Η Σκύλλα και η Χάρυβδη

Εμείς οι Έλληνες αναζητούμε λύσεις στα προβλήματα μας – πολύ σωστά κάνουμε. Λέμε φτάνει πια με τις διαπιστώσεις, όλοι γνωρίζουμε τι έχει συμβεί – σωστά, αν και δεν είμαστε τόσο σίγουροι, αφού κανένας δεν έχει τιμωρηθεί. Χρειάζονται πράξεις, τονίζουν οι περισσότεροι, αφού ολόκληρη η σοφία του κόσμου και οι γνώσεις είναι διαφορετικά άχρηστες – κάτι με το οποίο επίσης συμφωνούμε, με την έννοια πως τα σοφά λόγια δεν βοηθούν σήμερα κανέναν. Οι λύσεις βέβαια που θα μπορούσαν να μετατραπούν σε πράξεις, έχουν σχέση με τις εναλλακτικές δυνατότητες που υπάρχουν και οι οποίες είναι οι εξής:

(α) Παραμονή εντός της Ευρωζώνης, με τις προϋποθέσεις που απαιτούνται από όλες τις χώρες μέλη της – γεγονός που σημαίνει ότι, οφείλουμε να αποδεχθούμε τη μετατροπή μας σε αποικία χρέους, τα μνημόνια στο διηνεκές (έως ότου ανακυκλώσουμε το 75% των χρεών μας προς τα κράτη της Ευρωζώνης), τα πλεονάσματα αφού διαφορετικά δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί το δημόσιο χρέος και τις ιδιωτικοποιήσεις σε εξευτελιστικές τιμές για να μειωθεί το χρέος.

Επίσης τις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς για να περιοριστεί το ιδιωτικό χρέος και να επιβιώσουν οι τράπεζες, τις μειώσεις των μισθών για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα μας επειδή δεν γίνεται διαφορετικά όσο δεν διεξάγονται επενδύσεις, τις μειώσεις των συντάξεων για να μην καταρρεύσει το ασφαλιστικό, τους υπερβολικούς φόρους για να εξασφαλιστούν τα πλεονάσματα ή/και για να μεταφερθεί μέρος της ιδιωτικής περιουσίας στο κράτος κοκ. Με απλά λόγια την κυλιόμενη χρεοκοπία μας, με την ελπίδα να μπορέσουμε μετά το τέλος της τρίτης δανειακής σύμβασης να προσφύγουμε στις αγορές, όπου όμως δεν προβλέπονται επιτόκια κάτω του 4,5% – κάτι που θα σήμαινε ότι, η επιβάρυνση του προϋπολογισμού μας από τους τόκους θα υπερδιπλασιαζόταν σταδιακά, οπότε θα απαιτούνταν συνεχώς νέα μέτρα.

Εν προκειμένω πάντως θεωρείται βέβαιη η επιμήκυνση του χρόνου εξυπηρέτησης των χρεών μας από τους θεσμικούς πιστωτές, επειδή διαφορετικά η χώρα θα χρεοκοπούσε το αργότερο το 2022 – αν και ο κίνδυνος χρεοκοπίας θα συνεχίσει να υπάρχει, αφού κανένας δεν ξέρει τι θα συνέβαινε σε ένα επόμενο παγκόσμιο κραχ, ειδικά εάν η γερμανική κυβέρνηση δρομολογούσε ένα πτωχευτικό δίκαιο για τα κράτη, το οποίο θα εφάρμοζε ο ESM. Στα πλαίσια αυτά έχει ελάχιστο νόημα η πολιτική θέση των κομμάτων, αφού υπό το συγκεκριμένο καθεστώς δεν υπάρχουν φιλελεύθεροι ή σοσιαλιστές – αλλά δούλοι που προφανώς δεν έχουν «ταξικές» διαφορές, παρά μόνο με τους «κυρίους» τους.

(β)  Έξοδος από την Ευρωζώνη – εάν ισχύει η τοποθέτηση της Γερμανίας (του κ. Σόιμπλε και πρόσφατα των φιλελευθέρων), σύμφωνα με την οποία δεν πρόκειται να συμφωνήσει διαφορετικά σε μία διαγραφή χρέους. Υποθέτοντας τώρα πως θα συναινούσε στη διαγραφή χρέους εάν επιλέγαμε την επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα, οπότε την απελευθέρωση μας από όλα όσα υπέγραψαν τα κόμματα μετά το 2009, το θέμα θα ήταν το ύψος – όπου χρειαζόμαστε τη διαγραφή 240 δις € για να επιβιώσουμε, άρα όλων των δανείων των χωρών της Ευρωζώνης και της ΕΚΤ (ανάλυση).

Εν προκειμένω κάποια κυβέρνηση θα έπρεπε να διεξάγει τις διαπραγματεύσεις, καθώς επίσης να έχει σχέδιο εξόδου από το κοινό νόμισμα – έχοντας απαντήσει σε όλα τα ερωτηματικά που τη συνοδεύουν, με απόλυτη σαφήνεια (άρθρο). Ποιά κυβέρνηση τώρα, με ποιόν κρατικό και παραγωγικό μηχανισμό, καθώς επίσης με ποιές ικανότητες, είναι κάτι που δεν μπορούμε να απαντήσουμε – αφού ασφαλώς δεν θα ήταν καμία εύκολη αποστολή, από πολλές διαφορετικές πλευρές.

Έχοντας τώρα μόνο αυτές τις δύο επιλογές, όπου η πλειοψηφία των πολιτικών παρατάξεων τάσσεται υπέρ της πρώτης (αν και συγκαλυμμένα, χωρίς να λέει την αλήθεια δηλαδή), θεωρούμε πως δεν υπάρχει κανένα κόμμα που θα μπορούσε υπεύθυνα να δρομολογήσει τη δεύτερη.

Επομένως είμαστε πλέον εγκλωβισμένοι μετά την καταστροφική διαπραγμάτευση του 2015, χωρίς καμία ελπίδα να αποφύγουμε τα πολύ χειρότερα, τα οποία σίγουρα θα ακολουθήσουν – εκτός εάν επαναστατούσαν οι Πολίτες αναλαμβάνοντας όλα τα ρίσκα, οπότε ασφαλώς θα εμφανιζόταν εκείνος ο ηγέτης, ο οποίος θα τους εκπροσωπούσε. Πολίτες όμως που ούτε καν διαμαρτύρονται, για να δείξουν έστω ότι υπάρχουν, συνήθως δεν επαναστατούν – οπότε το μέλλον της αποικίας είναι προδιαγεγραμμένο.

Analyst


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση