Πολιτικές αντιδρομίες

“Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…” (B. Brecht)

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος 

Είμαστε ανέκαθεν υπέρ της φιλελεύθερης, μικτής οικονομίας (οι κοινωφελείς, οι στρατηγικές και οι κερδοφόρες επιχειρήσεις στο δημόσιο, όλες οι υπόλοιπες στον ιδιωτικό τομέα), σε καθεστώς άμεσης δημοκρατίας – όπου οι βασικοί νόμοι ψηφίζονται από τους πολίτες, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις ελέγχου της εξουσίας από τους ίδιους, ενώ οι βουλευτές (νομοθετική εξουσία) δεν επιτρέπεται να συμμετέχουν στην εκτελεστική εξουσία (κυβέρνηση).

Στα ευρωπαϊκά θέματα, θεωρούμε ότι η Ευρωζώνη δεν είναι πλέον βιώσιμη, οπότε θα πρέπει όλες οι χώρες μαζί να επιστρέψουν στην προ ευρώ εποχή – όπου τα εθνικά τους νομίσματα ήταν συνδεδεμένα με την ευρωπαϊκή νομισματική μονάδα (ECU). Είμαστε όμως εναντίον της μονομερούς εξόδου της χώρας μας, των άλλων χωρών επίσης, θεωρώντας την καταστροφική.

Επειδή δε είναι αδύνατον να λειτουργήσει σωστά η Δημοκρατία σε ένα ευρωπαϊκό υπερκράτος, έχουμε την άποψη ότι, η καλύτερη λύση είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση ανεξάρτητων μεταξύ τους κρατών – με τη δική τους νομισματική πολιτική, εναρμονισμένη όμως με αυτήν των υπολοίπων χωρών.

Διαφορετικά κινδυνεύει να διαλυθεί εντελώς η Ευρώπη, η οποία μπορεί να αντισταθεί στις προβλεπόμενες, διαφόρων μορφών «επιθέσεις» εναντίον της (από τις Η.Π.Α., από τη Ρωσία, από την Κίνα, από τους δύστυχους πολιτικούς και οικονομικούς μετανάστες των αναπτυσσομένων οικονομιών κλπ.), μόνο εάν διατηρήσει τη συνοχή της.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, είμαστε υπέρ της «χρυσής μεσότητας» και εναντίον των δύο άκρων: της δογματικής δεξιάς δηλαδή, καθώς επίσης της δογματικής αριστεράς, μεταξύ άλλων επειδή και οι δύο αυτές παρατάξεις πιστεύουν στη «βίαιη κατάληψη» της εξουσίας – οπότε στην κατάλυση της Δημοκρατίας.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν αποδεχόμαστε τις πολιτικές θέσεις των άλλων,  ακόμη και τις ακραίες – τις οποίες όχι μόνο σεβόμαστε, αλλά και θεωρούμε υποχρέωση μας να τις υπερασπιζόμαστε με κάθε τρόπο. Η αιτία είναι το ότι πιστεύουμε πως η ελευθερία αποτελεί το ύψιστο ανθρώπινο αγαθό – υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι, η ελευθερία του ενός δεν είναι εις βάρος της ελευθερίας του άλλου.

Περαιτέρω έχουμε την πεποίθηση ότι, η «συλλογική ευθύνη» προσδιορίζει απολυταρχικά καθεστώτα – επίσης ότι η ανοχή, είναι πολύ συχνά χειρότερη από τη συμμετοχή. Όσον αφορά δε την επιλεκτική απονομή δικαίου, με βάση την οποία κάποιοι καταδικάζονται, ενώ κάποιοι άλλοι αθωώνονται ή δεν οδηγούνται καν σε δίκη, παρά το ότι πρόκειται για «ισοβαρή» αδικήματα, πιστεύουμε πως είναι χειρότερη από την αδικία – αφού καταστρέφει πλήρως τόσο τα ίδια άτομα, όσο και τις κοινωνίες τους.

Το Κράτος Δικαίου αποτελεί την «κορύφωση» ενός δημοκρατικού πολιτεύματος – οπότε οφείλει να είναι άριστα στελεχωμένο, πλήρως ανεξάρτητο από την πολιτική εξουσία, καθώς επίσης να λειτουργεί με διαφάνεια και απόλυτα ορθολογικά, αντιμετωπίζοντας όλους ανεξαιρέτως τους Πολίτες σαν ίσους, απέναντι ίσων.

Στα πλαίσια αυτά, είτε υπάρχει η έννοια της  βουλευτικής ασυλίας, είτε όχι – παρά το ότι θεωρούμε ότι, η συγκεκριμένη νομοθεσία είναι απαράδεκτη και πρέπει να καταργηθεί άμεσα. Η επίκληση της «εγκληματικής συμμορίας», κατά την άποψη των περισσοτέρων νομικών, για τη επιλεκτική κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, δεν είναι αρκετή – επειδή όλα τα κόμματα έχουν ανάλογες δομές, αφού πριν από τις περισσότερες αποφάσεις, υπάρχει «επιρροή», άσκηση πιέσεων, δημόσιες και κρυφές συζητήσεις, καθώς επίσης φανερή ή αφανής συνεννόηση.

Περαιτέρω, όλοι σχεδόν οι Έλληνες θεωρούν απαράδεκτη την ερήμην τους ψήφιση νομοσχεδίων, μνημονίων και δανειακών συμβάσεων - οι οποίες καταδικάζουν έναν ολόκληρο λαό σε οδυνηρά βασανιστήρια, σε μαζικές αυτοκτονίες, καθώς επίσης σε μία άνευ προηγουμένου οικονομική γενοκτονία.

Εύλογα δε χαρακτηρίζονται ως «απαράδεκτοι» όλοι αυτοί, οι οποίοι επικύρωσαν με την ψήφο τους μία σειρά από καταστροφικές για την πατρίδα τους συμφωνίες – με σημαντικότερη ίσως την απόφαση διαγραφής χρέους (PSI), με αντάλλαγμα την «αμαχητί» παράδοση της χώρας μας. Φυσικά θεωρείται ως μέγιστος εγκληματίας αυτός που «άνοιξε διάπλατα τις πόρτες της πατρίδας του», σε έναν «κατά συρροή δολοφόνο λαών», όπως το ΔΝΤ.

Ως απολύτως «ειδεχθές παράπτωμα», εάν όχι έγκλημα, θεωρείται επίσης η μη τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεων, εκ μέρους των κομμάτων που αναλαμβάνουν την εξουσία – επειδή με τον τρόπο αυτό υπεξαιρούν δόλια την ψήφο των συμπολιτών τους. Επικρατεί δε η άποψη ότι, η «άνευ όρων» παράδοση της εθνικής κυριαρχίας μίας χώρας στους δανειστές της, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των πολιτών της μέσα από τη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος, είναι ένα ακόμη αποτρόπαιο γεγονός – το οποίο θα έπρεπε να τιμωρείται παραδειγματικά από τη Δικαιοσύνη.

Συνεχίζοντας, εντελώς απαράδεκτη θεωρείται, από την πλειοψηφία των Ελλήνων, η ατιμωρησία εκείνων των διεφθαρμένων πολιτικών, οι οποίοι οδήγησαν μία πανέμορφη, πάμπλουτη, και πολλαπλά προικισμένη χώρα στη χρεοκοπία – με την επίκληση νόμων περί δήθεν παραγραφής των ποινικά κολάσιμων αδικημάτων τους, όταν χιλιάδες άνθρωποι, αδυνατώντας να πληρώσουν, κλείνονται καθημερινά στις φυλακές, για φορολογικά αδικήματα.

Ένας μεγάλος αριθμός Πολιτών δε αδυνατεί να καταλάβει γιατί δεν οδηγούνται και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί στη Δικαιοσύνη τόσο εύκολα και ανεμπόδιστα, όσο οι υπόλοιποι Πολίτες ή τα «στελέχη» της ακροδεξιάς – αρκετά από τα οποία με την κατηγορία της «ηθικής αυτουργίας», με βάση την οποία θα έπρεπε να καταδικασθεί το σύνολο σχεδόν του πολιτικού μας συστήματος, τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Η «συγκάλυψη» βέβαια μίας σειράς πολιτικών «παραβάσεων» κατά της χώρας μας, η οποία επιχειρείται σήμερα με αφορμή την εξάρθρωση της ακροδεξιάς συμμορίας, με την πολιτική και τα ΜΜΕ να «μάχονται δίπλα-δίπλα», εναντίον των Ελλήνων Πολιτών, δεν είναι εύκολο να χαρακτηρισθεί – αν και ένας λαός που δέχεται να του συμπεριφέρνονται με τόσο μεγάλη υποκρισία, δεν έχει λιγότερες ευθύνες για το κατάντημα της πατρίδας του, το δικό του και των παιδιών του.

Από την άλλη πλευρά, δεν είναι σε καμία περίπτωση «αμελητέο έγκλημα» η ανεργία, το κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η εξορία των νέων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η δήμευση της ιδιωτικής, η εξαθλίωση του πληθυσμού και όλα τα υπόλοιπα – από μία ομάδα που ενδιαφέρεται απλά και μόνο για τα προνόμια της, υποκλινόμενη συνεχώς στους ξένους εισβολείς.

Ολοκληρώνοντας, η επίδειξη πολιτικής ισχύος εκ μέρους της κυβέρνησης, με θύμα την ακροδεξιά συμμορία, ίσως βοηθήσει τις διεθνείς διαπραγματεύσεις της – ενδεχομένως δε να ενισχύσει βραχυπρόθεσμα την εκλογική της δύναμη στο εσωτερικό, «κλείνοντας παράλληλα το στόμα πολλών «αντιφρονούντων».

Εν τούτοις μία κυβέρνηση, η οποία δεν έχει την ικανότητα να πείσει τους Πολίτες, ως οφείλει, αλλά μπορεί μόνο να επιβάλλει αστυνομικά, απολυταρχικά, βίαια καλύτερα τις θέσεις της, δεν επιβιώνει για μεγάλο χρονικό διάστημα – αφού χάνει αργά ή γρήγορα την υποστήριξη του λαού, χωρίς την οποία δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα επιτυχίας.

Υστερόγραφο: Πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί και συνετοί με τις αποφάσεις, με τις ενέργειες και με τις επιλογές μας – ειδικά όσον αφορά τους συμμάχους, τους οποίους έχει ανάγκη η χώρα μας για να επιβιώσει. Χωρίς καμία αμφιβολία, είμαστε αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη καταιγίδα όλων των εποχών – η οποία δεν μπορεί να αποφευχθεί με τεχνάσματα, όπως η δήθεν μη επίτευξη συμφωνίας μεταξύ των αμερικανικών κομμάτων εξουσίας, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν οι Η.Π.Α. με στάση πληρωμών.

Στην πραγματικότητα τόσο οι Η.Π.Α., όσο και η Ιαπωνία ευρίσκονται στα όρια της χρεοκοπίας – απειλώντας να «πνίξουν» τον πλανήτη με τις τεράστιες ποσότητες των χρημάτων που «εκτυπώνουν» ανεύθυνα, αδυνατώντας να διαχειριστούν διαφορετικά, πόσο μάλλον αποτελεσματικά την τεράστια κρίση που βιώνουν.

Στα πλαίσια αυτά, απόλυτη προτεραιότητα της Ελλάδας οφείλει να είναι η επιτυχής καταπολέμηση της ύφεσης και της ανεργίας – με την αντιμετώπιση του δημοσίου χρέους να έπεται και όχι να προηγείται. Παράλληλα, η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, η οποία κινδυνεύει τα μέγιστα – από μία σειρά σφαλμάτων, στα οποία συγκαταλέγεται ασφαλώς και ο λανθασμένος χειρισμός της ακροδεξιάς απειλής.

Πηγή Analyst

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση