Η υποταγή στο λιγότερο κακό

Όχι, δεν είναι σωστό το λιγότερο κακό. Μεταλλασσόμαστε σε κάτι πολύ μίζερο. Απίστευτα μίζερο. Κοντά στο κόλπο του «διαίρει και βασίλευε», στους συγχισμένους και τρομοκρατημένους ανθρώπους παίζει το άλλο φάντασμα. Ο μπαμπούλας του πάτου. Των ανθρώπων που προσπαθούν να κρατηθούν λίγο πιο πάνω από το πάτο και να ευχαριστούν το θεό που δεν πέσανε. Ακόμα και με τα χέρια κρεμασμένα να πονάνε, με το φως να είναι κάτι που δε φτάνει πια στις ζωές τους, υπάρχει ένα «δόξα σοι» που δεν είναι ακόμα ο πάτος.

Κοντά στους ανέργους, στις εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, νοιώθουν ευγνωσμοσύνη όσοι κατορθώσουν και εξασφαλίσουν τον μισθούλι. Εκείνα τα ευλογημένα τρία, πέντε, έξι ή εφτά κατοστάρικα. Κοντά στους ανίατους ασθενείς υπάρχουν εκείνοι που οραματίζονται μια γιατρειά, έστω κι αν περάσουν ολόκληρη ζωή με βάσανα στην αναμονή της...

Χιλιάδες συμπολίτες αυτή τη στιγμή δουλεύουν πραγματικά σαν ΣΚΛΑΒΟΙ. Με μεροκάματα της πλάκας, ωρομίσθιοι, ιδρωμένοι τρέχουν με τα φυλλάδια στο χέρι να πάρουν ένα δεκάρικο, παρακαλάνε για μερικές ώρες δουλείας κι ένα χαρτζηλίκι. Μπλεγμένοι στα μαφίοζικα εργοδοτικά κυκλώματα, απροστάτευτοι από οποιοδήποτε κράτος δικαίου που είναι ανύπαρκτο. Όσες ώρες θέλει το αφεντικό. Όπως θέλει. Με ό, τι τρόπο θέλει.

Κοντά στην απόγνωση του άνεργου, υπάρχει ο εξευτελισμός του δήθεν εργαζόμενου. Με εκβιασμούς, προσβολές, τσαλάκωμα της όποιας ελάχιστης αξιοπρέπειας έχει απομείνει. Άνθρωποι που είναι έτοιμοι να ανεχτούν τον μπαμπούλα της ντροπής, της συνεχούς αίσθησης εξευτελισμού, σκεπτόμενοι πως αυτό το τέρας είναι λιγότερο οδυνηρό από το άλλο. Το τίποτα. Το ελάχιστο γίνεται πηγή χαράς μπροστά στο τίποτα.

Για να πληρώνουν τα χαράτσια, το νοίκι, το δάνειο, για να πληρώνουν όλα τα γ@μησιάτικα όσων περάσανε έφαγαν, ήπιαν, γ@μισαν και τ΄αφησαν όλα ρημαδιό. Όποιος είναι έξω από αυτή τη ζούγκλα, δεν μπορεί να καταλάβει. Όποιος για οποιοδήποτε λόγο έκανε το κομπόδεμα, είχε κρατήματα από την οικογένεια, ή δεν έχει υποχρεώσεις, ή χαρτζιλικώνεται από τους γονείς του, ή έχει γεννηθεί γενικότερα με το κ@λο στη κανονική του θέση κι όχι μπροστά, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΟΙΩΣΕΙ αυτό που νοιώθουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αυτή τη στιγμή, που έχουν χάσει το μπούσουλα στη κυριολεξία.

Αν θέλετε να νοιώσετε λίγο στο πετσί , τι σημαίνει οικονομική χούντα, τι σημαίνει βία, κάντε τη βόλτα σας από τον ιδιωτικό τομέα της περίφημης Ελλάδας του success story... Μιλήστε με τα κοριτσάκια στα πολυκαταστήματα και στα σούπερ μάρκετ, μιλήστε με τους εργάτες, μιλήστε με τα παιδιά που στήνονται στις σκάλες του μετρό και σας χαμογελάνε για να πάρετε ένα κ@λοφυλλάδιο. Μιλείστε με ανθρώπους που έχουν φάνει τα πνευμόνια τους και τα συκώτια τους στη κάθε λογής βρωμοδουλειά και που πάνω στους ώμους τους χτυπάει αλύπητα το χειρότερο μαστίγμωμα των εθισμένων , τυφλωμένων, τζογαδόρων που το ονομάζουν πολιτική λιτότητας, αναδιάρθρωση, διάσωση ή ότι άλλο διάολο το λένε...

Βία είναι να σου λένε «είσαι μ@λάκας, άχρηστος και δεν σε γουστάρω» και να σε πετάνε έξω γιατί έτσι γουστάρουν. 
Βία είναι να φτύνεις κάρβουνο από τα πνευμόνια και να σε κυνηγάει ένας χαρτογιακάς γιατί δεν πλήρωσες το ρεύμα, το νερό ή το χαράτσι στο σπιτάκι που το έφτιαξες φτυνοντας αυτό το κάρβουνο, το αίμα. 
Βία είναι να είσαι κοριτσάκι και να σου βάζει χέρι ο κάθε ανώμαλος για να κρατήσεις τη δουλειά σου και να μην μπορείς να φύγεις γιατί δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. 
Βία είναι να είσαι μεσήλικας και να σε πετάνε στο δρόμο μετά από 30 χρόνια δουλειάς και όλες οι πόρτες να γράφουν «μας είσαι άχρηστος, περίσσευμα πλέον, πέθανε». 
Βία είναι να έχεις σπουδάσει να έχεις φάει όλα τα νιάτα σου στο θρανίο και να υπομένεις έναν υπάνθρωπο που σε βάζει να δουλεύεις για ψίχουλα, σαδιστικά, με όλα τα δικαιώματα στα χέρια του να σε ταπεινώνει και να σε εξευτελίζει. 
Βία είναι να δουλεύεις δώδεκα ώρες και να μην φτάνει να πάρεις στα παιδιά σου ούτε τα απαραίτητα. 
Βία είναι να καταλαβαίνεις πως στη ζωή σου είσαι έρμαιο κι όχι αφέντης. Δούλος κι όχι κύριος....

Η χειρότερη μορφή βίας είναι ο σκλάβος που αισθάνεται υποχρέωση. Ο κακοπληρωμένος που λέει «δόξα σοι». Ο άνθρωπος που εξευτελίζεται καθημερινά, σε κάθε επίπεδο στη ζωή του, που τρώει ένα κομμάτι ψωμί, και νομίζει ή πείθεται σιγά σιγά πως αυτό είναι το μερίδιό του σ΄αυτό το κόσμο. Πως είναι ΜΟΙΡΑ αυτό που το συμβαίνει κι όχι η ασυδοσία και η στυγνότητα ενός ολόκληρου συστήματος που τον πετάει σαν τη τρίχα από το προζύμι γιατί έτσι γουστάρει απλά.

Όχι, τίποτα απ΄ολα αυτά δεν έχει τη παραμικρή δικαιολογία. 
Όχι, αυτοί που τσακίζονται κάτω αυτή τη στιγμή δεν τα φάγανε μαζί με τους άλλους. Όσοι τα φάγανε έχουν ακόμα και τρώνε. Όσοι λαμογιάσανε λαμόγια με γνωριμίες είναι ακόμα. Όσοι ήταν τεμπελόσκυλα του κερατά, κανένας δεν τους έχει πειράξει ακόμα. Όσοι κλέψανε, εξαπάτησαν, κορόϊδεψαν φρόντισαν το τομάρι τους, το τομάρι τους κρατάει ακόμα γερά. Κανένας δεν τιμωρήθηκε. Κανένας δεν οδηγήθηκε εκεί που θα έπρεπε να είναι από όλους τους εγκληματίες που πέρασαν από αυτό το τόπο. Οι ίδιοι είναι που τρώνε πάλι. Οι ίδιοι περνάνε καλά. Οι ίδιοι έχουν εξασφαλισμένα τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Δεν ξέρουν τι σημαίνει δυστυχία. Δεν ξέρουν τι σημαίνει πείνα. Δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει ανεργία ή κακοπληρωμένη δουλειά. Δεν έχουν ιδέα πώς είναι να επιβιωνεις με ΤΙΠΟΤΑ.

Κι αν η δυστυχία μπορεί πλέον να συλλαμβάνεται από τα τηλεοπτικά συνεργεία, γιατί έχουμε εξελιχθεί, γιατί υπάρχουν κάμερες και μικρόφωνα, τα κλείνουν και τα απαγορεύουν γιατί χαλάνε το πάρτυ. Οι σκηνές της αληθινής τραγωδίας καλύπτονται όπως οι ζητιάνοι που διώχνει ο σερβιτόρος από ένα καλό εστιατόριο για να μην χαλάνε την όρεξη στους θαμώνες. Όπως οι άστεγοι που τους μαζεύει ο μπόγιας όταν είναι γιορτές για να μην χαλάνε το κέφι τους οι καλοί νοικοκυραίοι που ετοιμάζουν τα δώρα τους. Όπως οι φυλακισμένοι που κανείς δεν θα μάθει ποτέ τι απέγιναν όταν πέρασαν εκείνα τα κάγκελα...

Η χειρότερη βία αυτή τη στιγμή στην πατρίδα μας είναι πως ΟΛΟΙ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΟΛΑ εκτός από αυτά που είναι η αληθινή αθλιότητα. Όλοι ασχολούνται με κάθε είδους παπαριά που καρφώνεται στους αποχαυνωμένους εγκεφάλους, αλλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ, για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που πεθαίνουν. Πεθαίνει το κορμί τους ή πεθαίνει η ψυχή τους χωρίς ελπίδα. Με το δράμα να κλείνεται στους τοίχους του σπιτιού τους. Με το κλάμα τους να μην το ακούει κανείς. Με τη ντροπή τους, τη μιζέρια τους, να έχει γίνει δεύτερο δέρμα...

Και ναι, ξέρω, γιατί όλοι αυτοί που λέω δεν ξεσηκώνονται. Γιατί δεν βγαίνουν έξω να φωνάξουν, να απαιτήσουν, να δείξουν την οργή τους, με κάθε τρόπο. Γιατί ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ. Γιατί νοιώθουν πως είναι εγκαταλελειμμένοι από κάθε πολιτική δύναμη. Κάθε παράταξη είτε λέει πως είναι μ΄αυτούς είτε λέει πως είναι με τους άλλους. Νοιώθουν τη ψευτιά, την υποκρισία, σε κάθε χώρο, δεν πιστεύουν σε κανέναν πιά.

Κι όμως, αυτό όλο το άθλιο σκηνικό δεν θα πάει μακριά έτσι ήσυχα. Δεν θα κρατήσει για πάντα. Όσο αυτή η μερίδα αυξάνεται, τόσο είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στον μεσαίωνα που ξημερώνει ακμαιότατος μπροστά μας. Όσο αυτή η μερίδα συνεχίζει να αγνοείται ή να κοροϊδεύεται με ψεύτικα λόγια, ψεύτικες υποσχέσεις, τόσο πιο γρήγορα η τραγωδία θα φτάσει στη τελική πράξη.

Το πλήθος μπορεί να είναι φοβισμένο, άβουλο, υποταγμένο, εξωτερικά, αλλά μετατρέπεται μέσα του σε πολίτη τελευταίας κατηγορίας. Σε απόβλητο. Σε παρία. Σε ένα χαμένο που δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει. Υπάρχει μια βουβή οργή που είναι πολύ επικίνδυνη, να μετατραπεί σε κάθε μορφή μανίας.

Μην το υποτιμάτε. Ένα αγανακτισμένο πλήθος δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν. Αλλά ένα πλήθος από μανιασμένους ανθρώπους είναι τελείως διαφορετικό πράγμα.

Πηγή: Συνήθης Ύποπτος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση