Οι Γερμανοί «φέρνουν» την Ταχρίρ στην Ευρώπη

Γράφει o Γιώργος Κ. Στράτος

Δεν φοβάμαι, είμαι σίγουρος ότι όλο αυτό που κοχλάζει γύρω μας θα σκάσει σε μεγάλο κακό. Και το γράφω τώρα που, καθώς προχωράμε στην καρδιά του καλοκαιριού, ανθρώπινο είναι να αναζητάμε μια ανάσα παραπάνω. Αλλά ποιος να μας τη δώσει κι από πού να την πάρουμε;

Από τη γερμανική Καγκελαρία, που με περισσή υποκρισία βάφτισε το συνέδριο που διοργάνωσε την περασμένη Τετάρτη στο Βερολίνο… «Προοπτική της απασχόλησης των νέων», την ώρα που η ανεργία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο στην ευρωζώνη συνολικά, ενώ στις χώρες του Νότου έχει καταστεί κυριολεκτικώς παραλυτική;

Από τους υπόλοιπους ηγέτες που συμμετείχαν ακούγοντας σιωπηλοί την κ. Μέρκελ να τους ξαναλέει ότι η λιτότητα, που εκτοξεύει την ανεργία, είναι η σωστή και η μόνη λύση; Την ίδια ώρα που Ιρλανδοί και Πορτογάλοι μαζί μας, έρχονται κι οι άλλοι πρωθυπουργοί και υπουργοί, θα σκέπτονταν ότι όλα αυτά είναι όχι απλώς παραμύθια, αλλά δημιουργούν τεράστιους κινδύνους για τις χώρες, τις οικονομίες και τις κοινωνίες τους, πέρα από το πόσο μεγάλο πρόβλημα δημιουργούν για τους ίδιους και τις κυβερνήσεις τους;

Ενας στους τρεις συνταξιούχους ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Με περίπου 4.500 ευρώ τον χρόνο, ενώ το όριο είναι περί τα 6.500. Ενός από αυτούς στο Πέραμα, με γυναίκα και γιο άνεργο, το σπίτι παρά τρίχα δεν βγήκε στον πλειστηριασμό για 700 ευρώ λογαριασμό νερού. Είναι της σύνταξης τα τελευταία χρήματα που πέφτουν στην κατανάλωση κι ένας Θεός ξέρει πόσος «ενεργός» πληθυσμός συντηρείται πλέον από αυτήν. Ενας Θεός ξέρει και για πόσο ακόμη αυτές θα καταβάλλονται, 3.300.000 εργαζόμενοι, το μεγαλύτερο μέρος από αυτούς επισήμως ανασφάλιστο, για 2.800.000 συνταξιούχους. Δεν χρειάζεται να θυμηθείς την… άλγεβρα για να καταλάβεις ότι δεν βγαίνει.

500.000 πελάτες της ΔΕΗ έχουν κάνει αίτηση για ρύθμιση, γιατί αδυνατούν να πληρώσουν το ρεύμα. Ενα τετράγωνο πιάνουν πια οι ουρές έξω από τα γραφεία της. Συνηθίσαμε δίπλα μας να ζούμε με πατέντες που επανασυνδέουν στα μουλωχτά το ρολόι, για να μην ξεχνάμε κι όσους ζουν χωρίς ηλεκτρικό και δεν έγιναν ρεπορτάζ τηλεοπτικής υποκρισίας. Ζούμε στο σκοτάδι, άρα δεν υπάρχει φόβος να γυρίσουμε σε αυτό.

Πηχτό σκοτάδι σκεπάζει την Ελευσίνα, τον Ασπρόπυργο, το Ανω Πέραμα, τα Λιόσια, το Ζεφύρι, το Καματερό και πόσες άλλες γειτονιές. Το λεωφορείο της γραμμής, όταν βραδιάζει, συνοδεύεται από… περιπολικό! Πολλές φορές η βάρδια δεν ολοκληρώνεται, αλλά σταματάει αναγκαστικά από τον φόβο των οδηγών νωρίτερα από τα μεσάνυχτα. Ούτε στο Μπρονξ ούτε στην «Απόδραση από τη Νέα Υόρκη» δεν παίζει τέτοιο σκηνικό! Ούτε μισή ώρα από την Ομόνοια.

Στεγνοί και από ελπίδα, παρακολουθούμε ψυχοπαθητικά άτομα να καταλαμβάνουν χωρίς αντίσταση όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής. Είναι εκείνη η κατηγορία της ψυχικής διαταραχής όπου ο πράττων, εν πλήρει συνειδήσει, αδιαφορεί για οποιοδήποτε επακόλουθο μπορεί να έχει η πράξη του πάνω στους άλλους. Και άλλα πολλά. Αξίζει να το ψάξετε και θα με θυμηθείτε ανακαλύπτοντας κι άλλες ιδιότητες των ψυχοπαθητικών που εμφανίζονται καθημερινώς στον δημόσιο βίο του τόπου. Αυτοί και οι αρρώστιές τους σέρνουν τον χορό.

Εναν χορό που τα βήματά του ίσως μικρύνουν πολύ την απόσταση που μας χωρίζει από όσα είδαμε προσφάτως να γίνονται όχι μόνο στο Ρίο ντε Τζανέιρο, αλλά και στην πλατεία Ταχρίρ, που είναι δύο στάσεις παρακάτω μας.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση