Έλεος πια, λυπηθείτε την Ελλάδα

Πριν από χρόνια, το 1978, μετά τον μεγάλο σεισμό της Θεσσαλονίκης, μας είπαν ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τους σεισμούς και μας εκπαίδευσαν γι’ αυτό. Σήμερα ίσως θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την Τουρκία. Πως όμως; Πρέπει να μας το πουν, αλλά και να μας εκπαιδεύσουν.

Κάποια στιγμή, τελείως ξαφνικά για όσους απλά διαβάζουν εφημερίδες, άλλαξε το δόγμα της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής απέναντι στην Τουρκία. Η Ελλάδα αποφάσισε (πολύ σωστά) να πάψει να είναι το μαύρο πρόβατο μέσα στα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά κράτη και να γίνει υποστηρικτής της Ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας. Έκρινε τότε ότι με τον τρόπο αυτό η Τουρκία θα αναγκαζόταν να γίνει ένας καλός Ευρωπαίος γείτονας. Δεν ξέρω αν οι έμπειροι Έλληνες διπλωμάτες μπορούσαν από τότε να καταλάβουν ότι αυτό δεν θα γινόταν ποτέ. Το θέμα είναι ότι τώρα το ξέρουμε και το ξέρουν όλοι και οι Τούρκοι και οι Ευρωπαίοι. Ακόμη και δημοσκοπικά, οι Τούρκοι πολίτες απαντούν «όχι» στην Ευρωπαϊκή ένταξη.

Και εμείς τι κάναμε; Επαναδιατυπώσαμε τη στρατηγική μας; Χαράξαμε νέους στόχους εξημέρωσης του «θηρίου»; Εκτός από τα πολλά (μα πάρα πολλά) λόγια και τις καθημερινές αναχαιτίσεις, μαζί με τις αντίστοιχες καταγγελίες, σχεδιάσαμε και κυρίως υλοποιήσαμε κάτι σοβαρό ενάντια στη στρατηγική απειλή, που λέγεται Τουρκία;

Η Τουρκία ανέβηκε σκαλοπάτι. Σιγά-σιγά, μαζί με τους εξοπλισμούς επένδυσε σε παραγωγή οπλικού υλικού και απέκτησε την αντίστοιχη τεχνολογία, σε αντίθεση με εμάς που με τα δισεκατομμύρια που ξοδέψαμε μαζί με τα εξοπλιστικά προγράμματα, γεμίσαμε μερικές τσέπες και ταμεία κομμάτων και δυστυχώς ακόμη δεν «κρεμάσαμε» κανένα. Ακόμη και ο Τσοχατζόπουλος τολμά να παρουσιάζεται ως ο κατατρεγμένος Θεσσαλονικιός.

Η Τουρκία είναι πλέον μια περιφερειακή δύναμη. Ισχυροποιήθηκε και αναβαθμίστηκε με βάση τον μακροχρόνια στρατηγικό της σχεδιασμό. Ο Ερντογάν απλώς επιτάχυνε. Είναι η μεγαλομανία του; Είναι ότι βιάζεται, λόγω των εκλογών του 2019; Είναι η πίεση της συμμαχίας με τους εθνικιστές; Ίσως. Είναι όμως κατά τη γνώμη μου, οι συγκυρίες και οι ευκαιρίες παζαρέματος που του παρουσιάστηκαν, μαζί με τα σημαντικά εθνικά προβλήματα (Κούρδοι) που πρέπει να επιλύσει. Έτσι άνοιξε όλα τα μέτωπα μαζί. Και εμείς, οι Έλληνες πολίτες παρακολουθούμε από τον καναπέ μας τα τεκταινόμενα και σχολιάζουμε στο Facebook, ό,τι μας κατέβει. Φαντάζομαι όμως ότι τα Υπουργεία μας των Εξωτερικών και Εθνικής Αμύνης, παρακολουθούν και καταγράφουν. Σχεδιάζουν όμως; Φοβάμαι πως όχι, διότι δεν έχουν τα θεσμικά όργανα για να το κάνουν αυτό, όπως πλειστάκις έχει ζητηθεί από πολλούς.

Μόνο δηλώσεις, πολλές και από πολλούς. Δηλώσεις με επανειλημμένες αναφορές σε γενικές αρχές και συνθήκες, που βέβαια δεν αντικαθιστούν την εθνική στρατηγική. Πόσο έτοιμοι είμαστε να αντιμετωπίσουμε ένα ατύχημα, που και οι Αμερικάνοι μας είπαν ότι απεύχονται αλλά δεν το αποκλείουν. Έχουμε βέβαια ενημερώσει τους φίλους και συμμάχους μας, αλλά πόσο έχουμε εξασφαλίσει την έμπρακτη βοήθειά τους, εάν και αυτοί βέβαια θέλουν και μπορούν; Φοβάμαι πως όχι, διότι οι τελευταίες τους, θετικές για μας δηλώσεις, δείχνουν εμφατικά την άρνησή τους να βοηθήσουν στην πράξη, αφήνοντας την Τουρκία να απειλεί (ξεδιάντροπα είναι αλήθεια), να καταπατά ανερυθρίαστα κάθε διεθνή κανόνα και κυριολεκτικά να «αλωνίζει» ανενόχλητα.

Και εμείς τι κάνουμε; Είμαστε τελικά μόνοι απέναντι στο «θηρίο»; Εμείς κάνουμε ότι ξέρουμε καλά να κάνουμε. Να μαλώνουμε και να συστήνουμε προανακριτικές επιτροπές. Και οι Έλληνες πολίτες, εκτός από καταστροφολογικές και συνομωσιολογικές προσεγγίσεις στις οποίες αρέσκονται,

1. Είναι τελείως ανενημέρωτοι,
2. Βλέπουν τον «πετροπόλεμο» της πολιτικής τους ηγεσίας από τον καναπέ τους και αρχίζουν να τον βαριούνται,
3. Βλέπουν την βία να ξεχειλίζει και αρχίζουν να την συνηθίζουν, ως καθημερινό φαινόμενο,
4. Έχουν συγχρόνως απαξιώσει τους θεσμούς, γιατί έτσι διδάχτηκαν από την πολιτική ηγεσία, που τους απαξίωσε πρώτη.

Ακουμπάνε ακόμα λίγο στην Εκκλησία και το Στρατό. Αλλά το «βοήθα Παναγιά», δεν είναι αρκετό για την περίπτωση. Και ο Στρατός; Είναι δυνατόν να αλλάζει κάθε χρόνο Α/ΓΕΣ; Αλλοίμονό μας, αν χαθεί και η εμπιστοσύνη προς τον Στρατό.

Έλληνες πολιτικοί ηγέτες, με πρώτη φυσικά την Κυβέρνηση, συναισθανθείτε το χρέος σας. Συνταχθείτε πίσω από της Ελληνική Σημαία. Ομονοείστε, αποδεχόμενοι ένα Κράτος Δικαίου και τον αυτονόητο σεβασμό στους Θεσμούς. Παραμερίστε επιτέλους τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Χαράξτε από κοινού μια Εθνική Στρατηγική για την ειρήνη και την ασφάλεια της χώρας και των πολιτών. Η χώρα για να αντιμετωπίσει την στρατηγική απειλή, που λέγεται Τουρκία, χρειάζεται πρώτα απ’ όλα ενότητα.

Έλεος πια, λυπηθείτε την Ελλάδα και τον Ελληνικό Λαό.

Ε.Κ. Πολυχρονιάδης
Ομότιμος καθηγητής Φυσικής ΑΠΘ
Καθημερινή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση