Αριστερά και Έθνος

Οι προοδευτικοί του γλυκού νερού που μπερδεύουν τον πατριωτισμό με τον ρατσισμό

Του Π. Α. Παπαγαρυφάλλου

Oπως είναι γνωστό, ετούτα τα χρόνια του κακέκτυπου και νοσηρού προσδιορισμού η αναφορά στην πατρίδα και στο έθνος θεωρείται αναχρονισμός και ρατσισμός, από όλους εκείνους που παριστάνουν τους προοδευτικούς του γλυκού νερού. Αμφιβάλλω αν άνοιξαν το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού κόμματος των Μαρξ - Ενγκελς, στο οποίο διαβάζουμε: «Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορείς να τους πάρεις κάτι που δεν έχουν» (εκδ. Ερατώ, Αθήνα 1997, σελ. 63).

Πρόκειται για μια διακήρυξη η οποία διαψεύστηκε παταγωδώς από την ιστορική εξέλιξη, με αποκορύφωμα της διάψευσης αυτό το γεγονός της διάσπασης και αυτοδιάλυσης της Β’ Σοσιαλιστικής Διεθνούς στο Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τον οποίο οι ηγέτες της έσπευσαν να υπερασπιστούν τις πατρίδες τους (Για το ζήτημα αυτό βλέπε το έργο μου «Η κομμουνιστική ουτοπία» εκδ. Πελασγός - Γιαννάκενας - Αθήνα 2013, σελ. 239-279).

Ομως, ενώ ο μαρξισμός επαγγέλθηκε την κατάργηση του κράτους, της πατρίδας και του έθνους και παρά την πλαστή και εξωιστορική θεωρία του διεθνισμού, στην ουσία η έννοια της πατρίδας και του έθνους λειτουργούσε και λειτουργεί στις ψυχές των πολλών επιφανών κομμουνιστών -και όχι μόνον-, οι οποίοι στην πράξη υπεράσπιζαν αυτές τις πανάρχαιες οντότητες - αξίες.

Πρόκειται για έναν ψυχικό δεσμό που για τους Ελληνες ανάγεται στην εποχή του Ομήρου, περνά από τον Σωκράτη -με το γνωστό «πατρός τε και μητρός και απάντων προγόνων...»- και σφυρηλατείται στην ελληνική κλασική αρχαιότητα, φθάνοντας έως τις ημέρες μας, μέσα από τις τόσες και τόσες εθνικές περιπέτειες. Ως προς τη Σοβιετική Ενωση, σημειώνω τον μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο του Στάλιν για την απόκρουση της χιτλερικής επίθεσης, για ν’ ακολουθήσει ο Ν. Χρουστσόφ, στο περίφημο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, τον Φεβρουάριο του 1956, στο οποίο ανέγνωσε ποίημα του αυτόχειρος Μαγιακόφσκι «Για την πατρίδα», με τελευταίο τον τελευταίο ηγέτη της Μ. Γκορμπατσόφ, που έγραψε στην «Περεστρόικα»: «Περισσότερος σοσιαλισμός σημαίνει περισσότερος πατριωτισμός».

Ως προς την Ελλάδα πολλοί κομμουνιστές πέθαναν για την πατρίδα, την οποία νοσταλγούσαν με μητρική αγάπη. Ακόμα κι αυτός ο αρχηγός του ΚΚΕ, ο τριτοδιεθνιστής Ν. Ζαχαριάδης, ευρισκόμενος εξόριστος στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, στο από 2 Ιουλίου 1956 γράμμα του προς τον σύντροφό του συγγραφέα Α. Πάρνη τού έγραφε: «Λίγα σπυριά ελληνική γη βάλε στο φάκελο της απάντησής σου».

Αυτά τα λίγα σπυριά ελληνική γη τα πρόσφερε ο Σοβιετικός συγγραφέας Σμιρνόφ στον φίλο του Πάρνη, που βρισκόταν ως εμιγκρές στη Μόσχα, από ένα ταξίδι που είχε κάνει τότε, και «τα μάζεψε ανηφορίζοντας τον Παρθενώνα».
Ο Α. Πάρνης έγραψε τότε ένα ποίημα-ύμνο για τη γη των Ελλήνων με τίτλο «Καλώς όρισες, χώρα μου». Αυτό το συγκλονιστικό γεγονός καταγράφει ο Πάρνης στο έργο του «Γεια χαρά, Νίκος. Η αλληλογραφία μου με τον Ζαχαριάδη», εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2009, σελ. 28-29.

Αφησα τελευταίο τον αδελφό Γιάννη, που φυλακισμένος στο 1947 για αδίκημα Τύπου στο Παρίσι τόλμησε να πει τούτα τα λόγια στον Αγγλο επιθεωρητή που πήγε να τους... αναμορφώσει: «Και ποιος είσαι εσύ... Οταν εμείς δημιουργούσαμε τον Παρθενώνα και τις άλλες αξίες του πολιτισμού, εσείς ήσασταν με την προβιά στις σπηλιές» (βλ. το έργο μου: Γιάννης Παπαγαρυφάλλου: «Θύμα διπλής δολοφονίας», εκδ. Ergo, Αθήνα 2000, σελ. 196-197). Ηταν μια πράξη που συνετέλεσε κι αυτή στην εκτέλεσή του στις 20 του Μάρτη του 1948.

Δημοκρατία


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση