Προς τα πού βαδίζει η Ευρώπη;

Του Νίκου Αργεάδη

Το παρόν άρθρο είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο του David Cronin «Corporate Europe: How Big Business Sets Policies on Food, Climate and War», το οποίο θα κυκλοφορήσει σύντομα.

Στις 8 Μαρτίου του 2010 ο Χέρμαν Βαν Ρομπούι, ο μη εκλεγμένος (δοτός!!) «πρόεδρος» της ΕΕ οργάνωσε δείπνο με δέκα επιχειρηματίες ηγέτες στην κλειστή λέσχη των Βρυξελλών De Warande, το κτήριο της οποίας χτίστηκε στα τέλη του 18ου αιώνα και αποκτήθηκε το 1907 από τον Φρανσουά Εμπέϊν, τραπεζίτη που βοήθησε τον βασιλιά Λεοπόλδο τον ΙΙ του Βελγίου να λαφυραγωγήσει το Κονγκό. Μεταξύ των προσκεκλημένων ήταν μέλη των διοικητικών συμβουλίων της Βόλβο, της Νοκία, της Νεστλέ και της Φίλλιπς. Η πιο ενδιαφέρουσα συμμετοχή όμως ανήκε στην εταιρία Umicore η οποία είχε προ πολλού οριστεί ως υπεύθυνη για την εκμετάλλευση των μεταλλείων του Κονγκό (τα οποία «διαχειρίζεται μέχρι και σήμερα).

Ανάμεσα στα όσα διαμείφθηκαν μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η εισαγωγική ομιλία του Βαν Ρομπούι.

Μιλώντας στην σύναξη ο Βαν Ρομπούι παρομοίασε την εαυτό του ως επί κεφαλής μητρικής εταιρίας!! (εννοεί την ΕΕ μάλλον) αλλά δίχως, παρά ταύτα, να κατέχει μετοχές στις επί μέρους εταιρείες (δλδ, στα κράτη μέλη)!!! Μετά από αυτό το ευφυολόγημα συνέχισε λέγοντας πως όλες οι κυβερνήσεις της ΕΕ συμφώνησαν σε ένα «οικείο» ( familiar στο πρωτότυπο) κατάλογο προτεραιοτήτων για την αύξηση της παραγωγικότητας. Οι προτεραιότητες είναι οι εξής: καινοτομία, βελτίωση της ποιότητας του ανθρώπινου κεφαλαίου!!! μέσω εκπαίδευσης και μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος.

Καλά και «άγια» αυτά ως αφηρημένα ουσιαστικά αλλά, προσέξτε το εξής! Οι άνθρωποι δεν είναι πια πρόσωπα, οντότητες με δικαιώματα αλλά «ανθρώπινο κεφάλαιο», δλδ εκμεταλλεύσιμη πηγή οικονομικής και πνευματικής παραγωγής και φυσικά κοινωνικής αξίας. Και τι σημαίνει «μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος;», Τίνι τρόπω έχει μεγάλη σημασία για το μέλλον των Ευρωπαίων.

Για την επίτευξη τους ο Βαν Ρομπούι παρουσίασε όραμα για την επιτάχυνση της οικονομικής ένωσης υπό όρους «πίεσης των ομοτίμων» (η ακριβής έκφραση είναι turning peer pressure into genuine pressure, δλδ μετατρέποντας την πίεση ομοτίμων (κρατών;) σε πραγματική πίεση. Δλδ σαν την πίεση της Γερμανίας στην Ελλάδα με το «αν δεν κάνετε αυτά και αυτά δεν θα σας δώσουμε την δόση, όσο και να κλαίτε» Μ’ άλλα λόγια, ουσιαστικά να εγκαταλειφθεί η ισοτιμία των κρατών μελών και να ισχύσει ουσιαστικά ο νόμος της ισορροπίας ισχύος, που είναι η πραγματικότητα στις διεθνείς σχέσεις των κρατών. Ο «ποιητής» και «φιλόσοφος» Βαν Ρομπούι είπε λεπτεπίλεπτα πως το κυνήγι του κέρδους (θεμιτό από κάθε άποψη φυσικά) είναι ύψιστος σκοπός στη Εταιρική Ευρώπη και ανάμεσα στα κράτη μέλη!!!. Μη μου πείτε. Και εγώ που νόμιζα πως είμαστε «Εταίροι». Αλλά σε συνθήκες ακραίου νεοφιλελευθερισμού πως θα εξελιχθεί το βλέπουμε τώρα να αποκτά σάρκα και οστά και δεν είναι καθόλου ευχάριστο.

Τι είδους Ευρώπη θα είναι αυτή; Θα αποτελείται από κράτη αλυσσοδεμένα με κοινό νόμισμα σε ιδεατή ΕΕ αλλά με διακρατικές σχέσεις ισχύος όπως παλιά;

Ένα άλλο άκρως ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως το δείπνο φιλοξενήθηκε από την Ευρωπαϊκή Στρογγυλή Τράπεζα Βιομηχάνων/European Roundtable of Industrialists, ERT εν συντομία), με τους οποίους ο Βαν Ρομπούι είχε πολλαπλές συναντήσεις ως δοτός πρόεδρος της ΕΕ.

Αν και θεσμικά ο Βαν Ρομπούι είναι «δημόσιος υπάλληλος» και επομένως υποχρεούται να δημοσιεύει τα πρακτικά τέτοιων συναντήσεων, εν τούτοις, δεν έχει δημοσιεύσει ποτέ τι διαμοίβεται στις συναντήσεις αυτές. Ένα από τα κύρια θέματα που συζήτησαν είναι πως, δίχως εντολή των πολιτών, θα επεκτείνουν την συνταξιοδότηση από τα 65 στα 67 και ίσως μέχρι τα 70.

Τι ουσιαστικά συζητά ο Βαν Ρομπούι; Αυτός και οι συνδαιτημόνες του συζητούν πως μπορεί να επιτευχθεί ο ευρωολοκληρωτισμός δίχως να εμποδίζονται από τους ψηφοφόρους. Η «δημοκρατία» στο απόγειό της.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση