Δημήτρης Ιατρόπουλος: Αναφορά στον Δάσκαλο Σεφέρη

20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1971 - 20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2015
Σαν σήμερα, 44 χρόνια τώρα, έφυγε από κοντά μας ο Γιώργος Σεφέρης

Tου Δημήτρη Ιατρόπουλου 

Δάσκαλε, δεν κρατιέται άλλο μέσα μου η οργή, θα σου μιλήσω απόψε με λόγια πέτρινα, δίχως πολλά στολίδια, όπως με συμβούλεψες να πράττω πάντα μου, χτυπώντας με ενθαρρυντικά στην πλάτη, εκείνο το μεσημέρι, θυμάσαι, ξεβγάζοντάς με στην πόρτα του σπιτιού σου, εκατό μονάχα ημέρες πριν μας εγκαταλείψεις...

Δάσκαλε, τόφεραν έτσι οι μαγικοί αριθμοί, λες και τους ξαναμαγείρεψε ο Πυθαγόρας μας, ημέρα που ταξίδεψες εσύ, για τα μυστικά τοπία του ενστίκτου, ίδια ημέρα να σέρνονται οι ΄Ελληνές μας σε μιαν εφιαλτική μαύρη κωμωδία χτισμένη πάνω στον τραγικό μανδύα μιας ακόμη δικτατορίας, σαν την άλλην, εκείνη που καταχέρισες τότε, σ’ ένα μαγνητόφωνο που ταξίδεψε στα πέρατα του κόσμου...

Δάσκαλε, τα ιερά μας γκρεμίστηκαν πια, τα σπλάχνα και τα σωθικά ετούτης της πατρίδας, γδέρνονται ολημερίς κι ολονυχτίς από Εφιάλτες και εφιάλτες, τα παλικάρια και τα κοριτσόπουλα ξενιτεύονται, μια μαύρη μούχλα κατάπιε τον γαλάζιο ουρανό μας.

Δάσκαλε, τα λιγοστά νεογέννητα ελληνιδάκια, που πρωτοβλέπουν το σκοτεινιασμένο φως, αλυσοδένονται με κατάρες απ τους φονιάδες μας, βαστάζοι δικοί τους, με κάλπικο νου και κατακρεουργημένες μνήμες, φοράνε τις σκονισμένες πορφύρες και ανεμίζουν τα σκουριασμένα σκήπτρα, κουμαντάροντας το δύσμοιρο λαό μας, που παραπατά ναρκωμένος και σκοντάφτει από πέτρα σε πέτρα, γρυλλίζοντας σαν πληγωμένο σκυλί…

Δάσκαλε, η ελπίδα αργοσβήνει σπαράζοντας, περνούν οι καινούργιοι τύραννοι και την αποτελειώνουν με τις σιδερένιες μπότες τους, γελάνε τρομαχτικά και τα σάπια δόντια τους αποπνέουν την βρώμα του βρικόλακα, η παλιά δροσερή βροχή μας, κατάντησε μοιραία συλλογή δακρύων, οι θείες μελωδίες της αρχαίας δόξας και οι ιεροί ρυθμοί του αιώνιου μέτρου, ξέπεσαν σε πνιγμένες κραυγές, η ΄Υβρις ντυμένη βασίλισσα του Σκότους, περιδιαβαίνει τις καρδιές μας, αλύπητη, αδίσταχτη, βέβηλη πουτάνα των ανέραστων αφεντικών της ερημωμένης χώρας μας…

Δάσκαλε, δεν θέλω άλλα να σου αναφέρω, όλα τ’ άλλα, είναι ίδια με τούτα, μόνο αν θέλεις, αν γίνεται, μέσα στην διασυμπαντική απεραντοσύνη που διάγει η αθάνατη ψυχή σου, έλα στον ύπνο μου να μου διδάξεις ένα χαρμόσυνο μαντάτο, πως θα βρεθεί επιτέλους ένας αληθινός Έλληνας Άντρας η μια αληθινή Γυναίκα Ελληνίδα, να σηκώσουν τον λαό μας απ τον βούρκο, να τον ανασύρουν απ τον ύπουλο τάφο ετούτου του δίσεχτου καιρού, να τον συνεφέρουν απ τη ναρκοληψία του, να του διδάξουν απ την αρχή τη μοίρα του…

Δάσκαλέ μου, και σεβαστέ κι αγαπημένε πνευματικέ μου φίλε, μην μ’ εγκαταλείψεις στα νύχια των αχρείων, δώσε μου ένα σημάδι ότι δεν θα χαθεί το Φως το Ελληνικό απ τον πλανήτη ετούτο…

Δάσκαλε, το ξέρω πως με άκουσες κι Εσύ το ξέρεις, πώς το ξέρω…

Δάσκαλε, βοήθησέ Μας.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση