Και όμως, οι μεγάλες συμφωνίες δεν αρκούν για να κάνουν τον Βλαδίμηρο “φίλο” της Τουρκίας

Tου Γιώργου Σκαφιδά

Οι καταστάσεις διεθνώς θα ήταν μάλλον… απλές και ευερμήνευτες, εάν ίσχυε σε όλες τις περιπτώσεις εκείνο το τσιτάτο που θέλει «τον εχθρό του εχθρού να είναι φίλος».

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλάντιμιρ Πούτιν βρέθηκε τις περασμένες ημέρες στην Άγκυρα, για δεύτερη φορά μέσα σε διάστημα μόλις τεσσάρων μηνών, να επισφραγίζει μεγάλες συμφωνίες για όπλα (S400) και πυρηνικά (Ακούγιου), ως «φίλος» της τουρκικής ηγεσίας. Ακόμη και αυτά τα μεγάλα ντιλ δεν αρκούν, ωστόσο, για να καταστήσουν τη Μόσχα «φίλο» του Ερντογάν, ούτε «εχθρό των εχθρών» του.

Η Ρωσία στηρίζει παραδοσιακά το καθεστώς Άσαντ στη Συρία ήδη από τη δεκαετία του 1960 και την εποχή του Χαβέζ αλ Ασαντ, πατέρα του Μπασάρ. Στηρίζει, επίσης, παλαιόθεν το Ιράν, ενώ δεν έχει καν καταδικάσει το PKK ως τρομοκρατική οργάνωση.

Η Άγκυρα, από την άλλη, έκανε πόλεμο ενάντια στον Άσαντ και έχει έρθει πολλές φορές σε κόντρα με το Ιράν τα τελευταία χρόνια.

Αλλά και πέρα από τα «πολεμικά» μέτωπα της Μέσης Ανατολής, πολλοί είναι πλέον εκείνοι ακόμη και εντός της Τουρκίας, όχι μόνο στον αντιπολιτευόμενο αλλά και στον φιλοκυβερνητικό Τύπο, που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου υποστηρίζοντας ότι το καθεστώς Ερντογάν εξαρτάται πια ολοένα περισσότερο από τη Μόσχα (σε επίπεδο ενέργειας, εμπορικών συναλλαγών κ.α.), ενώ βρίσκεται παράλληλα περικυκλωμένο στρατιωτικά από τη Ρωσία (καθώς η Μόσχα διατηρεί στρατεύματα σε Ανατολική Μεσόγειο, Μαύρη Θάλασσα και Συρία).

Η Ρωσία δεν φιγουράρει καν μέσα στις δέκα κορυφαίες χώρες-αγορές προς τις οποίες εξάγει η Τουρκία. Ανήκει, όμως, μέσα στις τρεις με τέσσερις κορυφαίες χώρες, από τις οποίες κάνει εισαγωγές ο Ερντογάν. Ειδικά στον τομέα της εισαγόμενης ενέργειας (που είναι και απαραίτητη για να συνεχίσει να αναπτύσσεται η τουρκική οικονομία εν όψει προεκλογικής περιόδου), η κεμαλική αντιπολίτευση υποστηρίζει ότι η τουρκική εξάρτηση από τη Ρωσία θα μπορούσε να ανέλθει ακόμη και σε 70% με 80%. Ο υπό κατασκευή πυρηνικός σταθμός στο Ακούγιου είναι, μεν, ο πρώτος εντός της Τουρκίας, αλλά και ο πρώτος ρωσικός πυρηνικός σταθμός εκτός Ρωσίας.

«Ωστόσο, όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι η Τουρκία γυρνάει την πλάτη της στη Δύση και το ΝΑΤΟ. Αντιθέτως, θα μπορούσε να γίνει γέφυρα ανάμεσα στη Ρωσία και τη Δύση στο μέλλον», γράφει ο ερντογανικός Ιλνούρ Τσεβίκ στη Sabah… προφανώς αγνοώντας ότι όποιος «παίζει» με τους μεν εναντίον των δε και τούμπαλιν, κινδυνεύει στο τέλος να χάσει από όλους.

Έθνος


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση