Η γερμανική φιλοδοξία που διέσυρε την Ευρώπη

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος 

Στον πυρήνα των ελίτ της Γερμανίας και ειδικά της Βαυαρίας εμπεδώνεται η αντίληψη από το γερμανικό κεφάλαιο ότι η οικονομική δεινότητα που έχει αποκτήσει η Γερμανία με την ευκαιρία της κρίσης που άρχισε το 2008, εντός της ευρωζώνης και της Δυτικής Ενωσης, θα πρέπει να αποκτήσει γεωπολιτικό χαρακτήρα. Οχι άμεσα και όχι επί της καγκελαρίου Μέρκελ, αλλά αμέσως μετά.

Μέχρι σήμερα, έχοντας τη συνδιαχείριση του ευρώ με την υποταγμένη στις διαθέσεις της Γαλλία, έχει αποκτήσει την πολυπόθητη θέση της στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Αυτό γίνεται φανερό με την παρουσία της στις διαπραγματεύσεις για τη Συρία και το Ιράν. 
Επίσης η Γερμανία, δικαιολογημένα, αποτελεί μία από τις πλέον κρίσιμες παρουσίες στο παγκόσμιο διευθυντήριο του πλούτου: τις G6 και G8, όπου συμμετέχει και η Ρωσία. Τώρα πλέον επιδιώκει κάτι απλό. Την αναβάθμισή της σε γεωπολιτικό επίπεδο, μέσω του σχηματισμού μιας «ιερής συμμαχίας» της Δύσης, που σε στρατιωτικό επίπεδο θα εκφράζεται από το ΝΑΤΟ. Οσο πιο πολύ επεκτείνονται τα όρια του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. τόσο πιο πολύ θα επεκτείνεται και η γερμανική ισχύς.

Το ζητούμενο για τη Γερμανία (ειδικά σε συνθήκες απεμπλοκής των ΗΠΑ από την ευρωπαϊκή ενδοχώρα) δεν μπορεί να είναι άλλο από μια άλλη Γιάλτα. Αλλά τέτοιου τύπου συμφωνίες έρχονται έπειτα από εντάσεις και αναδιανομή των ζωνών επιρροής και οικονομικής εξάρτησης. 
Στην προκειμένη περίπτωση η Γερμανία, έχοντας εξασφαλίσει την ενεργειακή της επάρκεια μέσω του απευθείας αγωγού από τη Ρωσία, δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να δοκιμάσει έναν πλήρη αποσυντονισμό της Ουκρανίας, μιας τεράστιας περιοχής στην «αυλή της Μόσχας», από όπου περνάνε όλοι οι αγωγοί που τροφοδοτούν την Ευρώπη, αλλά υπάρχει και η κρίσιμη βάση των Ρώσων, που τους εξασφαλίζει την πρόσβαση στη θάλασσα. 
Η Ουκρανία, μια χώρα 45.000.000 κατοίκων, ιστορικά διχασμένη, χαρακτηρίζεται από τη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή, αλλά και την ισχύ των «ολιγαρχών». Ο Γιανουκόβιτς, εξαρτημένος πολιτικά από τη Μόσχα, ήθελε ταυτόχρονα να συνδέσει τη χώρα με την Ε.Ε., ούτως ώστε να διεθνοποιήσει και επεκτείνει τον παράνομο πλούτο που κατέχουν οι «ολιγάρχες» και να αλλάξει την τάξη ισχύος στο εσωτερικό υπέρ του γιου του και μιας νέας ελίτ.

Οταν αυτός άλλαξε γνώμη, οι ευρωατλαντικοί θεσμοί, με κυρίαρχο παίκτη τη Γερμανία, επεχείρησαν την ένταξη της Ουκρανίας μέσα από το κίνημα των νεοναζί στους δρόμους. 
Αν πετύχαινε το εγχείρημα, την Ουκρανία θα αναλάμβαναν το ΔΝΤ και οι Βρυξέλλες, το ΝΑΤΟ θα επέβλεπε την Κριμαία, ο Πούτιν θα αντιμετώπιζε τη μανία των Ρώσων «εθνικιστών» και η Ρωσία θα αποσταθεροποιείτο. 
Η γερμανική Ευρώπη θα έμπαινε στη Μόσχα, η Gazprom θα έσπαγε σε τέσσερα ή πέντε κομμάτια, τα συσσωρευμένα κεφάλαια θα έφευγαν από τη Ρωσία, το ΔΝΤ θα έμπαινε, η Γερμανία με το German Marshal Fund που επηρεάζει τις επιλογές και τα συμφέροντα στις ΗΠΑ θα κυριαρχούσε οικονομικά στην Ευρώπη -από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια- καθιστώντας το Βερολίνο τον ισχυρό παράγοντα στην Ευρασία απέναντι στην Κίνα.

Όλα έπεσαν στο κενό. Η Ευρώπη διεσύρθη, ο Πούτιν είναι πανίσχυρος και οι Κέρι και Λαβρόφ θα συζητήσουν τις λεπτομέρειες της «απεμπλοκής», με την Κριμαία σε πρώτη φάση σε απόλυτο ρωσικό έλεγχο.

Πηγή "Δημοκρατία"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση