Η υποκρισία συνεχίζεται ενώ ο χρόνος τελειώνει...

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Γνωστοί πολιτικοί ισχυρίζονται ότι θαυμάζουν τις Αιγύπτιες, οι οποίες είχαν το θάρρος να βγουν στους δρόμους για να υπερασπίσουν την ελευθερία τους – παρά τις απειλές και τη βία του καθεστώτος. Δυστυχώς δεν αναφέρονται στην ακριβώς αντίθετη στάση των Ελληνίδων – γεγονός που σημαίνει ότι, δεν θεωρούν βίαιο και απειλητικό το καθεστώς της Τρόικας στην Ελλάδα.

Από την άλλη πλευρά, η Πολιτική στην Ελλάδα ασκείται σχεδόν καθημερινά στις υποκλίσεις – ανεχόμενη συνεχώς θρασύτερες απαιτήσεις ή/και τελεσίγραφα, εκ μέρους των εργοδοτών της. Κατά την άποψη μας, αυτός είναι ο πλέον σίγουρος δρόμος εξόδου από το ευρώ και χρεοκοπίας της πατρίδας μας – όπου βρισκόμαστε πιο κοντά από ποτέ.

Εντός βέβαια των πολιτικών κομμάτων η δουλοπρέπεια, η ανοησία, η ανικανότητα, η ανεπάρκεια, καθώς επίσης η σχεδόν ολοκληρωτική έλλειψη νοημοσύνης (IQ), αμείβονται πλουσιοπάροχα – με υπουργικές θέσεις, καθώς επίσης με ειδικά προνόμια, τα οποία εντυπωσιάζουν.

Όσον αφορά τώρα το πρόσφατο σκάνδαλο κατασκοπίας στη Γερμανία, όλοι οι πολιτικοί εμφανίζονται έκπληκτοι, μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις – παρά το ότι οι ίδιοι έχουν εγκρίνει τη συγκεκριμένη παρακολούθηση τους από τις Η.Π.Α.

Ειδικότερα, όλοι ανεξαιρέτως οι Γερμανοί καγκελάριοι έχουν βοηθήσει τους Αμερικανούς, από πολλές δεκαετίες πριν, στην κατασκόπευση των συμπατριωτών τους – προσποιούμενοι τώρα υποκριτικά τους έκπληκτους.

Σύμφωνα με πολύ σοβαρές πηγές, αρχικά στο βαυαρικό Bad Aibling και στο βερολινέζικο Teufelsberg, αργότερα στο Darmstadt, καθώς επίσης στο Taunus οι Αμερικανοί, με τη βοήθεια των Γερμανικών κυβερνήσεων, κατασκεύασαν μεγάλες εγκαταστάσεις παρακολούθησης - στις οποίες βέβαια δεν είχε καμία πρόσβαση η γερμανική υπηρεσία πληροφοριών (BND).

Το ίδιο συνέβαινε και με τις διάφορες συσκευές παρακολούθησης στο δίκτυο οπτικών ινών της Γερμανίας - τις οποίες είχαν τοποθετήσει τόσο οι Αμερικανοί, όσο και οι Βρετανοί.

Σύμφωνα τώρα με ορισμένα γερμανικά ΜΜΕ δεν πρόκειται για μία θεωρία συνωμοσίας το γεγονός ότι, όλοι οι καγκελάριοι ήταν προδότες υψηλού επιπέδου – αφού υπέγραφαν ανέκαθεν, μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο, έγγραφα υποτέλειας απέναντι στις Η.Π.Α. Μέσα σε αυτά τα έγγραφα δε αναγνωρίζουν ότι, εν πρώτοις θα λειτουργούν προς όφελος των συμμαχικών δυνάμεων – κατά δεύτερο λόγο υπέρ του γερμανικού λαού.

Το γεγονός αυτό αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά από τον σοσιαλδημοκράτη πολιτικό Egon Bahr. Ο Bahr, το 1969, από τη θέση του γενικού γραμματέα της καγκελαρίας, παρακολούθησε από κοντά το θυμωμένο ξέσπασμα του Willy Brandt, όταν υποχρεώθηκε να υπογράψει τη σύμβαση υποταγής στους συμμάχους - μη έχοντας πλέον τη δυνατότητα να κυβερνά ελεύθερα τη χώρα του.

Πριν από κάθε τι άλλο, στα έγγραφα υποταγής αναφερόταν ξεκάθαρα ότι, η κυβέρνηση θα επέτρεπε την παρακολούθηση τόσο των γερμανικών επιχειρήσεων, όσο και των γερμανών πολιτών - εκ μέρους των Αμερικανών και των Βρετανών συμμάχων τους.

Η δήθεν έκπληξη λοιπόν της καγκελαρίου, παρά το ότι γνωρίζει επακριβώς πως η χώρα της είναι ουσιαστικά προτεκτοράτο των Η.Π.Α. (όπως το ευρώ του δολαρίου), είναι εντελώς υποκριτική – εάν φυσικά πιστέψουμε τα γερμανικά ΜΜΕ.

Υστερόγραφο: Η καγκελάριος, συγκεντρώνοντας τους Ευρωπαίους ηγέτες στην δήθεν Ουάσιγκτον της Ευρώπης, στο Βερολίνο, γνωρίζει ότι έχει δύο μόνο επιλογές στη διάθεση της:

(α) Την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, τη δημοσιονομική και πολιτική ένωση δηλαδή – οπότε τη μεταφορά πόρων από τις πλεονασματικές προς τις ελλειμματικές χώρες, τα Euro-bills, τα ευρωομόλογα, τη δημιουργία ενός κοινού κεφαλαίου (fund) για την από κοινού «αποθήκευση», καθώς επίσης τη σταδιακή εξόφληση του χρέους άνω του 60% του ΑΕΠ κλπ.

(β) Την έξοδο από το ευρώ – οπότε το τέλος του ονείρου της, αναφορικά με τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρασία.

Η απόφαση της αυτή δεν μπορεί να περιμένει τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, αφενός μεν επειδή οι ενδείξεις αναζωπύρωσης της κρίσης χρέους πληθαίνουν (η Πορτογαλία κινδυνεύει με κραχ, η Γαλλία με κατάρρευση κλπ.), αφετέρου λόγω του πρόσφατου «σκανδάλου κατασκοπείας», όπου τεκμηριώθηκε ξανά η απόλυτη ηγεμονία των Η.Π.Α. στον πλανήτη.

Στην πρώτη περίπτωση γνωρίζει ότι, εάν η κρίση χρέους επανέλθει δριμύτερη, η εξουσία θα αναληφθεί από τους δρόμους, από εκείνους τους πολίτες λοιπόν οι οποίοι, μη έχοντας τίποτα άλλο να χάσουν, θα εξεγερθούν εναντίον της ηγεσίας τους και, κατ’ επέκταση, εναντίον της πρωσικής Γερμανίας (εμφύλιοι και διακρατικοί πόλεμοι).

Στη δεύτερη, η καγκελάριος θεωρεί πως η πατρίδα της έχει πλέον την ευκαιρία να απελευθερωθεί από τις Η.Π.Α., αν και κάτι τέτοιο σημαίνει ότι θα πρέπει η Ευρώπη, με ηγεμόνα τη Γερμανία, να εξελιχθεί σε μία παγκόσμια στρατιωτική δύναμη.

Οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης με τη σειρά τους, κυρίως αυτές που έχουν χάσει ήδη την εθνική τους κυριαρχία, έχουν επίσης δύο κυρίως επιλογές: είτε να υποταχθούν στη Γερμανία, είτε να «συνταχθούν» με τις Η.Π.Α.

Έχουμε την άποψη λοιπόν ότι, η ώρα της τελικής κρίσης πλησιάζει, ελπίζοντας ότι θα καταφέρουμε, έστω την τελευταία στιγμή, να «υποταχθεί» η Γερμανία στην Ευρώπη και όχι το αντίθετο. Διαφορετικά πολύ φοβόμαστε πως η ιστορία θα επαναλαμβανόταν, κάτι που δεν θα ήταν προς όφελος της ηπείρου μας.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση