Παιδάκια-«Ζορό», με άδεια κεφάλια είναι οι δολοφόνοι…

Πολύ μελάνη έχει χυθεί στην προσπάθεια να εξηγηθεί το ποιοι βρίσκονται πίσω από τη δολοφονική ενέργεια εναντίον των άτυχων μελών της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι αποτελούν την άλλη πλευρά του ιδίου νομίσματος, που στη μία του πλευρά έχει το κεφάλι… του Ρουπακιά, του έτερου ανεγκέφαλου δολοφόνου του Παύλου Φύσσα.

Του Μιχαήλ Βασιλείου

Και όλη η κοινωνία να στραφεί εναντίον της περίφημης «θεωρίας των δυο άκρων», η συγκεκριμένη υπογραφή θα συνεχίζει να την υποστηρίζει με φανατισμό έχοντας όμως δώσει το δικό της εννοιολογικό περιεχόμενο… Τα δύο άκρα δεν είναι κόμματα, είναι ανθρώπινες συμπεριφορές, είναι εκατέρωθεν φανατικοί ανεγκέφαλοι των οποίων η πώρωση συνείδησης έχει κλιμακωθεί τόσο, ώστε να μισούν… γνήσια τον «αντίπαλο».

Αντίπαλος είναι από τη μία πλευρά (για την «πολιτική κουλτούρα» της Χρυσής Αυγής ο λόγος, αυτή είναι συνήθως η βασικότερη «πολιτική στέγη»), κάθε αντιλαμβανόμενος ως «αρνητής της πατρίδας» (αντιλαμβάνεται κάθε νουνεχής πόσο υποκειμενισμό και ερμηνείες χωρά η συγκεκριμένη «ταμπέλα», με το «φιλόπατρις» να εξομοιώνεται με όσους ενστερνίζονται την ιδεολογία του κόμματος) και φυσικά γενικός και αορίστως «το σύστημα», μια αναφορά που επιτρέπει τη σφοδρή επίθεση κατά πάντων.

Ο αντίπαλος για την άλλη πλευρά, δεν είναι απαραίτητο να εκπροσωπείται από πολιτικό κόμμα, με την εξαίρεση, κατά την υποκειμενική μας γνώμη, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πλήθος στελεχών και φίλων του οποίου, θα μπορούσαν εύκολα να ενταχθούν στην κατηγορία των «συμπαθούντων», μαζί με συγκεκριμένους «αντιεξουσιαστές» γραφικούς, ακραίων συνιστωσών και του ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα, δεν θα μας εξέπληττε καθόλου εάν στις ιδιωτικές τους συζητήσεις αναφέρουν και το «καλά τους έκαναν». Κάτι παρόμοιο θεωρούμε ότι ισχύει και για ορισμένα, τουλάχιστον, μέλη και φίλους της Χρυσής Αυγής αναφορικά με τον φόνο του Φύσσα.

Για την «άλλη όχθη», ο αντίπαλος είναι (ό,τι ακολουθεί σε εισαγωγικά…) ο εθνικιστής, ο πατριδοκάπηλος, η μπουρζουαζία, αυτός που δεν συμμερίζεται την ψύχωσή τους με την ανατροπή (προσοχή: όχι τη μετεξέλιξη μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, διότι κατά βάθος είναι εξίσου φασιστικής νοοτροπίας με τους αποδέκτες του χαρακτηρισμού «φασίστας» από την άλλη πλευρά). Επίσης, αντίπαλος είναι όποιος δεν χαρακτηρίζεται από την αποδοχή της δικής τους στρεβλής εκδοχής του «ιδεαλισμού», δεν θεωρεί ως κάτι άξιον λόγου την αναρχία, δεν τέρπετε από την προοπτική μιας αταξικής κοινωνίας κ.λπ.

Τούτων λεχθέντων, έχουμε ορίσει τι ακριβώς εννοούμε εμείς όταν αναφερόμαστε στην περίφημη «θεωρία των δυο άκρων». Εν ολίγοις, αναφερόμαστε στον ΟΡΙΣΜΟ του… «ό,τι να’ ναι», αφού σε κάθε νουνεχή, με συναίσθηση των ορίων κοινωνικής συμπεριφοράς και συνύπαρξης, όσα υποστηρίζουν, παραβιάζουν τους στοιχειώδεις κανόνες της λογικής. Ασχέτως εάν η μία πλευρά έχει πιο πολλούς με στιλ διανοουμένου και η άλλη με στιλ τραμπούκου.

Θεωρούν εαυτούς «ψαγμένους», ενώ είναι τραγικά ημιμαθείς και «κολλημένοι», θεωρούν εαυτούς «συναισθηματικούς», καθώς συγκινούνται με όσα αποτελούν γι’ αυτούς «ιδανικά», με όλη την κακοποίηση που αυτά έχουν υποστεί. Κατά βάθος, αν απομονώσεις καθέναν από αυτούς, γνήσια συναισθηματικοί μπορεί και να είναι, αφού ουδείς γνωρίζει ποια τραυματικά βιώματα τους οδήγησαν σε τόσο «αποκλίνουσα», όπως αποκαλείται στην κοινωνιολογία, συμπεριφορά.

Πηγαίνοντας στη δολοφονία των μελών της Χρυσής Αυγής και τον σοβαρότατο τραυματισμό ενός ακόμα, διαισθανόμαστε ότι έχουμε να κάνουμε φυσικά με τρομοκράτες, αφού η πράξη τους δεν μπορεί παρά να αποκληθεί ως τρομοκρατική, οι οποίοι έχουν ως χαρακτηριστικό την ιδεολογική… τρικυμία εν κρανίω. Με μια τέτοια ψυχοσύνθεση, δεν είναι δύσκολο το να έφταναν να τραβήξουν όπλο, αφού η πώρωση της συνείδησης (εξ ου και η ψυχραιμία που επιδεικνύεται όταν πυροβολούν, η πεποίθηση ότι κάνει το σωστό, μισώντας… γνήσια αυτόν που σκοτώνει) δεν απέχει πολύ από το έγκλημα.

Όσον αφορά τις… επιχειρησιακές τους επιδόσεις, δεν φαίνονται ιδιαίτερα εκπαιδευμένοι στα δικά μας μάτια, η όλη λογική θυμίζει σε κάποιον βαθμό «τσαμπουκά γηπέδου», μόνο που τη λογική και την ψυχολογία του όχλου την αντικαθιστά ο αιφνιδιασμός, η ομάδα υποστήριξης και το όπλο…

Ο δε δολοφόνος φαίνεται πως είναι τόσο άσχετος που εκθέτει τον εαυτό του σε μεγάλο κίνδυνο, καθώς προσεγγίζει σε απόσταση αναπνοής και αν είχε απέναντί του πραγματικά μάχιμους και εκπαιδευμένους (κάτι πολύ ευρύτερο από τα γυμναστήρια, τα αναβολικά και τα… διουρητικά που συνήθως πάνε μαζί), το λάθος αυτό θα μπορούσε να έχει αποβεί καθοριστικό για την εξέλιξη της όλης υπόθεσης, ακόμα κι αν ο στόχος είχε δεχθεί πρώτο πλήγμα. Για να μην αναφερθούμε στον τρόπο που κρατούσε το όπλο, που έμοιαζε με αμερικάνικη συμμορία στο δρόμο σε ταινία…

Με τέτοια μη ορθολογικά χαρακτηριστικά στη σκέψη και την πράξη τους, αφήνουν τεράστιο περιθώριο χειραγώγησης από ξένες μυστικές υπηρεσίες, αν αυτές έχουν κάποιον λόγο να το επιδιώξουν. ΔΕΝ ισχυριζόμαστε ότι αυτό συμβαίνει, αλλά ότι εάν κάποιος έχει λόγο να δείξει ενδιαφέρον, δεν είναι και πολύ δύσκολο να συμβεί.

Και όχι μόνο θα πειστούν αργά ή γρήγορα ότι είναι «σύντροφος» ο πράκτορας, αλλά θα κρεμαστούν πιθανώς και από πάνω του, αφού ο πραγματικά εκπαιδευμένος, κάτι που περιλαμβάνει πολύ περισσότερα από το… μπαμ-μπουμ, με αντικείμενα που αφορούν το γνωστικό πεδίο της ψυχολογίας, θα τους κάνει να αισθάνονται ασφαλείς και πιο ισχυροί, ενώ θα τους εκπαιδεύει και στα βασικά (τι να προσέχουν) ώστε να καλύψει τα ίχνη του και να κατευνάσει την έμφυτη φοβία της ομάδας για ενδεχόμενη απόπειρα εξουδετέρωση εκ των έσω…

Έτσι ίσως δημιουργείται και η αίσθηση της ομάδας – οικογένειας, κατά κάποιον τρόπο, όπως κάποτε και τα αποτελεσματικά στην πράξη αλλά όχι και τόσο ασταθή πνευματικά στελέχη της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη, όσα συνέλαβαν τέλος πάντων. Διότι ίσως υπάρχουν ασύλληπτα… ορφανά, τα οποία αναζήτησαν στους κλασικούς χώρους όπου κινούνταν να συνεχίσουν τον «αγώνα»…

Όσον αφορά δε τα όσα έχουν ακουστεί, την απάντηση δίνει ο… «Dirty Harry» και συγχωρέστε μας: Opinions are like assholes, everybody has one.

Πηγή Defence-Point

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση