Η Ελλάδα πρέπει να σχεδιάσει ως περιφερειακή δύναμη με βάση την Τουρκία του Ερντογάν

Του Δημήτρη Γ. Απόκη

Ενώ ο Ταγίπ Ερντογάν, συνεχίζει να εκτελεί μεθοδικά την καλοσχεδιασμένη στρατηγική του στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου, η Ελλάδα σε επίπεδο πολιτικού συστήματος και μέσων μαζικής ενημέρωσης, συνεχίζει να προσπαθεί να μετουσιώσει τους ευσεβείς πόθους και επιθυμίες της σε μια πραγματικότητα η οποία, όχι μόνο δεν υφίσταται, αλλά οδηγεί τη χώρα σε πολύ επικίνδυνα, για την εθνική της ασφάλεια και την εδαφική της ακεραιότητα, νερά.

Εδώ και αρκετό διάστημα ο Ταγίπ Ερντογάν, έχει με το δικό του αλλοπρόσαλλο τρόπο διαμορφώσει μια στρατηγική που έχει ως μοναδικό στόχο να αναδείξει την Τουρκία, υπό την ηγεσία του, σε καθοριστική για τις εξελίξεις, περιφερειακή δύναμη, στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο. Τη στρατηγική αυτή την ξεδιπλώνει με πολύ καλά υπολογισμένες κινήσεις και έξυπνη ρητορική τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό.

Στο εσωτερικό στην ουσία, ειδικά μετά το “αποτυχημένο” πραξικόπημα, έχει εξουδετερώσει σχεδόν το σύνολο της αντιπολίτευσης, με αποτέλεσμα να παίζει στο πολιτικό σκηνικό, σε αυτή τη δεδομένη στιγμή, χωρίς κανένα ουσιαστικό αντίπαλο. Έχει στην κυριολεξία ξεδοντιάσει τους Κεμαλιστές και τους Γκιουλενιστές, από τις ένοπλες δυνάμεις και τον κρατικό μηχανισμό, και έχει πλέον δημιουργήσει ένα προσωπικό στρατό και στις ένοπλες δυνάμεις και στις κρατικές υπηρεσίες.

Εκμεταλλευόμενος, ταυτόχρονα, το γεγονός ότι η Τουρκία είναι πραγματικά μια μεγάλη χώρα, πληθυσμιακά και σε επίπεδο πλουτοπαραγωγικών πηγών, με τη ρητορική του έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια εθνική έπαρση στις πλατιές μάζες της τουρκικής κοινωνίας, η οποία έχει συνδεθεί άμεσα με το πρόσωπό του και την ηγετική του προσωπικότητα.

Την ίδια στιγμή, στο εξωτερικό και κυρίως στην Ελλάδα, υπάρχει πλήρης αδυναμία ανάλυσης αυτής της πραγματικότητας, διότι όπως συμβαίνει και με πολλά άλλα θέματα το πολιτικό και μιντιακό σύστημα αρνείται πεισματικά να αποδεχθεί ότι η Τουρκία και ο κόσμος έχει αλλάξει, και δεν καθορίζουν πλέον την ατζέντα τα εθισμένα στην στρεβλή παγκοσμιοποίηση, μητροπολιτικά κέντρα, στην περίπτωση της Τουρκίας οι ελίτ της Κωνσταντινούπολης και των παραλίων της Μικράς Ασίας.

Αυτός είναι και ο λόγος που αναλύσεις και προβλέψεις, κάθε άλλη ημέρα φέρνουν το τέλος του Ερντογάν και της Τουρκίας από το δυτικό στρατόπεδο, ζητώντας, κατά κύριο λόγο, από τις Ηνωμένες Πολιτείες, να τελειώσουν το σημερινό και αυριανό τούρκο Πρόεδρο, αλλά και τη Τουρκία.

Είναι πολύ ανησυχητικό, παρά το γεγονός ότι η ψευδαίσθηση-πόθος δεν τους βγαίνει, συνεχίζουν να αγνοούν γεγονότα και ενδείξεις που κάνουν σαφές ότι αργά ή γρήγορα η Τουρκία θα είναι μέλι γάλα με τα κέντρα αποφάσεων στη Δύση, και, δυστυχώς, θα έχει θέση στο τραπέζι των αποφάσεων ως περιφερειακή δύναμη.

Μπορεί κάποιοι να μην καταλαβαίνουν, αλλά πόσο τυχαίο είναι ότι ο Γάλλος Πρόεδρος, Εμμανουέλ Μακρόν, στην κοινή συνέντευξη τύπου με τον Αμερικανό Πρόεδρο, Ντόναλντ Τράμπ, στο Λευκό Οίκο, ανέφερε δυο φορές την Τουρκία, μαζί με τη Ρωσία, ως συνομιλητή, στο μέλλον της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου.

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά καλές και ωραίες οι πληροφορίες για “κατσάδα”, στη Σύνοδο Υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ, από το νέο Αμερικανό Υπουργό Εξωτερικών, Μάϊκ Πομπέο, για την αγορά των S-400 από τη Ρωσία. Αλλά, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι λίγες ώρες μετά την ορκωμοσία του και την επίσημη ανάληψη των καθηκόντων του ο κ. Πομπέο είχε διμερή συνάντηση και ουσιαστική συζήτηση με τον κ. Τσαβούσογλου, ενώ με πολλούς άλλους Υπουργούς και κυρίως των Έλληνα Υπουργό Εξωτερικών, είπε απλά χαίρω πολύ.

Όλοι μας, και σωστά, επιθυμούμε διακαώς να δούμε τις Ηνωμένες Πολιτείες να αποδίδουν στην Τουρκία και τον Πρόεδρό της αυτά που πραγματικά αρμόζουν. Όλοι μας και σωστά, επιθυμούμε να δούμε τον αυταρχικό δικτάτορα Ερντογάν να σπάει τα μούτρα του στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές. Δυστυχώς το ότι το επιθυμούμε και είναι δίκαιο να γίνει, δεν σημαίνει ότι θα γίνει κιόλας.

Εκείνο που σίγουρα πρέπει να γίνει , και όσοι σκέφτονται με σωφροσύνη και ρεαλισμό στην Ελλάδα, πρέπει να αρχίσουν να φωνάζουν, είναι η άμεση διαμόρφωση αντιμετώπισης, στο άμεσο μέλλον, μιας Τουρκίας, περιφερειακής δύναμης, με πανίσχυρο Πρόεδρο τον Ερντογάν.

Δυστυχώς για κάποιους, international politics is the art of the possible not wishful thinking and fulfillment of desires (η διεθνής πολιτική είναι τέχνη του εφικτού και όχι ευσεβής πόθος και ικανοποίηση επιθυμιών), και πάνω από όλα κυριαρχείται και θα κυριαρχείται πάντα από το εθνικό συμφέρον. Όσες φορές επιδιώχθηκε το αντίθετο, το αποτέλεσμα ήταν όλεθρος και καταστροφή.

* Ο Δημήτρης Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, μέλος του The International Institute of Strategic Studies, και διετέλεσε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ, και το Πεντάγωνο, στην Ουάσιγκτον.
HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση