαίνει με την Εκπαίδευση, την Υγεία, την Εθνική Άμυνα ή την Οικονομία; Γιατί η ανευθυνότητα να μην έχει υπονομεύσει όλα αυτά τα κεφάλαια της κοινής μας ζωής; Ρητορική η ερώτηση, θα μου πείτε.

Η δικτατορία κατέρρευσε επειδή ήταν δικτατορία. Εξ ορισμού δεν ήταν δυνατόν να μεταλλαχθεί – αν και το προσπάθησε ο Παπαδόπουλος με τον Μαρκεζίνη. Η δημοκρατία όμως έχει το προνόμιο των εκλογών. Αυτό σημαίνει ανάληψη πολιτικής ευθύνης μιας τραγωδίας της οποίας το βάρος η ίδια η κυβέρνηση ομολογεί ότι δεν τολμά να αναλάβει. Και η τραγωδία έχει όνομα: είναι η διάλυση του κράτους.

Καθημερινή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση